บทที่ 1524 แผนง้อเมีย

บทที่1524 แผนง้อเมีย

เจียงเสี้ยวไปชะงักไป “หมายความว่าอะไรคะ”

“เมื่อก่อนผมทำงานเพื่อเก็บเงิน ตอนนี้ผมทำงานเพื่อหาเงิน ให้คุณได้ใช้ ถ้าหากคุณจากผมไป แล้วผมจะหาเงินไปเพื่ออะไร กัน”

เจียงเสี่ยวไปคิดไม่ถึงเลยว่าเซียวซูจะพูดแบบนี้ออกมา จึงตก

ตะลึงไปสักพัก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

สักพักเธอถึงได้ยิ้มเยาะ “คุณอย่าคิดว่าคุณพูดแบบนี้ แล้วฉัน จะยกโทษให้คุณนะคะ เซียวซู ใช้แผนสงสารมันใช้กับฉันไม่ได้ หรอกค่ะ ถ้าคุณไม่อยากทำงานแล้ว คุณก็ไม่ต้องทำ

พอพูดจบเธอก็หันหลังแล้วนอนหลับไปเลย ไม่สนใจเซียวซู่อีก

เซียวไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของเธอนึ่ง ก่อนจะ ถอนหายใจยาว

ตอนกลางคืน เจียงเสี่ยวไปนอนกอดลูกไว้ เซียวซูนั่งเฝ้าอยู่ ข้างๆ อาจจะเป็นเพราะกลัวเธอหนีไป ดังนั้นเซียวซูจึงดื้อดึงจะ นอนห้องเดียวกับเธอ

แต่เจียงเสี่ยวไปไม่ให้เขานอนบนเตียง ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง
เจียงเสียวไปบนนอน ตอนที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ กลับ พบว่าเขียวกำลังนอนพาดอยู่ข้างเตียง

หลายวันมานี้เขาทำแบบนี้มาตลอด ไม่ได้นอนพักผ่อนดีๆเลย บริเวณขอบตาเริ่มคลหมอง หนวดเคราเริ่มขึ้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าที่เดิมที่มีรอยแผลเป็น พอไม่ทำความสะอาดจึงยิ่งดูหน้า โหดขึ้นอีกหลายส่วน

พอเห็นรอยแผลเป็นนั้น เจียงเสี่ยวไปก็ยื่นมือออกไปแตะอย่าง ลืมตัว

ตอนที่ใกล้จะแตะโดนรอยแผลเป็นของเซียวซู มือของเจียง เสี่ยวไปก็หยุดชะงักค้าง ก่อนจะดึงกลับมา

แปะ

เซียวซูรีบดึงมือบางของเธอมากุมไว้ ก่อนจะลืมตามามองเธอ การกระทำนี้ทำให้เจียงเสี่ยวไปใจเต้นแรง

“ปล่อยมือฉันค่ะ”

เธออยากจะดึงมือกลับมา เซียวซูใช้แรงเล็กน้อย ก่อนจะลุก ขึ้นมานั่ง

“คุณเกลียดผมถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ” เขาถามอย่างเสียใจ “แม้แต่หน้าของผมคุณก็ไม่ยอมแตะแล้ว หรือว่าคุณจะรู้สึกว่า รอยแผลเป็นบนหน้าผมน่าเกลียด และรู้สึกเสียใจที่แต่งงานกับ ผมแล้ว”
อะไรนะ ทำไมถึงได้โยงเรื่องราวไปที่รอยแผลเป็นบนหน้าเขา ไปได้

“คุณกำลังพูดบ้าอะไรของคุณอยู่ ตอนที่ฉันรู้จักกับคุณ หน้า คุณก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ถ้าฉันรังเกียจรอยแผลเป็นบนหน้าคุณ ฉันจะยอมแต่งงานกับคุณหรือไง”

“แล้วทำไมถึงจะจากผมไปล่ะครับ”เซียวซูกุมมือเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “คนน่าเกลียดอย่างผม แม้แต่ตัวผมเองยังรับ ไม่ได้ แต่คุณกลับรับได้ ตอนนี้คุณกลับจะจากผมไปเพราะเรื่อง เข้าใจผิดเล็กน้อยอย่างนั้นเหรอครับ”

“ความเข้าใจผิดเล็กน้อยอย่างนั้นเหรอคะ”เจียงเสี่ยวไปยิ้ม เยาะก่อนจะมองหน้าเขา “ตอนนี้คุณคงจะรู้สึกว่าเรื่องนี้ฉันเล่น ใหญ่ไปเอง เดิมทีที่คุณทิ้งฉันไปไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร มันเป็นแค่ การเข้าใจผิดเล็กน้อย เล็กจนไม่รู้จะเล็กอย่างไร ใช่ไหมคะ”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ

“แล้วคุณหมายความว่าอะไรคะ”เจียงเสี่ยวไปพูดใส่เสียง “คุณบอกมาสิคะว่าหมายความว่าอะไร

พูดถึงประโยคสุดท้าย ขอบตาของเจียงเสี่ยวไปก็แดงก่ำ น้ำตาเริ่มผุดออกมา ในช่วงที่ใกล้จะร่วงลงมา เธอก็รีบหันกลับ ไม่ยอมให้เซียวซูได้เห็นน้ำตาของเธอ

แต่เซียวซูก็ยังเห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ แล้วหยดลงบนหลังมือของเธอ พอเห็นเจียงเสี่ยวไปเป็นแบบนี้ เซียวซูรู้สึกเหมือนถูกกรีดหัวใจ และรู้สึกโกรธตัวเองมาก
เขาไม่พูดอะไร รีบเข้าไปกอดเจียงเสี้ยวไปไว้ แล้วเกยคางลง บนศีรษะของเธอ ก่อนจะพูดพิมพ์

“ขอโทษ ขอโทษครับ ผมผิดเอง คุณอย่าร้องไห้เลยนะ ที่ผม

พูดเมื่อตะกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นนะครับ” “เป็นความผิดของผมเอง ผมมันไม่ได้เรื่อง ทั้งที่รั้งคุณไว้ไม่ได้ แต่ก็ยังทำให้คุณโกรธอีก

เขาพูดขอโทษไม่หยุด ส่วนเจียงเสี่ยวไปก็ได้แต่ปล่อยให้ น้ำตาไหล ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหล จนสุดท้ายก็ร้องไห้จนควบคุม อารมณ์ไม่ได้

เธอใช้ชีวิตอยู่กับเซียวซูมานานถึงขนาดนี้ เจียงเสียวไปไม่ใช่ ว่าไม่เคยเสียใจมาก่อน แต่ทุกครั้งที่เธอเสียใจเธอมักจะปลอบ ใจตัวเองไม่เป็นไร แล้วแสดงท่าที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุก อย่างผ่านไปแล้ว

คงจะเป็นเพราะเรื่องนี้ยืดเยื้อมานานแล้ว ดังนั้นเธอถึงได้ข้าม ผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้สักที

ในคืนนั้น เจียงเสี่ยวไปร้องไห้จนพอใจ เธอร้องไห้ไปด้วยทุบตี เซียวซู่ไปด้วย “ฉันไม่ควรจะแต่งงานกับคุณตั้งแต่แรก ฉันน่าจะ ไปเอาเด็กออก ทำไมฉันจะต้องคิดสั้นยอมแต่งงานกับคุณ หรือ จะเป็นเพราะว่ามีอะไรกับคุณไปแล้ว ทั้งๆที่ฉันเป็นผู้หญิงยุคใหม่ ทำไมถึงได้ทำเรื่องที่โง่เง่าแบบนี้ หาคนที่รักเราไม่ดีกว่าหรือไง ทำไมฉันถึงได้ยอมอยู่กับคุณด้วย

ตอนที่เธอร้องไห้ เธอระบายทุกอย่างออกมาจนหมด รวมถึงคำพูดที่ปกติไม่มีโอกาสจะพูด ก็พูดออกมาจนหมด

เซียวซูได้ยินแล้วตกใจทำอะไรไม่ถูก และกลัวว่ายิ่งตนเอง อธิบายยิ่งทำให้เธอไม่พอใจ จึงได้แต่ดึงเธอเข้ามากอดไว้

สุดท้ายเจียงเสี่ยวไปร้องไห้จนเหนื่อย แล้วซบไหล่เขานอน หลับไป เซียวซูจึงอุ้มเธอกลับไปนอนลงบนเตียง แล้วช่วยเธอหม ผ้าห่มให้เรียบร้อย

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เซียวซูก็หันหน้าไปทางลูกน้อย ที่นอนอยู่ด้านข้าง ดวงตาคู่นั้นมองทุกอย่างตั้งแต่ต้นด้วยแววตา ไร้เดียงสา และเป็นประกายมาก เหมือนรู้เรื่องทุกอย่าง

เซียวซูเองก็ไม่รู้ว่าลูกตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ ลูกร้องไห้ออกมาจนเจียงเสี่ยวไปสะดุ้งตื่น เขาจึงยื่นมือไปอุ้มลูก ขึ้นมาในอ้อมกอด

ในเวลาปกติ ถ้าเขาอุ้มลูก ลูกก็จะร้องไห้ทันที แต่วันนี้ลูกกลับ

เป็นเด็กดียอมให้เขาอุ้มไว้แต่โดยดี

หลังจากปิดประตูห้องแล้ว เซียวซูก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เด็กน้อยในอ้อมกอดยกมือขึ้นมาจิ้มหน้าเขาเล่น

“เจ้าตัวเล็ก ถ้าลูกเป็นเด็กดี ลูกต้องช่วยพ่อด้วยนะ อย่าให้แม่ ของลูกจากพวกเราไป เขาไม่รู้ว่าควรจะง้อเสียวไปอย่างไรดีแล้ว

เจ้าตัวเล็กเอียงศีรษะ แล้วมองหน้าเขาอย่างสงสัย เซียวซูยิ้ม เศร้า “ช่างเถอะ ลูกยังเด็กจะเข้าใจที่พ่อพูดได้อย่างไรกัน

หลายวันมานี้เชียวไม่ได้ไปทำงาน เยโม่เซ็นจึงโทรมาถามเขียวช

เซียวซูรู้สึกผิดมาก ในขณะเดียวกันก็อธิบายเรื่องราวให้

ชัดเจน เพื่อแสดงให้เห็นว่าช่วงนี้ที่บ้านเขามีปัญหาที่เขาต้อง จัดการ จึงกลับไปทํางานที่บริษัทไม่ได้ ทางฝั่งเย่ ไม่เป็นที่นิ่งเงียบไปสักพัก ก็ถามขึ้นมากะทันหัน

“ทะเลาะกันใช่ไหม”

พอได้ยินแบบนี้ เซียวซูก็ชะงักงัน ก่อนจะยอมรับออกไปตรงๆ

“เย่ไม่เป็นหัวเราะใส่เขา แล้วถามเขาต่อ “ต้องใช้เวลานาน เท่าไหร่ในการจัดการ”เซียวซูนึกถึงช่วงก่อนหน้านี้ที่เจียงเสียวไป ร้องไห้อย่างหนัก เขาจึงได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ผมเองก็ไม่แน่ใจครับ ขอโทษด้วยนะครับคุณชายเย่ ถ้าหาก ไม่ไหวจริงๆ คุณชายจะ…”

“เซียวซู นายใช่ลูกผู้ชายหรือเปล่า”เยโม่เซินพ่นคำพูดใส่เขา

ไปหนึ่งประโยค

“หม”

“นายง้อไม่เป็นหรือไงกัน

เซียวซู “………..”

“แผนง้อเมียนายเคยเรียนไหม ในเมื่อปลอบใจไม่ไหวนาย ทำไมไม่ทําร้ายตัวเอง ใช้แผนเจ็บตัวเรียกร้องความสงสารแทนล่ะ”
เซียวซู่หางคิ้วกระตุก เขารู้สึกเหมือนจะได้ยินแผนการที่ ร้ายกาจหลุดออกมาจากปากของเย่ ไม่เป็น “คุณชายเย่ นี่คุณ… “ทำไม นี่ฉันอุตส่าห์แชร์ประสบการณ์ให้นาย นายยังไม่เรียนรู้

ไว้อีก

เซียวซูคิดไม่ถึงเลยว่า เย่ ไม่เห็นจะเป็นคนแบบนี้ ตอนที่เขา ทำให้คุณนายน้อย โมโหคงไม่ได้แอบไปพลิกหาวิธีง้อเมียบ่อย สินะ

แล้วแผนเจ็บตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจต้องทำยังไงบ้างล่ะ แล้วไอ้แผนเจ็บตัวเรียกร้องความสงสารอะไรนั่น มันต้องทำอย่างไรบ้าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ