เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 609 นายคู่ควรด้วยหรือ



บทที่ 609 นายคู่ควรด้วยหรือ

ไร้น้ำยา?

เย่โม่เซินรู้สึกสับสนกับคำคำนี้อย่าง ไม่ทันตั้งตัว พี่สาวคิดว่าเขาถูกพูดหักหน้าจึง รีบปลอบใจ “คุณอย่าเพิ่งหมดกำลังใจ ตราบ ใดที่คุณให้ความร่วมมือในการรักษา เชื่อว่า คุณจะกลับมาหายดีในไม่ช้า

แต่ในขณะนี้สายตาลึกล้ำของเย่โม่เซินก็ หันไปทางหานมู่จื่อที่เดินซื้อของอยู่ไม่ไกล บนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่ รอยยิ้มออกมา

เขาไร้น้ำยาอย่างงั้นหรือ?

หีหี ดูเหมือนว่าเขาคงทรมานกับผู้หญิง คนนี้เบาไป เธอถึงได้มีแรงมาใส่ร้ายเขาต่อ หน้าคนอื่นแบบนี้

“คุณได้ฟังที่ฉันพูดไหม?” พี่สาวมองเย่ โม่เขินด้วยความกังวล ทั้งยังเป็นห่วง สถานการณ์ของเขาอีกด้วย

เย่ไม่เซินกวาดสายตามองมาที่เธอพลาง เม้มริมฝีปาก ลุงอ้วนกะพริบตามองเขา “นาย นายคงไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆใช่ไหม?”

ดวงตาคู่นั้นมองด้วยความสงสัย เย่โมเซิ นกัดฟันพูดเล็กน้อย

“ผมเป็นผู้ชายปกติ” เขากัดฟันพูด

ลุงอ้วนจ้องมองมาที่เขาอีกครั้ง “ฉันรู้ว่า นายเป็นผู้ชายปกติ เมื่อก่อนเพื่อนของฉันคนที่ ป่วยคนนั้นก็พูดแบบนี้ แต่ในสายตาของคนอื่น นายไม่ปกติ”

ภรรยาของลุงอ้วนพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ๆ คุณจะต้องรักษาอย่างจริงจัง มาๆ คุณจด เบอร์ไว้ล”

เส้นเลือดหน้าผากของเย่โม่เขินกระตุก เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้อง ไม่จำเป็น

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า มานี่ๆ” พี่สาว บังคับเสียงแข็งเพื่อให้เขาหยิบโทรศัพท์มือ ถือออกมา จากนั้นก็จ้องให้เย่โม่เชินบันทึก เบอร์โทรศัพท์เข้าไป เธอยิ้มและพูดว่า “ใช่ แบบนี้แหละถูกแล้ว ป่วยก็รักษาเสียดีดี ยิ่ง หายเร็วเท่าไหร่ก็จะได้กลับมากอดภรรยาแสน สวยเร็วเท่านั้น ไม่ต้องกลุ้มใจหรอก ฉันแลกวี แชทกับเธอแล้ว วันหลังฉันจะได้พูดแต่เรื่องดี ของคุณให้เธอฟัง

แม้จะอับอายจนเหงื่อตก แต่เย่ไม่เป็นก็ พอรับได้กับประโยคสุดท้าย “คงต้องลำบาก คุณแล้ว”

“ไม่นําบาก ไม่ลำบาก”

เย่โม่เซ็นยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตรง ไปหาหาน จื่อ

ลุงอ้วนและภรรยาของเขายังคงยืนอยู่ที่ เดิม และคุยกันว่า “เมียจ๋า พวกเราทำแบบนี้ มันจะดีหรือ?”

“มีอะไรไม่ดี ดีเสียอีกเพื่อนบ้านเราจะได้ ลุงอ้วน “…ถ้าเธอไม่อยากกลับมาคืนดี

ล่ะ?”

“คุณ ไม่รู้อะไรบ้างเลย แค่มองตาพวก เขาฉันก็ดูออกแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงถึงได้เข้าใจ ผู้หญิงด้วยกันไง”

“อ๋อ…

*

หานมู่จื่อซูมือขึ้นเพราะต้องการหยิบของ บนชั้นวาง เนื่องจากชั้นวางของค่อนข้างสูง บวกกับวันนี้เธอไม่ได้ใส่ส้นสูงมาด้วย ดังนั้น เธอจึงลำบากเล็กน้อยเวลาที่ต้องหยิบของชั้น บน

เธอทําได้แค่เพียงยืดตัวเต็มที่ แต่ก็ยื่น มือไปไม่ถึง สุดท้ายก็มีมือใหญ่เอื้อมหยิบของ ที่เธอต้องการส่งให้เธออย่างง่ายดาย

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็น เยโม่

อยากได้อันนี้หรือ?” เย่โม่เขินถาม หานมู่จื่อเพียงพยักหน้า “อืม”

เย่ไม่เซ็นมองไปที่ด้านหลังของศีรษะ กลมมนของเธอ ในขณะที่มองลงไปก็เห็นต้น คอขาวๆของเธอ และมองลงไปลึกๆก็เห็นร่อง รอยที่เขาได้ทิ้งเอาไว้

เขาทิ้งรอยไว้เยอะขนาดนี้ เธอยังกล้า บอกว่าเขาไร้น้ำยาอย่างงั้นหรือ?

เย่โม่เซ็นหัวเราะในใจ จู่ๆก็ถามเธอว่า “เมื่อกี้คุณคุยอะไรกับพี่สาวคนนั้น?

พอได้ยินดังนั้นหัวใจของหานมู่จื่อก็เต้น ตึกตัก ตอนที่เธอปลีกตัวออกมาก่อนหน้านี้ก็ เห็นว่าพี่สาวคุยอะไรบางอย่างกับเย่ไม่เป็น ทว่าเธอเดินออกมาค่อนข้างไกลจึงไม่ได้ยิน นอกจากนั้นเธอยังรู้สึกอายจึงไม่กล้าอยู่ฟัง พวกเขาคุยกัน

พอเย่โม่เซินถามมาแบบนี้ หานมู่จื่อจึง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเย่ไม่เซ็น

จึงได้แต่ส่ายหน้า

“เปล่า ไม่ได้คุยอะไร

“อ้อ?” เย่โม่เซ็นยิ้มมุมปากพลางโน้มตัว มาข้างหน้า ริมฝีปากของเขาชิดมาที่ริมฝีปาก บางของเธอ “ไม่ได้คุยอะไร แล้วทำไมคุณถึง ดูตื่นเต้นขนาดนี้ล่ะ?”

ความร้อนพุ่งขึ้นมาที่ใบหู หานมู่จื่ออดตัว สั่นไม่ได้ “งั้นหรอ?”

“แล้วไม่ใช่หรือไง?” เย่โม่เซ็นถามกลับ จากนั้นก็เป่าลมรดใบหูเธอ

หานมู่จื่อตกใจปิดหูของเธอและถอย

ห่างออกมา พลางจ้องมองไปที่เยโม่เซ็น เธอ เห็นรอยยิ้มขี้เล่นของเขาพอดี

จู่ๆเธอก็คิดได้ว่าพี่สาวอาจจะเอาเรื่องที่ เพิ่งคุยกันเมื่อกี้มาเปิดเผยให้กับเย่โม่เซินก็ เป็นได้ เพราะคนที่ดูตรงไปตรงมาแบบนั้นจะ เก็บเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร? พอคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็อดผิดหวังไม่

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกก็ไม่คงไม่คุยกับเธอหรอก เธอกัดฟันพูด ไม่ซักหน่อย!

จากนั้นก็หันกลับไป

พวกเขาพากันไปชาระเงินที่เคาน์เตอร์ แคชเชียร์ เยโมเซินยืนอยู่ด้านหลังหานมู่จื่อ พลางคิดในใจว่าพอกลับไปจะจัดการเธอ อย่างไรดี เธอถึงจะได้ไม่คิดว่าเขาเป็นคนไร้ นํ้ายา

หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว เย่โม่เชินก็ กลับมามีสติอีกครั้ง เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ ออกมาและตอนที่กำลังจะยื่นบัตรก็มีบัตรใบ หนึ่งยื่นออกมาเหมือนกัน

หานมู่จื่อที่อยู่ทางด้านนี้ก็กำลังวุ่นอยู่กับ พลิกดูกระเป๋าเสื้อของตัวเองเพื่อเตรียมหา เศษเงิน

แต่ใครจะรู้ว่าจะมีบัตรสองใบยื่นออกมา

ได้ ในเวลาเดียวกัน เธอนิ่งไปสักพักแล้วเงยหน้า

เยโม่เซ็นเงยหน้ามองผู้เป็นเจ้าของบัตร อีกใบหนึ่ง หลังจากที่เห็นชัดแล้วว่าเป็นใคร ร ม่านตาก็หดตัวลง

คนที่ยื่นบัตรมานั้น หากไม่ใช่เย่หลี่ นหานแล้วจะเป็นใคร?

ด้วยรอยยิ้มจางๆของเขาทําให้แววตา ของเย่ไม่เซินเยือกเย็นขึ้น เขายิ้มด้วยรอยยิ้ม ที่อบอุ่น “โม่เชิน ไม่เจอกันนานเลยนะ”

หานมู่จื่อ “

เธอคิดว่าจะสลัดเขาหลุดไปแล้วเสียอีก เขามารออยู่ที่นี่นี่เอง?

แล้วยังยื่นบัตรธนาคารพร้อมกับเย่โม่ เป็นด้วย? ไม่เพียงเท่านั้นเขายังยืนอยู่อีกช่อง ทาง นี่มันน่าอายไปแล้ว

พอลุงอ้วนและพี่สาวที่ตามหลังเย่ไม่เชิ นกับหานมู่จื่อเห็นฉากนี้ พี่สาวก็รีบยกมือมา ทาบหน้าอกแล้วพูดว่า “นี่เป็นการยั่วยุกันซึ่ง ซึ่งหน้าสินะ?”

ก่อนหน้านี้ลุงอ้วนกับเย่โม่เซินเดินอยู่ ด้วยกัน ดังนั้นจึงไม่เข้าใจเรื่องเย่หลิ่นหาน และไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เขาจึงถามด้วยความ แปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

จะมีอะไรได้ล่ะ ศัตรูหัวใจมาเผชิญหน้า

กันน่ะสิ”

ศัตรูหัวใจ…อืม ลุงอ้วนกำลัง

สังเกตการณ์

ไม่ใช่เพียงแค่เขา ผู้คนที่อยู่โดยรอบ ล้วนเฝ้าดูฉากนี้ด้วยความสนใจ อันที่จริงชาย หล่อหญิงงามก็น่ามองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยัง เป็นชายสองหญิงหนึ่ง

สําหรับผู้ชมแล้ว สิ่งที่ชอบดูที่สุดก็คงหนี ไม่พ้นเรื่องชาวบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นผู้ชาย สองคนแย่งกันจ่ายเงินให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ทุก คนก็ได้กลิ่นแปลกๆจึงพากันจ้องมองฉากนี้ อย่างไม่วางสายตา แม้แต่พนักงานแคชเชียร์ เองก็ไม่เว้น

เยโม่เซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปาก ของเขาไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป แววตาเปลี่ยน เป็นอึมครึม เขาก้าวมาด้านหน้าแล้วยัดบัตร ธนาคารใส่มือหาน จื่อ จากนั้นก็พูดด้วยเสียง ต่า “รูดบัตรก่อน แล้วเราค่อยกลับบ้าน”

เขาทำทีราวกับมองไม่เห็นเย่หลิ่นหาน อยู่ในสายตา

รูม่านตาภายใต้เลนส์แว่นตาเริ่มหดตัว นิ้วมือที่ถือบัตรธนาคารก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด จากนั้นเขาก็เก็บบัตรธนาคารไว้โดยไม่ให้หลง เหลือร่องรอย “จะไม่ทักทายพี่ชายหน่อย หรือ?”

ทางด้านเยโมเป็นกำลังสำรวจหามือของ หานมู่จื่อหลังชำระเงินเสร็จ ในขณะที่รอ แคชเชียร์เก็บของใส่ในถุง เขาก็จับมือหา นมู่จื่อแล้วเหลือบตามองเย่หลิ่นหาน พลาง พูดเยาะเย้ย “พี่ชาย? นายคู่ควรด้วยหรือ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ