บทที่ 286 ลางสังหรณ์

ไม่เคยเห็น”

หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็นำรูปถ่ายไว้ด้วยกัน

แล้วส่งคืน

“คุณหานทำล็อกเกตนำโชคนี้หาย กำลังหามัน อยู่เหรอคะ”

สายตาของหานชิงแสดงความผิดหวังเล็กน้อย เบาะแสนี้พังทลายอย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเดินหน้า ไปได้

“ใช่ล็อกเกตนำโชคนี้อยู่กับคนที่สำคัญมาก ฉัน กำลังหาคนที่สวมล็อกเกตนำโชคนี้”

เสิ่นเฉียว “เป็นอย่างนี้นี่เอง หรือว่า…ลอง ประกาศในหนังสือพิมพ์ดีไหมคะ”

ประกาศในหนังสือพิมพ์เหรอ

หานชิงไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่นั่นจะทำยิ่งยุ่งยาก มาก สถานะของตระกูลหานในเมืองเป่ย เมื่อภาพนั้นถูก เผยแพร่จะมีกี่คนที่ต้องการแอบอ้าง

หลังจากคิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวก็ปฏิเสธความคิด นี้ “อืม ลงประกาศในหนังสือพิมพ์ดูไม่สมควรจริงๆ ล็อกเกตนำโชคมีหลายแบบเกินไป ไม่แน่ว่าถ้าลงใน

หนังสือพิมพ์จะมีคนแอบอ้าง ไม่ทราบว่าคุณหานกำลังมองหาใคร ตัวล็อกนี้… ลักษณะเหมือนของใช้ของ ทารก คนนี้น่าจะอายุไม่มากใช่มั้ยคะ”

เมื่อพูดเรื่องเหล่านี้เสิ่นเฉียวยังคงกุมแก้มไว้ ครุ่นคิด และคิดอย่างใช้ความคิดเมื่อเธอคิดถึงสิ่งต่างๆ คิ้วที่บางทั้งสองของเธอแทบจะย่นเหมีอนมีหนอนสอง

ตัวบนหน้าผาก

ท่าทางแบบนี้

เหมือนเกินไปแล้ว

หานชิงใจเต้นและแทบจะโพล่งความในใจบาง อย่างออกมา

ในที่สุดเขาก็เหลือบไปเห็นเบื้องหลังของเสิ่น เฉียวคือจูหยุนและลงจิน ฉันมีเรื่องสำคัญจะถาม คุณนายน้อยของพวกเธอสักสองสามประโยค พวกเธอ จะ..”

จูหยุนได้ยินเช่นนั้น เหมือนมีออดในใจดังขึ้นและ ก็ปฏิเสธทันที “ไม่”

ที่แท้ก็รออยู่นี่ไง เสียแรงที่เธอคิดว่าหานชิงเป็น สุภาพบุรุษ ที่แท้ก็แค่ฉากบังหน้าสินะ ตอนนี้เธอต้องการ แยกพวกเขาจากกันจริงๆ

ท่าทางจูหยุนปกป้องเสิ่นเฉียวเหมือนแม่ไก่ ปกป้องลูกวัว ลุงจินอึ้งเล็กน้อยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ ดี เขารู้สึกว่าตัวเองดูคนแม่นมาก ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาอุ้ม เสิ่นเฉียวไปยังห้องผู้ป่วย หานชิงไม่ได้แสดงอาการเจ้า ชู้ใดๆ เพียงแค่วางเธอลงบนเตียงและอยู่เฝ้าจนเธอฟื้นลุงจินรู้สึกว่าหานชิงคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ

เพียงแต่เขาทำเช่นนั้นกับคุณนายน้อยต้องมี เหตุผลอื่น

เหตุผลนี้เองที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด เขาก็คิดเช่น เดียวกับซูจิ๋ว

เขาทำดีกับคุณนายน้อย แต่ไม่มีความเศษเสี้ยว

แห่งความชู้สาวเลย แต่มันเหมือนกับ…ความรู้สึก ระหว่างญาติ ใช่ ท่าทางหานชิงดูเหมือนพี่ชายที่สุขุม

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ลุงจินจึงดึงแขนเสื้อของจูหยุนเพื่อ ส่งสัญญาณให้เธอเงียบ

“คุณนายน้อย” จหยุนไม่สนใจลงจินและดึงชาย เสื้อของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวดูออกว่าหานชิงมีเรื่องสำคัญจะถามเธอ

จึงหันกลับมาส่งสายตาหยุนและลุงจิน “ไปรอฉันทาง นั้นก่อน ได้มั้ยคะ” “คุณนายน้อย ไม่นะ” จูหยุนเม้มริมฝีปากแล้วกระ

ซิบ “ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนดีรึเปล่า”

เธอพูดประโยคนี้เบาๆ แต่เห็นได้ชัดว่าหานชิง ก็ได้ยินเช่นกัน เขาไม่ได้โกรธและใบหน้าของเขาก็ยัง สงบนิ่งเหมือนเดิม

“ไม่ต้องกังวล” เสื่นเฉียวตบมือเธออย่างมั่นใจ “ฉันแยกแยะได้ ลุงจินรบกวนหน่อยค่ะ
“โอเคคุณนายน้อย” ลุงจินพยักหน้าแล้วไปดึง ไหล่หยุน “เอาหน่าจูหยุนไปกันเถอะคุณนายน้อย ออกปากแล้ว”

จูหยุนเดินตามลุงจินไปข้างๆ อย่างไม่เต็มใจและ พูดอย่างโกรธๆ ว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นมี เจตนาไม่ดี ลุงจินทำไมถึงยังฟังเขาอีกล่ะคะ”

“เชื่อลุงจินสิ เขาไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดแน่นอน”

“รู้ได้อย่างไรคะ เพิ่งพบหน้ากันเมื่อวานนี้แท้ๆ”

“ดูแววตาท่าทางของเขาก็รู้แล้ว ครอบครัวตระกูล หานเป็นผู้นำของเมืองเป่ยเป็นอันดับสองรองจากบริษัท ตระกูลหาน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จูหยุนก็ตกใจเล็กน้อย “หาน ผู้นำของบริษัทตระกูลหาน ฉัน ไม่รู้จักเขานี่คะ”

“เธอแค่ต้องรู้ว่าความจริงเขากับคุณชายเย่เป็น คนลักษณะคล้ายกัน”

ลุงจินยิ้มน้อยๆ และไม่พูดอะไรอีก

จูหยุนยังคงรำคาญเล็กน้อยทำได้เพียงกุมมือ มองไปทางเสิ่นเฉียวด้วยความไม่พอใจ

หลังจากทั้งสองคนจากไปทุกคนก็เงียบ

คำถามที่อัดแน่นอยู่ในกันบึงหัวใจของหานชิง กลับรู้สึกไม่สามารถเอ่ยปากได้

“คุณหานคุณอยากจะพูดอะไรกับฉันหรือเปล่า มันเกี่ยวกับ.. เส่โยวหรือเปล่าคะ” พูดแค่นี้เสิ่นเฉียวลดสายตาลงและเลียริมฝีปาก “ถ้าเป็นเรื่องเส่ยว เมื่อวาน นี้ฉันบอกคุณไปหมดแล้วค่ะ เรื่องระหว่างฉันกับเส่โยว ยังไม่สามารถ.”

“เสิ่นเฉียว เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้จะถามถึง เรื่องระหว่างเธอกับเส่โยว แต่จะถามเกี่ยวกับตัวเธอเอง”

“เกี่ยวกับฉันเหรอ” เสิ่นเฉียวอึ้งพูดพลางมองเขา ด้วยความรู้สึกคาดไม่ถึง

หานชิงพยักหน้าจ้องมองเธออยู่นานก่อนที่จะ หยิบรูปถ่ายหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า เสิ่นเฉียวมองดู และพบว่ามันเป็นรูปของเด็กทารก

ทารกในภาพมีผิวขาวเนียนกำปั้นเล็กๆ ออก สีชมพูระเรื่อประสานกันดูน่ารัก

“น่ารักจังเลยค่ะ” เสิ่นเฉียวเห็นเด็กน้อยคนนี้แล้ว ก็ชอบใจ หยิบรูปไว้ในมืออมยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหานนี่ ลูกของใครคะ”

หานชิงมองท่าทางเช่นนี้ของเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่ จะเม้มริมฝีปาก

ถ้าเขาพูดอะไรบางอย่างในตอนนี้ ว่าก็คือเธอจะ ทำให้เธอตกใจไหมนะ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่แน่ใจ แต่ในใจลึกๆ แล้ว สัญชาตญาณบอกเขาว่าบางทีเสิ่นเฉียวคือ…คนที่เขา ตามหามาตลอด

ไม่ผิด
ก็คือทารกที่หายตัวไปไม่นานหลังจากที่คลอด ออกมาของตระกูลหาน ก็คือน้องสาวของเขา หานมู่จื่อ

“คุณหานเด็กคนนี้ที่คุณกำลังมองหาอยู่หรือเปล่า คะ ล็อกเกตนำโชคเมื่อกี้นี้เป็นของเด็กคนนี้ใช่ไหมคะ”

“ใช่” แววตาของหานชิงอ่อนลง

“คาดไม่ถึงว่าคุณกำลังมองหาเด็กคนนี้ เธอ…เป็นลูกของคุณเหรอคะ” ประโยคหลังนี้ เสิ่นเฉียว รู้สึกอายเล็กน้อยที่จะถามหลังจากถามเธอก็รู้สึกอึดอัด อีกครั้งและอยากจะกัดลิ้นตัวเอง

แต่บนใบหน้าของหานชิงไม่ได้ดูอารมณ์เสียเลย แต่เขามองเธออย่างนุ่มนวลและดวงตาของเขาก็อ่อน โยนมาก

เสิ่นเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อยรีบคืนรูปทารกกลับไป “ขอโทษค่ะคุณหาน ดูเหมือนฉันจะพลั้งปากไป หน่อย ขอโทษค่ะ”

หานชิงไม่ได้พูด แต่ท่าทางของเขาก็ดูไม่โกรธ เธอ เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจความคิดของเขาไปชั่วขณะได้แต่ นั่งเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นานหานชิงมองดูเธอ ริมฝีปาก ของก็ขยับอย่างกะทันหันและเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “ฉันขอถาม….คำถามส่วนตัวของเธอได้ไหม”

เส้นเฉียวชะงักชั่วครู่ “ถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว” หานชิงครุ่นคิด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ถาม
ไปถามผู้หญิงคนหนึ่งว่ามีปานที่กันไหม นั่นเป็น เรื่องที่พวกโรคจิตทำใช่ไหมนะ คำถามแบบนี้ เขาไม่

สามารถถามออกไปได้จริงๆ

เรื่องนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

เพราะตอนที่มู่จื่อเกิด เขาอุ้มเธอด้วยตัวเองตอน นั้นแม่ของเขายังบอกถึงเรื่องปานนี่

“หานชิง ลูกต้องจำไว้ว่ามีปานใหญ่มากที่กันน้อง สาวของลูก ถ้าน้องสาวหายไปในอนาคตเราจะพาเธอ กลับมาด้วยวิธีนี้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ