บทที่179 ไม่สนใจความคิดของคุณ
เยโม่เซินจ้องเธออย่างเอาเรื่อง สายตานั้นดูดุร้าย เหมือนกับสัตว์ป่า
เสิ่นเฉียวย่นคอ เธอกัดปากแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่มี ทางเปลี่ยน!”
“อย่าบอกนะว่าคืนนี้คุณคิดจะแต่งตัวแบบนี้อวด คนทั้งเมือง?”
เสิ่นเฉียวยืดอก เชิดคางของตัวเองขึ้น อวดคอ ขาวและยาวระหงของตัวเอง “ทุกคนแต่งตัวแบบนี้กันทั้ง นั้น คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันแต่งตัวยั่วคนทั้งเมือง? หรือเพราะว่าในสายตาคุณฉันมันเป็นผู้หญิงง่ายๆ เพราะ ฉะนั้นไม่ว่าฉันจะใส่อะไรก็เลยขัดหูขัดตาคุณไปเสีย หมด ถ้าเป็นอย่างนี้ ทำไมฉันจะต้องสนใจความคิดของ คุณด้วย?”
เยโม่เซินขมวดคิ้ว
พูดคำพูดพวกนี้จบ เสิ่นเฉียวก็ดึงผ้าคลุมไหล่ให้ รุ่นลงมาอีกนิดต่อหน้าเขา เผยให้เห็นไหล่ขาวมนของ เธอ แล้วก็หมุนตัวจากไป
เซียวซู่ “.” นี่คุณนายน้อยเหมือนกับกำลังเล่น อยู่กับไฟเลยนะเนี่ย
อยู่ๆไอบนตัวของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ มือทั้งสองข้างที่วางอยู่ตรงที่พักแขนก็กำหมัดแน่น
มองไปทางร่างบางสายตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยน เป็นน่าเกรงกลัว ได้ยินเซียวซู่ที่อยู่ด้านหลังถามขึ้นน้ำ เสียงตะกุกตะกัก “คะ..คุณชายเย่.จะตามคุณนายน้อย สองกลับมาไหมครับ?”
“ใครบอกให้นายเรียกเธอแบบนี้?”
เซียวซูกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ผม เรียกผิด เหรอครับ?”
แต่ก่อนเขาก็เคยเรียกว่าคุณนายน้อยสองต่อหน้า เยโม่เซินนี้ ตอนนั้นเขาไม่เห็นจะโกรธเลย ตอนนี้ ทำไม.
“เธอไม่ใช่คุณนายน้อยสอง เป็นแค่ผู้หญิงมักง่าย ไม่รู้จักอาย” พูดถึงตรงนี้ ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินก็ยก ยิ้มร้ายกาจ “ถ้าเธออยากจะอวดนัก ก็ให้เธออวดเสียให้ พอ!”
เซียวซ่
ผมก็แค่กลัวว่าทุกคนจะมองเธอจนทะลุ แล้วคุณก็ จะไปควักลูกตาของพวกเขา!
แต่ว่า คำพูดนี้แค่คิดอยู่ในใจก็เท่านั้น ไม่ได้พูด ออกมาให้เย่โม่เซินได้ยินก็พอ
เสิ่นเฉียวกลับไปนั่งลงที่เดิม เสี่ยวเหยียนก็รีบ เบียดเข้ามาใกล้
“ทำไมเธอไปนานจัง? แถมฉันโทรหาเธอ เธอยังไม่ได้ยินอีก”
โทรศัพท์? เสิ่นเฉียวรีบเอาโทรศัพท์ที่อยู่ใน กระเป๋าออกมา ลองกดดูก็พบว่ามันปิดเครื่องไปแล้ว
แย่ละ!
เหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง!
หานชิงสั่งให้ซูจิ๋วเอาชุดมาให้เธอ แต่ว่าโทรศัพท์ ของเธอไม่สามารถติดต่อได้ อย่างนี้ก็ไม่ใช่ว่าซูจิ๋ว…
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบถามขึ้น “พวกเธอมีใคร เอาสายชาร์จกับแบตสำรองมาไหม โทรศัพท์ฉันแบต หมด”
เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ “วันนี้เป็นวันจัดงาน เลี้ยงนะ ใครจะไปพกของแบบนั้นติดตัวกันเล่า….
“ฉันเอามา” หานเส่โยวยกกระเป๋าของตัวเองมา วางไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบสายชาร์จกับแบตสำรองด้านใน ออกมา “อ่ะนี่”
“เสี่ยว ขอบใจนะ”เสิ่นเฉียวรีบเสียบสายเข้าไป กับโทรศัพท์ ชาร์จแบตไปสักพักก็เปิดเครื่อง
โชคดีที่โทรศัพท์ของเสิ่นเฉียวมีระบบชาร์จเร็ว ตอนที่เสิ่นเฉียวเปิดเครื่องดูก็เห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับ หลายสายกับข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านตั้งหลาย ข้อความ
นอกจากหนึ่งสายที่เสี่ยวเหยียนโทรมา ที่เหลือก็ เป็นสายที่ซูจิ๋ว โทรมาทั้งหมด
หานเส่โยวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ เหลือบไปเห็นเข้า พอดี เห็นเป็นชื่อที่คุ้นเคยก็ชะงักไปแล้วค่อยถามขึ้น “ซู จิ๋ว? นั่นไม่ใช่เลขาของพี่ชายฉันเหรอ?”
ได้ยิน เสิ่นเฉียวก็นิ่งไปแล้วค่อยพยักหน้า “ใช่”
หานเส่โยวใจเต้นตึกตัก “เลขาซูเธอโทรมาหาแก ทำไมกัน? แถมยังโทรมาหาตั้งเยอะขนาดนี้อีก”
เสิ่นเฉียวนึกถึงเรื่องที่หานชิงจะส่งชุดราตรีมาให้ ตัวเอง คิดไปคิดมาก็คิดว่าไม่ควรบอกเรื่องนี้กับเส่โยว ดังนั้นก็เลยอธิบายขึ้นว่า “สงสัยจะเป็นเรื่องงานครั้งก่อน ที่จะต้องคุยกับฉันมั้ง”
“อ๋อ” ได้ยินว่าเป็นเรื่องงาน หานเส่โยวก็นึกถึง เรื่องที่พวกเขาร่วมมือกัน ตอนนี้ถึงได้สบายใจขึ้น “ที่แท้ ก็แบบนี้นี่เอง”
“อือ ฉันขอไปโทรกลับหาเธอหน่อย”
เสิ่นเฉียวลุกขึ้นยืน หยิบแบตสำรองแล้วเดินออก ไป เสร็จแล้วก็โทรกลับไปหาซูจิ๋ว
“คุณหนูเสิน”
“เลขาซอ ขอโทษด้วยนะคะ…โทรศัพท์ฉันแบต
หมด”
มีเสียงหัวเราะของเลขาซูดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง “ไม่ เป็นไรค่ะ ตอนแรกฉันไปหาคุณที่บริษัทแล้ว แต่ว่าหลัง จากนั้นก็เหมือนจะเห็นว่าคุณใส่ชุดอยู่แล้ว แบบนั้นก็เลย ไม่ได้โทรไปอีกค่ะ”
“ช่วยขอบคุณน้ำใจของประธานแทนฉันด้วยนะ
คะ”
“นั่นไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ”
หลังจากที่เสิ่นเฉียววางสาย หานเส่โยวก็เดินมา หา “ขอบคุณน้ำใจพี่ชายฉัน น้ำใจอะไรเหรอ?”
อยู่ๆเธอก็โผล่มาจากทางด้านหลัง เสิ่นเฉียว ตกใจเสียยกใหญ่ เอามือมาทาบไว้ตรงอก
“เส่โยว แกทำให้ฉันตกใจหมดเลย”
ถึงแม้ว่าใบหน้าของหานเส่โยวจะยิ้ม แต่ว่ารอย ยิ้มของเธอนั้นไม่น่ามอง “ฉันถามแกอยู่นะ ทำไมถึงขอ ให้เลขาซูขอบคุณพี่ชายฉัน? เฉียวเฉียว แก….ปรึกษา อะไรกับพี่ชายฉันลับหลังฉันหรือเปล่า?”
ได้ฟัง เสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วเรียว
ปรึกษาอะไร? ที่จริงเธอไม่อยากบอกเรื่องนี้กับ หานเส่โยวก็เพราะคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม
เพราะว่าเธอเองไม่ได้รับชุด เรื่องๆนี้ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องพูดถึง แต่ว่า หานเส่โยวเองก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอ หานชิงก็เป็นพี่ ชายของเธออีก ถ้าตอนนี้เสิ่นเฉียวไม่บอกอีกฝ่าย ดู เหมือนว่าจะไม่จริงใจใช่ไหม?
ในตอนที่กำลังคิด เสี่ยวเหยียนก็มาหาพอดี
“พวกเธอสองคนทำอะไรอยู่เนี่ย? คืนนี้เป็นคืนงานเลี้ยงนะ เลิกมากระซิบกระซาบกันตรงนี้ได้แล้ว ไป เถอะ ฉันจะพาพวกแกไปดูที่สระว่ายน้ำ”
พูดจบก็ไม่ได้สนใจว่าคนทั้งคู่จะรับปากหรือไม่ ก็ ลากทั้งสองคนไปทันที
โดนเธอดึงไปแบบนี้ บทสนทนาระหว่างเสิ่นเฉียว กับหานเส่โยวก็ถูกขัดไปด้วย ในใจของหานเส่โยวเริ่ม รู้สึกไม่ค่อยดี อาจจะเพราะระแวง ดังนั้นเธอก็เลยมีความ รู้สึกไม่ค่อยดี กลัวว่าเสิ่นเฉียวจะทำเรื่องไม่ดีลับหลังตัว เอง
สระน้ำกว้างใหญ่มหึมาสะท้อนเป็นประกายอยู่ใต้ แสงไฟ น้ำใสกระเพื่อมเบาๆ ในที่ไม่ไกลมีเปียโนอยู่ หนึ่งตัว ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนางฟ้ากำลังนั่งเล่นเปียโน อยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มและหญิงสาวกำลังพูดคุยและ หัวเราะ
บรรยากาศดีมากๆ
พอมาถึงขอบสระเสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้น “พวกเรา น่ะ มาอยู่ตรงนี้กัน แล้วก็ไม่ต้องไปไหนแล้วนะ อีกสักพัก จะมีรายการดีๆให้ดู”
รายการดีๆ? เสิ่นเฉียวกับหานเส่โยวมีสีหน้างุนงง
“พวกเธอคนนึงไม่ใช่คนของบริษัทเรา อีกคนเพิ่ง จะเข้ามาใหม่ งานเลี้ยงบริษัททุกปีท่านรองประธานเย่ กับพวกคุณชายคนอื่นๆจะมาเข้าร่วมการแข่งขันว่ายน้ำ กัน”
เสิ่นเฉียวได้ฟังก็มีสีหน้าประหลาดใจ “นี่คือรายการดีๆ?”
“ใช่น่ะสิ!” เสี่ยวเหยียนคว้าแขนของเธอไว้อย่าง ตื่นเต้น “รองประธานเย่หุ่นดีมากนะ! แถมไม่ใช่แค่เขา ยังมีลูกชายของบริษัทอื่นๆอีกด้วย หน้าตาก็หล่อหุ่นก็ดี นี่นะเป็นอาหารตาชั้นดีของคนที่ชอบส่องคนหล่อเลยนะ เธอรู้หรือเปล่า?”
เสิ่นเฉียว “.”
หานเส่โยว “.
วินาทีถัดมา หานเส่โยวก็เท้าคาง “เย่โม่เซินจะมา ด้วยไหมอ่ะ?”
“อะไรนะ? เสี่ยวเหยียนเบิกตากว้าง แล้วหันไป กลอกตาใส่หานเส่โยว “คำถามนี้ของคุณตั้งใจใช่ไหม?”
“หา?”
“ใครๆก็รู้กันว่าคุณชายเย่นั่งรถเข็น เขาจะแข่งขัน ได้ยังไงคะ?”
หานเส่โยวก็รู้ได้ทันที ก็ถูก เยโม่เซินเป็นคน พิการ
คงเป็นเพราะว่าในเวลาปกติเขามักจะแผ่รังสี กดดันเสมอ ดังนั้นเธอก็เลยลืมความจริงข้อที่ว่าเขาเป็น คนพิการ
พูดถึงเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวก็นึกถึงตอนที่เถียงกัน ตรงทางเดินหน้าห้องน้ำ
ตอนแรกความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็แย่อยู่แล้วหลังจากคืนนี้ไป…เขาก็คงจะเกลียดเธอมากกว่าเดิม
สินะ?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
