บทที่ 579 ปัญหาความรัก

……ปัญหาความรัก?” หาน จื่อได้ยินคำนี้ ปวดหัวเล็กน้อย เธอยื่นมือนวดระหว่างคิ้วของตัวเองเบาๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นใน สองสามวันที่ผ่านมา พูดอย่างจนใจ

“ก็ได้ ยังไงช่วงนี้ที่บ้านก็ไม่ปลอดภัย เธออยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ว ฉันก็รู้สึกโล่งใจ ใช่แล้ว พี่ชายฉันไม่ได้สงสัยใช่ไหม?

“น่าจะไม่นะ ฉันเห็นเขาปกติเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะฉัน เอง…….ฉันไม่กล้าสังเกตเขาด้วย เลยไม่รู้สถานการณ์ของเขา เป็นอย่างไร แต่ฉันคิดว่า ตราบใดที่เขาไม่ไปถามเธอ ก็ไม่น่าจะ มีปัญหาอะไร?”

“อืม”

ทั้งสองคุยกันอีกสักพัก ทานคู่จื่อถึงได้วางสายลง

สำหรับเหตุผลที่ออกจากบ้านของเสี่ยวเหยียนนี้ เธอรู้สึกจน ปัญญา แต่งก็ทำได้แค่ยอมรับ

ในวันรุ่งขึ้น

ตอนที่หาน จื่อตื่นขึ้นมา รู้สึกร่างกายดีขึ้นมาก มือเท้าก็ผ่อน คลายไม่น้อย การนอนหลับเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับการเจ็บป่วย จริงๆด้วย
เธอล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติ จากนั้นก็ แต่งหน้าลงไปชั้นล่าง

เธอทำอาหารเช้าเอง เตรียมจะเอาไปกินตอนไปบริษัท แต่เมื่อ เธอทำเสร็จแล้ว ถึงได้พบว่าตัวเองเป็นที่หนึ่ง

หานคู่จื่อมองอาหารเช้าที่เกินมาตรงหน้าอย่างงุนงง ทันใดนั้น ในหัวสมองก็นึกถึงใบหน้าที่หล่อเหลาขึ้นมา

เธอดึงสติกลับมากะทันหัน สายหัวเล็กน้อย

ไม่ใช่ เธอจะทำอาหารเช้าให้เยโม่เป็นโดยไม่รู้ตัวได้ อย่างไร?

ทั้งๆ ที่อยากจะปฏิเสธเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?

สุดท้าย หาหมอก็ถืออาหารเช้าทั้งสองชิ้นออกจากบ้าน หลัง จากล็อคประตูแล้ว ก็ยืนรออยู่ที่หน้าลิฟต์ เธอจ้องมองปุ่มกด ลิฟต์ หัวใจก็ดูเหมือนกระเพื่อมขึ้นเรื่อยๆ ตามชั้นลิฟต์ที่ขึ้นมา แล้วเริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เธอกัดริมฝีปากล่าง ทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดกับอารมณ์ของ

ตัวเอง

เพราะว่า เธอถึงกับคาดหวังว่า เย่ไม่เห็นจะเปิดประตูในเวลานี้ แล้วเดินออกมา

เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองมีความคิดนี้อย่างชัดเจน สีหน้าของทานอ ยิ่งแย่ลง ดังนั้นเธอจึงอยากให้ลิฟต์ขึ้นมาเร็วๆ เธอจะได้รับ เข้าไปในลิฟต์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา ก่อนที่เย่ ไม่เห็นจะออกมา
มิฉะนั้นตอนนี้เธอมีความคิดเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเย่ไม่เป็ นกับยังไง

ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกตามความคาดหวังของเธอ ทาน อรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่า ในวินาทีถัดไป เย็ไม่เป็นก็จะ ออกมาจากบ้าน

เธอเฝ้าดูประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ตอนที่ข้างในลิฟต์เหลือ เธอแค่คนเดียว หาน จื่อพบว่า ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วย ความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกัน ในใจก็มีความรู้สึกผิดหวังบาง

อย่าง

เธอยื่นมือกุมหัวใจของตัวเองไว้ รำคาญกับความรู้สึกแบบนี้

ยิ่งนัก

เธอควรมีใจดั่งน้ำนิ่ง ต่อให้ไม่สามารถทำได้ ก็ไม่ควรมีความ คิดแบบนี้กับเย่โม่เชิน ตั้งแต่วินาทีที่เธอคิดจะกลับมาในประเทศ เธอก็ได้ตัดสินใจแล้ว ที่จะปิดผนึกอารมณ์ทั้งหมดของตัวเอง

แต่ไม่คาดคิดว่า…….

คนคำนวณมีฟ้าลิขิต

ลิฟต์เคลื่อนตัวลงอย่างราบรื่น ระหว่างทางไม่มีคนเข้ามาเลย สักคน มีเพียงตัวเธอเองอย่างเงียบสงบ

มาถึงขั้นแรกอย่างราบรื่น หาน จื่อหายใจเข้าลึกๆ เก็บ อารมณ์ของตัวเองให้เรียบร้อย เผยรอยยิ้มออกมา
ไม่เป็นไร แซนวิชสองชิ้น เดี๋ยวไปที่บริษัท เธอเตรียมเอาไว้ให้ เสียวเหยียนด้วย ยังไงก็แล้วแต่ มันก็ไม่ใช่ว่าจะให้เย่ ไม่เซ็น

หาน จื่อใบหน้ามีรอยยิ้ม เหยียบรองเท้าส้นสูงไว้ เตรียมออก จากลิฟต์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นคนที่อยู่ด้านนอก ก็ถึงกับตก ตะลึง

ชายที่ยืนอยู่ประตูลิฟต์ สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย ลมหายใจไม่ สมาเสมอ แต่ใบหน้ายังคงหล่อเหลา นอกจากเย่ ไม่เห็นแล้ว ยัง จะมีใครได้อีก?”

เขาเดินไปข้างหน้า ก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ จับข้อมือของเธอไว้ น้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อย “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หานคู่จื่อ ……เรื่อง เรื่องอะไร?”

เย่โม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนยันว่า เธอปลอดภัย ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นจึงเธอ ออกจากลิฟต์

“มีอะไรเหรอ?” พาน จื่อไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกังวล มากขนาดนี้ ยิ่งไม่คาดคิดว่า จะได้พบเขาที่นี่

หรือว่าเขามารอเธออยู่ที่นี่? แต่ดูสีหน้าของเขา เหมือน ก็ไม่ค่อย

เย่ไม่เป็นเม้มริมฝีปากบาง จ้องมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ต่อไปตอนที่ฉันไม่อยู่ คุณอย่าออกไปเรื่อย “เพราะอะไร? แค่ขึ้นลิฟต์เท่านั้น

แม้จะเป็นแค่ลิฟต์ก็ไม่ได้” สีหน้าของเยโมเงินดูบึงตึงมาก อารมณ์ก็เหมือนจะโกรธเล็กน้อย “รู้ไหมว่าเมื่อกี้ตอนนี้ฉันเห็น คุณออกมาจากโทรศัพท์ ฉันรู้สึกตกใจมากแค่ไหน? ฉันแค่ออก ไปซื้ออาหารเช้าให้คุณครู่เดียว คุณต้องทำให้คนกังวลขนาดนี้ เลยหรือ?”

หานคู่จื่อกะพริบตา “คุณบอกว่าเมื่อกี้เห็นฉันในโทรศัพท์?” เยโม่เป็น “……………….

หานอยิ้มเบาๆ พูดเยาะเขา “พูดอย่างนี้ คุณก็ยอมรับว่าคุณ ติดตั้งกล้องไว้ที่หน้าบ้านฉัน?”

เย่ไม่เป็นกัดฟันกรามของตัวเอง ถูกกับดักของเธอ ตอนที่รู้สึก ประหม่าตกใจจนได้

เขาไม่ตอบ แต่ก็ถือว่ายอมรับแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางยอมแพ้ของเขา หาหมอก็รู้สึกว่าตัวเอง อารมณ์ดีไม่น้อย ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ ได้เห็นเขา แต่แล้วก็ได้เห็นเขาปรากฏตัวกะทันหัน ความดีใจ แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา หรือเป็นเพราะเธอว่าแย่ไม่ เนจนเงียบเหมือนคนบ้

สรุปคือ ตอนนี้เธออารมณ์ดีไม่น้อย ดังนั้นหาน จื่อจึงถามขึ้น

ก่อน
“คุณไปซื้ออาหารเข้าให้ฉันเหรอ? ซื้ออะไร?”

แววตาของเย่ ไม่เป็นยังคงรู้สึกกลัดกลุ่มเล็กน้อย แต่เมื่อฟังน้ำ เสียงที่กระปรี้กระเปร่าของเธอ ตัวก็ปลอดภัย เลยยื่นถุงให้เธอ “ซื้อตามอารมณ์”

เธอยื่นมือรับเข้ามา เปิดถุงออกมาดู กลิ่นหอมโชยมาที่ ใบหน้าทันที

เป็นนมสดอุ่นๆ และไข่ม้วนเล็กๆ เธอมองดูสักพัก แล้วเงยหน้า ขึ้นมองอย่างงุนงง “ดูเหมือนจะซื้อแค่ชุดเดียว

“สําหรับคุณ” เย่ ไม่เซินตอบบทสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบกุญแจรถในมือ “ไปกันเถอะ

หาน จื่อที่ถูกแย่งกุญแจรถ ไม่ได้คาดคิดไว้ ตามไปด้วยสีหน้า งุนงง “ไปไหน?”

“คุณตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าจะไปที่บริษัทหรือ? ฉันส่งคุณไป

หานคู่จื่อชะงัก ที่แท้เขาคาดเอาไว้ก่อนแล้ว ว่าเธอจะไปที่ บริษัท ดังนั้นจึงไปซื้ออาหารเช้าให้เธอเหรอ? ถุงที่ถืออยู่ในมือ เหมือนจะร้อนระอุขึ้นมาในทันใด หานคู่จื่อเหลือบมองไปที่ผม และไข่ม้วน เดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ

หลังจากขึ้นรถ หาน จื่อก็คาดเข็มขัดนิรภัย ให้ตัวเองอย่าง เงียบๆ

หลังจากรถขับออกจากชุมชน เย่ ไม่เป็นหมุนพวงมาลัยพร้อม กับพูดกำชับ “นมยังร้อนๆ ดื่มตอนยังร้อนอยู่ อย่าใจลอย จะถึงบริษัทเร็วๆนี้แล้ว”

นมร้อนถูกหานคู่จื่อกำไว้ในมือ เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องดื่มตอน

ร้อน

คิดไปคิดมา ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น

“อาหารเช้าแค่ชุดเดียวเหรอ”

เย่ โม่เซิน “อืม”

“คุณทานแล้วหรือ? ” หาน ออดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง

เย่ไม่เป็นหยุดชั่วขณะ พยักหน้า “อืม”

หาน จื่อรู้สึกแปลกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองพิจารณา

เย่ไม่เซ็น

ก่อนหน้านี้ที่ถามเขา คำตอบของเขาไม่มีการลังเลเลย แต่ ตอนที่เธอถามเขา เรื่องเขาทานอาหารเช้า เขาลังเลอยู่สักพัก

ก่อนจะพยักหน้า

จะเห็นได้ว่า …

“ทันทีที่คุณตื่นนอน ก็ไปซื้ออาหารเช้าให้ฉันแล้ว?

“อืม”

แล้วคุณบอกว่าคุณกินแล้ว มันสอดคล้องกันไหม?” ประโยค สุดท้าย หาน จื่อราวกับเค้นถาม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ