บทที่ 677 อย่าร้องเลย

บทที่677 อย่าร้องเลย

พอเห็นเขานิ่งเงียบ ทานคู่จื่อก็รู้สึกผิดหวังมาก เธอยิ้มเศร้า

“สามวัน เวลาสามวันยังไม่พอให้คุณได้คิดทบทวนอีกเหรอคะ คุณคิดว่าเรื่องนี้สำคัญมากกว่าเรื่องที่พวกเราคบกันอีกเหรอคะ”

เย่ไม่เป็นเม้มปาก และมองหน้าเธอนิ่ง

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อหน้าเขา ก่อนจะยื่นไปให้เขา “ในเมื่อคุณข้ามกำแพงนี้ไม่ได้ งั้นพวกเราก็

“คุณอยากจะพูดว่าอะไร

เสียงเยือกเย็นดังขึ้นมาขัดคำพูดของเธอซะก่อน หาน จื่อเงย หน้าขึ้นมอง พอเห็นสีหน้าของเย่ไม่เป็นที่เปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ มองมาที่เธอนิ่ง

หาน อยิ้มย่อง แล้วพูดอย่างเรียบง่าย

“ฉันอยากจะพูดว่าอะไรอย่างนั้นเหรอคะ คุณน่าจะรู้ดีที่สุดคะ หลายวันมานี้ ที่ฉันไม่มาหาคุณ เพราะอยากให้เวลาคุณคิด ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ถ้าในเวลาสามวันนี้ยังไม่เพียงพอ ให้คุณเข้าใจตัวเองอีก ฉันคิดว่าต่อจากนี้ไปคุณก็ไม่จำเป็นต้อง คิดแล้วค่ะ อันดับแรกฉันมีเรื่องบางเรื่องต้องพูดกับคุณให้เข้าใจ ฉันเป็นคนตลอดเสี่ยวหมี่โต้วออกมา ถึงแม้คุณจะเป็นพ่อแท้ๆของเขา แต่คุณไม่มีสิทธิ์จะมาแย่งเขาไป

พอได้ยินอย่างนี้ เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะมองด้วย สายตา โมโห

“คุณพูดอีกครั้งสิ”

ผู้หญิงคนนี้กล้าคิดจะเลิกกับเขาเลยเหรอ

สายตาดุกร้าวของเขา หาน จื่อสบตา โดยไม่คิดจะหลบตา

“ฉันพูดผิดตรงไหนเหรอคะ ตลอดห้าปีที่ผ่านมา คุณไม่เคยทำ หน้าที่ของพ่อเลย คุณมีสิทธิ์อะไรมาแย่งลูกไปจากฉัน คุณไม่มี สิทธิ์แม้แต่จะเป็นพ่อของเขาด้วยซ้ำ

เย่ไม่เชิน “…”

ดวงตาสีนิลบอกตาโต สักพัก เย่ ไม่เซินก็เหมือนจะโมโหจน หัวเราะออกมา “ดังนั้นที่คุณให้เวลาผมคิดทบทวนสามวัน ตอนนี้ คุณก็มาบอกว่าจะเลิกกับผม คุณคิดทุกอย่างไว้หมดแล้วอย่าง นั้นเหรอ”

หานคู่จื่อไม่ตอบคำถาม เธอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น

เธอไม่ได้จะมาบอกเลิกกับเขา เดิมทีเธอคิดจะมาหาเขา ดูว่า เขาเป็นยังไงบ้าง แต่พอเห็นท่าทางนิ่งเฉยของเขา เธอก็รู้สึก น้อยใจมาก

สามวันมานี้ เขาไม่โทรหาเธอเลย เหมือนหายตัวไปกะทันหัน แล้วเธอล่ะ
มีแค่เขาที่รู้สึกว่าตัวเองเสียใจคนเดียวหรือไง แล้วเธอไม่ เสียใจเหรอ มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย ไม่ใช่จะมีแค่เขาที่ถูก ปิดบังเรื่องทุกอย่างอยู่คนเดียว เธอเองหลังจากที่คลอดเสี่ยวหมี่ โต้วแล้ว ถึงได้รู้เรื่องนี้ และค่อยๆยอมรับความจริงเรื่องนี้ช้าๆ

พอคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็ขอบตาเริ่มแดง เธอได้สติกลับมา ก่อนจะรีบหันหลังให้เย่ไม่เป็นไม่กล้ามองหน้าเขาอีก

“ใช่ค่ะ ฉันคิดไว้หมดแล้ว ในเมื่อคุณข้ามกำแพงนี้ไม่ได้ งั้นก็ ช่างมันเถอะค่ะ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาไม่มีคุณ ฉันก็ยังอยู่ได้ เดิมที ฉันก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาคบกับคุณอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่า…..

คำพูดยังพูดไม่ทันจบ เย่ไม่เซินก็จับไหล่ของเธอ แล้วพลิก กลับมาเผชิญหน้ากับเขา ก่อนจะพูดเสียงเข้ม “เหมือนกับว่าผม เป็นคนบังคับจิตใจคุณมาตลอดใช่ไหม”

ตอนที่เห็นใบหน้าที่แสนงดงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เย่ ไม่เป็นก็ชะงักไปทันที ความรู้สึกที่เขาพยายามสร้างเกาะป้องกัน ขึ้นมาในหลายวันนี้ แตกสลายไปทันทีที่เห็นน้ำตาของเธอ

นี่เธอร้องไห้เหรอ

อีกทั้งยังดูเสียใจมาก หรือว่า… ที่เซียวซูพูดจะเป็นเรื่องจริง คนที่ได้รับความทุกข์ใจมากที่สุด ก็คือเธอ

หัวใจของเขาเหมือนถูกของแหลมคมที่มแทง เฮโมเซินหายใจติดขัด ยังไม่ทันที่เขาจะได้สติ หานมอก็ผลักเขาออกห่างแล้ว

“เดิมทีก็เป็นคุณ บังคับจิตใจฉัน คุณเป็นคนปรากฏตัวต่อ หน้าฉันมาตลอด ฉันไม่เคยขอร้องให้คุณวิ่งตามหลังฉัน ตอนไป ต่างประเทศ ก็เป็นคุณเองที่พาฉันไป โดยไม่แม้แต่จะถามความ คิดเห็นของฉัน คุณบอกว่าอยากจะรับลูกเอง คุณจะไม่สนใจฉัน คุณ ไม่สนใจ… คุณ…

พอพูดถึงเรื่องที่เสียใจ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เย่ไม่เชินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้

แปล๊บ

หยดน้ำตาร้อนสัมผัสเข้าสู่ฝ่ามือของเย่ ไม่เซ็น เหมือนกรีด หัวใจของเขาอย่างรุนแรง

ที่จริงแล้วส่วนน้อยที่หาน จื่อจะร้องไห้ต่อหน้าเขา ถึงจะอยาก ร้องไห้ เธอก็แค่ขอบตาแดง แต่วันนี้เธอกลับร้องไห้ออกมาต่อ หน้าเขา ดวงตาแดงเหมือนกระต่ายน้อย หยดน้ำตาเหมือนเม็ด ไข่มุกไหลออกมาไม่หยุด

เห็นแบบนี้ ทำให้เยโม่เซ็นรู้สึกปวดใจมาก เขากัดฟัน เริ่มทำตัวไม่ถูก “อย่าร้องเลย”

เรื่องควบคุมอารมณ์ เดิมทีก็เป็นเรื่องที่ยากแล้ว ตอนนี้หา นมอยังร้องไห้ตรงหน้าเขาอีก พอได้ยินเสียงปลอบประโลม แหบๆของเขา ทําให้น้ำตาของเธอไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก
เธอเองก็ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา เพราะเธอตัดสินใจไว้แล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ยังร้องไห้ออกมาเหมือนไม่อยากเสียเขาไปอีก

แต่เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

เธอทั้งตกใจและอารมณ์เสีย เธอพยายามหลบสายตาของเย่

ไม่เป็น และผลักเขาออกไป

แต่เย่ ไม่เซ็นเร็วกว่า ก่อนที่เธอจะเดินหนีไป เขาก็ก้มหน้าลงมา

จูบเธอซะก่อน

หาน จื่อเบิกตาโต และทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้จูบปากเธอ แต่แค่จูบแก้มเธอเบาๆ เหมือนกำลังจูบ เช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

หาน อยืนนิ่ง ไม่ขยับตัวไปไหน

คนคนนี้… ทําบ้าอะไรของเขาเนี่ย

ทั้งที่ไม่สนใจเธอเลย แต่พอเห็นเธอร้องไห้ เขาก็มาจูบเช็ด น้ำตาให้เธอ

เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก คิดจะผลักเย่ไม่เป็นออกห่าง แต่เฮโมเซ นกลับเดาได้ก่อน จึงคว้าสองมือของเธอมาจับไว้ แล้วเอามาวาง

ไว้ตรงหน้าอกของตัวเอง

ทาน จื่อได้ยินเสียงหัวใจของเย่ ไม่เซ็นเต้นดังออกมา
เสียงหัวใจเต้นดังมาตามฝ่ามือของเธอเรื่อยๆ

เธอยังไม่เข้าใจว่าเย่ไม่เป็นท่าแบบนี้หมายความว่ายังไง ริม ฝีปากของเขาเคลื่อนไปจูบดวงตาของเธอ ทานคู่จื่อตกใจจนรับ

ปิดตาลง

สัมผัสที่อ่อนโยนราวขนนกจุมพิตลงมาเบาๆ ฝ่ามือของเข่ไม่ เป็นลูบใบหน้าของหาน จื่อไว้ แล้วใช้หัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้ อย่างอ่อนโยน

สักพัก เขาก็ถอยออกไป แล้วยืนมองหาน จื่อที่ก้มหน้าก้มตา นึ่ง

“ถึงแม้สามวันนี้ ผมจะโกรธมาก แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเลิกกับ คุณ แต่พอคุณมาถึงกลับบอกว่าจะเลิกกับผม หานคู่จื่อ คุณ ใจร้ายกับผมมากจริงๆ

ภายใต้แววตาที่เขามองมา หานอกระพริบตาปริบๆอย่าง ทำตัวไม่ถูก “ฉัน…ฉันเห็นคุณทำท่าทางเหมือนอยากจะเลิกกัน ฉันก็เลยอยากให้คุณสมหวัง”

พอได้ยินแบบนี้ แววตาของเย่ไม่เป็นที่เคร่งขรึม ก่อนจะหรี่ ตามองด้วยแววตาอันตราย

“ผมอยากเลิกกับคุณมากหรือไง”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ ถ้าหากฉันไม่มาหาคุณ คุณคิดจะมาหาฉัน บ้างไหม

คงเป็นเพราะจูบของเขาได้ผล ตอนนี้ทานมู่จื่อหยุดร้องไห้ไปแล้ว และคิดแต่จะเถียงกับเขา

“ใครบอกว่าผมจะไม่ไปหาคุณ

“แล้วเมื่อตะกี้ตอนที่ฉันเรียกคุณ ทำไมคุณถึงเดินหนีล่ะ” พูดถึงเรื่องนี้ เย่ไม่เป็นก็นิ่งเงียบไป

เขาจะบอกกับเธอได้ยังไง ว่าหลายวันที่ผ่านมาเขาคิดถึงเธอ มาก ดังนั้นตอนที่ได้ยินเสียงของเธอ เขานึกว่าตัวเองหูฝาดไป

“คุณบอกเองนี่ครับ ว่าผมเป็นคนพุ่งเข้าไปหาคุณก่อน อีกทั้ง ยังทําตัวติดกับคุณตลอด แล้วผมจะกล้าคิดได้ยังไงว่าคุณจะมา หาผมเองแบบ “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ