บทที่1154 ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำพูดนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนยืนอยู่กับที่ ไม่ได้เดินหน้าต่อ แล้วมอง หานซิงที่มือถือรองเท้าคู่หนึ่งไว้เดินมาตรงหน้าของเธอพร้อมก้ม ตัวลง

“เปลี่ยนคู่นี้แทน คู่นั้นใหญ่ไป ล้มง่าย

เธอมองไปยังสลิปเปอร์ผู้หญิงสีฟ้าอ่อนตรงหน้า หลังจากที่ เสี่ยวเหยียนกล่าวขอบคุณแล้วก็เปลี่ยนใส่มันทันที หลังจากที่ เปลี่ยนเสร็จเธอก้มตัวลงเพื่อจะไปหยิบสลิปเปอร์ของผู้ชายที่อยู่ ข้างๆ แต่หานชิงกลับเร็วกว่า

เขาหยิบรองเท้าคู่นั้นแล้วลงบันไดไป เสี่ยวเหยียนยังคงยืนอยู่ ที่เดิมแล้วสำรวจเดรสที่เธอสวมไว้ เธอยังมองไปยังสีของสลิป เปอร์ที่เธอใส่อยู่ ได้แต่แอบถอนหายใจ ในใจ

แม้ว่าหานซึ่งจะเป็นคนแมนๆ แต่ว่า…….โชคดีที่สไตล์การแต่ง ตัวของเขานั้นไม่ได้เป็นสไตล์แมนๆแบบนั้น

ถ้าเขาเป็นแบบนั้นล่ะก็ คงคิดว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกคงจะ ชอบสีชมพู

ถ้าเขาคิดแบบนั้นวันนี้เดรสและสลิปเปอร์ที่เธอใส่คงจะเป็น สีชมพูจําไปทั้งตัวแน่นอน

เธอเดนลงบันไดมากับหานชิง โคงโคงเจ้าแรกดอลล์น้อยนั่ง รออยู่บนโต๊ะอาหารแล้วเรียบร้อย พอเห็นเสี่ยวเหยียนลงมา ก็เอนหัวไปทางเธอแล้วร้องเหมียว

เสี่ยวเหยียนรีบเดินมานั่งข้างมันทันที

บนโต๊ะวางอาหารเช้าไว้อย่างมากมาย นมยังคงร้อน ทาน อาหารเช้ากับทานชิงสองต่อสองครั้งแรก เธอรู้สึกใจอยู่ไม่ เป็นสุข นั่งลูบหัวโค้งโคงอย่างนั้นอยู่พักใหญ่

โคงโคงส่งเสียงร้องเหมียว รู้สึกว่าหัวของตัวเองจะโดนเสี่ยว เหยียนลูบจนผิวถลอก มันเอียงหัวไปมา อยากจะหลุดพ้นจากมือ ของเสี่ยวเหยียน

“อย่าวิ่งนะ” เสี่ยวเหยียนร้องเสียงเบา เธออยากจะจับโค้งโคง เจ้าแรกดอลล์น้อยที่วิ่งหนีให้กลับมา เพราะว่าเธอประหม่าจน ไม่รู้จะเอามือไปวางที่ไหน ก็เลยได้แต่ลูบหัวโคงโค้ง

“เมี้ยวเกี๊ยว!” โคงโคงประท้วงอย่างไม่พอใจ เริ่มชนเล็กน้อย

“ปล่อยมันลงไปเถอะ” เสียงของหานชิงดังขึ้นกะทันหันจากฝั่ง ตรงข้าม ทำให้เสียวเหยียนตกใจ เงยหน้าแล้วมองไปทางเขา มือก็ปล่อยอย่างไม่รู้ตัว

โคง โคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยได้รับอิสระแล้ว มันกระโดดออก จากอ้อมแขนของเธอไปไกลทันที เดิมทีมันอยากจะใช้เวลาเช้า อันสดใสอยู่ที่นี่กับทาสแมวอย่างหานซิง นัวเนียกันไปมาทำนอง นั้น ตอนนี้ล่ะ? เพื่อที่ให้โดนลูบจนผิวถลอก มันเลยขอหนีไปก่อน เสียดีกว่า

ผ่านไปไม่นาน ในห้องอาหารก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าแมวแล้ว

เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เพราะโคงโคงวิ่งออกไปเร็ว มาก ราวกับว่าเกรงกลัวเธอยังไงอย่างงั้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ไม่กล้ามองตาหานชิง แต่กลับฟัง เขาพูดว่า

“ทานอาหารเช้าเสร็จ เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้าน

“โอเค……” เสี่ยวเหยียนทำได้แค่ก้มหัวลงแล้วทานอาหาร

เธอกินช้ามาก ในขณะที่เธอกินใกล้จะเสร็จก็มีเสียงฝีเท้าดัง ขึ้นจากข้างนอก เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง คนที่เดินเข้ามาคือ ซูจิ๋ว เสียงของรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นอันเงา

ตอนเจอเขา ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนแดงขึ้นมาทันที เธอหัน หน้าไปอีกทางอย่างรู้สึกผิด

เขามาที่นี่ได้ยังไง? มาเจอเธอกับหานซึ่งที่นี่ เขาจะไม่……

“ประธานหาน” ในตอนที่ซูจิ๋วเดินเข้ามาก็เห็นว่าทั้งสองกำลัง ทานอาหารเช้ากันอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้มีความเกรงใจใดๆ พอเดิน เข้ามากลากเก้าอี้อีกฝั่งออกมาแล้วนั่งลง จากนั้นก็นำเอกสาร ต่างๆออกมาวางบนโต๊ะ

“อืม”

เสียวเหยียนได้ยินเสียงหานชิงตอบเสียงเบา น้ำเสียงเย็นชา “นี่คือสิ่งที่ฉันรวบรวมมาได้ทั้งคืน แล้วก็เสียเวลาจัดเรียงมันอีก คดีเมื่อก่อนของเขา แล้วก็เงินมากมายที่เขาไปโกงมา รวม กับเรื่อง ในครั้งนี้แล้ว ถ้าเขาเข้าไปแล้วอยากจะออกมา คงต้อง ใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว”

พอได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเรื่องที่พูดนั้นเกี่ยวกับตัว เอง จึงแอบๆมองไปทางซูจิ๋ว

เดิมทีเธอนึกว่าขณะที่ซูจิ๋วพูดนั้นคงมองไปที่หานซึ่งไม่ก็กอง เอกสารพวกนั้นอย่างตั้งใจ แต่ไม่คิดว่าพอเธอหันไปแล้ว ก็สบ เข้ากับสายตาที่ยิ้มแย้มของเขา ที่มองเธออยู่พอดี

เสี่ยวเหยียน :

เธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที รีบมองไปยังที่อื่นอย่างรวดเร็ว ห และคอก็เริ่มขึ้นสีชมพูเล็กน้อย

จี้ เป็นผู้หญิงที่ขี้อายจริงๆด้วย

ซูจิ๋วหัวเราะในใจ ไม่เกรงใจหานชิงที่อยู่ตรงนี้ด้วยกัน ถาม เสี่ยวเหยียนอย่างตรงไปตรงมา : “คุณจางทำไมไม่กล้ามองฉัน คะ? เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับคุณสักหน่อย”

เห้ย! เลขาซูคนนี้ ทำไมต้องถามอะไรที่ไม่ควรถามกันนะ? เธอ ไม่อยากจะสนใจเขาเลยสักนิด!

“คุณจาง?? ทำไมคุณไม่สนใจฉันล่ะคะ?”

แต่ซูจิ๋วก็ยังคงตั้งใจที่จะแกล้งเธอ พอเห็นเธอไม่สนใจ ก็ยังจะดั้นด้นคุยกับเธอหลายประโยค

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้แน่น อยากจะฝังตัวเอง ให้ลึกลงไปอีก ก็ฉันไม่อยากจะสนใจเธอ ไม่สนใจเธอแล้วจะ ทําไม?

“เลขาซู” หานซิง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ เปิดปากพูดด้วยสีหน้าที่ เย็นชา : “ได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม?”

ซูจิ๋วหรี่ตาลง แล้วหันมาทางหานซึ่ง

“ประธานหานนี่คือรีบแย่งเป็นฮีโร่หรือไง? ฉันก็แค่อยาก ถามไถ่เธอสักสองสามคำ ก็รีบอยากจะปกป้องแล้วหรือไง? เมื่อ

“เอ้ย!”

พอพูดถึงเรื่องเมื่อคืน เสี่ยวเหยียนก็ลุกลี้ลุกลนยืนขึ้นทันที กลัวว่าซูจิ๋วจะพูดอะไรที่ทำให้คนอึดอัดใจออกไป เลยพูดขัดทันที

“เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้นเธออย่ามาพูดไปเรื่อยนะ!”

โต้ตอบอย่างเด็ดขาดขนาดนี้ คิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ เป็นไปได้หรอ?

และตอนนี้เองที่เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะรู้ตัวว่าปฏิกิริยาของตัวเอง นั้นมีพิรุธ เธอมองไปยังหานซิงและซูจิ๋วอย่างอับอาย จากนั้นก็หันหลังวิ่งขึ้นไปบนบ้าน

“เธอบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร จะวิ่งหนีทำไม?” ซูจิ๋วส่ง เสียงตามหลังมา เสี่ยวเหยียนก้าวเท้าวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม

ภาพตรงหน้าทั้งสนุกทั้งตลก ซูจิ๋วหันกลับมามองทางหานซึ่ง “ประธานหาน เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงหรือ?”

หานชิงที่ขมวดคิ้วจ้องเสี่ยวเหยียนที่ทานอาหารไม่หมด ปกติก็ กินช้าแล้วก็กินน้อยอยู่แล้ว ตอนนี้กลับไม่กินอีก แบบนี้ต่อไปท่า จะไม่ดี?

สายตาที่จริงจังของเขา ยากที่จะเข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ ซูจิ๋ว จึงได้แค่ดันเอกสารไปตรงหน้าของเขา

“ประธานหาน?”

ในที่สุดสายตาของหานซึ่งก็มองมายังเธอ เม้มปากแล้วไม่ได้

รู้สึกตลก ผ่านไปหลายวินาทีก่อนจะเอ่ยปากพูด

“เธอพูดมากเกินไป”

..”ซูจิ๋ว,

“เอาเอกสารไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ รวมถึงบริษัททั้งหมด ที่เขาทํางานด้วย”

ได้ยินเช่นนั้น ซูจิ๋วถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ดูเหมือนทานชิงจะตัด ทุกเส้นทางชีวิตของไอ้หมอนั่นให้หมดทุกทางจริงๆ? เด็ดขาด สุดยอดมาก!
ถ้าบริษัทได้รู้เกี่ยวกับเรื่องที่ไอ้หมอนั่นเคยก่อล่ะก็ หลังออก จากคุกมา คงได้กลับไปทำนาที่บ้านนอก…แล้ว……..

คิดถึงตรงนี้ ซูจิ๋วก็ถอนหายใจ ไม่คิดว่าเวลาทานซึ่งจะปกป้อง ดูแลใครจะลำเอียงได้ขนาดนี้ เห้อ อย่าพูดเลย ก็แอบรู้สึกอิจฉา อยู่เหมือนกัน

“ได้ค่ะ แล้วด้านเสี่ยวเหยียนคุณจะจัดการยังไงคะ? ทีแรกฉัน คิดว่าเรื่องเมื่อคืนจะเป็นปมให้เธอเสียอีก แต่ดูจากปฏิกิริยาของ เธอเมื่อกี้แล้วน่าจะไม่มีปัญหาอะไร?”

พูดจบ ซูจิ่วก็รวบเก็บเอกสารทั้งหมดแล้วลุกขึ้นยืน

“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไม่ขออยู่เป็นก.ข.ค.ที่นี่ก็แล้วกันค่ะ ประธาน หานคะ โอกาสหายากแบบนี้ ครั้งนี้……..ก็อย่าพลาดละกันนะคะ

พูดจบ ซูจิ๋วก็รู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไป

หานซึ่งยังต้องการเธอมาบอกอีกหรือไง? พาตัวเขามาขนาดนี้ แล้ว เธอที่เป็นเลขาของเขามาหลายปีจะไม่รู้หรือไงว่าที่ดินตรง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ