บทที่756 ผมยังไม่น่าสนใจเท่าบริษัทอย่างนั้นเหรอ

บทที่756 ผมยังไม่น่าสนใจเท่าบริษัทอย่างนั้นเหรอ

หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ทานจื่อจึงหยุดพูด ก่อนจะปล่อยมือลงอย่างไม่สบอารมณ์

“เรื่องในวันนั้น… ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันจำผิดคนจริงๆ คุณเชื่อ ฉันเถอะนะคะ ฉันไม่ได้คิดจะล่อลวงคุณแน่นอน ที่ฉันมาสมัค รงานเป็นผู้ช่วยเลขา เพราะฉันอยากเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้จริงๆ ดังนั้น… ก็เลยอยากมาเรียนรู้งานที่นี่

“อ๋อ”เย่ ไม่เป็นอุทานออกมา “คุณหมายความว่า ผมยังไม่น่า สนใจเท่าบริษัทอย่างนั้นเหรอ”

หานมู่จื่อ “? “

“ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันก็แค่…

นี่เป็นครั้งแรก ที่หานมู่จื่อร้อนรนทำตัวไม่ถูกต่อหน้าเย่ไม่เป็น พอร้อนใจ คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันจนยุ่งไปหมด ดวงตาที่ สงบนิ่งเต็มไปด้วยความร้อนใจ

มือไม่อยู่ไม่สุข จนเย่ ไม่เซ็นยิ้มออกมา

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงแปลกๆคนนี้… จะน่าแกล้งถึงขนาดนี้

ไม่ใช่สิ

นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
เย่โม่เป็นรีบตั้งสติ ก่อนจะหรี่ตามองไปที่ผู้หญิงอันตรายตรง หน้า

ก็แค่แววตาบริสุทธิ์อยู่บ้าง การกระทำแปลกไปบ้าง ทำไมเขา จะต้องเสียเวลาอยู่กับผู้หญิงคนนี้ที่นี่ด้วย

“ยื่นมือออกมา

หานคู่จื่อมีสีหน้าประหลาดใจ “ทำไมคะ

เย่ไม่เป็นพูดอย่างอารมณ์เสีย “บอกให้ยื่นมือออกมาก็ยื่นมือ ออกมา ไม่ต้องพูดมาก

หาน จื่อจนใจ จึงยื่นมือออกไป

แปะ

เขาวางพวงกุญแจลงบนฝ่ามือของเธอ หาน จื่อชะงักไปเล็ก น้อย พอเห็นพวงกุญแจในมือ เธอถึงได้มองออกว่าเป็นพวง

กุญแจของเธอเอง ทำไมพวงกุญแจ ถึงไม่อยู่ที่เขาได้ หรือว่าเธอทำหล่นไว้ก่อน

หน้านี้

แต่ว่าทำไมเย็ไม่เป็นถึงต้องเอาพวงกุญแจที่ตกลงบนพื้นของ เธอมาคืนให้เธอเองแบบนี้ล่ะ

พอคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างตื่นเต้น แววตา ของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ ที่คุณมายืนรอฉันอยู่ที่นี่ ก็เพราะ จะเอาพวงกุญแจมาคืนฉันเหรอคะ”
เยโม่เป็น ” ใครบอกว่าผมอยู่รอคุณที่นี่ หานมู่จื่อ “ไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมตอนที่ฉันเดินมาที่นี่คุณก็ อยู่ที่นี่พอดีคะ”

“เหอะ” เย่ไม่เซ็นยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดเยาะเย้ย “ผมก็แค่อยาก จะมาดู ว่าผู้หญิงอย่างคุณยังมีแผนการอะไรอีก แต่ดูเหมือนว่า คุณจะไม่ใช่แค่แผนการเยอะ แต่คิดอะไรไปเองก็เก่งมากด้วย

ค่าพูดของเขา ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา

ในตอนนั้นเธอเพิ่งแต่งงานเข้าตระกูลเย ตอนที่เย่ไม่เป็นรู้ว่า เธอเป็นผู้หญิงที่หย่าร้างมา และมาแต่งงานแทนคนอื่น การก ระทำของเขาก็โหดร้ายเหมือนตอนนี้ไม่มีผิด

ท่าทางของเย่ ไม่เซ็นในตอนนี้ เกิดขึ้นกับเมื่อห้าปีก่อนเลย เธอถึงได้รู้ ที่แท้… ถึงจะผ่านไปห้าปีก่อนแล้ว แต่เย่ไม่เป็นก็คือ

เย่โม่เขิน นิสัยที่แท้จริงของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่ ว่า… ต่อมาเขาได้เปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอ

พอคิดได้แบบนี้ หาน จ๋อก็มองไปทางเขาอย่างทอดถอนใจ

เพราะทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ดังนั้นเย่ไม่เซ็นจึงเห็นความ รู้สึกที่อยู่ในแววตาของเธอ ตอนนี้เธอมองมาที่เขาด้วยสีหน้า ปลงตก ก่อนแรกเขานึกว่าเธอจะซาบซึ้งใจเรื่องพวงกุญแจ แล้ว คิดไปเองว่าเขาอยู่รอเธอที่นี่เพื่อจะคืนพวงกุญแจให้เธอ สีหน้า ของเขาจึงเย็นชาขึ้นมา น้ำเสียงที่พูดเริ่มไม่พอใจ

“ผมขอเตือนให้คุณหยุดคิดเรื่องพวกนั้นไปซะ ในเมื่อได้กุญแจไปแล้ว คุณก็รีบออกไปเดี๋ยวนี้

พอพูดจบ เย่ ไม่เป็นก็หันหลังกลับ แล้วเดินจากไปทันที หาน อยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของเขาตอนเดินจากไป ก่อนจะก้มลงมองพวงกุญแจในมือซ้า

พวงกุญแจคงจะถูกเขาถือไว้นานมากแล้ว มันเลยยังหลงเหลือ ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาอยู่ อบอุ่นมากเลย…

หานมู่จื่อก้มหน้าลง แล้วยกพวงกุญแจมาแนบแก้ม

ดีจริงๆ

ความอบอุ่นของเขา… เป็นความรู้สึกจริงๆ

ข่าวของเย่ไม่เป็นที่ตอนนี้ปรากฏตัวขึ้นที่ตระกูลคือ ยังไม่ถูก ปล่อยข่าวในประเทศ

แต่เรื่องที่หานมู่จื่อลาหยุดทำให้คนในบริษัทต่างตกใจกันมาก ตั้งแต่ที่เธอรับหน้าที่รองประธานบริษัททำงานแทนเย่ไม่เป็น เธอ ก็ยุ่งอยู่ตลอดเวลา ทั้งเรื่องงานต่างๆ ในบริษัท รวมถึงโครงการที่ ถูกยกเลิกเพราะข่าวอุบัติเหตุของเย่ ไม่เป็น เธอต้องทำงานจน กดื่นทุกวัน

ไม่มีวันไหนที่มาสาย เธอมักจะมาถึงบริษัทก่อนใครๆ แต่ตอนนี้ เธอกลับลาหยุดไปแบบนี้

ทุกคนประหลาดใจกันมาก และพากันคาดเดาไปต่างๆนาๆ ทานชิงกับซูจิ๋วปิดความลับไว้อย่างดี ไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอเดินทางไปต่างประเทศ บอกแค่ว่าเธอทํางานติดต่อกันหนึ่งเดือน กว่าๆ และเพราะไม่มีข่าวคราวของเปไม่เซ็น ทำให้เธอร้อนใจ จนสุขภาพร่างกายรับไม่ไหว ต้องใช้เวลาในการพักผ่อนให้มาก

ทุกคนคิดในใจ ช่วงนี้เธอทุ่มเทให้กับบริษัทมากจริงๆ ตั้งแต่ที่ เยโม่เห็นหายตัวไป เธอที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวกลับต้องมา ดูแลจัดการเรื่องทั้งหมดแบบนี้ จำเป็นต้องพักผ่อนบ้างแล้วจริงๆ

ส่วนวันเวลาในการกลับมาทำงานนั้น ยังไม่แน่นอน

ทุกคนต่างพากันอุทานออกมาอีกครั้ง

แต่คนที่รู้ความจริงมีแค่คนเดียว นั่นก็คือคนที่คอยอยู่ช่วยงาน หาหมอมาตลอดอย่างตาเฉิน

ตอนที่เธอเข้ามาในบริษัท ตาเฉินก็ยืนสนับสนุนช่วยเหลือเธอ มาตลอด และยังช่วยให้หาน จื่อผ่านอุปสรรคไปได้ตั้งหลาย อย่าง ดังนั้น หานซิงกับซูจิ๋วจึงติดต่อหาเขาเป็นคนแรก แล้วบอก เล่าเรื่องราวให้เขาฟัง

ตอนที่ตาเฉินรู้เรื่องที่เย่ไม่เป็นยังมีชีวิตอยู่ ก็เกือบจะร้องไห้ ออกมา เขาลูบหนวดเคราของตัวเอง แล้วพูดเสียงเข้ม “ผมรู้อยู่ แล้วว่าเด็กคนนั้นดวงแข็ง เมื่อก่อนเขามักจะยั่วโมโหผม จะตาย ง่ายๆได้ยังไงกัน เฮ้อ จื่อเด็กคนนี้โชคดี ที่รอคอยจนได้เจอ แล้ว… โม่เซินเด็กคนนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ในเมื่อหาเจอแล้ว ทําไมไม่พากลับมาด้วยครับ”

ซูจิ๋วพูดยิ้มๆ “ลุงเฉิน เรื่องนี้อธิบายยากค่ะ แต่แค่เรารู้ว่าคุณ ชายเย่มีชีวิตอยู่ก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว ส่วนเรื่องอื่นๆมันซับซ้อนมาก ดูเหมือนว่า… คุณชายเยจะความจำเสื่อม จำเรื่องราวอะไร ไม่ได้แล้วค่ะ”

ตาเฉินเบิกตาโต “คุณว่ายังไงนะ เจ้าเด็กบ้านนความจำเสื่อม อย่างนั้นเหรอครับ”

เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ตาเฉินจึงรีบพูด “งั้นยัยหนูมู่จื่อ….

“อืม” ซูจิ๋วพยักหน้า “คุณหนูมู่จื่ออยู่ที่นั่นต่อ ยังไม่แน่ใจว่าจะ พาคุณชายเยกลับมาได้เมื่อไหร่ ก่อนที่เธอจะพาคุณชายเย่กลับ มาได้ เรื่องราวในบริษัทคงต้องขอให้ลุงเฉินช่วยดูแลไว้ก่อนค่ะ

พอพูดจบ ตาเฉันก็ยึดอกอย่างมาดมั่น แล้วพยักหน้ารับ “เรื่อง นี้คุณวางใจได้ครับ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว ช่วงนี้ผมจะช่วย ดูแลบริษัทไว้อย่างดี ไม่ให้เจ้าพวกไม่หวังดีสมหวังแน่นอน”

ท่าทางของเขา เกือบจะทำให้จิ๋วหัวเราะออกมา

“ลุงเฉินค่ะ คุณตลกมากเลยค่ะ

หานซิงเองก็กลั้นยิ้มไว้ ก่อนจะพูด “มิน่าล่ะ จื่อถึงได้ชอบ กล่าวชมลุงเฉินต่อหน้าพี่ชายอย่างผมบ่อยๆ เรื่อง ในครั้งนี้ มู่จื่อได้บอกพวกผมล่วงหน้าไว้แล้ว และในบริษัทก็บอกลุงเฉินไว้ แค่คนเดียว”

พอตาเฉินได้ยินว่ามีแค่เขาที่รู้เรื่องของเย่ ไม่เซิน จึงยิ่งมาดมั่น และเกือบจะร้องไห้ออกมา “คุณวางใจได้ครับ จากนี้ไปถ้ายัยหนู มู่จื่อยังอยู่ในบริษัท ผมก็จะไม่มีทางทำให้เธอผิดหวังที่เชื่อใจผม เฮ้อ มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้ ความรู้สึกตอนที่ถูกคนเชื่อใจและไว้วางใจมันดีจริงๆ

เมื่อก่อนตอนที่เย่ไม่เขินเป็นผู้นำ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบโต้เถียง กับตนเอง แต่ว่า…. ส่วนใหญ่เขาก็จะฟังความคิดเห็นของตนเอง เสมอ

ตอนนี้สองสามีภรรยาล้วนแต่ไว้วางใจในตัวเขา เขารู้สึก ซาบซึ้งใจจริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ