บทที่1333 เธอดูละครเยอะไปหรือเปล่า

เจียงเสี่ยวไปนอนหลับฝันหวาน จู่ๆก็ถูกจับให้ลุกขึ้น ปวดหัวจน แทบทนไม่ไหว จึงเอ่ยออกไปด้วยความฉุนเฉียว “ใครอ่ะ ปล่อย ฉันนะ!”

เสียงของเธอฟังดูตื่นตัวเอามากๆ ฟังไม่ออกถึงความเมามาย เลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่ใช่แก้มและลำคอที่แดงออกมาพวกนั้นแล้ว ก็มองไม่ ออกเลยว่าเธอดื่มเหล้าไป

เซียวซูยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกโมโห แรงที่จับแขนของเธอก็ยิ่งลงแรง หนักขึ้น จนแทบจะบีบแขนของเธอหัก “เธอผู้หญิงคนเดียว มา ดื่มเหล้าที่บาร์เหล้าอย่างนี้ไม่รู้จักคิดบ้างเลยหรอ? ดื่มมากมาย ขนาดนี้ คืออยากดื่มเป็นตายแล้วให้คนอื่นนิ้วไปได้ง่ายๆ?”

เรื่องการลากสาวเมาที่ผับไม่รู้ว่าเคยเกิดมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

วันไนท์สแตนด์ก็เรื่องนึง แต่บางรายก็มีตื่นขึ้นมาแล้วแม้แต่ อวัยวะก็หายไปหมด ชีวิตก็ไม่เหลือ

เธอผู้หญิงคนนึง ไม่รู้จักรักตัวเองเลยรึไง?

เซียวซูได้ถูกเธอทำให้โมโหเสียจนปวดหัวจี๊ดขึ้นมา เส้นเลือด บนขมับของเขาเดือดปุดๆออกมา มือที่จับแขนเจียงเสี่ยวไปนั้นก็ ค่อยๆลงแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
จนเมื่อเจียงเสี่ยวไปทนไม่ไหว จึงได้เอ่ยด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ออกมา “เจ็บ…”

เซียวซู่ในตอนนี้ก็เลยได้สติกลับมา จึงได้คลายมือที่บีบเธอ เอาไว้

เจียงเสี่ยวไปมองเขาไปอย่างน่าสงสาร พร้อมปืนปากออกมา “คุณจะดุขนาดนี้ไปทำไม? ฉันก็แค่ชอบดื่มเหล้า เกี่ยวอะไรกับ คุณ? ปล่อยฉันนะ”

เซียวช “…….

เจียงเสี่ยวไปที่อยู่ตรงหน้าได้กลายเป็นสาวน้อยขึ้นมาทันใด ไม่เพียงแต่สีหน้าที่แสดงออกมา แม้แต่น้ำเสียงคำพูดคำจาเองก็ เหมือนกับเด็กน้อยที่กำลังออดอ้อนอยู่เลยไม่มีผิด

ทั้งๆที่เมื่อวินาทีก่อนหน้านี้ยังดุสุดๆ แต่ผลสุดท้ายในวินาทีต่อ

มาก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเสียแล้ว?

เซียวซูถูกการตอบสนองของเธอทำเอามึนงงไป แต่เขาก็รู้ดีว่า เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้นั่นก็คือการพาเธอกลับบ้านไปก่อน

ดังนั้นแล้วเซียวซูก็เลยไม่ได้พูดไร้สาระอะไรกับเธออีก ทั้งยัง เอ่ยพูดเสียงเย็นออกมา “กลับไปแล้วค่อยว่ากันอีกที

ที่นี่มันวุ่นวายเกินไป และก็ไม่ใช่ที่ที่น่าคุยกันเท่าไหร่นัก

เซียวซูลากเฉียงเสี่ยวไปเดินไปทางข้างนอก แต่เจียงเสียวไป กลับไม่ยอมก้าวเท้าออกไปเลยแม้แต่น้อย ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอม ไป ถึงขนาดที่สุดท้ายมือข้างนึงก็ยังเกาะอยู่กับเก้าอี้ตรงข้างๆเคาน์เตอร์ตรงนั้นอีก

“เธอคิดจะทำอะไร? หรือว่าอยากอยู่ดื่มที่นี่ต่อหรือไง?

เจียงเสี่ยวไปไม่พูด นั่งกอดเก้าอี้อยู่ตรงนั้น นานกว่าจะเงย หน้าขึ้นมา จ้องมองเซียวซู่ไปด้วยแววตาที่ดูเบลอๆ

“ฉันอยากให้คุณอุ้มฉันกลับ”

เซียวซู่ “?”

ในชั่วขณะหนึ่ง เขาก็นึกว่าเขาฟังผิดไป

“เธอว่าอะไรนะ?”

เจียงเสียวไปเน้นออกมาอย่างเป็นจริงเอาจัง “อุ้มฉันกลับ

ไปไง” จากนั้นก็ก้มหน้าลง เอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร “ฉันปวดหัว

มากเลย ฉันเดินไม่ไหว

บาร์เทนเดอร์ฟังมาจนถึงประโยคนี้ แทบจะหลุดหัวเราะออก มา ก่อนหน้านี้เขาก็แนะนำให้เซียวซูอุ้มเธอไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง ตอนนี้มาแล้วมั้ยล่ะ? ผู้หญิงเอ่ยปากพูดออกมาเองอย่างนี้ ดูสิว่า เขาจะยังกล้าปฏิเสธอยู่อีกมั้ย?

เซียวซูมองเจียงเสี่ยวไปอย่างเอาจริงเอาจังอยู่สักพัก คิดว่า ตอนนี้เธอคงเมาเสียจนคาดว่าคงมึนหัวไม่มีสติอยู่เป็นแน่ ไม่รู้ ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร แล้วหน้าก็ยังแดงจนกลายมาเป็นอย่างนี้ คงจะไม่สบายตัวจริงๆนั่นแหละ
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็เม้มริมฝีปากเดินเข้าไป ย่อตัวนั่งลง ตรงหน้าเจียงเสี่ยวไป

“ฉันแบกเธอกลับแล้วกัน โอเคมั้ย?”

“แบก?”

เจียงเสียวไปได้ยินคำนี้ ก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้า ที่ดูแปลกออกไป “อุ้มไม่ได้หรอ?”

“ถ้าแบก เธอจะได้สบายตัวหน่อย ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะได้ซบ บ่าฉันนอนพักได้ไง”

“อ๋อ” หลังจากที่เจียงเสี่ยวไปได้ยินก็เหมือนกับว่าจะรู้สึกพึง พอใจสุดๆ พยักหน้าออกมา ใบหน้าเผยรอยยิ้มหวาน “งั้นก็ได้ งั้นคุณแบกฉันกลับเถอะ!

จากนั้นเธอก็อ้าแขนไปทางเซียวซู

ใบหน้าของหญิงสาวภายใต้แสงไฟที่สาดส่องทั้งขาวและทั้ง เกลี้ยงเกลา แก้มกับลำคอชมพูออกมา อ้าแขนมองไปทางเซียวซู ด้วยสายตาที่ดูเบลอๆเล็กน้อย

เซียวซู่นิ่งอึ้งไปสักพัก จากนั้นเขาก็หันไปหันหลังให้กับเจียง เสียวไป

เจียงเสี่ยวไปเห็นไหล่กว้างนั้น ก็ลุกขึ้นพุ่งเข้าไปหาเขาอย่างไม่ ลังเลแม้แต่น้อย แรงที่เธอพุ่งเข้าไปค่อนข้างที่จะแรงไปหน่อย สามารถพูดได้เลยว่าร่างของเธอชนเข้ากับหลังของเซียวซูเต็มๆ
เซียวซูถูกชนเข้ามาก็แทบจะเซล้มลงไปข้างหน้า มือทั้งสอง ข้างวางลงบนพื้นเพื่อทรงตัว

เขาสบถออกมา ผู้หญิงคนนี้ใช้แรงลงมาเท่าไหร่กัน ชนเข้าไป อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างนี้ ถ้าไม่เพราะกำลังของเขายังพอโอเค อยู่ล่ะก็ เกรงว่าตอนนี้ทั้งสองคนก็คงล้มไปนอนกับพื้นกันไปแล้ว

“รีบลุกขึ้นมา!!!!

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไปนอนลงไปบนหลังของเขาแล้ว ก็ได้ ยกมือขึ้นมากอดคอเซียวซูเอาไว้แน่นทันที เรี่ยวแรงอันมหาศาล นั้นเหมือนกับว่าจะรัดคอเซียวให้ขาดเสียให้ได้ ทำเอาเขาแทบ จะไม่สามารถลุกยืนขึ้นมาได้เลย

เซียวนั่งเรียบร้อยแล้ว ก็จับมือของเธอพร้อมพูดออกไปว่า “อย่ากอดแน่นขนาดนี้สิ ฉันหายใจไม่ออก

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็กอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม อย่างไม่พอใจ เซียวหายใจแทบไม่ออกเลย ผู้หญิงคนนี้จริงๆ เลย…

เขากัดฟันเอ่ยออกไป “เธอยังอยากให้ฉันลุกขึ้นหรือเปล่า?” เจียงเสี่ยวไปกะพริบตาปริบๆอย่างไร้เดียงสา “ถ้ารัดคุณเอา ไว้คุณยืนขึ้นไม่ไหวหรอ?”

“เธอว่ายังไงล่ะ? ปล่อย!”

“อือ”
เจียงเดี่ยวไปถูกเขา ก็คลายมือออกไปอย่างน่าสงสาร เซียวซู “ฉันให้เธอคลายแรงลงเล็กน้อย ไม่ได้บอกให้เธอ เอามือออก อย่างนี้เดี๋ยวก็ตกลงไปจะทำยังไง

ดังนั้นแล้วเจียงเสี่ยวไปก็ได้เอาแขนโอบกลับไปอีกครั้ง ครั้งนี้ ก็ยังคงแน่นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้แน่นเสียจนเหมือนกับเมื่อก่อน หน้านี้ เป็นระดับที่เขายังพอหายใจได้อยู่ ดังนั้นแล้วครั้งนี้เซียวซู ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แล้วก็ได้เหยียดตัวแบกเจียงเดี่ยว ไปลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

เจียงเสี่ยวไปที่นอนอยู่บนตัวของเขาก็ได้โอบรอบคอของเชียว ซูไปอย่างอารมณ์ดี ส่งเสียงร้องครวญครางออกมาพลาง ขาทั้ง สองข้างก็ขยับวุ่นไปหมด

ถึงแม้ว่าเธอจะเบามาก ไม่ว่าเซียวซูจะแบกหรือว่าอุ้มเธอก็ไม่ ได้มีความกดดันอะไร แต่เธอกอดคอเขาแน่นอย่างนี้ แล้วขาทั้ง สองข้างก็ยังขยับวุ่นไปหมด มันง่ายที่จะทำให้เซียวซูทรงตัวไม่ อยู่ ดังนั้นแล้วเซียวซูก็เลยจะต้องบอกให้เธอหยุดไปพลางรีบเดิน ออกไปข้างนอกไปพลาง

ไม่ง่ายเลยที่จะออกมาจากบาร์เหล้านี้ได้ ลมหนาวพัดเข้ามา เจียงเสี่ยวไปก็กอดเซียวแน่นขึ้นทันที พลางพูดออกไป “หนาว จะตายอยู่แล้ว! ฉันต้องการฮีตเตอร์! ฮีตเตอร์!”

เซียวซู่ “….”

เขาหันหน้ากลับไปมองอย่างหมดคำพูด “ที่นี่ไม่ใช่ทางเหนือ สักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ก็ไม่ใช่ช่วงหนาว เธอจะเอาฮีตเตอร์ไปทําไมกัน?”

“ฉันไม่สน!” เจียงเสี่ยวไปนอนโวยวายอยู่บนหลังของเขา “ฉัน อยากได้ฮีตเตอร์ จันหนาว!”

เสียงของเธอดังมาก เรียกสายตาของคนแถวนั้นมองเข้ามา เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า

“ถ้าคุณไม่ให้ฮีตเตอร์ฉันน่ะ คุณก็โหดร้ายกับฉันน่ะสิ! ฮือๆ

เซียวซู่ขี้เกียจจะไปใส่ใจเธออีก เดินออกไปต่อ หลังจากที่มา ถึงลานจอดรถก็ได้พาเธอยัดเข้าไปในรถ จากนั้นก็ชะโงกเข้าไป คาดเข็มขัดนิรภัย ให้เธอ

แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่คาดเข็มขัดไป เจียงเสี่ยวไปก็กุมมือของ เขาเอาไว้ มองเขาไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “องค์ฮ่องเต้ องค์ฮ่องเต้พระองค์จะทำอะไรกับหม่อมฉันเพคะ?”

เซียว มือกระตุก เบิกตามองเธอ

สายตาของเจียงเสี่ยวไปประดับไปด้วยน้ำตา “องค์ฮ่องเต้จะ จับหม่อมฉันยังตำหนักเย็นหรือเพคะ? หม่อมฉันทำผิดอะไร? พระองค์บอกหม่อมฉันมาสิเพคะ หม่อมฉันจะได้แก้ ดีมั้ยเพคะ?”

เซียวซูกลืนน้ำลาย ผลักมือเธอออกไปพร้อมเอ่ยออกมาว่า “เธอดูละครมากไปหรือเปล่า?
“องค์ฮ่องเต้! พระองค์ได้โปรดบอกหม่อมฉันเกิดเพคะ!”

เจียงเสี่ยวไปกอดแขนเขาแน่น ไม่ปล่อยให้เขาได้หลุดรอดไป “ไม่อย่างนั้นแล้ววันนี้ก็จะเท่ากับว่าหม่อมฉันก็คงต้องตายเพื่อ พิสูจน์ความบริสุทธิ์ จะไม่ปล่อยองค์ฮ่องเต้ไปเด็ดขาดเพคะ”

เผชิญกับเจียงเสี่ยวไปที่เมาแล้วเรื้อนอย่างนี้ เซียวซูก็จน ปัญญาแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าพอเธอเมาแล้วจะกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ถ้ารู้ก่อนว่าเธอจะเป็นอย่างนี้ เขาไม่มีทางไปรับเธอมาหรอก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ