บทที่ 265 ฉันอยากกอดคุณ
“ชอบ….ชอบเยโม่เซิน?” เสิ่นเฉียวคิดว่าคําถามนี้ยากแล้ว กะพริบตาอยู่ นาน ส่ายหน้า : “ไม่ ฉันไม่ชอบเขา!”
“เหอะเหอะ โกหก!” เสี่ยวเหยียนว่าเธอโดยไม่ลังเล หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า : “เธอชอบเขา!”
“ไม่! ฉันไม่ชอบเขา!” เสิ่นเฉียวลบคําพูดของเสี่ยวเหยียนด้วยความ โกรธ ยังไงก็ไม่ยอมรับเรื่องที่ตัวเองชอบเยโม่เซิน
ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเมาแล้ว แต่ในจิตใต้สํานึกของเธอ เรื่องที่ชอบเยโม่ เซินเป็นความลับของเธอ เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องซ่อนเอาไว้ ไม่ให้คนอื่นรู้
หลังจากนั้น ชอบเยโม่เซ็นมองจากมุมคนอื่นเป็นเรื่องที่น่าขํามาก เพราะเธออะไรก็ไม่มีอ่ะ อีกอย่างเธอก็ดีไม่พอสักนิด ไม่เหมาะสมกับคน ที่สูงส่งอย่างเยโม่เซิน คนที่มีตําหนิอย่างเธอไปชอบเขา ช่างน่าหัวเราะจริงๆ
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวทนไม่ไหวหัวเราะออกมา มีน้ําตา ภายใต้แสงไฟ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ําตาราวกับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
“เอ่อ ฉันเหมือนกับดูมหาสมุทร!” เสี่ยวเหยียนอุทานออกมา จากนั้นยื่น มือไปจับเส้นเฉียว
ไม่ระวังไม่จับโดนผมของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวเจ็บจนอุทานออกมา “โอ๊ย เธอจับโดนผมของฉันแล้ว”
“ใช่หรอ? ขอโทษนะ” เสี่ยวเหยียนเอามือกลับมา “แต่ว่าเมื่อกี้ฉันเห็น ทะเลจริงๆ …เห้อ”
พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็สะอึกเหล้า
เส้นเฉียวรู้สึกหดหูจับไปที่หนังศีรษะที่ถูกดึงจนเจ็บ จากนั้นนอนฟุบลง บนโต๊ะ ในสมองก็คิดถึงภาพเยโม่เซินหน้าที่หล่อเหลาขึ้นมา
เขาน่ารําคาญจริงๆ ทําไมต้องมาทําให้ตัวเองรําคาญตอนนี้? จริงๆ ตัว เองก็อยากจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว แต่เธอทําไมยังคงคิดถึงเขาล่ะ?
หรือว่า…เธอชอบเยโม่เซ็นมากกว่ารําคาญหรอ? “ติ้งติ้งติ้ง–
ทันใดนั้นโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น ดังอยู่นานก็ไม่มีคนรับสาย ผู้หญิงสอง คนดื่มจนเมาขนาดนี้ ชนแก้วทุกแบบ โทรศัพท์ก็ดังแล้วเงียบ เงียบแล้วดังอยู่ตรงนั้น
“เอ่อ! ดังจะตายอยู่แล้ว! ” เสี่ยวเหยียนสุดท้ายโกรธจนด่าออกมา จาก นั้นเอาขวดเหล้ามาทุบโต๊ะ ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มารับสาย “นี่ใครอ่ะ?”
โกรธมากๆ! เยโม่เซินได้ยินเสียงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เก็นได้ชัดว่าไม่ใช่เสียงของเสิ่นเฉียว เขาเม้มปากเสียงเย็นชาถามไปว่า : “เธอเป็นใคร?”
“หม? “เสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงนี้ค่อนข้างคุ้นเคย “ฉันเป็นใครเกี่ยวอะไร กับนายล่ะ? นายไม่ได้จะโทรหาฉันหรอ? เห้อ! ยังจะมีหน้ามาถามว่าฉันเป็น ใครตัดนายให้ตาย!” เยโม่เซิน : “…” หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเย็นชาก็สะท้อนกลับมา : “เธอคือเสี่ยวเหยียน?
“เอ๊ะ นายรู้ชื่อของฉันได้ยังไง?” “เส้นเฉียวอยู่ที่ไหน?”
“เส้นเฉียว…เสิ้นเฉียวเป็นใคร? ” เสี่ยวเหยียนพูดไปก็สะอีกเหล้า พูดจา เห็นได้ชัดว่าหัวไม่ตรงกับหาง ไม่รู้สึกตัว
ถึงตอนนี้เปโม่เซินสามารถสรุปได้ว่าเสี่ยวเหยียนเมาแล้ว แล้วเธอก็เอา โทรศัพท์ของเส้นเฉียวมาพูดเพ้อเจ้อ ก็ไม่แน่ว่าเส้นเฉียวก็…..
คิดถึงตรงนี้ เปโม่เซินลมปราณบนร่างกายก็เย็นยะเยือกทันที ขนาดน้ํา เสียงในการพูดก็แข็งขึ้น : “บอกฉันมาเธออยู่ไหน ไม่อย่างนั้น….โบนัสสิ้นปี ของเธอก็จะไม่มีแล้ว”
เสี่ยวเหยียนเห็นแก่เงิน แม้ว่าจะเมา แต่ก็มีแฝงอยู่ในจิตใต้สํานึก ได้ยิน เรื่องเงินๆ ทองๆ ก็มีการตอบสนองกลับมา
“เธอกับฉันที่นี่! ” เธอยืนตรง จากนั้นมองไปที่เสิ่นเฉียว : “เสื่น เฉียว….อยู่ที่บ้านฉัน!”
ยี่สิบนาทีต่อมา เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ที่ประตูมองไปรอบ ๆ เป็นเวลานาน ถึงเปิดประตู ทันที ที่ประตูเปิดออกร่างของเธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เปโม่ เซ็นท่าทางเร็วมาก หลีกเลี่ยงโดยไม่มีร่องรอย
เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนกําลังจะล้มลงที่พื้น เซียวซู่ที่ยืนอยู่ที่ข้างๆ ก็รีบยื่น มือมารับเธอไว้
เมื่อรับเธอไว้ เสี่ยวเหยียนก็กระโดดเข้าไปในอ้อมอกเขาเหมือนกับ ปลาหมึก จากนั้นก็ดึงคอและแขนของเขา : “โห พวกคุณทําไมมาไวขนาดนี้ ล่ะ? ห้าห้า หุ่นของคุณดีมาก ฉันจับกล้ามของคุณได้ไหม?”
เสี่ยวเหยียนที่เมาแล้วก็ลวนลามเซียวซู เซียวซู่สักพักก็หน้าแดงทันที มองไปทางเยโม่เซินโดยไม่รู้ตัว จากนั้นพูดออกมาอย่างทําตัวไม่ถูก : “คุณ คุณรีบลงมา ”
พูดจบเขาก็ยื่นมือไปพยายามดึงเสี่ยวเหยียนลงมาจากร่างกายตัวเอง
“ไม่! ตัวคุณอุ่นมาก ฉันอยากกอดคุณ! ห้าห้า!” เสี่ยวเหยียนเหมือนกับ เด็กคนหนึ่งถูไปที่ร่างกายของเซียวซู ริมฝีปากก็ถูตรงไปที่คอของเขาแล้ว ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า
เยโม่เซินสายตาเฉยชา ไม่ได้สนใจฉากนี้ เขาเม้มริมฝีปากบางๆ เขา ผลักรถเข็นเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
พอเข้าไปคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นมา เพราะว่ามีกลิ่นเหล้ามาเตะจมูก ความเข้มข้นของแอลกอฮอล์ในอากาศ บอกคุณว่าทั้งสองคนดื่มมากแค่ไหน
น่าจะตาย!
ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จักร่างกายตัวเองเลยหรอ? ถึงไม่ได้ใส่ใจคําสั่งของ หมอเลย ยังมาดื่มเหล้าที่นี่อีก
ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่กลัวตาย! เยโม่เซินผ่านโถงทางเดินเข้าไปในห้องด้านในด้วยความโกรธ ก็เห็นเงิน เฉียวที่ล้มอยู่บนโซฟา สีหน้าซีดเซียว
ข้างๆ เต็มไปด้วยขวดเปล่ามากมาย ยังมีของที่พวกเธอกินกันในมื้อเย็น อีก ในห้องเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
สําหรับเยโม่เซินที่รักความสะอาด ก่อนที่จะเห็นฉากนี้เขาอาจจะหันหลัง กลับและจากไป
แต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนเดิม ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนขยะ เป้าหมายที่เขามา เพราะผู้หญิงคนนี้ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะยังไงก็ต้องไปเอาเธอมาแล้วค่อยกลับ ไป
แต่ว่ากลิ่นของห้องนี้ ช่างทําให้คนไม่เคยชิน
เยโม่เซินกลั้นลมหายใจ จากนั้นเข็นล้อไป ถ้าหากตั้งใจดู ล้อของเขา เคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงขยะบนพื้น ถึงตอนสุดท้ายหยุดอยู่ที่หน้า โซฟา สีหน้าของเปโม่เซินจ้องไปที่เส้นเฉียวอย่างเย็นชา
“โอ้” เส้นเฉียวราวกับเจ็บปวด กุมท้องพลางกรีดร้อง
เยโม่เซินขมวดคิ้ว เห็นท่าทางของเธอแบบนี้ช่างทําให้โกรธมากขึ้น ผู้ หญิงคนนี้ไม่เข้าใจรักร่างกายของตัวเอง งั้นเขาจะช่วยเธอทําไม?
คิดถึงตรงนี้ มือของเขาขยับ หันกลับเตรียมจะออกไป
แต่ว่าเมื่อเพียงแค่หันกลับมา ได้ยินเสิ่นเฉียวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ในใจของเปโม่เซินก็ทนไม่ไหว หันตัวกลับไปกอดเธอ
“เอ่อ”
เส้นเฉียวที่ถูกกอดก็ตกใจ ใช้แรงต่อสู้ดิ้นรน จากนั้นโดดลงมา สุดท้าย ไม่ระวังถูกขวดล้ม ขวดเหล้ากระทบลงบนพื้น ทันใดนั้นก็แตกเป็นชิ้นๆ
เส้นเฉียวที่เมาอยู่ไม่รู้ ก้าวเท้าทันใดนั้นก็เหยียบลงไป
ระหว่างประกายหินเหล็กไฟ ร่างที่สูงเข้ามา เอาเธอกอดไว้ จากนั้นกอด เอวไว้อย่างแน่น ไม่ให้เธอดิ้นรนหนีไปอีก
เซียวซู่ที่อยู่นอกประตูในที่สุดก็หลุดพ้นจากห่วงของ เสี่ยวเหยียน และ รีบเข้าไป สุดท้ายเขาไปก็เห็นฉากนี้ เสี่ยวเหยียนเห็นไม่ค่อยชัดเจนร่างสูงลุก ขึ้นยืน อีกอย่างร่างนั้นน่าจะเป็น
“นี่ นี่คือ? ” เธอตกใจมาก