บทที่ 892 คุณรู้ไหมว่าเธอตั้งท้องอยู่

สั่งอานนั่งอยู่ที่โต๊ะลำพังนานพอสมควร แต่หานมอก็ยังไม่กลับ มา มือถือที่วางบนโต๊ะสั่นขึ้นมาครั้งนึง สั่งอ่านหยิบขึ้นมาดู เห็น ว่าเป็นข้อความจากเย่ ไม่เป็น

แต่ไม่เห็นหานมู่จื่อแม้แต่เงา

รอให้เธอกลับมาค่อยตอบข้อความละกัน

สั่งอานวางมือถือไว้ที่เก่า ผ่านไปสักพัก หานมอก็ยังไม่กลับ

ส่งอานขมวดคิ้ว รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

เธอเรียกพนักงานมาเช็คบิล แล้วหยิบกระเป๋ากับมือถือขอ งจื่อขึ้นมา ขอให้พนักงานพาเธอไปที่ห้องน้ำ

ปรากฏว่าที่ห้องน้ำว่าง คนสักคนก็ไม่มี

“เกิดอะไรขึ้น คนล่ะ” ส่งอานถามพนักงาน

พนักงานทำหน้าแปลกใจ “ผมก็ไม่ทราบ คุณผู้หญิงคนนั้นมา ถามตำแหน่งห้องน้ำแล้วก็เดินไป หลังจากนั้น…ก็ไม่เห็นเธอเดิน ออกมา ผมคิดว่าเธอจะปวดท้องหนัก เลยไม่ได้ถาม

ไม่เห็นเขาออกมาเหรอ

“นอกจากห้องน้ำตรงนี้แล้ว ร้านนี้ยังมีห้องน้ำอื่นอีกไหม
พนักงานกัดริมฝีปากและส่ายหน้า “ไม่มีแล้วครับ มีห้องเดียว พวกเราพนักงานก็ใช้ห้องนี้

เมื่อได้ยินว่าร้านอาหารมีห้องน้ำแค่ห้องเดียว สั่งอานเรียบ เรียงเรื่องราวก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

แย่แล้ว

“คุณลูกค้า หรือเรา….จะเข้าไปหาดู

ส้งอานตั้งสติได้ พูดเสียงเยือกเย็น ไม่ต้อง ข้างในไม่มี

สั่งอานพอจะเดาได้ว่าหานคู่จื่ออยู่ที่ไหน แววตาและ บรรยากาศรอบตัวของเธอก็เยือกเย็นขึ้นทันที

ยูฉือจิน

สั่งอานหันหลังกลับ บังเอิญเห็นบนทางเดินทางอ้อม จึงเดินไป

ในนั้น

“อ๊ะ ประตูนี้เปิดได้ยังไง”

ตอนนี้สั่งอานสามารถยืนยันได้ทุกอย่างแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ มู่จื่อบ้าง คิดไม่ถึงว่าพ่อของเธอ ฉือจิน จะทำเรื่องแบบนี้ได้

ที่อยากให้เธอยอมรับเขาเป็นพ่อเหรอ ชาตินี้ก็ไม่มีวัน

สั่งอานหันหลังเดินออกจากร้านอาหาร พอดีมือถือของมู่จื่อดัง ขึ้น เป็นสายจากเย่ ไม่เซ็น

คงเป็นเพราะผู่จื่อไม่ได้ตอบข้อความเขาจึงโทรเข้ามา
ถ้าบอกเขาเรื่องนี้ จะทําให้เรื่องยิ่งซับซ้อนไหม…..

ที่จริงเป็นเรื่องของเธอกับฉือจิน แต่จื่อกลับติดร่างแหไป

ด้วย

เธอขอจัดการเองดีกว่า

คิดแบบนี้สูงอานจึงไม่รับสาย ตั้งมือถือเป็นเสียงสั่น แล้วเดิน ต่อไปข้างหน้า

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีรถมาจอดขวางหน้าเธอ ผู้ชายสามสี่คน

ล้อมเธอเอาไว้

เธอจําพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าตอนนี้หายไปสองคน

สั่งอานยกมือขึ้นมา หันไปเยาะเย้ยพวกเขา “ทำไมล่ะ จะจับตัว

ฉันด้วยล่ะซิ”

พูดจบเธอยกมือสองข้างขึ้นมา “มัดมือหรือมัดเท้าล่ะ” คนที่เป็นหัวหน้าได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยน ส่ายหน้าอย่าง หวาดกลัว “ไม่กล้าครับ คุณสั่งอ่านพวกเราแค่มาเชิญคุณ

“เชิญเหรอ” สงอานส่งสายตาพิฆาต “เชิญฉัน ถึงกับต้องจับ ตัวคนใกล้ตัวฉันด้วยเหรอ”

คนที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น “พวกเราจำเป็นครับ คุณสั่งอานขึ้นรถ เถอะครับ”

“เขาอยู่ที่ไหน”สั่งอานถามน้ำเสียงเยือกเย็น แต่ก็ไม่ได้ก้าวเดินไป “ถ้าพวกแกถ้าแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ เชื่อไหมฉันจะ ฟ้องพวกแก ให้อยู่ในคุกจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน”

ผู้พูดสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา รีบอธิบาย

“คุณสงอานวางใจได้ ขอแค่คุณไปกับเรา พวกเราจะไม่ทํา อะไรเธอแน่นอน”

ได้ฟังดังนั้น สูงอานเดาได้ว่าหานจื่อไม่ได้อยู่ในรถคันนี้ ถึง ขึ้นไปก็ไม่ได้เจอ

แต่ถ้าไม่ขึ้นก็ยังไม่ได้เจอ

“คุณสั่งอาน เชิญขึ้นรถครับ”

คนที่เป็นหัวหน้าเปิดประตูรถให้ แสดงท่าทีของการเชิญ ส้ งอานเม้มริมฝีปากแล้วขึ้นรถไป

ที่ตระกูลยู่ฉือ

ฉือจีนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ในมือถือกรอบรูป ในกรอบรูป นั้นเป็นภาพหมู่ ในภาพเป็นคนในครอบครัว คน

ในภาพถ่ายฉือจีนดูหนุ่มมาก ถึงแม้จะเป็นวัยกลางคนแล้ว แต่ก็ยังหล่อมาก และผู้หญิงที่ยืนข้างเขาก็ดูอายุรุ่นๆเดียวกัน แต่ บนใบหน้าไม่มีร่องรอยของอายุเลย แสดงให้เห็นว่าได้รับการ บำรุงอย่างดี ดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและสุภาพมาก

เด็ก2คนข้างๆ สูงเตี้ย มือน้อยๆจับกันอยู่ ร่างเล็กๆยืนชิดติด กัน ดูสนิทสนมกันมาก
ในตอนนั้น คนกลมเกลียวรักใคร่ เป็นที่อิจฉาของคนรอบข้า

งมากๆ

แต่ตอนนี้ล่ะ

ทั้งตระกูลยูฉือ เหลือชายชราอย่างเขาแค่คนเดียว

ผิวหนังบนมือที่เหี่ยวย่น ฉือจีนใช้ปลายนิ้วลูบไปบนรูปของ ภรรยาและลูกๆ หางตาก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา หยูโปที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ก็ถอนหายใจหนักในใจ

“นายท่านครับ เลิกดูเถอะ เรื่องบางเรื่องก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ แล้ว” ฉือจินเงยหน้าขึ้นมา เห็นน้ำตาได้ชัดเจน ในมือยังถือกรอบ

รูปไว้พร้อมกับพึมพำว่า “หนูโป นายว่าไหมว่าฉันทำเรื่องเลวๆไว้

เยอะ ดังนั้นจึงถูกลงโทษแบบนี้”

แม้ว่าชื่อของเขาจะเป็นที่รู้จัก ทรัพย์สินของบริษัทก็มากมาย มหาศาล แต่ครอบครัวกลับแตกไปคนละทิศละทาง ไม่มีใครคอย ดูแลใส่ใจสักคน

ขณะนี้หยูโปพูดไม่ออก เห็นชายชราในสภาพนี้ มันน่าเศร้า จริงๆ

ในขณะที่ทั้งสองต่างนิ่งเงียบ ก็มีคนสองคนเดินเข้ามา “นายท่านครับ คุณสั่งอานมาแล้วครับ”

หยูโปและฉือจินชะงักไปครู่นึง จากนั้นก็ตั้งสติและหันไปเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

ทันใดนั้นหยู โปก็ยิ้มขึ้นมา เห็นไหมนายท่าน สวรรค์ก็ดีกับ ท่านไม่น้อย คุณอานอานกลับมาแล้วนี่ครับ”ยังไม่รีบไปเชิญคุณ สั่งอานเข้ามาอีก

คนที่มารายงานรีบเดินออกไป

เขาพาสังอานเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบเดินออกไปรอด้าน นอก

ทางฉือจีนที่เห็นสั่งอานมายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง รู้สึกมึนงง เล็กน้อย คิดว่าตัวเองตาฝาด ไม่คิดว่าลูกสาวที่ไม่ยอมเจอหน้า เขา วันนี้จะมาปรากฏตัวที่หน้าเขา

ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเขา ฉือจินคิดว่าหรือ

จะมาเพราะเรื่องของไม่เป็น

ยูฉือจินครุ่นคิดอยู่ เมื่อรู้สึกตัวพบว่าหางตาของตัวเองเปียก อยู่จึงรีบเอามือเช็ด แล้วพูดกับหยูโป “พ่อบ้านหยูรีบไปบอก คนใช้ให้เตรียมของว่างกับน้ำชาด้วย”

ส่งอานเห็นรอยน้ำตาของฉือจิน เธอผงะไป รู้สึกเหมือนมี อะไรติดขัดอยู่ในใจ แต่ก็ถูกความโกรธมาแทนที่อย่างรวดเร็ว

ความโกรธที่ไม่มีที่ระบายที่เธอสะสมมาตลอดทาง ถูก รวบรวมอยู่ขณะนี้ทั้งหมด

ในที่สุดเมื่อเห็นฉือจิน สูงอานจึงเดินขึ้นไปข้างหน้าและ ตะโกนเสียงดัง
“ไม่ต้องมาเสแสร้ง คุณรู้ว่าที่ฉันมาไม่ใช่เพื่อมาดื่มซากินขนม ฉือจีน คุณยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม ตอนนี้คุณสั่งให้คนไปจับตัวเขา มา คุณรู้หรือเปล่าว่าเขาตั้งท้องอยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ