บทที่1570 ยั่วยุ

“หยวนหยวน”

สีหน้าที่แสดงออกมาของจงเพิ่งมีความจริงจังสุดๆออกมา “เมื่อกี้คนที่โทรเข้ามาคือเงินจึงรัว เธอบอกกับฉันว่าหยวน หยวนอยู่ที่งานวันเกิดของเธอ ปกติเธอไม่มีทางจะพูดโกหกอยู่ แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะสืบมาดีแล้วถึงได้ไป

ไม่ได้รับการตอบสนองกลับมาอยู่นาน แต่จงเฟิงรับรู้ได้ถึง บรรยากาศจากร่างของฉือที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ถาง หยวนหยวนเป็นคนที่เขาเฝ้าดูแลประคบประหงมมา ปกติเขาพูด ถึงถางหยวนหยวนให้มากมายไปแค่ประโยคเดียว เขาก็ไม่ พอใจแล้ว

ตอนนี้เงินจึงรัวกลับมาพาคนเขาไปงานเลี้ยงวันเกิด นี่ไม่ใช่ ว่าจะเป็นการแหย่เสือหรือไงกัน? รู้ทั้งรู้ว่าอย่างนี้มันจะยั่วโมโห ฉือซู แต่ก็ยังยอมเสี่ยงพาถางหยวนหยวนไปงานวันเกิดอีก

เดิมทีก็ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ จงเฟิงก็แทบจะเห็นบทสรุปของ เรื่องนี้ได้ล่วงหน้าเลย

ฉือซูเอ่ยด้วยเสียงนิ่งขรึมออกมา “ที่ไหน?”

“สถานที่ได้ส่งมาแล้ว จะไปตอนนี้เลยมั้ย?”
ฉือซูเอาเสื้อคลุมมาสวม รูดซิบขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไปหาหยวนหยวนกลับมา”

งานวันเกิด

หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ทั้งสองคนได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วก็ได้ออกมากันแล้ว และก็ยังแต่งตัวกันอีกที เมื่อก่อนพวก เธอเคยร่วมงานวันเกิดกันอยู่บ้าง แต่ปกติแล้วจะเป็นเพื่อนวัย เดียวกันทั้งนั้น ไม่เหมือนกับตอนนี้ คนที่มาวันนี้โดยทั่วไปแล้วก็ จะแก่กว่าพวกเธอหลายปีทั้งนั้นเลย อีกทั้งยังมีพี่ชายที่ทั้งสูงทั้ง หล่ออยู่หลายคน เห็นแล้วจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นต่างพากัน ใจเต้นรัวกันออกมา

“ถ้าไม่เพราะพี่ชายของหยวนหยวนสุดยอดมากล่ะก็ ฉันก็อด ไม่ได้ที่จะหวั่นไหวขึ้นมาแน่” หยวนเยาหันมองคนหล่อแต่ละคนที่ ยืนกันอยู่ตรงนั้นพวกนั้น แต่กลับไม่อาจหวั่นไหวชั่วได้ ช่างน่า เสียดายจริงๆ

แต่จางเสี่ยวลู่กลับแสยะริมฝีปากออกมา เอ่ยยิ้มๆออกมา เบาๆ “มองให้สูงเอาไว้หน่อยสิ คนพวกนี้ก็แค่ของริมทางเท่านั้น คนอย่างพี่ชายของหล่อนอย่างนั้นต่างหากที่เป็นหนึ่งในหมื่น

“ใช่ ถ้าไม่มีเขาก็แล้วไป แต่นี่เห็นแล้ว เปลี่ยนไม่ได้เลยจริงๆ รอให้จีบไม่ติดก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

ทั้งสองคนกำลังคุยกัน สายตาก็มองไปยังจุดเดียวกันทันที สายตามองกันอยู่ตรงจุดที่ถางหยวนหยวนอยู่พอดี เธอไม่ได้ เปลี่ยนชุด นั่งกินเค้กผลไม้อยู่ตรงนั้น สีหน้าที่แสดงออกมาบนใบหน้าอมชมพูดูชื่นบานมีความสุขออกมา กินไปคำนึงก็หรี่ตา ลงไปอย่างพออกพอใจ มองไปแล้วก็ดูน่ารักอย่างมาก

แต่หญิงสาวทั้งสองคนกลับแสดงสีหน้าดูถูกออกมาพร้อมกัน

อย่างไม่ได้นัดหมาย

“เธออ้วนเสียขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังจะกินอยู่อีก? ตกลงแล้ว รู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย?

“คนแบบนี้ไม่มีวันรู้ตัวหรอก โลกของพวกหล่อนมีแต่เรื่องกิน เท่านั้นแหละ ไม่มีวันจะสนใจรูปร่างของตัวเองหรอก”

“ซิส ถ้าหล่อนไม่ใช่น้องสาวของคนคนนั้นนะ ฉันก็ไม่อยากจะ ไปเป็นเพื่อนกับผู้หญิงอย่างนี้หรอกนะ อ้วนจนมีสภาพอย่างนี้ แล้วในใจของตัวเองไม่มีการสำเหนียกบ้างเลย หรือว่าหล่อนจะ คิดว่าตัวเองน่ารักมากงั้นหรอ?”

“ไม่รู้ แต่ถึงยังไงฉันเห็นแล้วก็ขยะแขยงสุดๆไปเลย แต่ก็ ต้องทน เพราะถึงยังไงก็เป็นน้องสาว ต่อจากนี้ถ้าเป็นพี่สะใภ้ หล่อน ไม่แน่ว่าจะต้องพาหล่อนไปลดความอ้วนด้วยกันก็ได้

ถางหยวนหยวนไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ อยู่ เธอรู้เพียงแค่เค้กผลไม้ตรงหน้านี้มันรสชาติดีมาก ไม่รู้ว่าซื้อ มาจากร้านเค้กร้านไหน เดี๋ยวเธอจะต้องลองถามพี่เป็นเพื่อขอที่ อยู่ร้านเค้กจากเธอดู หลังจากนี้ก็ให้พี่ชายช่วยซื้อมาให้

คิดไปว่าต่อจากนี้จะมีเค้กให้กินบ่อยๆแล้ว ถางหยวนหยวน รู้สึกมีความสุขขึ้นมา
งานวันเกิดนี้ ต่างก็เป็นคนที่เป็นจึงหวเชิญมาทั้งนั้น คนส่วน ใหญ่มาเพื่อโชว์ตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ก็เป็นคนที่อยากจะมาชม ความสนุกกัน อย่างถางหยวนหยวนนั้น ที่หลังจากมาแล้วก็สน เพียงแค่เรื่องกิน มีแค่เธอเพียงแค่คนเดียวจริงๆ เพื่อนพ้องของ เงินจึงหวยืนอยู่ข้างๆเธอ มองภาพฉากนี้

“นี่ใช่น้องสาวของฉือจริงๆหรอ? ทำไมเธอถึงได้กินเก่ง ขนาดนี้กันนะ อีกอย่างดูแล้วก็ไม่ค่อยจะเหมือนกับฉือซูเลย

เงินจึงหวโคลงไวน์ที่อยู่ในแก้ว เอ่ยพร้อมยิ้มจางๆออกไป “ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ก็แค่เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนโต

“อะไรนะ? ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ แล้วยังเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมา ตั้งแต่เด็กงั้นหรอ?” เหล่าเพื่อนสาวแสดงอาการประหลาดใจกัน ออกมา “แล้วเธอก็ยังพาหล่อนมา ไม่กลัวหล่อนจะแย่ง ”

“ไม่มีทาง รอยยิ้มบนใบหน้าของเงินจึงหวัวนั้นดูมั่นใจสุดๆ “ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นบริสุทธิ์ไม่มีอะไรเลย เธอเห็น ท่าทางของเด็กคนนั้นหรือเปล่า? ในสายตาของเธอมีแต่ของกิน ทั้งนั้น ไม่มีอะไรอื่นเลย

เหล่าเพื่อนสาวมองไปทางถางหยวนหยวนอีกที แล้วก็ผ่อนลม

หายใจออกมา

“โชคดีที่หล่อนอ้วน ผู้หญิงอย่างนี้ปกติแล้วก็ไม่มีใครมอง หรอก เธอก็สบายใจได้เลย”

ได้ยินอย่างนั้น เป็นจึงรัวกลับนิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ออก งา “เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?” มา
“เอ่อ ฉันพูดอะไรผิดไปหรอ?”

“อยเห็นเธอเป็นน้องสาว อย่างนั้นแล้วเธอก็เป็นน้องสาว ของฉันเหมือนกัน เธอกล้าพูดว่าเธออ้วน?”

“ฉัน…”

“พอเถอะ เธออย่าพูดออกมาอีก หลบไปซะ”

คนพวกนั้นรู้สึกโมโหกันขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไร อีก ทําได้เพียงไปยืนอยู่ที่ข้างๆเงียบๆ

“พี่เวิน พี่ซูมาแล้ว!”

ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนพูดประโยคนี้ออกมา หลังจากนั้นสีหน้า ของเงินจึงรัวก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย มองเห็นชายหนุ่มร่างสูง โปร่งสองคนเข้ามาจากทางเข้า พอเข้างานมา ก็ตรงเข้าไปยัง ถางหยวนหยวนที่กำลังกินเค้กอยู่ทันที

ส่วนจางเสี่ยวลู่กับหยวนเท่านั้นที่อยู่ข้างๆก็เอาแต่หาพี่ชาย ของถางหยวนหยวนอยู่ตลอด ทั้งสองคนยังรู้สึกแปลกใจอยู่เลย ไม่ใช่ว่าพี่ชายเธออยู่ที่นี่หรือไง ทำไมมาตั้งนานแล้วก็ยังไม่เห็น แม้แต่เงา

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง ทันใดนั้นเองทั้งสองคนก็เห็น ฉือซูเข้ามาในงาน จึงถือกระโปรงเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน

ถางหยวนหยวนยังกินเค้กอยู่ กินไปกินมาก็ได้ค้นพบถึงความผิดปกติ
เอ๊ะ ทำไมหลังจากที่เธอมาแล้วก็เอาแต่กินเค้ก? ไม่รู้เหมือน กันว่าพี่ชายอยู่ไหน เธอสนใจเพียงแค่กินไม่ได้ไปหาเขา เขา คงจะไม่โกรธหรอกมั้ง?

ดังนั้นแล้วถางหยวนหยวนก็ได้มองไปยังเค้กที่ยังกินไม่เสร็จ ตรงหน้า ใบหน้าเล็กเผยสีหน้าสับสนออกมาเล็กน้อย เธอยัง อยากกินต่ออยู่เลยนะ หรือว่าจะไปหาพี่ชายก่อนแล้วค่อยกลับ มากินดี?

ในระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทาง ด้านหลังของเธอ

“หยวนหยวน”

เสียงนี้พี่ชาย?

ถางหยวนหยวนหันหน้าไปอย่างประหลาดใจเล็กน้อย และก็ สบเข้ากับใบหน้าหล่อของฉือ อย่างที่คิดเอาไว้ เพียงแต่ สีหน้าของพี่ชาย ในวันนี้ดูเคร่งขรึมอย่างมาก

“พี่ชาย ในที่สุดก็มา”

ฉือซูเห็นเค้กผลไม้ที่ถูกเธอกินไปแล้วเกินกว่าครึ่ง ภายใน ใจก็ถอนหายใจอย่างหน่ายใจออกมา แล้วมองดูสภาพของเธอ อีกที มุมปากเปื้อนครีมไปหมด ทำได้เพียงแค่หยิบกระดาษเช็ด หน้าออกมาจากกระเป๋ายื่นออกไปให้เธอ

“เช็ดซะ”

เมื่อก่อนถือไม่ได้มีนิสัยพกกระดาษเช็ดหน้าติดตัว ต่อมาในภายหลังเพราะว่าถางหยวนหยวนนั้นเป็นนักกินตัวยงคนหนึ่ง อีกทั้งปกติกินอะไรแล้วกินเสร็จก็ไม่เช็ดปาก พอนานวันเข้าเมือ ชูก็ได้ติดจนเป็นนิสัย บนตัวก็มักจะพกกระดาษเช็ดหน้าติดตัว เพื่อป้องกันไม่ให้จู่ๆเธอกินอะไรแล้วไม่เช็ดปากขึ้นมา

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย” ถางหยวนหยวนรับกระดาษเช็ดหน้ามา แล้วก็เช็ดลงไปบนหน้ามั่วๆ การกระทำลวกๆอย่างนี้เอาทำคือ ซูต้องขมวดคิ้วออกมา ดออกไปเบาๆ “ช้าหน่อย

สุดท้ายก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ถือก็ได้หยิบกระดาษเช็ดหน้า มาเช็ดให้เธอเอง เช็ดไปพลางเอ่ยพูดออกไปพลาง “กินเสร็จแล้ว หรือยัง?”

“ยังเลยค่ะ”

“งั้นก็เลิกกิน ฉันจะพาเธอไปซื้อชิ้นใหม่

ได้ยินอย่างนั้น บนใบหน้าของถางหยวนหยวนก็แสดงอาการ แปลกใจออกมาเล็กน้อย “ซื้อใหม่? พวกเราไม่อยู่กินกันที่นี่ หรอ?”

“ไม่อยู่ที่นี่”

จงเฟิงเองก็เอ่ยตามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม “ไปเถอะ น้องหยวน วันนี้เธออยากกินอะไรที่เพิ่งจะซื้อให้เธอหมดเลย พวกเราไปกินที่อื่นกันเถอะ”

ถางหยวนหยวนถึงแม้ว่าจะความรู้สึกช้าแค่ไหน ก็ยังรู้สึกได้ ถึงความผิดปกติเช่นกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ