เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 970 คุณพูดแล้วนะ



บทที่ 970 คุณพูดแล้วนะ

สรุปแล้วเมื่อเย่โม่เป็นเห็นน้ำตาของเธอก็รู้ว่าครั้งนี้ตัวเองทำผิด

เขาทำได้เพียงกอดปลอบและพูดขอโทษเธอไม่หยุด ในห้องไม่มีคนอื่น เสียงที่ดังออกมามีเพียงเสียงขอโทษของเ

โม่เซิน มันอ่อนโยนราวกับกลัวว่าจะทำให้จื่อตกใจอย่างไร อย่างนั้น แถมยังมีเสียงสะอื้นออกมาเล็กน้อย

เย่ไม่เป็นปลอบเธออยู่นานแต่ก็ไม่สามารถปลอบเธอได้ เขา คิดในใจว่าจะเฉือนตัวเองก็ทำมาแล้ว

“ผมผิดเอง กลับไปผมจะเชื่อฟังคุณ คุณจะทำยังไงกับก็ได้

อันที่จริงมู่จื่อไม่อยากร้อง แต่เพราะตอนนั้นอารมณ์มันพาไป เธอจึงควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วการที่เขายิ่งพูดก็ทำให้เธอทุกข์ ใจ

เธอรู้สึกน้อยใจมาก

มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่ไม่มีคนมาใส่ใจไม่มีคนมารัก เมื่อตัว เองได้รับบาดเจ็บก็ต้องกลับมาเลียแผลใจด้วยตัวเอง

ไม่งั้นก็จะร้องไห้และกลายเป็นคนอ่อนแอ ตอนนี้เธอกำลังเป็นคนอ่อนแอ ตอนที่ไม่ได้เจอเขา เธอยังใจเย็นและนิ่ง
แต่หลังจากที่เจอเขา เธอก็แตกสลายง่ายราวกับกระจกใส

มู่จื่อสูดหายใจลึก เธอจะไม่ร้องไห้แล้ว จู่ๆ เย่ไม่เซินก็โน้มตัว ลงมาจูบเธอ

มู่จื่อตกใจมาก เธอกำลังจะผลักเขาออกแต่ไม่ทันเสียแล้ว ปากของเธอโดนประกบเอาไว้ น้ำตาไหลจากแก้มเข้าไปใน

ปาก

ทําให้รสจูบนี้เปลี่ยนไป

หนึ่ง สองวิ

มู่จื่อตั้งสติได้ เธอยื่นมือออกไปจะดันเขาออก แต่ดันถูกเขา คว้ามือทั้งสองข้างเอาไว้แล้วดึงไปข้างหลัง เขากดจูบลงมาหนัก

“อื้อ”

ไม่รู้ว่าน้ำตาหยุดไหลตอนไหน น่าจะหยุดเพราะจูบอันรวดเร็ว นี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอร้องไห้จนพอแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เย่ไม่เป็นจึงผละออกจากเธอ

เขาเอาหน้าผากทาบกับหน้าผากของเธอ แววตาลึกซึ้ง ปาก บาง สขยับช้าๆ “ขอโทษ ต่อจากนี้ผมจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก แล้ว ยกโทษให้ผมนะ

มู่จื่อโดนเขาจูบจนทำให้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อได้ยินเขา พูดแบบนี้ เธอจึงซ้อนตาขึ้นมองเขา เห็นใต้ตาเขียวคล้ำ ดูก็รู้ว่าช่วงนี้ไม่ได้นอน

แถมใต้คางของเขามีหนวดขึ้นมาเต็มไปหมด มีหน้าที่แย่มาก มองแวบเดียวก็รู้ว่าช่วงนี้เขาใช้ชีวิตได้แย่มาก

มู่จื่อขบริมฝีปาก “ถ้าต่อจากนี้ คุณทำเรื่องแบบนี้อีก ฉันจะไม่ ให้อภัยคุณอีก แล้วฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วกับลูกในท้องหนีไป ไกลๆ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเย่ไม่เป็นรีบพูดขึ้นมาว่า “ไม่อนุญาต “ฉันแค่บอกว่าถ้า ถ้าต่อจากนี้คุณทำเรื่องแบบนี้อีก….

“ไม่ทำแล้ว” เย่โม่เซินพูดตัดบท “ในเมื่อคุณไม่ชอบ ผมก็จะ ไม่ทําแล้ว”

พูดจบ เขามองมู่จื่อที่อยู่ตรงหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวเขา

ไปจูบตรงมุมปากเธออีกครั้ง การกระทำเต็มไปด้วยความรัก

จูบตรงมุมปาก เขารู้สึกไม่พอใจ เขาจับหน้าของเธอแล้วจูบลง ไปบนหน้าผากของเธอ ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ผม จะไม่ทำอีก ต่อจากนี้ผมจะเชื่อฟังคุณ”

อันที่จริงการที่ผู้ชายจูบหน้าผากของผู้หญิงเป็นเรื่องที่โรแมน ตึกมาก ก่อนหน้านี้เย่ไม่เป็นทำแบบนี้น้อยมาก คิดไม่ถึงว่าวันนี้ เขาจะพูดขอโทษพลางจูบลงบนหน้าผากของเธอ

ใจของมู่จื่อหวั่นไหวไปหมด เธอยืนแทบจะไม่อยู่จนเอาแต่พึ่ง อยู่ในอ้อมอกของเย่ ไม่เซ็น
“คุณพูดแล้วนะ”

“อื้ม ผมพูดแล้ว”

มู่จื่อฟังอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอหลับตาลงแล้วแก้ปมแห่ง ความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมาหนึ่งสัปดาห์ ผ่านไปนาน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “คุณอยากฟื้น

ความทรงจําจริงๆ เหรอ”

เย่โม่เป็นคิดอยู่ในใจว่าแน่นอนว่าเขาอยากฟื้นความทรงจำ ถ้าไม่อยากเขาจะมาทรมานแบบนี้ไปทำไม มู่จื่อไม่อยากให้เขา ทําเรื่องแบบนี้

ตอนนี้เขาทำได้เพียงพูดว่า “อย่างที่คุณพูด สิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันไม่ได้สำคัญอะไร ความทรงจำจะกลับมาหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีก แล้ว”

จื่อเงยหน้าขึ้น “ไม่สำคัญจริงเหรอ ฉันอยากจะบอกว่า ถ้า คุณอยากฟื้นความทรงจำจริงๆ บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้”

“หื้ม?”

เย่ไม่เชินมองเธออย่างไม่เข้าใจ

มู่จื่อผละออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วมองเขาไปในตาของ เขาอย่างจริงจัง “กลับประเทศกับฉัน”

กลับประเทศ?

“ที่นั่นเป็นที่ที่เราผ่านอะไรมาด้วยกัน คุณกลับไปกับฉัน ฉันจะไปคุณไปสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน ถนนที่เคยเดินผ่าน ท่าสิ่งที่ เคยทำด้วยกันเมื่อก่อน คงจะมีสักวันที่คุณจะนึกออกอย่าง แน่นอน”

ก่อนหน้านี้เจสันเคยเสนอวิธีนี้ เย่ โม่เป็นคิดว่าวิธีนี้ไม่เลวเลยที เดียว

ในเมื่อสามารถอยู่ด้วยกันกับเธอเพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ แถม ยังได้รื้อฟื้นความทรงจำ ใครจะไม่อยากทำล่ะ

“โอเค”

เย่ ไม่เซินตอบด้วยความเด็ดขาด

มู่จื่อยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ราวกับไม่เชื่อว่าเยโม่เป็นจะตกลงเร็ว ขนาดนี้ เธอประหลาดใจเล็กน้อย “คุณยอมกลับไปกับฉันจริงเห รอ”

เธอแค่พูดเสนอออกไปเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะ

“คุณตาของคุณอยู่ที่นี่…

ฐานะของตระกูลฉือสูงส่งขนาดนั้น เขาอยู่ที่นี่คงจะก้าวหน้า กว่าการกลับไปที่ประเทศ อีกทั้งคุณตาของเขาอาจจะไม่ยอมให้ เขากลับประเทศไปกับเธอ

“ปัจจัยภายนอกผมจัดการได้อยู่แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง มู่จื่อยังคงลังเลเล็กน้อย “แต่ว่า…

“เมื่อกี้ตอนบอกให้ผมกลับไปคุณยังมีท่าทีแน่วแน่อยู่เลยทำไมจู่ๆ ถึงลังเลขึ้นมาล่ะ”

“เพราะว่าฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะตกลงเร็วขนาดนี้ ฉันนึกว่าคุณ จะไม่กลับไปกับฉัน”

เย่ไม่เชินเงียบไป เขาขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วเม้มปากด้วยท่าทาง

จริงจัง

ที่แท้เธอกลัวขนาดนี้เชียวเหรอ

เธออาจจะไม่เชื่อบางสิ่งบางอย่างในตัวเขา จึงคิดว่าเขาจะไม่

กลับไปกับเธอ

คิดได้เช่นนั้น เย่ โม่เซินจับมือเธอแน่น สายตาของเขาลึกซึ้ง

“ไม่ต้องสงสัยและไม่ต้องกังวล คุณพูดอะไรผมจะฟังทุกอย่าง ครั้งนี้ผมไม่ได้ตั้งใจปิดบังคุณ ผมแค่กลัวคุณเป็นห่วง ไม่ได้มี ความหมายอื่นเลย”

มู่จื่อรู้ว่าการที่เขาปิดบังเธอเพราะเขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วง และกลัวว่าเธอจะห้ามเขา จึงทำเรื่องนั้น โดยไม่บอกใคร

เธอขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้คุณไม่เห็นเป็นอะไร ทำไมจู่ๆ ถึง อยากรื้อฟื้นความทรงจำล่ะ”

เขารีบจนน่าสงสัย

เย่โม่เซินคิดถึงคำพูดของเสี่ยวหมี่โต้ว เหมือนมีดกรีดลงบน

หัวใจของเขา

เรื่องพวกนี้ เย่โม่เป็นไม่สามารถพูดกับจื่อได้ เขาจึงทำได้เพียงปฏิเสธ

“ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่คิดว่าการที่ความทรงจำของผมหายไป มันไม่ยุติธรรมกับคุณ

ได้ยินดังนั้น จื่ออดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยสายตาตำหนิ

“ไม่ยุติธรรมอะไรกัน ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย คุณจะคิดมาก อะไร คุณรู้ไหมว่าตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฉันคืออะไร

อะไร?

“คุณไง” มู่จื่อยื่นมือไปจับแขนของเขา เธอขับริมฝีปากแล้วพูด ช้าๆ ว่า “ตั้งแต่คุณเกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ฉันหวังแค่ให้คุณอยู่เย็น เป็นสุข ก่อนหน้านี้ฉันหวังให้ความทรงจำของคุณกลับมา แต่ ตอนนั้นมันเกิดขึ้นตอนที่คุณไม่ชอบฉัน ต่อมาเมื่อเราได้อยู่ด้วย กัน ฉันเพิ่งรู้ว่าไม่ว่าคุณจะจำได้หรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอะไรขนาด นั้นอีกแล้ว”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ