บทที่ 690 ไม่รู้สถานการณ์

เมื่อหาน จื่อไปทำงานในวันจันทร์ เธอก็เห็นกลุ่มคนที่กำลังรวม ตัวกันอยู่ตรงประตูบริษัทจากระยะไกลๆ เธอรู้สึกประหลาดใจว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

มีคนมากในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องปกติ บริษัทของ เธอไม่น่าจะมีลูกค้ามากขนาดนี้

หรือต่อให้มีลูกค้าก็ไม่น่าจะมารวมตัวกันเยอะขนาดนี้

รอจนกระทั่งเข้าไปใกล้ หานมอก็พบว่ากลุ่มคนเหล่านั้นล้วน เป็นคนที่เธอรู้จัก เป็นพวกที่ตามถ่ายภาพเธอก่อนหน้าสมัยที่อยู่ ต่างประเทศ

ทั้งหมดเป็นนักข่าว เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หรือว่าบริษัทของเธอกำลังมีปัญหาอะไร? หาน จื่อให้คนขับรถของเย่ ไม่เซ็นจอดรถใกล้ๆ หลังจากนั้น เธอก็โทรหาเสี่ยวเหยียน

วันนี้เธอไม่ได้มาบริษัทเร็วนัก ดังนั้น ในเวลานี้จึงมีคนมาถึง

ก่อน ต้องถามก่อนว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร

ใครจะไปรู้ว่า ในตอนที่เธอกำลังจะกดโทรออก โทรศัพท์ของ เธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน
หาหมู่จื่อมองไปที่หน้าจอเป็นเสี่ยวเหยียนที่โทรเข้ามา เธอกครับ ในทันที

เมื่อกดรับสายแล้วยังไม่ทันที่หานจื่อจะได้ทันพูดอะไรก็ได้ ยินเสียงร้อนใจของเสี่ยวเหยียนที่ดังมาจากอีกฝั่ง

“จื่อ เธอจะมาบริษัทหรือยัง? ถ้ายังไม่มาเธออย่างพึ่งรีบเข้า มาที่บริษัทนะ หน้าบริษัทเราตอนนี้กำลังมีนักข่าวอยู่เต็มไปหมด เลย”

หานมู่จื่อ

เธอมองไปที่กลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกล ก่อนเม้มริมฝีปากแดงเอาไว้

แน่น

“ตอนนี้ฉันอยู่แถวๆ บริษัท

“งั้นเธออย่ามาตรงประตูบริษัทนะ มีนักข่าวอยู่เต็มไปหมด

เลย!”

“มีเรื่องอะไร? ทำไมถึงมีนักข่าวเยอะขนาดนี้? เธอรู้เรื่อง สถานการณ์ในตอนนี้ไหม?

เกิดอะไรขึ้น?หาน จื่อเกิดความสงสัย เธอรู้สถานการณ์อะไร นี้ไหม?

“ตอนนี้ฉันกลัวว่าคนทั้งประเทศจะรู้จักเธอหมดแล้วนะสิ หรือ ต่อให้ไม่รู้จัก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปได้รู้จักแน่น อาจจะรู้หมดแล้ว ว่าเธอเป็นใคร จู่ๆ นักข่าวก็โผล่มาเยอะขนาดนี้ ในใจเธอไม่คิดบ้างเลยเหรอ?”

หาหมู่จื่อ “……….….

คำพูดเหล่านั้นทำให้หาน จื่อรู้สึกว่าภายในใจเต็มไปด้วย หมอกควันดูเลือนราง เธอขมวดคิ้วแน่น “ท้ายที่สุดแล้วเกิดอะไร ขึ้นกันแน่น? รีบอธิบายมาเร็ว”

ถ้าพูดตามเหตุผล ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นที่รู้จักในฐานะนัก ออกแบบ แต่ก็คงไม่ต้องอึกทึกครึกโครมขนาดนี้ และเธอก็ไม่ใช่ ดาราหน้าใหม่ที่คนชื่นชอบด้วย

หรือต่อให้เป็นดาราหน้าใหม่ที่คนชื่นชอบ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ คนทั้งประเทศจะรู้จัก

ดังนั้นหาน จื่อจึงรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก

ให้ตายเถอะ ฉันล่ะอยากจะหยกเธอให้ตายจริงๆ บางทีเธอ อาจจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ก็ได้ โอเค…. ฉันถามเธอหน่อย ตอนที่เธอ เดินทางมานี้เธอไม่สังเกตเห็นอะไรที่แตกต่างไปบ้างเหรอ?”

เห็นอะไรที่แตกต่างจากเดิมระหว่างทาง? หานมู่จื่อกะพริบตา เธอใช้เวลาสองวันอยู่กับเย่ไม่เป็น เมื่อคืนก็ถูกเขากอดจนหลับ ไป แถมเมื่อคืน..……..

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็กะแอมไอออกมาเบาๆ บนหน้า แสดงออกถึงอาการขัดเขิน

ตอนนั้นเธอง่วงนอน ดังนั้นเธอเลยพิงเบาะแล้วงีบหลับไปครู่

หนึ่งระหว่างทาง
เมื่อได้ฟังจากสิ่งที่เสี่ยวเหยียนพูด เธอจึงได้โผล่หัวออกไป มองรอบๆ จากในตอนแรกที่ไม่เห็นอะไรแปลกจากเดิม ทว่าต่อ มาเธอก็เห็นเงาร่างคุ้นเคยจากระยะไกล……..

ดูเหมือนว่าจะเป็นเงาร่างของตัวเธอเอง รูปนั่น…… ดูเหมือนว่า จะเป็นรูปหลังจากที่เธอไปงานเลี้ยงฉลองรับรางวัลที่ต่างประเทศ

มันขึ้นไปอยู่ที่หน้าจอมอนิเตอร์ของเมืองได้ยังไง? แล้วใคร เป็นคนโฆษณาให้เธอ? น่าเสียดายที่อยู่ค่อนข้างไกล จึงมองเห็น ตัวหนังสือได้ไม่ชัด เธอจึงได้หันไปสั่งคนขับรถ “ลุงหลิน รบกวน ลุงขับรถไปตรงนั้นให้หน่อยค่ะ

เธอหันไปให้ลุงหลินดู ลุงหลินเป็นคนที่เย่ ไม่เซ็นสั่งให้มาขับ รถให้เธอเพื่อรับส่งไปกลับที่วิลล่าให้เจียง

ลุงหลินพยักหน้ารับ หลังจากนั้นก็ขับรถไปยังที่ตำแหน่งตามที่ เธอสั่ง

หลังจากที่รถหยุดลง หานมอก็เลื่อนกระจกลง โผล่หน้าออก มามองอย่างจริงจัง เมื่ออยู่ในระยะใกล้ในที่สุดหานคู่จื่อ สามารถมองเห็นตัวหนังสือบนจอ

หลังจากที่มองดูอยู่พักหนึ่ง เธอก็อดที่จะหน้าเห่อแดงไม่ได้ ไอ้ บ้าเยโมเงิน……

ทําไมไม่ถามเธอก่อนด้วย…..

ในตอนที่ลุงหลินขับรถอยู่เขาได้เห็นมันไปแล้ว เพียงแต่ใน เวลานั้นคุณผู้หญิงหลับพักผ่อนอยู่ เขาเลยไม่รบกวนเธอ
ตอนนี้เมื่อเห็นว่าคุณผู้หญิงให้เขาขึ้นรถกลับมาดู ลุงหลินก็อด ที่จะอมยิ้มไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณชายเย่ก็ดูมุ่งมั่นดีนะครับ หานมู่จื่อ “…

ได้ยินลุงหลินพูดอย่างนั้น หานซื่อก็อดไม่ไหวที่จะกัดริม ฝีปากล่าง

เขามุ่งมั่น ไม่เพียงแต่มุ่งมั่นทั้งยังเจ้าเล่ห์ด้วย เรื่องใหญ่ขนาด นี้เขาไม่บอกเธอสักคำ จนเธอต้องมารู้เอง ในตอนนี้

คนๆ นี้! เพียงแค่ขอแต่งงานสำเร็จต้องหลงระเริงขนาดนี้ เชียว?

คิดมาถึงตรงนี้ หาน จื่อก็กดโทรหาเย่ไม่เป็น

เย่ไม่เช่นกดรับสายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ทําไมคิดถึงผมเร็วจัง?”

“คิดถึงกับผีน่ะสิ!” หานจอด่าเขาออกไปตรงๆ ในคำแรก “บนจอมอนิเตอร์นี้มันเรื่องอะไรกัน?

เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายเย็ไม่เป็นก็กดยิ้มที่มุมปาก ก่อน จะเอ่ยถามเธอ ในเวลาต่อมา พอใจไหมครับ?”

หานมู่จื่อ “ พอใจอะไร?”

“สิ่งที่ผมทำเป็นเป็นการประกาศให้คนทั้งโลกรู้ไงว่าอีกไม่นาน คุณจะกลายเป็นภรรยาของผมแล้ว ตอนนี้ทุกคนก็จะรู้แล้วว่าคุณ จะแต่งงานให้กับผมเปโม่เขิน ดูสิว่าต่อไปคุณจะหนียังไง
ดูว่าหลังจากนี้คุณจะหนีได้อีกไหม…..

ประโยคนี้ทําเอาทาน จื่อถึงกลับใจเต้นแรง จู่ๆ ไอ้บ้านกำลัง พูดอะไร? นี้เขายังคิดว่าเธอยังจะหนีอีกเหรอ?

“คุณทําแบบนี้……” หาน จื่อเงยหน้ามองจอมอนิเตอร์ที่มี ข้อความกำลังเลื่อนออกอากาศ ดวงตาคู่สวยกำลังฉายแววซับ

ช้อน “กลัวว่าฉันจะหนีงั้นเหรอ?”

อีกฝ่ายเงียบเสียงไปสักพักก่อนจะพูดออกมา

“ไม่ใช่”

“ไม่ใช่ว่ากลัวคุณจะหนี หรือต่อให้คุณหนีผมก็จะไล่ตามคุณ กลับมาเอง”

“นี่เป็นความจริงใจของผม ก่อนหน้าที่ติดหนี้คุณ ผมจะคืน

กลับให้คุณมากกว่า”

“มู่จื่อ นี้ผมจริงใจนะ”

ไม่รู้ว่าเงียบไปนานแค่ไหน หาน จื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลัง เต้นผิดปกติ แม้ว่าเธอจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ผ่านโทรศัพท์ ทว่า หาหมอก็ยังมองไปข้างหน้าอย่างขัดเขินพลางสบสายตาเข้ากับ ลุงหลินที่กำลังขับรถอยู่ ทำให้รู้สึกผิด

เธอเลยดึงสายตากลับ หลังจากนั้นก็ลดเสียงตัวเองลง

“ตอนนี้หน้าประตูบริษัทฉันคนเต็มไปหมด เพราะคุณเลย แล้ว อย่างนี้ฉันจะเข้าไปยังไง?”
เยโม่เป็นอดยิ้มไม่ได้ “ไม่ดีเหรอ จะได้ช่วยคุณโฆษณาบริษัท ตามใจคุณไง?”

“เย่ ไม่เงิบ!”

หาหมู่จื่อหงุดหงิด ตอนนี้มีคนอยู่หน้าประตูบริษัทอยู่เยอะเต็ม หมด แม้แต่เธอก็ยังเข้าบริษัทไม่ได้จนเธอนึกตลกกับตัวเอง

“โอเคครับ” เพราะกลัวว่าเธอจะโกรธทำให้เยู่ไม่เป็นเสียง อ่อนลง พยายามพูดปลอบประโลมเธอ

“ตอนนี้มันเพียงแค่เริ่มต้น ดังนั้นนักข่าวจะเข้ามาสัมภาษณ์ อย่างเอาเป็นเอาตายเลย หลังจากนั้นไม่กี่วันเดียวก็เป็นปกติเอง ตอนนี้ผมจะให้ลุงหลินมาบริษัทผม หาน จื่อ “ไปบริษัทคุณ?”

“อืม เปลี่ยนสภาพแวดล้อมการทำงานไง มาทำงานร่วมกับ

ว่าที่สามี ไม่ดีเหรอ?

หานมู่จื่อ ”

เธอล่ะเชื่อในความเจ้าเล่ห์ของเย่ไม่เป็นเลยจริงๆ

ไอ้บ้าน!

หาน จื่อกัดฟันพูดออกมา “ใครเขาอยากจะทำงานกับคุณ กัน? คุณน่ะคิดไปเอง!

เธอหงุดหงิด งดสายเย่ ไม่เซ็น

ลุงหลินที่อยู่ข้างหน้าถึงกลับอดยิ้มเมื่อเห็นฉากนี้ หลังจากวางสายหาน จื่อก็คิดถึงปัญหาหนึ่งซึ่งสำคัญมาก บริษัทของเธอถูก นักข่าวล้อมไว้อย่างนี้ สิ่งที่นักข่าวต้องการมากที่สุดคือการ รวบรวมข้อมูล พวกเขาถึงกับมาหาเธอที่บริษัท งั้นโรงเรียนของ เสี่ยวหมีโค้วล่ะ?

แย่แล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ