บทที่1016 เหมือนมีใจให้แล้ว

ยังไงซะเย่ ไม่เซินเชื่อมั่นเขามาโดยตลอด เรื่องใดๆไม่เคยปิดบัง เลย เพราะฉะนั้นเซียวซูรู้เรื่องเยอะแยะมากมาย

ได้ ถ้างั้นผมจะจัดเรียงเรื่องราวเหล่านี้ของคุณเป็นเอกสารนึง ชุดนะครับ”

อะ?

อะไรนะ?

ให้เขาเอาเรื่องในอดีตจัดเรียงเป็นเอกสารชุดนึง ตอนที่เซียวซูได้ยินคำพูดคำนี้แทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง เลย และแทบจะละลายอยู่ที่เดิมแล้ว

ให้เขาทำเรื่องเหล่านี้ ถ้างั้นเขาก็ต้องการให้ตัวเองใช้สมอง เขียนออกมาอีกด้วยสินะ? ? ?

” ไม่ได้นะครับคุณชายเย่! “เซียวซูปฏิเสธคำสั่งของเย่ ไม่เซ็ นทันที “ความสามารถทางวรรณกรรมของผมไม่ดี ผมจัดเรียง เรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”

เรื่องราวเหล่านี้ไม่เหมือนกับที่เคยตรวจสอบในเมื่อก่อนเหล่า นั้นนะ คนอื่นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วสรุปโดยตรงและส่งไปถึง มือเขาก็ได้แล้ว

“ใครใช้ให้นายจัดเรียง? เย่ไม่เป็นพูดอย่างเย็นชา นายหาคนจัดการก็ได้แล้ว? ”

เซียวซู: “หาใคร…….. ”

“เฮอ” เย่ ไม่เซินหัวเราะเยาะ “นายคิดว่าใครล่ะ? ”

เซียวซูเงียบกริบทันที ได้เลยครับ หาใครนั้นไม่ต้องให้เย็ไม่เชิ นพูดแล้ว เพราะว่าไม่ว่ายังไงซะ เขาก็ต้องจัดเรียงเอกสารให้ เรียบร้อยก็ถูกแล้ว เธอรู้สึกว่าบากใจมาก ไม่ว่าจะยังไงเรื่องราว เหล่านั้นล้วนเป็นความรักความเกลียดชังระหว่างคุณชายเยู่กับ คุณนายน้อย ให้ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขามาพูด เขารู้สึกว่าตัวเอง ยากที่จะเอ่ยปากจริงๆ

“คุณชายเย่ครับ คือว่า ได้มั้ยครับ เรื่องนี้… ..เราปรึกษาหารือกันอีกสักพัก

ตอนที่เซียวซูยังแสวงหาโอกาสให้กับตัวเอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่ อ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาจากหลังเย่ไม่เป็นทางโน้น “คุณไม่ หลับไม่นอน คุณกำลังทำอะไรอยู่? ”

เป็นเสียงของคุณนายน้อย!

คุณนายน้อย ช่วยด้วยครับ!!!

นี่เป็นเสียงตะโกนของเซียวซูในวินาทีนี้

เย่โม่เซินพิงอยู่ที่ราวระเบียงบนดาดฟ้า หลังได้ยินเสียงของ หาน จื่อดังออกมาจากข้างหลัง เขาหันหน้าไปมองหานคู่จื่อจึง ขมวดคิ้ว ไม่พูดมากวางสายโดยตรง จากนั้นเดินไปที่หานมู่จื่อ
“คุณออกมาทำไม? ใส่น้อยชิ้นขนาดนี้อีกด้วย! ”

พูดจบ เขาแกะกระดุมเสื้อนอกของตัวออกมาโดยตรง จากนั้น เปิดออกมาและกอดหาน จื่อไว้โดยตรง เอาตัวเล็กๆคลุมไว้ใน เสื้อใหญ่ๆของตัวเอง

ที่ตัวของหานมู่จื่อใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว ถึงแม้เป็นหน้าหนาว แต่ว่ายังไงก็เป็นข้างนอก ทนความหนาวเย็นข้างนอกไม่ไหว แน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นทะเล เธอเป็นสตรีตั้งครรภ์อีกด้วย

ยิ่งคิด เย่ไม่เซ็นยิ่งขมวดคิ้ว เสียงเย็นชา : “เข้าไป

หานจื่อเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อตัวใหญ่ของเขา เท้าล่างไม่ ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณคุยสายกับใครอยู่? ”

ใต้คางของเย่ไม่เซินตื่นตระหนกเล็กน้อย ก้มหน้าจ้องคนตรง หน้า

ใต้แสงสลัว ตาทั้งคู่ที่สดใสเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดซึ่ง ทำให้คนหวั่นไหว มองเขาไว้แบบไม่มีความซับซ้อนใดๆ เหมือน กับว่ามองเขาแว๊บเดียวก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว และเหมือน กับหน้าตาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

สายตาแบบนี้..

อารมณ์ในตาเคลื่อนไหว และเคลื่อนย้ายสายตาจากจิตใต้สำนึก ตกไปอยู่ที่ติ่งหูข้างบนซึ่งขาวผ่องและน่ารัก กลืนลำ คอ เสียงก็ต่ำลงแบบงุนงง

“คนที่บริษัท”

เขาอธิบายด้วยเสียงแหบ “โทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อย”

“เรื่องงาน? ” หานมู่จื่อกระพริบตา “สี่ทุ่มกว่า? ”

คุณชายเย พนักงานที่บริษัทคุณจริงจังกับงานขนาดนี้เชียว เวลาดึกดื่นขนาดนี้เนี่ยนะยังจัดการกับงานอีก ยิ่งไปกว่านั้นยัง โทรศัพท์มาให้กับคุณที่เป็นท่านประธาน คงเป็นระดับกลางขึ้น ไปสินะ? ”

“ใช่แล้ว” เย่โม่เซินหัวเราะนิ่งๆ “ที่พวกเขาจริงจังกับงาน ขนาดนี้ ในนั้นมีผลงานของคุณด้วยนะ”

“ฉัน? ”

สายตาของเย่ไม่เซินยังคงต้องติ่งหูเล็กๆที่น่ารักไว้ และมี ความหวั่นไหว

“คุณลืมไปแล้ว? ” เสียงเขาโทน เสียงต่ำอย่างมีมารยาท และเข้าไปใกล้ๆข้างหูของเธออีกด้วย : “หุ้นส่วนของบริษัท อยู่

ในกำมือคุณทั้งหมดนะครับ คุณนายเย

สีหน้าท่าทางหาน จื่อเปลี่ยนไป เยโม่เป็นไม่พูดถึง เธอเกือบ จะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ตอนนั้นเขาถึงขั้นให้สัญญากับเธอหนึ่งฉบับ ดูปุ๊บก็ไม่เป็นมงคลสักนิด สุดท้ายเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ

คิดถึงก็โมโห!

“คุณ! เฮ้อ

หานจื่อกำลังอยากโทษเขาพอดี ติ่งกลับถูกคาบเอาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอตกใจขำๆ ยื่นมือไปผลักใต้สํานึก

เธอลืมแล้วว่าวินาทีนี้ตัวเองในอ้อมกอดของเย่ไม่เป็น หนึ่งครั้งไม่มีการเคลื่อนไหวเลยนิด เย่เซินกลับกอด เธอไว้แน่น

“คุณทำอะไรเนี่ย? ปล่อย………. ‘หานจื่อใจร้อนบ้า ฉันมีธุระจริงจังจะถามคุณ”

ใครบางหยุดได้ไงในเวลาแบบนี้ เขาหายใจแรงๆแบบพิกล

นี่แหละ

จริงจังจนไม่จะจริงจังยังไงแล้ว

‘เย่โม่เซิน”

“เด็กสักครู่ค่อยเรียกนะ”

หานคู่จื่ออยากอุ้มมา จากนั้นเดินเข้า

ห้องนอน

เยอะทีเดียว หานจื่อเย่ไม่เชินวางอยู่บนเตียงนอนใหญ่ที่นุ่มนวล ไม่รู้ว่ากลัวเธอหนี

หรือว่าอะไร ร่างกายของเย่ไม่เป็นถึงขั้นทับลงมาพร้อมกัน มือทั้ง

คู่ตรึงไว้ที่แขนทั้งสองข้างของเธอ ขังเธอไว้ในแขนข้างในของตัว เอง

“คุณ……คุณอย่าเล่นอีกเลย! ฉันมีธุระสำคัญจะถามคุณ

จริงๆ!

ใต้ตาของเย่ โม่เซินแดงเล็กน้อย ลมหายใจไม่นิ่ง

“ธุระอะไร? ถ้าหากเป็นเรื่องของเมื่อก่อน ถ้างั้นผมจำอะไรไม่ ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องถาม

11

ถูกต้อง เธออยากถามหาความผิดจากเขา แต่ว่านี่เป็นเรื่องที่ ของเคยทำก่อนความจำเสื่อม ตอนนี้เธอถามหาความคิดจากเขา ในตอนนี้ ถ้างั้นคาดว่าเขาก็พูดที่มาที่ไปออกมาไม่ได้หรอก

คิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของหานจ๋อก็เปลี่ยนไปอย่างมัวหมอง ทันที

ที่ทำให้เธอหดหูที่สุดก็คือ ความอันตรายตรงหน้าไม่ได้ยกเลิก ไปไหน

เพราะว่าใครบางคนที่ทานมังสวิรัติในช่วงนี้ ได้กระหายจนถึง ขั้นก้มหน้าก้มตากัดกินต้นคอของเธอแล้ว ขณะที่ต้นคอมีความรู้ สึกชาๆเธอถึงจะมีปฏิกิริยาอย่างกะทันหัน

“ไม่ได้! ”
หากว่าทิ้งรอยจูบไว้ ถ้างั้นพรุ่งนี้เธอไปทำงานก็ถูกคนเห็นสินะ แต่ว่าเยโม่เซินไม่เชื่อฟัง หาน จื่อได้แต่ยื่นมือปกป้องคอตัว เองไว้ไม่ถูกเขาซุ่มจู่โจม

สุดท้ายใครบางคนก็ไม่งอน จูบคอไม่ได้ ก็เริ่มจูบแขนของเธอ ริมฝีปากบางๆที่ร้อนระอุค่อยๆย้ายจากแขนขึ้นมา สุดท้ายตกลง มาอยู่ที่ไหล่ของเธอ

เขากระชากชุดนอนของเธอออกไป ริมฝีปากบางๆประทับตรา ไว้บนไหล่ที่ขาวผ่อง

หาน จื่อเชอะเสียงเงียบๆ ปิดคอไว้ ถึงขั้นปิดไหล่ไม่ได้

เธอก็เลยยื่นมืออีกข้างออกมาปิดไหล่ตัวเองไว้ เยโม่เซ็นเงยหน้า ใต้ตาเหมือนกับมีผีร้าย เขาหัวเราะเสียงต่ำ มือใหญ่โตย้ายมาที่กระดุมชุดนอนของเธอ

หานคู่จื่อ : “หยุดนะ…………

เธอจะตายแล้วจริงๆ! คนคนนี้ทำไมคืนนี้ถึงกลายเป็นนิสัย สัตว์ดุร้ายได้ขนาดนี้นะถ้าอ้าอ้าอ้าอ้า

” ได้เลย”

มือเย่โม่เซินหยุดนิ่ง แต่ไม่ได้ล้มเลิก และขยับตัวขึ้นไปใช้ฟัน แกะกระดุมชุดนอนของเธอออก ส่วนตัวเขาเอง เผยกล้ามเนื้อ หน้าอกที่แข็งแกร่งออกมา บวกกับการกระทำที่เขาใช้ฟันแกะ กระดุมชุดนอนของเธอในตอนนี้
หานมู่จื่อกลืนน้ำลายไปอีกนึง และหลับตาลง

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับเลยสักนิด แต่ว่า………..มากเลย จริงๆ

เธอเหมือนกับว่า…

มีใจบ้างแล้วจริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ