บทที่ 599 อยากให้ฉันป้อนใหม

ทำจนกว่าเธอจะท้อง แบบนี้ได้ยังไง?

หานคู่จื่อรู้สึกว่าตัวเธอนั้นจะต้องเป็นบ้าแล้ว แรงก็ไม่มี ต้องแล้วแต่เขา ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ต้องใช้เวลา ถึง5ปีถึงได้เผยออกมา

“กินสิ” เขาตักข้าวต้มมาใกล้ปากของเธอ

หาหมอเพียงนึกถึงเรื่องก่อนหน้าและคำพูดของเขา เธอ ก็โกรธจนหัวแทบระเบิดจนไม่อยากจะสนใจไยดีเขา

“ฉันไม่กิน ถ้านายคิดจะจ้องฉัน24ชั่วโมง งั้นฉันจะบอก เลยว่านายอย่าเสียแรงเสียเวลาเลย”

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตามองฝ่ายตรงข้ามเยือกเย็น

“นายคิดว่านายกักขังฉันอยู่ที่นี่แล้ว พอฉันท้องจะไม่มี โอกาสที่จะ ทำแท้งออกไปอย่างนั้นเหรอ?

“เธอกล้าอย่างนั้นเหรอ! ”

“นายลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าฉันกล้าหรือไม่กล้า? ”

คางของเธอถูกบีบ สายตาของเย่ไม่เป็นลุกเป็นไฟ เขา เพิ่มแรงบีบมากยิ่งขึ้น

“เธอคิดว่าถ้าฉันทำให้เธอท้องแล้ว จะให้เธอมีโอกาสแท้งได้ไหมหล่ะ? ”

“ทำไม? มันเป็นเพราะอะไรกันแน่? ตอนนั้นนายยังอยาก ให้ฉันไปจากนายแต่ตอนนี้นายกลับมากักขังฉันเอาไว้อยู่ ข้างตัว ราวกับว่าฉันไม่ใช่คน เหมือนฉันเป็นเพียงสัตว์ เลี้ยง ที่สามารถเรียกใช้ได้ทันทีอย่างไรอย่างนั้น?

พูดถึงตอนนั้น แววตาของเก๋ไม่เป็นก็เปลี่ยนไป

“แล้วเธอหล่ะ? ฉันให้เธอมาที่งานเลี้ยงทำไมถึงไม่มา

ทำไมเธอถึงไม่ได้ไปที่งานเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ?

หาน จื่อนึกไปถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ครานั้น ถ้าหาก ตอนนั้นเย่หลิ่นหานไม่ปกป้องเธอเอาไว้ โอกาสที่เธอจะได้ไป ที่งานเลี้ยงนั้นคงจะไม่มีด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดายที่พอไปแล้ว เธอกลับไม่เจอเย่ไม่เป็น

ต่อมาเมื่อเธอไล่ตามไปที่ลานจอดรถก็พบว่าเย่ไม่เป็นได้ ขับรถจากไปแล้ว เธอเองก็ไม่ได้ยอมแพ้ไปหาที่วิลล่าให เจียง

แต่เขากลับปิดประตูให้เธออยู่ด้านนอก

แม้แต่โอกาสที่จะอธิบายก็ไม่มีให้ ตอนนี้ยังจะมีหน้ามา ถามว่าทำไมถึงไม่ไปที่งานเลี้ยงอีก

ทาน ออยากจะหัวเราะ นัยน์ตาของเธอแต่งงานด้วย ความโกรธจ้องไปทางเย่ไม่เซ็น

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ไป? ”

ดวงตาเรือแดงสอดคล้องไปกับใบหน้าที่อิดโรย

“เธอไปเหรอ? ”

นัยน์ตาสีน่าจดจ้องไปที่เธอ ราวกับกำลังมองหาอะไรบาง อย่างบนใบหน้าของเธอ

คืนนั้นเธอไปที่งานเลี้ยงจริงๆ อย่างนั้นเหรอ? คำตอบนี้ สำคัญต่อเย่ไม่เป็นมาก

หานคู่จื่อหันหน้าหนี ไม่อยากจะตอบคำถามเขา เรื่องมา ถึงตอนนี้แล้วการที่เธอจะไปหรือไม่ไปมันไม่สำคัญอีกต่อไป

แล้ว

“ตอบฉัน! “ เมื่อเห็นเธอหลีกเลี่ยงเขา เย่ไม่เป็นก็เพิ่มแรง บิดหน้าเธอกลับมาพลางพูด

ดวงตาค้าว่างเปล่า

“บอกฉันมา วันนั้นเธอได้ไปที่งานเลี้ยงนั่นหรือเปล่า? ”

“มันสำคัญมากนักเหรอ? ” หาน จื่อไม่ตอบ เหยียดยิ้มขึ้น แกมเยาะ “ทําไม? หรือว่าถ้าหากฉันบอกว่าฉันไปนายก็จะ อภัยให้ฉันด้วยความเมตตา? แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ไปก็ จะได้ทรมานฉันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า? ”

ไม่รอให้เขาได้ตอบอะไรกลับมา หานซื้อก็พูดขึ้นอีก“เรื่องนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไปหรือไม่ไปที่นั่น นายก็ไม่มีทางเห็นอยู่ดี

ที่สำคัญคือหลังจากนั้นเธอได้ไปที่วิลล่าไห่เจียง แต่เขา กลับปิดประตูใส่เธอ

เย่โม่เซ็นรับรู้ได้จากคำพูดของเธอ ว่าคืนนั้นเธอได้ไปที่ งานเลี้ยงแต่พอเธอไปเขาก็กลับไปแล้ว แต่แล้วทำไมพอเขา กลับไปที่วิลล่าไห่เจียง เธอถึงไปรอเขาอยู่ที่นั่นแล้วหล่ะ

เสียดายก็เพียงแต่ที่เธอไม่รู้ว่าวันนั้นเป็นวันอะไร งานนั้น มันสำคัญต่อเขามาก ถ้าในตอนนั้นเธอไม่ได้ไปงานเลี้ยง เพราะเรื่องอื่นเขาก็จะเอามาเป็นเหตุผลให้อภัยแก่เธอได้ แต่ ผลเขากลับได้ข่าวว่าเธอออกไปกับพี่ชายของเขา ในนาม ชายของเขา

ตอนนั้นเย่หลิ่นหานหมายใจกับคู่จื่อ มีความทะเยอทะยาน อย่างชัดเจนเลยทีเดียว อย่างที่ทุกคนก็รู้แต่ว่าเธอหล่ะ หลัง จากที่เขาขอเธอให้ไปงานด้วย เธอกลับไปออกงานกับเหล มหาน

อยากจะถามจริงๆ ว่าเธอไม่หัวใจบ้างไหม?

คืนนั้นเป็นวันเกิดของเขา เขาคิดที่จะใช้วันพิเศษของเขา เปิดเผยตัวตนของผู้หญิงคนนี้ ให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ของเขา
เป็นผู้หญิงของเย่ไม่เป็น

มีเขาอยู่ข้างหลัง ต่อไปจะได้ไม่มีใครมารังแกเธออีก แต่ ความตั้งใจของเขากลับล้มเหลวไป เย่หลินหานเป็นใคร? ลูกชายของเมียน้อย ผู้ชายผู้ทำลายครอบครัวของเขา ผู้ชาย คนนี้มีจุดประสงค์อะไรเขาเองรู้ดี แม่ของเขาทำลายความสุข แม่ของเขา เขาจึงอยากที่จะทำลายความสุขของเขาบ้าง

ดังนั้นเขาจึงไม่ควานหาเหตุผลจากหานมู่จื่อ

ตอนนั้นเพียงคิดว่าหากเธอชอบพี่ชายตัวเองจริงๆ ถ้า อย่างนั้นเขาก็จะบังคับให้เธอมาอยู่ข้างกาย มันเป็นเพียง ความโกรธจากแรงริษยา ที่มันแผดเผาจนขาดสติและได้ทํา แบบนั้นลงไป

เย่ไม่เป็นบ่มเพาะอยู่นาน เมื่อเห็นดวงหน้าที่ไม่แยแสของ เธอ เขาจึงหยุดยั้งคำพูดอยู่แค่นั้น

เธอไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ที่เขาจะพูดมันจะมีความหมาย อะไรได้อีก ยังไงเสียการที่จะให้เธอมาอยู่ข้างๆ บังคับให้เธอ มาอยู่กันไม่ให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้เธอ ให้เธอมีลูกให้เขา ให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียว นั่นก็เพียงพอแล้ว

“เธอจะไม่พูดก็ไม่เป็นไร กินข้าวก่อน” เย่ไม่เป็นตักข้าวต้ม ไปใกล้ปากของเธออีกครั้ง

ข้าวต้มนี้เขาสั่งให้คนต้มขึ้น เป็นข้าวต้มที่มีคุณค่าทางโภชนาการเป็นพิเศษ กลิ่นหอมจนทำให้คนได้กลิ่นน้ำลาย

สอ

แต่ตอนนี้แม้ว่าหาน จื่อจะหิวจนแทบจะเป็นลม ก็ไม่อยาก ที่จะกินอะไรที่เขาป้อน

“ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่กิน

“ไม่กินอย่างนั้นเหรอ? ” เย่ไม่เป็นเลิกคิ้ว “ไม่กิน งั้นฉันจะ ใช้แรงทําลูกแล้วนะ? ”

“นี่นาย! ”

ไม่คิดว่าเขาจะเอามาพูดอีก หานมู่จื่อโกรธจนตามืด ตาบอด ทั้งยังรำคาญ ไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเขาอีก

เธอครุ่นคิดก่อนจะดึงผ้าห่มมาด้วยคิดอยากนอนลง

เย่ไม่เป็นหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ “ถ้าไม่อยากให้ฉัน บังคับให้กิน ก็ลุกขึ้นมากินเอง

หานคู่จื่อไม่สนใจเขา ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างไม่แยแส เธอไม่กินข้าว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาเอาชนะอะไรเธอ ถึงเวลาเธอตายขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าใครกันที่จะเสียใจ

คิดถึงเพียงเท่านี้ เธอก็หลับตาลง ไม่สนใจเขาอีก

ด้านหลังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ผ่านไปสักพักหาหมอก็ เหมือนได้ยินเสียงเครื่องลายครามกระทบ ในตอนที่เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น ไหล่ของเธอก็ถูกจับ แล้วเธอก็รู้สึก ถึงความอ่อนโยนที่ริมฝีปากก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา

ดวงตาของหาน จื่อเบิกกว้างด้วยเพราะความใกล้ชิดของ เย่ไม่เซิน เขางัดปากของเธอออกและใส่ข้าวต้มไปในปาก

ของเธอ

ไอ้เลวนี่!

ร้ายกาจจริงๆ!

หานมู่จื่อใช้แรงอยากจะผลักเขาออก แต่ด้วยแรงของเ โม่เซ็นทำให้เธอขยับไม่ได้ ท้ายสุดจึงทำได้แค่เคี้ยวข้าวต้ม

ลงท้องไป

เขาผละริมฝีปากออกไป มองด้วยประกายตาสดใส

“จะกินเอง หรือจะให้ฉันป้อนต่อ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ