บทที่1024 คุณภรรยาเย่ช่างร้อนแรง

เย่ ไม่เป็น ในตอนนี้ เขาสามารถฝืนยืนได้ขนาดนี้ สีหน้าไม่ เปลี่ยนแปลง ถือว่ามีความอดทนมากที่สุดแล้ว ดังนั้นตอนที่เขา ตอบตกลงลงหาน จื่อว่าจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้วย ดู เหมือนหาน จื่อก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงเดินเข้าไปจับแขน ของเขาไว้

หากจะบอกว่าเป็นการจับแขน ควรจะพูดว่าประคองเสียยังดี กว่า เพราะเกรงว่าเขาจะหกล้มลง

เมื่อสังเกตว่าหล่อนประคองแขนของเขาไว้ เย่ไม่เห็นจึงขมวด คิ้วมากขึ้น

ที่แท้หล่อนก็สังเกตเห็นแล้ว

เพียงแค่หล่อนไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น

เขาไม่อยากให้หล่อนเห็นตอนที่ตัวเองปวดหัวอีก เพียงแค่ไม่ อยากทําให้หล่อนต้องเป็นห่วง แต่หล่อนก็รู้ใจเขาเป็นอย่างดี จึง ยอมรับและเข้าใจการกระทําของเขา จากนั้นจึงค่อยๆปรับใช้วิธี ของตัวเองเพื่อเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ

ช่างเอาใจใส่เสียเหลือเกิน

ผู้หญิงของเย่ไม่เงิน

เมื่อคิดถึงตอนนี้ จู่ๆเย่โม่เซินก็หยุดนิ่ง ไม่เดินต่อ
หาน จื่อตก ใจตะลึง ถามขึ้นมาทันที หรือคุณจะรอฉันอยู่ ตรงนี้ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ? คุณสบายใจได้ ฉันจะกลับมาอย่าง รวดเร็ว”

แม้ว่าหล่อนมีเจตนาจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ตอนนี้เย่ไม่เป็นที่ พยายามฝืนทนความเจ็บปวดไว้ หากหล่อนยังอยู่ตรงนี้ต่อ เขา คงไม่สามารถเลิกเสแสร้งความเจ็บปวดได้ ต้องฝืนทนแสดงเช่น นี้ต่อไป

ทันใดนั้นเอง ริมฝีปากซีดขาวของเยโม่เซินกระตุกขึ้น ก้มหน้า ลงจ้องไปที่หล่อน

“รู้สึกไม่สบายจริงๆ”

หานคู่จื่อยิ้มเจื่อนขึ้น เหม่อมองเยโม่เซิน คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ เขาจะพูดระบายกับตัวเองตรงๆ ตอนนั้นหล่อนไม่รู้ว่าควรจะตอบ เขายังไง จึงทำได้แต่เหม่อมองดูเขา

“อย่าไปไหน? นะ?”

เขา โน้มตัวลงมา ซบหน้าลงไปที่ซอกคอของหล่อน ดมกลิ่น หอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวหล่อน รู้สึกว่าอาการปวดหัวดีขึ้นมาก หานจื่อก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะพูดสารภาพออกมาตรงๆแบบนี้ และยังไม่ให้หล่อนไปไหนอีกด้วย เมื่อหล่อนตั้งสติขึ้นมาได้ จึง ยื่นมือออกมากอดเขาไว้

“โอเค ฉันไม่ไปไหนแล้ว งั้นฉัน…เข้าไปนั่งด้านในห้องกับคุณนะ”
“อืม”

ในที่สุด เปโม่เซินก็เข้ามาในห้องด้วยการช่วยประคองจาก หล่อน หลังจากทานมู่จื่อให้เขานั่งลงก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของ เขายังดูแย่มาก จึงหันหลังกลับไป: “ฉันไปเอาน้ำให้คุณก่อนนะ”

นอกจากเยโมเงินจะรู้สึกเจ็บปวดแล้ว เมื่อเขาหันไปมอง หล่อน เห็นหล่อนวิ่งด้วยความร้อนรน อดไม่ได้ที่จะขยับปากพูด อะไรบางอย่าง ภาพตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง ชายร่างใหญ่ เอนตัวพิงบนโซฟาอย่างหมดแรง

แม้ว่าหาน จื่อจะเดินอย่างรีบร้อน แต่ยังมีความมั่นคงอยู่ หล่อนยังจําได้ดีว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นต้องคอย ระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา หล่อนเดินไปห้องครัวชั้นล่าง ขณะที่ กำลังหาน้ำให้เขา ก็พบว่าที่นี่ไม่มีคนอาศัยอยู่ ดังนั้นจึงไม่มี แม้แต่น้าร้อน

อีกอย่างกาต้มน้ำก็ถูกเก็บไปแล้ว หาน จื่อหาอยู่นานสักพัก ใหญ่จึงหาเจอในตู้ จากนั้นหล่อนจึงนำมาล้างให้สะอาด ลวกน้ำ ร้อนก่อน และต้มน้ำใหม่อีกครั้ง เพราะไม่ได้ใช้การมานานหลาย

ปี หล่อนจึงกังวลว่าจะมีปัญหา

ระหว่างรอต้มน้ำ หานมู่จื่อจึงใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ กลับ ขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง

เมื่อเดินถึงหน้าประตูห้องครัว หล่อนกลับหันไปหยิบกาต้มน้ำ และหยิบแก้วขึ้นไปด้านบน

เย่โม่เซินนอนอยู่บนโซฟา ดวงตาที่ยาวเรียวถูกปิดลง ขนตาสั่นเล็กน้อยในอากาศ

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาคุยกับเจสันเกี่ยวกับการจําลอง สถานการณ์เพื่อกระตุ้นความทรงจำ จิตใจของเขาก็ดูแย่ลง เรื่อยๆ ถ้าในชีวิตที่เป็นปกติคงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับเขา แน่นอน

แต่ตอนนี้หากมีอะไรมากระทบเขานิดหน่อย จิตใจของเขาจะ ต้องแบกรับความทรมานอย่างมหาศาล

เป็นความรู้สึกที่อยากจะคิดออก แต่ก็คิดไม่ออก จนแทบจะ

ทําให้จิตใจของเขาแตกสลาย

มู่จื่อ…

ยังไม่กลับมา เยโมเงินได้แต่นอนอ้าปากเงยหน้ามองเพดานสี

ขาว

แม้ว่าการทําเช่นนี้ทำให้จิตใจของเขาได้รับผลกระทบอย่าง หนัก แต่ก็ทำให้ความทรงจำของเขาฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย

โดยเฉพาะหลังจากที่กลับมาในประเทศ ครั้งที่แล้วตอนเจอ เพิ่งเส่โยว และครั้งนี้ที่กลับมาที่บ้านตระกูลเย่ เขาจําเรื่องราวได้มากมาย แต่ยังไม่ครบทั้งหมด เมื่อไหร่กันนะ ที่เขาจะสามารถนึกเรื่องราวทั้งหมดขึ้นมาได้ ตอนที่หานมู่จื่อกลับมา เย่ โม่เซินก็นั่งขึ้นมาแล้ว เขานั่งตัวตรง อยู่บนโซฟา นอกจากสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีนัก รูปร่างลักษณะภายนอกก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไป

หาน จื่อนํากานําร้อนไปตั้งไว้บนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นเสียบ

ปลั๊ก และเดินไปหาเย่ ไม่เซ็น “ที่นี่ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว ก็เลยไม่มีน้ำร้อน ต้องต้มใหม่อีก

รอบ คุณรอสักครู่นะ”

หาน จื่อนั่งลงด้านข้างเขา ขณะที่กำลังอธิบายให้เขาฟัง ยัง ใช้มือเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เขาด้วยความใส่ใจ หล่อนลงไป ด้านล่างเพียงไม่นาน หน้าผากของเขาก็มีเหงื่อออกมากขนาดนี้ ดูแล้วคงไม่สบายมากจริงๆ

หานมู่จื่อรู้สึกเป็นห่วงเขา จนอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก จากนั้น ถามเขา: “หรือว่า…พวกเราไปโรงพยาบาลกันไหม?”

เยโม่เซินยิ้มเล็กน้อย จับมือของหล่อนที่กำลังเช็ดเหงื่อบน หน้าผากของตัวเองอย่างขะมักเขม้น ดึงมาอยู่ตรงหน้า จากนั้น หยิบผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดจากกระเป๋าเสื้อออกมา ค่อยๆเช็ดมือ ให้หานมู่จื่อด้วยความตั้งใจ

“…นี่คือ…” หานมู่จื่อไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร จึง มองเขาด้วยความสงสัย

“สกปรก” ราวกับได้ยินความสงสัยของหล่อน เย่โม่เซ็นจึงพูด อธิบายให้หล่อนเข้าใจ

หานคู่จื่อเข้าใจขึ้นมาทันที ที่แท้เขาก็หมายความว่าหล่อนช่วย เขาเช็ดเหงื่อนั้นสกปรก ดังนั้นจึงเช็ดมือให้หล่อน เหตุผลที่ทำให้หล่อนถึงกับพูดไม่ออก จนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย: “คุณพูดอะไร ของคุณ? ฉันไม่รังเกียจคุณเลยสักนิด

“อืม” เย่ โม่เซินพยักหน้า “ผมรู้

แต่เขารังเกียจตัวเขาเอง

ตอนนี้ยังไม่พูดถึงเรื่องที่เขาสูญเสียความทรงจำ แต่อาการ ปวดหัวอยู่บ่อยๆจนต้องทำให้คนท้องอย่างหล่อนต้องแบกรับ ความกลัวไว้แทน หากเป็นไปได้ เขาอยากจะแก้ไขเรื่องทั้งหมด ด้วยตัวเอง แต่…เขาทนเก็บซ่อนต่อหน้าหล่อนไม่ได้

เพราะทั้งสองเป็นคนรักของกันและกัน

แม้ว่าเขาจะรู้ แต่ยังคงเช็ดมือให้หล่อนด้วยท่าทีที่อ่อนโยน และตั้งใจ เมื่อหานคู่จื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา จึงดึงมือกลับ จากนั้นขยับตัวเข้าไปกอดคอของเขา และจูบลงบนหน้าผากเขา

เย่โม่เซินตกตะลึงกับจูบของหล่อน เมื่อเขาตั้งสติขึ้นมาได้ หา นมจื่อก็ขยับตัวออกไปแล้ว และคอยจ้องมองเขาอยู่ไม่ห่าง สายตาและอารมณ์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ถ้าคุณเป็นแบบนี้อีก ฉันจะโกรธแล้วนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ รังเกียจคุณ คุณยังจะเช็ดให้ฉันอีก เช็ดอะไรกันนักหนาคะคุณ?”

ไม่รังเกียจก็คือไม่รังเกียจ เพียงแต่เยโม่เป็นคิดไม่ถึงว่าหล่อน จะใช้วิธีนี้เพื่อมาพิสูจน์ให้เขาเห็น ความคิดช่างไร้เดียงสาและชื่อ ซื้อเสียจริง ทำให้เขา…ทำตัวไม่ถูก

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ใกล้ๆ และกำลังเบ้ปากมองเขาด้วยความโกรธเคืองอยู่

หัวของเย่ ไม่เชินร้อนผ่าว ยื่นมือไปโอบหล่อน ดึงหล่อนเข้ามา อยู่ในอ้อมอกของตัวเอง

“ว้าย….” หานมู่จื่อยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกเย็ไม่เป็นดึงไปกอดไว้ ในอ้อมอก หล่อนนั่งอยู่บนขาของเขา และยังค้างอยู่ในท่าที่ หล่อนกอดคอเขาไว้เมื่อครู่ เมื่อนั่งอยู่ในท่านี้แล้ว ถือได้ว่าเป็น ท่าทางที่ดูสนิทสนมรักใคร่กันมาก

เมื่อทั้งสองขยับเข้ามาอยู่ใกล้กัน เยโมเงินใช้มือใหญ่ของเขา ลูบไปที่ใบหน้าของหล่อน นิ้วโป้งค่อยๆลูบไล้ไปที่ริมฝีปากหล่อน สายตามองดูอย่างลึกซึ้ง “ในเมื่อคุณภรรยาเย่ร้อนแรงดุจเปลว ไฟขนาดนี้ งั้นผมก็จะสนองให้เต็มที่เลยนะครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ