บทที่1444 อย่าพูดว่าเลิก

เจียงเดี่ยวไปถูกเซียวซู่แบกมาตลอดทางออกมาจากบาร์เหล้า

อุณหภูมิหาย ในบาร์เหล้าสูง เจียงเสี่ยวไปอยู่ด้านในก็เลยไม่ หนาว แต่พอออกจากบาร์มา ก็ถูกลมหนาวจากด้านนอกพัดมา เธอจึงทนไม่ไหวจนตัวสั่นออกมา

แต่ภายในใจนั้นก็ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ เซียวซูแบกเธอ เดินมาตลอดทาง เธอก็ต่อว่าเขาไปตลอดทาง

“วางฉันลงเซียวซู ได้ยินมั้ย? นี่คุณอุ้มฉันหรอ? คุณกำลังแบก ฉันอยู่ชัดๆ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะเนื้อต้องตัวฉันกัน? จะใช้ สิทธิ์ที่คุณจ่ายบิลให้ทุกคนนั้นหรอ? นั่นมันเป็นเงินที่คุณจ่ายแทน คนอื่น ทําไมฉันต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาแทนพวกเขาด้วย?

ไร้การตอบสนอง ภาพตรงหน้ายังคงเปลี่ยนไปไม่หยุด

เจียงเสี่ยวไปโกรธจนไม่ไหวอยู่แล้ว จึงได้พ่นคำด่าเข้าออกมา ต่อ “คุณไปแย่งบิลอะไรกัน? ทำตัวเป็นคนโง่ที่โดนหลอกให้เสีย เงินไปเปล่าๆอะไรหรือไง คุณนึกว่าคุณมีเงินมากหรอ? ฉันก็แค่ อยากเต้นกับผู้ชายคนอื่นชั่วโมงนึงมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ถึงคิวที่ คุณจะเสนอหน้าออกมาหรอ?”

“คุณปล่อยฉันลงไปนะ ฉันจะเดินเอง ปล่อยฉันลง!”

“เซียวซู่ไอ้คนระยำา ได้ยินหรือเปล่า? คุณมาหาฉันทำไมฮะ?

คุณไปอยู่โรงพยาบาลของคุณไปสิ คนงามของคุณยังรอคุณอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงยังไงที่ฉันพูดไปคุณก็ไม่ฟังอยู่แล้ว แล้วทำไมฉัน ต้องฟังคุณด้วย? ปล่อยฉันลง!

ในที่สุด เซียวซูก็คงรับค่าพูดเรื่อยเปื่อยของเธอไม่ไหว ก็ได้

หยุดฝีเท้าลง จากนั้นก็วางเจียงเสี่ยวไปลงบนพื้นไปอย่างนิ่มนวล ทันทีที่เท้าเหยียบถึงพื้น เจียงเสี่ยวไปก็จ้องมองเซียวซูไปด้วย ความอาฆาต หลังจากนั้นก็ผันร่างเดินออกไป

“ถ้าเธอกล้าหนีไปอีก ฉันจะแบกเธอขึ้นมา แล้วก็จะเดินกลับ บ้านไปอย่างนี้”

ได้ยินอย่างนั้น ฝีเท้าของเจียงเสี่ยวไปก็ได้หยุดชะงักลง จาก นั้นก็หันมาจ้องมองเซียวซู่ “คุณขู่ฉันหรอ?”

เซียวซูเดินเข้าไปข้างหน้าสองสามก้าวเข้าประชิดด้านหน้า เธอ “ไม่ต้องขู่หรอก ที่นั่นมีคนดีคนชั่วปะปนกันไปหมด ด้านในมี คนแบบไหนอยู่เธอไม่รู้เลยหรือไง เธออยู่ในนั้นฉันไม่วางใจ

“ชิส์ เมื่อก่อนบทที่คุณไปดื่มเหล้าให้ลืมความทุกข์ยังได้เลย ทำไมฉันไปเต้นสักหน่อยต้องให้คุณมายุ่งด้วยล่ะ?”

“นั่นเพราะว่าตอนนี้ฉันเป็นแฟนเธอแล้วไง ถ้าเธอไม่ใช่แฟน ฉัน เธอคิดว่าฉันจะมายุ่งหรือเปล่า?”

“เซียวซู คุณทำให้มันชัดเจนหน่อย บทที่ฉันยุ่งกับคุณ คุณไม่ ฟังฉัน ทำไมบทที่คุณมายุ่งกับฉัน ฉันต้องฟังด้วย? คุณเป็นแฟน แล้วมันเจ๋งมาก? ถ้าคุณใช้สถานะแฟนแล้วจะมายุ่งกับฉันล่ะก็ งั้นเลิกกันไปก็สิ้นเรื่อง”
บทที่เจียงเสี่ยวไปพูดคำพูดตรงท่อนสุดท้ายของประโยคนี้ ออกมาความรู้สึก ในตอนนั้นสงบนิ่ง

เธอไม่ใช่คนจําพวกที่ว่าชอบพูดคำว่าเลิกชั่วอยู่ตลอด แต่วัน

นี้เธออยากเลิกมากจริงๆ

ได้ยินคำว่าเลิกค่านี้แล้ว รูม่านตาเซียวซู่หดลงเล็กน้อย หรี่ ตามองเธอ เธอพูดอีกทีสิ?”

เจียงเสี่ยวไป๋หลุบตาลง “จะให้พูดอีกทีไปทำไม? คุณไม่ได้ หูตึงสักหน่อย ได้ยินไม่ชัด? เรื่องวันนี้ ถ้าคุณเห็นฉันเป็นแฟน ของคุณ และได้คิดว่าคุณเป็นแฟนของฉัน คุณไม่มีทางที่จะไม่ สนใจความคิดของฉัน คุณรู้หรือเปล่าว่าบทที่คุณพุ่งเข้าไปหาไฟ ฉันกังวลแค่ไหน? คุณรู้หรือเปล่าว่าบทที่คุณถูกช่วยออกมาฉัน โล่งใจมาก โรงพยาบาลอะไรก็ตามไปหมด แต่ผลก็คือคุณกลับ ถือดีเสียเหลือเกิน พอตื่นขึ้นมาก็ไปอยู่ข้างๆเสี่ยวเหยียนของคุณ ทันทีเลย ข้างตัวเธอไม่มีคนคอยเฝ้าอยู่หรือไง? ก็ไม่ เธอมีสามี มี คนในครอบครัว คุณไปแล้วมันจะทำอะไรได้ล่ะ? ฉันให้คุณกลับ ห้องผู้ป่วยไป คุณก็ยังไม่รักดี ฉันไปแล้ว แม้แต่จะไล่ตามมาก็ ไม่มี เหอะๆ…”

พูดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไปไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังดูถูกตัวเอง หรือว่าคิดว่ามันน่าขันกัน จู่ๆก็หลุดหัวเราะออกมา สุดท้ายก็ หัวเราะจนจมูกเริ่มแสบไปหมด

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองเซียวซู่ไปด้วยดวงตาที่แดงเหมือน กับกระต่ายไม่มีผิด “คุณว่า ใต้หล้านี้จะมีแฟนที่อาภัพอย่างฉันหรือเปล่า?”

คำพูดประโยคนั้นได้กล่าวโทษออกมา แล้วเล่า ก่อนหน้า นี้เจียงเสี่ยวไปเอาแต่เก็บซ่อนมันเอาไว้ในใจ เพราะว่าเขาบาด เจ็บหนักเธอก็เลยไม่พูดออกไปสักคำ เพราะว่าสถานการณ์มันไม่ อำนวย เธอพยายามที่อยากจะให้ตัวเองเป็นแฟนที่รู้กาลเทศะคน

ถึงยังไงคนเขาก็ได้รับบาดเจ็บมา เธอยังพูดแดกดันอยู่ที่นั่น อีก หาเรื่องให้ตัวเองมันแย่ขนาดไหน

แต่เธอเองก็น้อยใจเหมือนกัน เธอก็คนคนนึงนะ เธอเองก็มี ความรู้สึกรัก โลภโกรธหลงด้วยเหมือนกัน เศร้าเสียใจเป็น เหมือนกัน ให้เธอใจกว้างมีมนุษยธรรม ปล่อยผ่านไปโดยที่ไม่ คิดอะไรอย่างนั้นเธอทำไม่ได้หรอกนะ

ก่อนหน้านี้เก็บเอาไว้ไม่พูด แต่ตอนนี้กลับพูดออกมาจนหมด เปลือก

เซียวซูเองก็รู้ว่าครั้งนี้ตนได้ทำผิดไป ต่อหน้าแฟนของตัวเอง เขาไม่มีความรับผิดชอบเท่าที่ควรมีเลยจริงๆ

เห็นเบ้าตาเธอแดงเสียจนเหมือนกับกระต่าย ภายในใจของ เซียวซูเองก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเหมือนกัน เดินเข้าไปถึงเธอเข้ามาสู่ อ้อมแขน กดรั้งท้ายทอยเธอเอาไว้

“เธอจะตบหรือจะด่าก็ได้ทั้งนั้น ตอนนี้แฟนเธออยู่ตรงหน้าเธอ เธออยากทําอะไรก็ได้ แต่อย่าพูดว่าเลิกกันเลย”
เสียงของเขาหดหู่จนน่าตกใจ คอแหบแห้ง ก็เลยยังประดับไป ด้วยความแหบแห้งเล็กน้อย “พวกเราเพิ่งจะเริ่มกันได้ไม่นาน ให้ เวลาฉันสักหน่อย ให้เวลาฉันอีกหน่อย

เจียงเสี่ยวไปควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา ทันใดนั้นเองเธอก็ ยื่นมือออกไปหยิกหูเซียวเน้นลงไปอย่างแรง แรงที่ลงไปนั้นแรง กว่าปกติหลายเท่าตัว เซียวซูรู้สึกได้ถึงความเจ็บ แต่ตอนนี้แม้แต่ คิ้วกลับไม่ได้ขมวดออกมาเลยสักนิด เพียงแค่รองรับเอวของ หญิงสาวคนตรงหน้าเอาไว้ อุ้มเธอขึ้นมา “กลับบ้านก่อน หลัง จากที่กลับบ้านแล้วค่อยคุยกันโอเคมั้ย?”

เจียงเสี่ยวไปนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้ร้องไห้ออกมา แต่ดวงตาก็ยัง คงแดงก๋า ดูไปแล้วก็น่ากลัวสุดๆ “กลับบ้านก็ได้ แต่คุณอย่าคิดว่าอย่างนี้แล้วฉันจะยกโทษให้

คุณนะ เรื่องวันนี้ฉันไม่มีวันลืม

“อืม”

“ยังมีอีกเรื่อง เลิกที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้นี้คือฉันจริงจัง เป็นตัว คุณเองที่ไม่อยากเลิกกับฉัน เป็นคุณที่พยายามรั้งฉันเอาไว้ ฉัน สงสารคุณหรอกนะก็เลยตอบรับคุณน่ะ”

“โอเค เป็นฉันที่ไม่อยากเลิกเอง เป็นฉันที่พยายามรั้งเธอเอา ไว้”

“เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของคุณ คุณก็อุ้มฉันกลับ บ้านไปอย่างนี้เสียเถอะ”
ระยะทางจากที่นี่ถึงบ้านนั้นอยู่ที่ประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าเดิน ไปล่ะก็ คาดว่าน่าจะ

เซียวซูคำนวณในใจอยู่แป๊บนึง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พูดคำพูดดีๆออกไปไม่ได้เลย จึงอุ้มเจียงเสี่ยวไปเดินหน้าออกไป

ก็ดีที่เซียวซูสูง เจียงเสี่ยวไปผอม บทที่อุ้มเธอเดินไปก็เลยไม่ เหนื่อยเลย เจียงเสี่ยวไปเดิมทีก็นึกว่าเขาจะปฏิเสธออกมาเสีย อีก ถ้าเขาปฏิเสธออกมาล่ะก็ เจียงเสี่ยวไปจะไม่สนใจเขาเลย ทันที แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะอุ้มเธอเดินไปโดยที่ไม่บ่นออกมาสัก

ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน เจียงเสี่ยวไปรู้สึกว่าการหายใจของ ผู้ชายคนนี้เริ่มหนักขึ้น

ถึงแม้ว่าเธอจะผอมแค่ไหน แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้ใหญ่คนนึง อุ้มเธอเดินไปในระยะทางสั้นๆก็ได้อยู่หรอก อุ้มนานก็จะต้อง เหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แล้วเซียวซูก็ไม่ใช่หุ่นยนต์สักหน่อย บวกกับที่เขาบาดเจ็บด้วยอีก

บาดเจ็บ พูดถึงเรื่องนี้ เจียงเสี่ยวไปถึงได้ตระหนักได้ว่ารอบๆ

เหมือนกับว่าจะมีกลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นฟุ้งกระจายออกมา เจียงเสี่ยวไปก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติขึ้นมาทันที จึงได้เป็น

ฝ่ายเริ่มถามเซียวออกไป “คุณวางฉันลงไปก่อน ส่วนเซียวซูก็เม้มริมฝีปากออกมา แต่ก็ไม่ได้ตอบไป “เซียวซู คุณได้ยินหรือเปล่า? วางฉันลงก่อน
ได้ยินอย่างนั้น เซียวซูก็ก้มลงมองเธออย่างจนใจอยู่แวบนึง พร้อมเอ่ยออกมาด้วยเสียงอู้อี้ “เป็นอะไรไป? ไม่ใช่ว่าให้ฉันอุ้ม เธอกลับบ้านหรอ? วางเธอลงไปตอนนี้ เธอจะยังยกโทษให้ฉัน อยู่มั้ย?”

“ถ้าคุณเชื่อฟังฉัน ฉันก็จะยกโทษให้คุณ วางฉันลงซะ!

เธอต้องดูบาดแผลบนร่างเซียวซูสักหน่อย กลิ่นคาวเลือดนี่มัน แรงไปนิด เดิมทีเขาก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว อุ้มเธอเดินมานาน ขนาดนี้ แผลจะต้องฉีกหมดแน่เลย!

เซียวไม่ได้พูดออกมา และก็ไม่ได้วางเธอลงไปเหมือนกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ