เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 244 ผมจะไม่บังคับคุณ



บทที่ 244 ผมจะไม่บังคับคุณ
เขา… …เขารู้ว่าตนเองท้องแล้ว?
แล้วเขาจะสงสัยว่าเด็กมีความเกี่ยวพันธ์กับเขาหรือไม่? หรือเรื่องนี้จะ ทําให้เขานึกถึงคืนวันที่ฝนตกหรือไม่?
เห็นเธอสีหน้าซีดเซียวกะทันหัน เย่หลิ่นหานขมวดคิ้วขึ้น น้ําเสียงต่ําลง: “คุณเองไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?” เส้นเฉียวส่ายหัว แล้วถอยหลังออกไป
มือของเย่หลิ่นหานที่ยื่นไปค้างอยู่กลางอากาศ สักพักเขาก็กัดริมฝีปาก และพูดว่า: “เป็นของโม่เซินใช่ไหม?”
ไม่รอให้เธอตอบคําถาม เย่หลิ่นหานก็พูดขึ้นมาอีก: “ไม่ถูก โม่เซินนั่งอยู่ บนวีลแชร์ คงจะทําเรื่องพวกนี้ไม่ได้งั้น.” แววตาของเขาแหลมคม มองไปที่ หน้าของเธอ
“ไม่เป็นของใครเลย!” เสิ่นเฉียวแย่งตอบโต้ก่อนที่เขาจะเอ่ยปาก บนหน้าของเย่หลิ่นหานแสดงสีหน้าที่ไม่เข้าใจ “เฉียวเฉียว?” เส้นเฉียวหดตัวไปอีกมุมหนึ่งและกอดหัวเข่าตนเองไว้ แววตามองดูเย่หลิ่ นหานอย่างระมัดระวัง “นี่มันไม่เกี่ยวกับคุณ!”
แววตาของเธอระวังเหมือนกับกําลังป้องกันขโมยอย่างนั้น มันทําให้เย่ หลิ่นหานสลดใจ เขาขมวดคิ้วมองเธอ: “คุณเกลียดผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
ได้ยินดังนั้น ในใจของเส้นเฉียวถึงกับสั่นสะเทือน ไม่รอเธอตอบโต้ เย่ หลิ่นหานเดินหน้าเข้าไปจับแขนเธอไว้อย่างแรง: “ทําไม? ผมทําอะไรที่ทําร้าย คุณเหรอครับ? คุณถึงต้องเกลียดผมเช่นนี้? ตั้งแต่คุณเข้ามาตระกูลเย่ ผมดี กับคุณมาตลอด แม้กระทั่ง…”
เส้นเฉียวอยากจะดึงแขนตนเองกลับมา แต่อย่าเห็นว่าเย่หลิ่นหานปกติ ท่าทางอ่อนโยนเหมือนดั่งหยก แต่แรงของเขาก็ไม่น้อย จับแขนเธอไว้อย่าง แน่นมาก ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนยังไงก็สะบัดไม่ออก จึงต้องพูดอย่างโมโห: “แม้ กระทั่งอะไร? เย่หลิ่นหาน คุณปล่อยมือฉันนะ!”
“แม้กระทั่งหัวใจของผมก็ให้คุณไปแล้ว” แววตาของเย่หลิ่นหานมองเธอ อย่างเข้มขรึม สีหน้าของเขาเจ็บปวด “แต่คุณกลับสกัดกั้นผม เกลียดผม เฉียว เฉียว ตกลงผมทําอะไรผิดเหรอครับ?”
เส้นเฉียวรู้สึกละอายใจที่เห็นสายตาของเขาเจ็บปวดอย่างนั้น มันก็จริง ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลเย่นานขนาดนี้ เขาช่วยเหลือตนเองมาตลอด รวมทั้งครั้งก่อนที่ตนถูกแม่แท้ๆด่าบนถนน แม้กระทั่งยังมีหลินเจียง เขายังช่วย ตนเองจัดการหลายๆเรื่องไม่น้อยเลย
แต่ว่า…ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาสับสนวุ่นวายเกินไป เธอไม่ อยากกลับไปยอมรับเรื่องนั้นที่มันผ่านไปแล้ว
นึกถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวก้มหน้าก้มตา กัดริมฝีปากตนเองไว้อย่างแรง “ปล่อยฉัน”
เย่หลิ่นหานจับมือเธอไว้แน่นๆ ไม่มีท่าทางจะปล่อยออกเลย “เย่หลิ่นหาน!” เสิ่นเฉียวโมโหจนสีหน้าซีดขาวและตะคอกใส่เขา
ได้ยินชื่อของตนเองจากปากเธอ มือของเย่หลิ่นหานจึงปล่อยมือออก เล็กน้อย จากนั้นสักพักเขาก็ยิ้มอย่างเต็มอิ่มและปล่อยเธอ: “ถ้าคุณยอมเรียก ชื่อผมบ่อยๆ งั้นผมจะไม่ทํากับคุณแบบนี้ ผมไม่อยากได้ยินคุณเรียกผมว่าพี่ ชายใหญ่ วันหลังก็ห้ามเรียกเช่นกัน” เส้นเฉียว: “…” เงียบไปสักพัก เสิ่นเฉียวเตรียมจะลงจากเตียงในมุมนั้น “ฉันออกมานานเกินไปแล้ว ฉันควรกลับไปแล้ว” “ผ่านไปหนึ่งคืนแล้ว คุณยังจะกลับไปอีกเหรอ?” เส้นเฉียวตกใจเงยหน้าขึ้น ผ่านไปหนึ่งคืน?
“ตอนที่ผมพาคุณกลับไปที่บ้านพักส่วนตัว คุณไข้ขึ้นตลอดเลย จากนั้น ก็ไม่รู้จะทํายังไงดี ผมจึงต้องส่งคุณมาที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าคุณตากลม เย็นมากไป แล้วคุณก็ไข้ขึ้นสูงไม่ลดลงเลย นอนสลบไม่ตื่นด้วย จึงต้องให้คุณ นอนอยู่ที่นี่หนึ่งคืน”
นึกถึงตนเองไม่กลับไปนอนที่บ้านทั้งคืน สีหน้าของเสิ่นเฉียวซีดเซียว กะทันหัน ไม่รู้ว่าเปโม่เซินจะคิดยังไง นึกถึงเช่นนี้ เธอรีบร้อนอยากจะหยิบมือ ถือตนเองขึ้นมา แต่ว่าหาอยู่ตั้งนานกลับหาไม่เจอว่ามือถืออยู่ไหน
“คุณกําลังหาสิ่งนี้เหรอครับ?” เย่หลิ่นหานยื่นมือถือของเธอขึ้น เส้นเฉียว รีบยื่นมือไปรับ แล้วคิดจะโทรหาเยโม่เซิน
“ถ้าคนคิดจะโทรหาเยโม่เซินล่ะก็ งั้นผมจะบอกอะไรให้ เมื่อคืน ทั้งคืน ไม่เห็นมือถือคุณดังเลยสักครั้งเดียว”
เส้นเฉียวหยุดชะงักอย่างงั้น เงยหน้ามองเย่หลิ่นหานแบบไม่อยากจะเชื่อ
“ผิดหวังเหรอ? หรือว่าเจ็บใจเหรอ? คุณไม่กลับบ้านทั้งคืน เขาไม่โทรหา คุณเลยสักครั้ง”
เสิ่นเฉียว: “..”
เธอก้มหน้าเปิดมือถือดูแล้ว มือถือเงียบสนิทจริงๆด้วย ไม่มีสักสายที่โทร เข้าเลย
เย่หลิ่นหานเข้ามาใกล้ๆ เสียงก็ต่ําลงด้วย: “การแต่งงานของพวกคุณ ที่ จริงแล้วก็แค่การแต่งงานที่แต่งเพื่อผลประโยชน์ แค่… คุณหวั่นไหวกับการ แต่งงานครั้งนี้แล้วใช่ไหม?”
“ไม่ใช่!” เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น ปฏิเสธคําพูดของเย่หลิ่นหานอย่างรวดเร็ว เธอไม่มีทางหวั่นไหวหรอก เยโม่เซินไม่สนใจเธอเลย ถ้าเธอหวั่นไหว จริงๆล่ะก็ คนอื่นคงคิดว่ามันน่าตลกแน่?
“คุณปฏิเสธได้เร็วขนาดนี้ แล้วก็ปฏิเสธได้อย่างดุร้าย บอกว่าไม่ใช่ ใคร จะเชื่อคุณ?” เย่หลิ่นหานยิ้มนิดๆ แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความขมขึ้น “คุณ หลงรักโม่เซินแล้ว” คําพูดที่เด็ดเดี่ยวเช่นนี้ ทําให้เสิ่นเฉียวไม่มีโอกาสไม่ยอมรับ
“แต่คุณเคยคิดไหม ระหว่างคุณสองคน…ไม่มีทางเป็นไปได้” ครั้งนี้เย่ หลิ่นหานจับไหล่เธอไว้แน่นๆ มองหน้าเธอและพูดอย่างจริงจัง: “คุณกับเขา ไม่มีทางเป็นไม่ได้หรอก!”
“ปล่อยฉัน!” เสิ่นเฉียวพูดเบาๆ
เย่หลิ่นหานไม่ปล่อย เสิ่นเฉียวจึงต้องตะคอกด้วยเสียงดังๆ ใส่เขา: “ฉัน บอกให้คุณปล่อยฉัน!”
เย่หลิ่นหานค่อยๆปล่อยมือของเขา เส้นเฉียวหยิบมือถือแล้วรีบกระโดด ลงจากเตียงทันที
แต่เพราะผลข้างเคียงของอาการไข้ขึ้นสูง ดังนั้นตอนที่กระโดดลงจาก เตียง สมองรู้สึกมึนมาก ร่างกายจึงล้มตัวไปด้านหน้า
ปัง!
เส้นเฉียวล้มลงกับพื้นทันที สีหน้าของเย่หลิ่นหานตกใจ รีบพุ่งเข้าไปพยุง เธอ: “เฉียวเฉียว คุณเป็นไรไหม?”
“คุณปล่อยฉันสิ” เสิ่นเฉียวใช้มือดันเขาออกไปอย่างแรง “เรื่องของฉัน คุณอย่ายุ่ง คุณเป็นแค่พี่ชายใหญ่ของฉัน ถึงแม้เปโม่เซินไม่ชอบฉัน นั่นก็ไม่ เกี่ยวกับคุณ!”
พูดจบ เส้นเฉียวใช้แรงผลักเย่หลิ่นหานออกอย่างสุดแรง ผู้ชายตัวใหญ่อย่างเย่หลิ่นหานถูกเธอผลักถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลัง ของเขาติดกับผนังที่เยือกเย็น สีหน้าของเขามองดูเสิ่นเฉียวอย่างเจ็บปวดใจ: “แต่ผมไม่อยากจะเป็นพี่ชายใหญ่ของคุณเลย”
เส้นเฉียวไม่อยากพูดมากกับเขาอีก และหันหลังเดินออกไปโดยตรง ถึง แม้เธอจะเดินไม่ค่อยนิ่ง แต่ก็ยังเดินออกไปด้านนอกทีละก้าว
เย่หลิ่นหานจ้องดูเธอจากไปตั้งนาน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวรีบวิ่งตามหลัง ไป ถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง
“ผมส่งคุณกลับบ้านนะ” “ไม่ต้อง” เสิ่นเฉียวสะบัดมือของเขาออก: “ไม่เกี่ยวกับคุณ” “ถ้าคุณไม่ชอบสิ่งที่ผมพูด วันหลังผมจะไม่พูดมันอีก” เย่หลิ่นหานพูดจบ ยื่นมือไปอุ้มเธอขึ้นมาทันที ไม่สนใจเธอจะดิ้นยังไง เอ่ยปากพูดอย่างนิ่งๆ “ตอนนี้ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก จริงๆต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่ คุณไม่ยอมพัก ผมส่งคุณกลับไปตอนนี้ จะไม่บังคับอะไรคุณอีกแน่นอน!”
คําพูดประโยคหลังทําให้เส้นเฉียวเงียบไป เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้า ด้านข้างของเย่หลิ่นหาน แล้วก็เงียบไปกะทันหัน
“เงียบๆหน่อย” เขาถอนหายใจอย่างอึดอัดใจ จากนั้นอุ้มเส้นเฉียวออก จากโรงพยาบาล ถึงที่จอดรถแล้วก็เปิดประตูรถ อุ้มเธอเข้าไปนั่งลง คอย ระมัดระวังตลอดเวลา หลังจากนั้นก็ก้มตัวลงไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอและเงย หน้ามองเธอ
“เฉียวเฉียว คุณจําไว้ ผมเย่หลิ่นหาน จะไม่มีทางบังคับคุณทําอะไรเด็ด ขาด ไม่ว่าเมื่อไหร่เวลาใด ถ้าคุณต้องการ คุณอยากให้ผมทําอะไรก็ได้”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ