บทที่ 871 คุณใจเย็นๆหน่อย

เมื่อสักครู่นี้เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะให้ตัวเองใจเย็นลง ทาบนใบหน้าดูเหมือนว่าจะไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว แต่ว่ามาพูดต่อหน้าแบบนี้ตรงๆ ถึงอย่างไรก็ตามหาน จื่อ

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทันใดนั้นใบหน้าแดงระเรื่อไปจนถึงหู

และเฉียวจื้อที่มีแขนขาที่พัฒนามาอย่างดีไม่ได้ใส่ใจกับความ คับแค้นลําบากใจของหานมู่จื่อ โดยสิ้นเชิง แถมยังอยากจะ กำชับอะไรบางอย่างอีก หานมอก็ขัดจังหวะเขาโดยทันที ก่อน ที่เขาจะพูดออกมา “ พอแล้ว คืนนี้ลำบากนายแล้ว เฉียวจื้อ นาย รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ”

หลังจากพูดจบก็ผลักเฉียวซื้อออกจากประตูโดยทันที หลัง จากนั้นก็ปิดประตูดังปิ้ง

เฉียวจื้อเกือบหงายหลัง และตอนที่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไป นั้น กลับไม่เห็นตัวคนแล้ว เขาลูบศีรษะของตัวเองอย่างปวดใจ

“ทําไมแต่ละคนเป็นแบบนี้ไปกันหมด ล้วนแต่สนใจเพศตรง ข้ามมากกว่าเพื่อนไปกันหมด”

เฉียวจอบ่นไปพลางขึ้นลิฟต์ไปพลาง หลังจากนั้นก็นึกถึง ความคับแค้นลำบากใจในเมื่อสักครู่ของหานมู่จื่อได้ จากนั้น เขาถึงจะได้รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้ตัวเขาเองได้พูดอะไรโง่ ๆ ไป เขาคิด อย่างหน้าเหยเก โชคดีที่เฉือไม่อยู่ ถ้ามิฉะนั้นคือจะต้องฆ่าเขาแน่นอน

หลังจากทานมู่จื่อปิดประตูเสร็จแล้วนั้น ก็ยืนหันหลังพิงแผง ประตูสักพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินก้าวเข้าทางห้องน้ำใหม่อีก ครั้ง และแต่ละก้าว หาน จื่อก็ตื่นตระหนก

เมื่อสักครู่นี้เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่รู้เรื่องของเข ไม่เซินแล้วนั้น ก็ให้ เฉียวจื้อออกไปโดยทันที

ตอนนี้คิดย้อนกลับไป หูก็ร้อนไปหมด

ผลักประตูเปิด หาน จื่อกำลังคิดพัวพันเกี่ยวกับเรื่องของเ ไม่เห็นว่าจะทำอย่างไรดี และได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ แทรกเข้ามา

ฝีเท้าของหาน จื่อก็หยุดลงชั่วขณะ และในวินาทีต่อมาเธอก็ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้ที่ไม่ขยับตัวมา โดยตลอดอย่างเย่ ไม่เซิน นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะกำลังยืนอาบน้ำ เย็น

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาว และก็ใกล้จะถึงช่วงหิมะตกแล้ว เขา อาบน้ำอยู่แบบนี้ แม้ว่าภายในห้องจะเปิดเครื่องทำความร้อน อยู่ แต่ว่าเขาก็หนาวจนใบหน้าซีดขาวแล้ว ริมฝีปากก็เป็นสีม่วง ด้วยเช่นกัน

“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

หานมู่จื่อรีบพุ่งเข้าไปไปปิดน้ำ จากนั้นก็ดึงผ้าขนหนูที่วางไว้บนชั้นวางออกมาเช็ดตัวให้เข่ไม่เซ็น

แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาบน้ำเย็นหรือเพราะอะไรกันแน่ ตอ นที่เยโม่เซ็นลืมตาขึ้นมานั้น หาน จื่อ รู้สึกว่าขนตาของเขาใกล้ จะแข็งเป็นน้ำแข็งแล้ว เจ็บปวดใจ รูม่านตาของหาน จื่อแดง ขึ้นมาหลายระดับ

สติปัญญา ในตอนนี้ของเย่ ไม่เป็นแทบจะหายไปหมดแล้ว ลืมตาขึ้นแล้วมองเห็นหาน จื่อตาแดงยืนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้ารูปไข่ขาวนุ่มหนึ่งใบสวยสดงดงามได้เปรียบ ริมฝีปาก สีแดงมีเสน่ห์ราวกับผลไม้ที่เก็บมาสดๆที่ยั่วยวนใจคนเช่นนั้น

มีสิ่งอะไรบางอย่างที่มาทุบสติและสมองของเขา

ในวินาทีถัดมา เยโมเงินเอื้อมมือไปจับที่ด้านหลังศีรษะของ หานมู่จื่อ แล้วโน้มตัวไปจับริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด

หนาว

ตอนที่เขาเอนตัวเข้ามานั้น หานซื่อก็มีแค่ความรู้สึกนี้เพียง เท่านั้น และก็ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่นี้เขารดน้ำเย็นไปนานแค่ไหน บน ตัวของเขาถึงได้หนาวเย็นเช่นนี้

หานมู่จื่อ อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น และมืออยากจะผลักเขาออกไป ตามจิตใต้สำนึก คนที่กอดเธอเบา ๆ ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นจาก การกระทำเช่นนี้ ทันในนั้นก็กอดเธอแน่นเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
พละกำลังของเขาหนักแน่นมาก ตั้งแต่ตอนแรกที่เขาจูบความเย็นเข้าถึงกระดูกลงมา จนถึงตอนนี้ทานชื่อก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้ง แถบ

ร่างกายของเขาเริ่มเปล่งกระแสความร้อนแรงอีกครั้ง

นั่นก็น่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยา

หานมู่จื่อไม่ได้ลืมเรื่องที่ตัวเองตั้งครรภ์ ถ้าหากตอนนี้เธอไม่ หยุดเขาละก็ สิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนต่อมาเดาว่าก็คงจะอยู่นอก เหนือการควบคุมของเธอ

คิดไปพลาง หาน จื่อก็ใช้แรงผลักเขาออกไป และพูดไป พลางอย่างรีบร้อนว่า “คุณใจเย็นๆ หน่อย ใจเย็น ๆ หน่อย

และหลังจากนั้นในตอนนี้น้ำเสียงของเธอก็เหมือนเป็นยาเร่ง ทำให้การโจมตีของเยโม่เซ็นรุนแรงเพิ่มขึ้นไปอีก

ในตอนที่หานมู่จื่อเหมือนต้นกล้วยน้ำว้า ในยามค่ำคืนที่มีพายุ ฝน ไม่มีทางหลบหนีไปได้ ทันใดนั้นเย่ไม่เป็นก็ผลักเธอออก จากนั้นเขาก็หันหลัง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ออกไป”

น้ำเสียงแหบพร่าไม่เป็นชิ้นดี เหมือนกับสุราตัวแรงที่แผดเผา คอ ถึงแม้จะเสียงแหบแต่ก็เซ็กซี่

หานคู่จื่อรู้สึกว่า ราวกับว่ามีมดกัดที่หัวใจของเธอเอง รู้สึกชา

ไปหมด

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังท้องอยู่ เย่ไม่เป็นในตอนนี้ เธอจะไม่ลังเลใจอย่างแน่นอน
แต่ว่า… ถ้าหากไม่มีทางอื่นจริงๆ ละก็ งั้นเธอก็เต็มใจ

เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่นี้เขาไปถึงขั้นนั้นแล้ว แล้วทำไมจู่ๆเขา ถึงผลักเธอออกไป แล้วให้เธอออกไป

หรือว่าเขากำลังพยายามหักห้ามใจตัวเองอยู่เหรอ? เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อจึงกัดริมฝีปากล่างและเดินเข้าไปใกล้ เขา ยื่นมือออกไปดึงแขนเสื้อที่เปียกโชกของเขา “คือว่า… ”

ใครจะรู้ว่ามือของเธอเพิ่งจะสัมผัสตัวเย่ไม่เป็น เขาก็หันกลับ มาเพื่อจับข้อมือขาวบางของเธออย่างแรง กดเธอเข้ากับกำแพง อันหนาวเย็น และเตือนเธออย่างน้ำเสียงเย็นชา

“ฤทธิ์ยาแรงแค่ไหน เมื่อสักครู่นี้คุณก็รู้สึกได้แล้วนี่ ถ้าหาก คุณยังไม่ออกไปอีกละก็…” เขาหรี่ตาลง ภายในดวงตาคู่ลึก แฝงแหลมคม และแรงความปรารถนา

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากอย่างประหม่า

ฉากนี้ทำให้ดวงตาของเย่ไม่เป็นทั้งเป็นสีดำและมืด ราวกับ ว่าถูกย้อมด้วยน้ำหมึก ในไม่ช้า เส้นเลือดเขียวบนหน้าผากของ เขาก็ปูดขึ้นมา เหงื่อเย็นไหลออกมาโดยตรง และจับมือของเธอ ก็หนักแน่นขึ้นมาก

หานคู่จื่อเริ่มรู้สึกว่าเจ็บที่ข้อมือ ดิ้นรนตามจิตใต้สำนึกไปสัก พัก และเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณทำมือของฉันเจ็บแล้ว”

เสียงของเธอทั้งนุ่มนวลและบางเบา ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ดู เหมือนว่ากำลังยั่วยวนเขา
แต่ว่า……ไม่ได้

แม้ว่าความทรงจําของตัวเองจะถูกทำลายจนเหลือไม่กี่อย่าง แต่เขาก็ยังจําได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เขาอยากทะนุถนอม ด้วยหัวใจ เขาก็ไม่สามารถ … ต้องการเธอในสถานการณ์นี้ได้

เย่โม่เซินจับไปที่ไหล่ของเธอ ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเธอออก

จากห้องนํ้า

ถ้าหากคุณกล้าเข้ามาอีก ก็อย่าหาว่าคืนนี้ผมไม่ใช่คนแล้ว กัน”

หานคู่จื่อยังอยากที่จะพูดอะไรอีก ซึ่งหนึ่งเสียง ประตูที่ปิดลง

แล้ว

เธอยืนอยู่ตรงที่เดิม จ้องมองไปที่ประตูที่ถูกปิดอย่างว่างเปล่า เมื่อสักครู่นี้เป็นเพราะว่ารู้สึกประหม่าถึงไม่ได้รู้สึกหนาว แต่ว่า ตอนนี้เธอกลับมามีสติแล้ว หนาวจนเธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าของเธอถูกเย่ไม่เป็นทำให้เปียกเพียงเล็ก น้อยเท่านั้นเอง เธอก็หนาวจนถึงขั้นนี้แล้ว แล้วเยโม่เซินล่ะ?

ภายในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำอีกครั้ง

หานคู่จื่อเริ่มกังวลใจขึ้นมา ก้าวไปข้างหน้าเคาะประตู “คุณ เปิดประตู ให้ฉันเข้าไปหน่อย”

เขาโดนยาแถมยังสุภาพกับตัวเธอเองมากขนาดนี้ ถ้าหากว่า เธอยังคิดพัวพันอยู่ต่อ งั้นก็แสดงว่าเธอมากเกินไปแล้วจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้นแถมยังให้เขาใช้น้ำเย็นดับความร้อนในร่างกาย ของตัวเองอยู่ตลอด หานมอก็รู้สึกปวดใจ หลังจากที่เธอเคาะ ประตูสองสามครั้งแล้วนั้น ก็ไปบิดลูกบิดประตู และพบว่าประตู

เยโมเงินล็อกจากด้านในแล้ว

“เย่ โม่เซิน คุณเปิดประตูสี!”

ตอนที่รีบร้อน หานมู่จื่อถึงกับเรียกชื่อจริงของเขาออกมาแล้ว

และหลังจากนั้นเย่โม่เซ็นในตอนนี้ นั่งพิงกำแพงสติของเขา ฟุ้งซ่านจนไม่เป็นชิ้นดี เหลือเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นก็คือ ก็คือยัง ตัวเองไว้ที่นี่ และอะไรก็ไม่ทํา

คนที่อยู่ข้างนอกกำลังเคาะแผงประตูอยู่ เรียกพลางตะโกน พลาง แต่เย่โม่เซินกลับได้ยินไม่ชัดว่าเธอกำลังพูดอะไร

รู้แค่ว่า มีน้ำเย็นเข้าถึงกระดูกที่ไหลลงมาโดยตลอด ไหลลง

มาบนร่างกายของเขา

มู่จื่อ ..

หานมู่จื่อเคาะประตูอยู่นานเป็นครึ่งวัน เมื่อได้ยินว่าไม่มีการ เคลื่อนไหวอื่นใดๆนอกจากเสียงน้ำไหล เธอก็ใจเย็นลงและคิดๆ

ดู ไปหากุญแจในตู้

มีกุญแจห้องน้ำอยู่ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด

เธอโชคดี ที่ใช้เวลาไม่นานในก็หากุญแจเจอ และรีบกลับไป เปิดประตู
หลังจากหมุนไปสองสามครั้ง ในที่สุดก็ประตูเปิดออกแล้ว และหาน จ๋อก็มองเห็น เยโม่เป็นหน้าม่วง นั่งพิงกำแพงอยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ