เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1020คุกเข่าขอขมา โอเคมั้ย



บทที่1020คุกเข่าขอขมา โอเคมั้ย

การอาบน้ำครั้งนี้ได้อาบไปครึ่งชั่วโมง เสี่ยวเหยียนถึงรู้สึกชำระ เนื้อตัวจนสะอาด

ตอนที่เธอคลุมผ้าเช็ดตัวออกมา แม่ของเสี่ยวเหยียนกำลังนั่ง รับโทรศัพท์อยู่บนโซฟา และเช็ดน้ำตาไปด้วย

“ฉันก็นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ตาจางของฉันนี้ชีวิตรันทด จริงๆ ตอนนี้เขายังอยู่ที่ห้องไอซียูอยู่เลย หมอบอกต้องคอย สังเกตอาการครบ48ชั่วโมง……….

เธอพูดไปด้วยและร้องไห้ไปด้วย หางตาเห็นเสี่ยวเหยียนเดิน ออกมาจากห้องน้ำ ทีนี้ถึงรีบพูด “เอาล่ะ ฉันยังมีธุระต่อ ไม่คุย แล้วนะ”

จากนั้นก็ได้วางสายทิ้ง เช็ดน้ำตาแล้วเดินมาทางเสี่ยวเหยียน ยืนอยู่ตรงหน้าเธอดูเธออย่างละเอียดชัดๆไปรอบนึง

ส่วนสีหน้าที่เสียใจของเมื่อได้หายไปหมดแล้ว

เสี่ยวเหยียนไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย และไม่รู้สึกว่าแม่ของเธอ เป็นคนที่ไม่ห่วงพ่อเธอ เธอร้องไห้เพราะเสียใจจริงๆ ตอนนี้ไม่ เสียใจเพราะเธอไม่ได้นำอารมณ์มากับการเข้าหากับเสี่ยวเห ยียน

แม่ของเธอ แต่ไหนแต่ไรเป็นคนที่ชัดเจนเรื่องรักและเกลียด
นาทีก่อนสามารถหม่นหมอง นาทีต่อมาก็สามารถแจ่มใสเบิก บาน และชีวิตสงบสุขได้

เมื่อก่อนเสี่ยวเหยียนก็ถูกแม่ตัวเองทำตัวเป็นแบบอย่างทั้งคำ พูดและการกระทำ คิดไม่ถึง………สุดท้ายเธอกลับตกอยู่ในมือ ของผู้ชายคนนึง

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับแม่ของเธออยู่แล้ว ถ้าบอก ท่านล่ะก็ สุดท้ายมีแต่จะถูกหัวเราะเยาะ

“หน้าตาตอนนี้ยังพอผืนดูได้ เมื่อกี้นี่คืออะไร? ลุงแก่ที่เฝ้า ประตูชั้นล่างไม่รู้ยังนึกว่าฉันหลัวหุยเหม่อมีความเมตตาเอา ขอทานมาเลี้ยงที่บ้านเสียอีก

เสี่ยวเหยียน “แม่คะ ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แม่อย่า เจอหน้าก็ว่าหนูไปได้มั้ย?

หลัวหุ้ยเหม่ยกระพริบตาปริบๆอย่างบริสุทธิ์ใจ “ทำไม? อยู่ใน โทรศัพท์แม่ไม่เคยต่อว่าแกเลยรึไง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว แม่ว่าแกสองคำก็ไม่พอใจแล้ว?”

“เปล่าค่ะ!”

เสี่ยวเหยียนเดินกลับห้องอย่างหน้าบึ้ง เข้าไปใส่เสื้อผ้า แต่ ปรากฏตอนที่เปิดตู้เสื้อผ้า เห็นเสื้อผ้าที่เก็บเสร็จเหล่านั้น เธอ เกือบจะเป็นลม

เสื้อผ้าที่ห้าปีก่อนเธอรู้สึกว่าสวย ตอนนี้ดูแล้วปัญญาอ่อน สุดขีด
พริบตาเดียวเสี่ยวเหยียนก็ไปต่อไม่ถูกเลย เธอปิดตู้เสื้อผ้าดัง

หลัวหุยเหมยที่เดินตามเข้ามาด้วยเห็นภาพนี้แล้ว อดไม่ได้ที่ จะแขวะ “ทําอะไร? ไม่ใส่เสื้อผ้าหรอ? แกอยากเปลือยกายออก ไปหรอ?”

พอพูดจบ หลัวหุยเหม่ยกลับพบว่าลูกสาวตัวเองจ้องตัวเองอยู่ ตลอด แววตานั้นมองจนเธอซา “มองแม่แกทำไม?

“แม่คะ หนูรู้สึกว่าเสื้อของแม่สวยกว่าเสื้อผ้าสมัยก่อนของหนู

เสียอีก ยืมให้หนูใส่สักตัวสิคะ”

นี่แกบ้าไปแล้วหรอ แกยังสาวยังแส้มาใส่เสื้อคนแก่ อย่างแม่?”

“คนแก่อะไรกันคะ?” เสี่ยวเหยียนกลอกตาขาวอย่างหมดค่ ที่จริงแม่ของเธออายุไม่มาก อีกทั้งยังหน้าเด็กด้วย แถมยัง พูด ชอบทำตัวแอ๊บแบ๊ว เพราะฉะนั้นใส่เสื้อผ้าได้ค่อนข้างทันสมัยอยู่ ถึงแม้สไตล์การแต่งตัวของท่านจะแตกต่างกับของเธอนิดหน่อย

แต่เสี่ยวเหยียนรู้สึก อย่างน้อยเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าปัญญาอ่อน ที่อยู่ในตู้แล้วก็ดีกว่าเยอะเลย อีกอย่างเธอตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไปจะกลับตัวกลับใจ ต่อไปจะไม่เสียใจเพราะผู้ชาย แม้กระทั่งน้ำตาไหลสักหยดอีก

ถ้าเธอเสียใจหรือร้องไห้เพราะผู้ชายอีก งั้นเธอก็เป็นหมูที่อ้วน

โง่ และขี้เหร่ที่สุดแล้ว!
ก่อนอื่นกลับตัวกลับใจต้องเริ่มที่การเปลี่ยนแปลงก่อน อันดับ แรก ต้องเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวของเธอ เธอจะเอาเสื้อผ้าที่ ปัญญาอ่อน ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่กำจัดทิ้งให้หมด เธอจะเป็นผู้ หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่ไม่ว่าจะด้านความคิดหรือรูปลักษณ์ ภายนอก

“แม่ ยืมให้หนูใส่หน่อยสิคะ หนูไม่อยากใส่เสื้อพวกนี้ หนู อยากใส่ของแม่นคะ”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนเข้าไปกอดแขนของหลัวหุ้ยเหม่ยไว้ และ ออดอ้อนเสียงเบา

“ไปไกลๆเลย ถ้าแก ใส่เสื้อผ้าของแม่ ถ้าคนอื่นนึกว่าแก แต่งงานแล้ว ถึงเวลาแกยังจะแต่งงานยังไงอีก?”

พูดถึงเรื่องแต่งงาน จู่ๆหลัวหุ้ยเหมียนึกอะไรได้ มองลูกสาวที่ กอดแขนตัวเองไว้ด้วยความสงสัย: “อ้อใช่ ห้าปีมานี้แกอยู่ที่ต่าง ประเทศตลอด กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? กลับมานานเท่าไหร่แล้ว? ทําไมถึงไม่บอกแม่เลย? ยังมีอีก ไปเมืองนอกหลายปีแกน่าจะมี แฟนแล้วมั้ง? แฟนแกหน้าตาเป็นยังไง? เมื่อไหร่จะพามาให้แม่ เจอหน้าบ้าง?”

พูดถึงเรื่องความรัก สายตาของเสี่ยวเหยียนขยับไปมาสักพัก จากนั้นก็ได้หลบเลี่ยงการจ้องมองของหลัวหุ้ยเหม่ย หัวเราะเบาๆ พร้อมพูดว่า “แม่ถามคำถามซะเยอะขนาดนี้ หนูไม่รู้จะตอบ คำถามไหนดี ตอนนี้หนูจะไปใส่เสื้อ แม่ยืมให้หนูใส่ชุดนึงก่อนสิ คะ เดี๋ยวรอหนูว่างแล้วจะมาเล่าเรื่องของหลายปีนี้ให้แม่ฟัง
ทั้งสองเป็นแม่ลูกกัน เป็นไปได้ยังไงที่หลัวหุ้ยเหม่ยจะไม่รู้ตอน ที่เสี่ยวเหยียนพูดถึงเรื่องนี้ได้หลบหลีกสายตา แค่ดูก็รู้ว่าร้อนตัว แล้วเอาหน้าตาตอนที่เธอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของตัวเองมา เชื่อมโยงกัน หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกตัวเองได้รู้ความลับอะไรเข้า

เธอมองลูกสาวตัวเองด้วยความกังวล “เสี่ยวเหยียน นี่แกถูก ทิ้งใช่มั้ย?”

เพิ่งพูดคำนี้ออกมา เสี่ยวเหยียนก็กระโดดขึ้นมาทันทีเหมือน ถูกเหยียบหาง เธอร้องเสียงดัง “แม่กำลังพูดอะไรเนี่ย? ใคร ถูกทิ้ง? ลูกสาวแม่สวยขนาดนี้ ใครจะมาทิ้งหนูได้?”

หลัวหุ้ยเหม่ยเข้าใจเสี่ยวเหยียนที่สุดเลย เห็นเธอมีปฏิกิริยา ตอบโต้รุนแรงขนาดนี้ จึงได้พูดว่า “ดูท่าแล้ว ต้องถูกทิ้งจริงๆ แน่นอน”

เสี่ยวเหยียน: ” ..แม่! ไม่ได้ถูกทิ้งจริงๆ!

“ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง? ดูดีมั้ย? คบกันนานเท่าไหร่ แล้ว? ทําไมถึงเลิกกันได้?

“แม่!”

หลัวหุ้ยเหม่ยจ้องมองเธอไว้ แม่ลูกสองคนสบตากันสักพัก ใน ที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ได้ยอมแพ้นั่งลงมาที่ขอบเตียงอย่าง หมดอาลัยตายอยาก “ดูดีค่ะ แต่ว่าไม่ได้คบกัน และไม่ได้เลิกกัน ด้วย”

“หม?” หลังจากหลัวหุยเหม่ยจับข้อมูลได้จากในคำพูด เดินไปนั่งที่ข้างกายของเสี่ยวเหยียนอย่างไว ไม่ได้มาครอบครอง หรอ? แล้วแกมาผิดหวังอะไรกัน?

เสี่ยวเหยียนสีหน้าหดหู เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะพูด

“แม่ นี่แม่อย่าบังคับหนูได้มั้ย? หนูกะว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปหนูจะลืมคนๆนั้นทิ้ง จางเสี่ยวเหยียน ในวันข้างหน้า ก็จะเป็นจางเสี่ยวเหยียนคนใหม่ค่ะ

หลัวหุยเหม่ยเห็นแววตาของลูกสาวตัวเองมีแสงของความ แน่วแน่ระยิบระยับอยู่ ในใจรู้ดีถ้าเวลานี้ยังถามต่ออีก ก็เท่ากับ ทิ่มแทงแผลในใจของเธอซ้ำๆ จึงได้แต่พยักหน้า “โอเคๆ แกไม่ พูดก็ไม่เป็นไร งั้นก็รอให้แกปรับตัวกับเรื่องนี้ได้แล้ว ตอนที่อยาก เล่าให้แม่ฟังค่อยเล่าเถอะ”

ได้ยินคำนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนมองหลัวหุยเหม่ยเหมือนมองสัตว์ ประหลาด แล้วพึมพำ “จู่ๆมาอ่อนโยนขนาดนี้ไม่ชินเลยจริงๆ

“ยัยตัวดี! ยังไม่ชินอีกเหรอ แกที่เป็นแบบนี้ทำให้แม่รู้สึกไม่ ชิน!” ระหว่างพูด หลัวหุ้ยเหม่ยก็ได้ตบไปที่หลังศีรษะเธออีก

เจ็บจนเสี่ยวเหยียนยื่นมือกดไว้ และร้องโหยหวน: “แม่อย่าตบ หัวหนูได้มั้ย? ถ้าตบจนหนูในจะทำยังไง?

“ตบจนในสิถึงจะดี ใครใช้ให้หลายปีมานี้ไม่กลับมาเลยล่ะ ฉันรู้สึกหลายปีมานี้ฉันกับพ่อแกเลี้ยงแกอย่างเปล่าประโยชน์ จริงๆ ฮือๆๆ……….

เสี่ยวเหยียน: “เอาล่ะๆ หนูก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรอคะ? แม่วางใจได้ รอพ่อฟัน หนูจะไปคุกเข่าขอขมาที่ตรงหน้าพ่อเลย โอ เคมั้ยคะ?”

คุกเข่าขอขมานี้ไม่มีทาง ยอมรับผิดก็ไม่มีทางเหมือนกัน แต่เธอหวังให้พ่อของเธอฟื้นขึ้นมาจริงๆ ไม่งั้น……..เธอต้อง เกลียดตัวเองตายแน่ๆ! ไม่นึกเลยว่าหลายปีมานี้จะไม่เคยก้ม หัว……….แม้แต่ครั้งเดียว


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ