บทที่ 763 น่ามองมากมั้ย

หานคู่จื่อเพิ่งจะกลับมาจากไปส่งเอกสาร เห็นพี่หลินกำลังยืนอยู่ ที่หน้าประตูห้องเลขา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“พี่หลิน?”

พี่หลินมองมายังเธอ แววตาปรากฏความรู้สึกผิดหวังออกมา เล็กน้อย

“ฉันเคยคิดว่าเธอจะเป็นคนเอาจริงเอาจังคนหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว ภายในใจของหาน จื่อหล่นวูบขึ้นมา ทัน ริมฝีปากก็เปิดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นถามออกไป “พี่หลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“เมื่อเช้าตอนที่ฉันสั่งให้เธอไปทำความสะอาดห้องทำงานคุณ ชายเชน ได้บอกเธอว่ายังไง?”

หาน อนึกย้อนไปแป๊บนึง จากนั้นก็เอ่ยทองออกมาตามที่ เธอได้พูดออกมาเมื่อเช้านี้ “พี่หลินบอกว่าคุณชายเซ็นรักสะอาด อย่าให้เห็นแม้แต่ไรฝุ่น

“แล้วเธอได้ทําตามหรือยัง?

หาน อพยักหน้าออกไป “แน่นอนค่ะ ฉันจะไม่ทำตามได้ยัง ไงกันล่ะคะ?”

สวรรค์ย่อมรับรู้ว่าเพื่องานนี้แล้วเธอได้พยายามอย่างสุดความสามารถมาโดยตลอด

“เธอแน่ใจนะว่าได้ทำตามแล้วจริงๆ?” พี่หลินทรี่ตามองหา นมู่จื่ออย่างประเมิน แววตาของเธอชัดเจนไม่มีอะไรอย่างอื่น เจือปน มองดูเหมือนกับว่าจะไม่ใช่ท่าทางของคนที่กำลังโกหก จริงๆ หรือว่าเธอไม่ได้ตั้งใจขี้เกียจจริงๆงั้นหรอ? แต่ถ้าทําความ สะอาดแล้ว ทำไมคุณชายเซ็นถึงยังโมโหออกมาอีกกัน?

เมื่อได้พิจารณารอบด้านแล้วนั้น พี่หลินทําได้เพียงเอ่ยออกไป ว่า “เธอไปกับฉันเถอะ”

หาน จื่อทำได้เพียงเดินตามหลังเธอออกไป พวกเธอทั้งสอง คนใกล้จะเดินไปจนถึงห้องท่านประธานแล้ว ในระหว่างที่เดิน ออกไปนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกร้อนรนสุดๆ เธอคงจะไม่ถูกไล่ออก ตั้งแต่ทำงานวันที่สองหรอกมั้ง?

ถ้าอย่างนั้นแล้วความพยายามที่เธอได้ทำมามันจะไม่สูญเปล่า ไปหรอกหรอ?

ไม่ได้ เธอจะถูกไล่ออกไม่ได้ เธอจะต้องหาวิธีรับมือให้ได้

ดังนั้นแล้วหาน จื่อจึงคิดหาสารพัดวิธีรับมืออยู่ในใจ แต่ไม่รู้ ว่าเป็นเพราะร้อนใจมากเกินไปหรือเปล่า สมองของเธอถึงได้ว่า เปล่าไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน จังหวะการเต้นของหัวใจของ ทานชื่อก็ยิ่งทวีความเร็วขึ้นมามากขึ้น

ประตูห้องทำงานไม่ได้ปิด ได้เปิดอยู่อย่างนั้น แต่พี่หลินก็ได้เคาะประตูออกไปอย่างมีมารยาท “คุณชายเซ็น?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เรียบนิ่งของชายหนุ่มทั้งออกมาจากทางด้าน ใน “เข้ามา

ความเยือกเย็นแผ่กระจายออกไปทั่วทั้งห้อง

พี่หลินหลับตาลง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งกับความช่วย นี้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นหันกลับไปพูดกับหาน จื่อด้วย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเงินสั่งให้เธอเข้าไปล่ะ”

หานมู่จื่อ “.…..

ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าดูเหมือน ว่าจะรู้สึกแปลกขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

“พี่หลิน เอ่อ…

พี่หลินไม่ให้โอกาสให้เธอได้พูดอะไรออกไป ก็ได้ดึงแขนของ เธอแล้วดันร่างของเธอเข้าไป พร้อมกับเอ่ยพูดกระซิบออกมาว่า “ขอให้เธอโชคดีแล้วกันนะ สู้ๆ”

หาหมอยังไม่ทันได้ถามคำถามที่เธออยากถามออกไปเพื่อ ความชัดเจน แต่พี่หลินก็ได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลือ เพียงตัวเธอที่ยืนอยู่ตรงที่ตรงนั้น

“ยืนทำสากกะเบืออะไรอยู่ตรงนั้น?” เสียงเยือกเย็นของชาย หนุ่มดังออกมาหาน จื่อรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งแผ่นหลังทันที จาก นั้นก็หันไปสบตาเข้ากับดวงตาดำสนิทของเย่ ไม่เป็นคู่นั้น ภายใน ใจของหาน จื่อก็ตื่นตระหนกขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินเขาเอ่ยออกมา “ยังรีบมาดูสิ่งดีๆ ที่เธอทำงามหน้าเอาไว้อีก

เธอ?

หาหมอไม่รู้ว่าเธอไปทำเรื่องอะไรออกไป แต่ฟังจากน้ำ เสียงของเย่ไม่เป็นแล้วจะต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ ดังนั้นแล้วเธอ จึงเดินเข้าไปยังเย่ไม่เป็นทันที

“คุณ……..ชายเงิน

ในตอนที่เอ่ยพูดค่านั้นออกไป เธอยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วน อย่างมาก แต่มันก็ทําอะไรไม่ได้ เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตา ตาม ใครใช้ให้ตอนนี้เขาถูกสมญานามอย่างนั้นกันล่ะ?

หาน จื่อเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงไม่ไกลจากร่างของเขานัก มอง เขาออกไปด้วยสีหน้าของความสงสัย

ทันทีที่เธอเดินใกล้เข้าไป กลิ่นหอมจากร่างก็ได้อบอวลเข้ามา อีกครั้ง ล้วนแล้วแต่จะเป็นกลิ่นอายของเธอทั้งสิ้น แต่ไม่เป็นไม่ใช่ ว่าจะไม่ได้กลิ่นจากร่างของหญิงสาว แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้ รังเกียจกลิ่นบนร่างของผู้หญิงประหลาดคนนี้กัน?

กวาดสายตามองเธอเล็กน้อย นัยน์ตา ใส่คู่นั้นของเธอมอง มายังเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไม่เหมือนว่าจะเป็น ท่าทางของคนที่มายอมรับผิดเลยสักนิด

เยโม่เซ็นชี้ไปยังขอบหน้าต่าง

หาหมอก็รีบเดินไปดูทันที มองออกไปอย่างละเอียด พบว่าไม่ ได้มีปัญหาอะไร จากนั้นก็เลยเอ่ยออกไป “ตรงนี้ทำความสะอาดได้อย่างสะอาดมากค่ะ ไม่มีฝุ่นเลย

เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ หรี่ตาออกไป “เธอแน่ไง?”

หานมู่จื่อ “ไม่แน่ใจค่ะ”

เย่ไม่เขิน “.….

เปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วเสียจริง

ใช้โอกาส ในตอนที่เขากำลังนั่งเงียบอยู่นั้น หาน จื่อก็ไม่รอ ช้าที่จะยอมรับผิดออกมา

“ฉันผิดเองค่ะ เป็นเพราะฉันไม่ตั้งใจทำงาน ฉันจะรีบทำความ สะอาดให้ใหม่ค่ะ!”

ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยอมรับผิดไปก่อนนับว่าเป็นเรื่องที่ ถูกต้องแล้ว ตอนนี้เธอไม่อาจยืนกรานในเหตุผลตัวเองกับเขาได้

ไม่รอให้เยโมเงินได้ตอบอะไรออกมา หานมอก็ได้ออกไป จากห้องทํางานเดินออกไปเบิกอุปกรณ์ทำความสะอาดมาทันที จากนั้นก็กลับไปยังห้องทำงานเพื่อเตรียมที่จะทำความสะอาด

ใหม่อีกครั้ง

เธอใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดที่ขอบหน้าต่าง พลางสำรวจ หน้าต่างใบนั้นว่ามันมีปัญหาอยู่ตรงที่ส่วนไหน

ในระหว่างที่กำลังสำรวจอยู่นั้น เสียงเย่ ไม่เป็นก็ดังเข้ามาจาก ทางด้านหลัง
“กาแฟ”

ทานมอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็หันกลับไปมองเขา

การกระทำของเธอได้ทำเอาเย่ ไม่เซ็นขมวดคิ้วออกมาอย่างไม่ สบอารมณ์ ไม่เข้าใจ?

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!” เธอวางผ้าในมือลง จากนั้นก็รีบเดินออก ไปจากห้องทํางาน

เย่ไม่เป็นมองเงาร่างเบื้องหลังที่ดูผอมบางของเธอ พบว่าเธอ เดินออกไปอย่างกะโผลกกะเผลก ทั้งยังก้าวออกไปๆ ถ้าไม่มอง อย่างละเอียดก็ไม่อาจมองออกได้เลย อีกทั้งคาดว่าน่าจะเป็น เพราะเธอเดินเร็วเกินไป

เธอบาดเจ็บทเท้า?

ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว เย่ไม่เป็นหรี่ตาลงอย่าง ร้ายกาจ นัยน์ตา สนิทมีบางอย่างก่อตัวขึ้นมา

น่าตายนัก

เขากำลังคิดอะไรอยู่?

หาน จื่อเดินมายังห้องครัว เพื่อชงกาแฟให้กับเย่ไม่เป็น ความจริงแล้วภายในใจของเธอตอนนี้กลับรู้สึกดีใจเป็นอย่าง

มาก

เมื่อวานตอนที่เขาดื่มกาแฟไปถึงแม้ว่าจะคิ้วขมวดออกมา แต่ ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นเธอก็ได้ยงไปอีกแก้วนึง เขาก็ไม่ได้แสดงอาการไม่ชอบตัวเองออกมา นั่นก็หมายความว่าประมาณเมื่อ วานจะถูกต้องแล้วสินะ

แต่เพื่อป้องกันไม่ให้มีปัญหาเกิดขึ้น กาแฟที่จะให้เย่ไม่เห็นใน ครั้งนี้ หานมู่จื่อก็ยังแอบชิมไปคำนึง เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดไป หานมอก็ได้ยกกาแฟไปให้

เขา

เยโม่เป็นก็ได้เปิดโน๊ตบุ๊คทำงานอยู่ หลังจากที่ท่านจื่อวาง กาแฟให้เขาแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ก็ได้รับกลับไป ทําความสะอาดขอบหน้าต่างอีกครั้ง

ขอบหน้าต่างกว้างมาก ใหญ่มาก วางแผ่นรองบางๆไว้ด้าน บน หานคู่จื่อพบว่าคุณภาพของแผ่นรองนี้ก็ดีมาก ทั้งยังมีสีสันที่ เรียบง่าย หรือว่าเย่ไม่เห็นจะเป็นคนเลือกมา?

ในระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ก้มลงมองอย่างสงสัย แล้วยกแผ่นรองนั้นขึ้นมาดู

ไม่ดูก็ดีอยู่แล้ว แต่พอดู เธอก็ได้พบว่า ใต้แผ่นรองบางๆนี้มีฝุ่น ชั้นบางๆอยู่ ยิ่งมีแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาอีกก็ยิ่งมองเห็นได้อย่าง ชัดเจน เธอใช้นิ้วมือเข้าไปลองแตะดู ปลายนิ้วขาวก็เปื้อนไปด้วย ฝุ่นขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นถึงตรงนี้แล้ว หานมอก็เข้าใจขึ้นมาทันที

ที่แท้… สิ่งที่เขานั่นก็คือฝุ่นที่อยู่ใต้แผ่นรองนี่เอง หานมอก็ได้เช็ดทำความสะอาดฝุ่นที่อยู่ข้างล่างอย่างสิ้นหวังเล็กน้อย หลังจากที่หันกลับไป ก็เห็นเย่ ไม่เซ็นยกมือขึ้นดื่มกาแฟ พอดี

ในตอนนั้นแสงอาทิตย์กำลังดี เขาผู้มีใบหน้าอันแสนหล่อ เหลาที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทํางาน ยกกาแฟขึ้นจีบด้วยท่วงท่าที่ สง่างาม เมื่อได้ส่องเข้าด้วยกันกับห้องทำงานที่มีสไตล์ ช่าง เหมือนราวกับชายงามผู้ที่ออกมาจากภาพวาดที่ได้วาดออกมา โดยนักวาดผู้มีชื่อเสียงไม่มีผิด

หาน จื่อก็มีความคิดหนึ่งผุดเข้ามา นึกขึ้นมาได้ว่ากาแฟแก้ว นั้นเธอได้จับมาก่อนแล้ว

ในส่วนเขาที่ไม่รู้อะไรเลย ก็ได้ดื่มกาแฟที่เธอเคยดื่มไป เดิมทีเธอก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้ แต่พอนึกถึงความสัมพันธ์ ของเย่ ไม่เซินกับเธอแล้ว ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไร

เมื่อนึกมาจนถึงตรงนี้แล้ว ริมฝีปากของหาน จื่อก็ค่อยๆเผย รอยยิ้มออกมา

เธอยอมที่จะค่อยๆเข้าใกล้เขาไปทีละนิดอย่างนี้ เพื่อให้เขา ตัวเองขึ้นมาได้ แล้วยินยอมที่จะกลับมาอยู่ข้างกายเธอด้วย ความเต็มใจ แทนที่จะเอาเรื่องทุกอย่างที่เขาไม่รู้มาแสดงออกไป ให้เขาเห็น จากนั้นก็บอกกับเขาไป แล้วคุณจำต้องยอมรับให้ได้ เพราะว่านี่เป็นเรื่องจริงอะไรพวกนั้น

“น่ามองมากมั้ย?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ