บทที่ 606 ไม่รู้จักแยกแยะ

ทั้งสองพูดคุยโต้ตอบกันไปมา

หาน จื่ออายเล็กน้อยกับบทสนทนาอัน น่าอึดอัด

“ไม่ทราบว่าคุณคือ?” พี่สาวจ้องหน้าเย หลิ่นหานด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผู้ชายคน นี้หล่อมาก อีกทั้งสายตาของเขาเอาแต่จ้องไป ที่หาน จื่อทันทีที่เดินเข้ามา ในขณะนี้พี่สาว เหมือนมีลูกไฟลุกโชนขึ้นมาในตัว เนื่องจาก ท่าทีของหานมู่จื่อที่มีต่อเย่โม่เชินจึงทำให้พี่ สาวสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเหยียบเรือสอง แคมใช่หรือไม่ หรือเป็นการปั่นหัวผู้ชายทั้ง สอง

แต่หลังจากคิดอีกแง่หนึ่ง จากการเพิ่ง พูดคุยกันเมื่อกี้นี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าหานมู่จื่อ จะเป็นคนประเภทนั้น ดังนั้นพี่สาวจึงล้มเลิก ความคิดนไปและหันกลับมามองหานมูล อกับเย่หลิ่มหานอีกครั้ง

“คุณมาทําอะไรที่นี่?” หาน จื่อถือ โอกาสถามเขาในตอนที่เยโม่เงินไม่อยู่

เย่หลิ่มหานยิ้มเล็กน้อย “ผมบอกแล้ว ไม่ใช่หรือ ว่าเป็นความบังเอิญ?”

“จริงหรือ?” หานมู่จื่อจะเชื่อได้อย่างไร? จากการบังเอิญเจอกันสองครั้งก่อนหน้านี้ รวม ไปถึงเรื่องพวกนั้นที่เขาทําที่บริษัท เธอคิดได้ อยู่อย่างเดียวว่าการพบกันอย่างบังเอิญล้วน เป็นเจตนาของเย่หลิ่นหาน

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยคุยกับเขาแล้ว แต่ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถตบตาหา นมู่จื่อได้ตามสบาย

เนื่องจากมีคนอื่นอยู่ใกล้ๆ ดังนั้นหา นมู่จื่อจึงพูดอย่างมีไหวพริบ อย่างไรก็ตามพี่ สาวก็ไม่ใช่คนโง่ เธอจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่า ระหว่างทั้งสองมีคลื่นใต้น้ำอยู่ในความสัมพันธ์ เธอยิ้มอย่างเก้อเขิน แต่กลับไม่ได้ปลีก ตัวออกไป

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะชื่นชมพี่สาวคนนี้ที่ รู้งาน ถ้าหากในเวลานี้พี่สาวบอกมาตรงๆว่าจะ ไม่รบกวนพวกเขา ให้พวกเขาได้คุยกัน พอถึง ตอนที่เยโม่เซินกลับมา เมื่อเห็นว่าเย่หลิ่นหาน กับหานมู่จื่ออยู่ด้วยกันสองคน จะต้องเกิดเรื่อง ใหญ่โตขึ้นแน่ๆ

หานมู่จื่อเหลือบมองพี่สาวอย่างตื้นตัน

ใจ เธอกระซิบเบาๆ

“พี่สาวยังอยากซื้ออะไรไหมคะ?”

“ไม่ต้องๆ ฉันชื่อมาเกือบหมดแล้ว เดี๋ยว ค่อยไปซื้อกระดาษทิชชู่ที่มุมนั้นหน่อย แล้ว พวกเราค่อยกลับที่พักกัน

หานมู่จื่อพยักหน้า “ค่ะ งั้นฉันไปเป็น เพื่อน”

จากนั้นหานฟูจื่อก็มองไปทางเย่หลิ่ นหาน “ประธานเยหลินหาน จนต้องเปยวของ กับพี่สาวแล้ว คงต้องขอตัวก่อนนะคะ ” พอพูด เสร็จเธอก็ยิ้มให้เขา พลางคล้องแขนพี่สาว และเข็นรถเข็นออกไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวพี่สาวก็หัน กลับมา “เขาตามพวกเรามา!”

พอได้ยินดังนั้นหาน จื่อก็ขมวดคิ้ว เธอ บอกเขาไปอย่างชัดเจนแล้วนี่นา ทำไมเย่หลิน หานถึงยังตามเธอมาอีก?

“เขาชอบเธอใช่ไหม?” จู่ๆพี่สาวก็เอียง หน้าเข้ามาถามอยู่ข้างหูจนเธอตกใจ เธอสาย หน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอกมั้งคะ?”

แม้ตอนนั้นเขาจะแสดงออกอย่างชัดเจน ว่ามีใจให้เธอ แต่นั่นก็เป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อน อีกอย่างตอนนั้นเธอก็ยังเป็นภรรยาของเย่ไม่ เซิน แต่เย่หลิ่นหานยังเลือกที่บอกความในใจ กับเธอ และนั่นก็มักจะทำให้หานมู่จื่อคิดว่า เป็นแผนการของเขา เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะ ต้อนน้องชายตัวเองให้จนมุมได้อย่างไร? อย่างไรก็ตามตอนทเขาปกป้องเธอมาก เหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ก็ทำให้หา นมจ่อคิดว่าเขาอาจจะมีใจให้เธออยู่บ้าง

แต่เวลาก็ผ่านมาห้าปีแล้ว และเรื่องทุก อย่างก็ผ่านพ้นไปหมดแล้ว

แม้ว่าเขาจะเคยชอบเธอมาก่อน แต่ตอน นี้คาดว่าความรู้สึกคงจืดจางไปนานแล้ว ดังนั้น หานมู่จื่อจึงไม่เคยเก็บเรื่องนี้กลับมาคิดอีก

“ทําไมจะเป็นไปไม่ได้ สายตาที่เขามอง เธอเมื่อกี้นี้เธอไม่เห็นหรือไง?

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่นี่คะ”

“นี่เธอไร้เดียงสาจริงๆหรือแกล้งไร้เดียง สากันแน่เนี่ย? แววตาที่เขามองเธอเต็มไปด้วย ความรักไม่ต่างอะไรกับแววตาของสามีเธอ เลย เธอดูไม่ออกจริงๆหรือ?”

แววตาที่เย่ไม่เขินมองเธอ หานมู่จื่อรู้สึก งงงวยเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะถาม “ที่คุณ พูดมา สามีของฉันใช้สายตาแบบไหนมองฉัน นะคะ?” เธอเรียกเขาว่าสามอย่างม พอพูดคำว่าสามีเธอถึงกับหยุดชะงัก จากนั้นก็ เรียกสติกลับมา

ภรรยาของลุงอ้วนคิดเพียงว่าเธอเป็นคน อายจึงไม่ได้ถามเจาะลึก พลางหรี่ตาอธิบาย “เวลาที่ชอบใครสักคน พอได้เจอเขาดวงตา ของเธอจะเป็นประกาย

“เป็นประกาย? หมายความว่าอย่างไร

คะ?”

“มันเป็นความรู้สึกพิเศษ ก็เหมือนว่าตอน ที่เขามองเธอ ดวงตาของเขาจะสว่างเจิดจ้า หรือเธอไม่เคยสังเกตแววตาและความรู้สึก ของเขาตอนที่เขามองเธอล่ะ?”

หานมูจื่อ “…ไม่เลยค่ะ”

เธอจะสังเกตแววตาเยโม่เซินตอนที่เขา มองเธอได้อย่างไรล่ะ เธอรู้สึกเพียงว่าสายตา ที่เขามองเธอนั้นไม่ได้แตกต่างอะไรจากเมื่อ ก่อนเลย ไม่มีอะไรพิเศษเลยสักนิด “เฮ้อ เธอ นะโม จดถนอมสายตาเอง จริงๆ สามีเธอก็ออกจะหล่อซะขนาดนั้น ถ้า ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ไม่กลัวหรือว่า จะโดนแย่งไป?”

หานมู่จื่อ “..….”

โดนแย่งงั้นหรือ? ตอนแรกเธอยอมให้ หลินชิงชิงกับเย่โม่เขินอยู่ด้วยกันก็เพื่อไม่ให้ เขามารบกวนเธออีก

พี่สาวหันกลับไปด้านหลังก็พบว่าเย่หลั นหานยังตามพวกเธอมาอีก เธอจึงพูดขึ้นมา อีกประโยคหนึ่งว่า

“เขาตามเรามาแบบนี้จะไม่เป็นอะไรใช ไหม? ถ้าสามีเธอกลับมาล่ะ…

หานมู่จื่อได้ยินดังนั้นก็อดทําหน้าย่นไม่ ได้ ใบหน้าที่บอบบางเท่าฝ่ามือแทบจะยับยู่ยี่ ไปทั้งหน้า หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รู้สึกโล่ง ใจอีกครั้งและพูดว่า “เขาอยากตามมาเอง ฉัน จะทําอะไรได้ล่ะ? ฉันไปห้ามสิทธิเสรีภาพส่วน บุคคลไม่ได้หรอกค่ะ

“พูดแบบนั้นก็ถูก งั้นก็ปล่อยให้เขาตาม แบบนี้น่ะหรือ?”

หานมู่จื่อหันกลับไปก็พบว่าเย่หลิ่นหาน กําลังตามพวกเธออยู่ทางด้านหลังจริงๆ พอ เขาเห็นเธอหันกลับมา มุมปากของเขาก็ กระตุกเล็กน้อยและยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้ว่าจะ มองผ่านเลนส์แว่นตา แต่ก็สามารถมองเห็นถึง ความอบอุ่นที่อยู่นัยน์ตาเขาได้เช่นกัน บางที อีกฝ่ายอาจจะไม่ได้มุ่งร้ายกับเธอจริงๆก็ได้ เธอคิดในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า?

แต่อย่างไรก็ตาม การที่เขาปรากฏตัวอยู่ ที่นี่ในตอนนี้อาจกลายเป็นการจุดชนวนให้เย โม่เซิน

เหมือนคืนนั้นที่เย่ไม่เซ็นรู้ว่าเธอออกไป พบเย่หลิ่มหาน เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว จากนั้น…ก็…กับเธอ

พอนึกถึงความมืดมิดในช่วงสองวันที่ ผ่านมาจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ทาน ดอก

ได้สติและหยุดเดิน

เธอหยุดเท้าแล้วพูดกับพี่สาว “พี่สาว คุณรอฉันอยู่ที่นี่สักครู่นะคะ ฉันจะไปคุยกับเขา สักหน่อย”

พี่สาวคิดพลางสายหน้า “เธอก็รีบๆ หน่อยละกัน ฉันคิดว่าพวกเขาใกล้จะกลับมา แล้ว”

“ค่ะ ฉันจะพยายาม

พอพูดเสร็จหาน จื่อก็เดินไปหาเย่หลั

นหาน

“มีอะไรหรือเปล่า?” พอเย่หลิ่นหานเห็น ว่าเธอเดินกลับมา เขาก็มองเธอด้วยความ มึนงง “เธอไม่พอใจหรือ?”

หานมู่จื่อ “.…….

หานมู่จื่อไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้

ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาตามเธอมาไม่ใช่หรือ? แต่พอเธอเดินมาหา เขากลับทำหน้าไม่รู้สึกรู้ สา มันทําให้หานมู่จื่อรู้สึกอายมาก

เมื่อเห็นเธอทำหน้าเก้อเขินอยู่กับที่ เย่ หลิ่มหานจึงยกมือขึ้นมาดันกรอบแว่นตาและ ยิ้มเล็กน้อย “ทําไมล่ะ คุณคงไม่คิดว่าผมตาม คุณมาหรอกนะ?”

หรือไม่ใช่?

คำพูดเหล่านี้แทบจะโพล่งออกมา แต่ สุดท้ายหานมู่จื่อก็ได้แต่มองเขาโดยไม่ได้พูด อะไร

เย่หลิ่นหานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “วางใจเถอะ ในเมื่อคุณไม่สบายใจ ผมก็จะไม่ รบกวนคุณ ผมแค่กำลังจะไปซื้อของที่อยู่ทาง ด้านหน้านั้นหน่อย แต่เผอิญว่ามันเป็นทาง เดียวกับพวกคุณพอดี”

เขาพูดสุภาพมากจนทำให้หานมู่จื่อรู้สึก ว่าหากตัวเองถามออกไปอีกครั้ง มันจะดู เหมือนว่าเธอเป็นคนไม่รู้จักแยกแยะ พอคิดได้ดังนั้น เธอก็กัดฟันถาม “คุณจะ

ไปซื้ออะไร?”

“ที่ถามแบบนี้เพราะคิดจะหลบหน้าผมงั้น

หรือ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ