บทที่657 คุณยอมรับเขาแล้วเหรอ

เมื่อเห็นของเล่นกองพะเนินที่กองอยู่ตรงหน้า มุมปากเย็ไม่เป็นก็ อดกระตุกขึ้นไม่ได้ ก่อนหน้าเห็นทุกคนออกความเห็นกันอย่าง ออกรสออกชาติ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของปัญญาอ่อนกองนี้

หางตาเขากระตุก

เด็กชอบของพวกนี้เหรอ

เยโมเงินไม่เคยเป็นพ่อคน ไม่รู้ว่าเด็กชอบอะไร จึงซื้อทุก อย่างที่ทุกคนบอก หวังว่าถ้าไม่ชอบอันนี้ก็ยังมีอันนั้น

อีกอย่างเด็กน่ะ อย่างไรเสียก็คือเด็ก ยังไม่ต้องพูดว่าชอบไม่ ชอบหรอก แค่เห็นของเล่น กองเท่าภูเขา ก็ดีใจจนฉุดไม่อยู่แล้ว

พอคิดว่าอีกหน่อยลูกคงเห็นได้ถึงสิ่งที่ตนเองทำให้มุมปาก ของเย่ไม่เป็นก็เผยรอยยิ้ม ออกมา

เซียวที่อยู่ข้างๆไม่ทันได้ฟังคำตอบของเย่ ไม่เซ็น เห็นเพียง แต่รอยยิ้มแปลกๆ รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มความอาทรที่บิดามีต่อ บุตร เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ในตัวคนเป็นพ่อทั่วไป

แต่พอรอยยิ้มนี้มาวางอยู่บนใบหน้าของเปโมเงินแล้ว มันช่าง ดูแปลกพิกล

แต่ว่าเขียวไม่กล้าพูด ได้แต่มองกองภูเขาของเล่นตาปริบๆ

แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่า… ถ้าคุณขายแย่ทำเรื่องแบบนี้ได้แปลว่ายังตัดไม่ขาดจากคุณนายน้อยแน่นอน

ในตอนที่เลิกเรียน หานมู่จื่อไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว ก็เห็นเงาที่คุ้น เคยยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน เขายืนพิงกำแพงอยู่ สวมเสื้อเชิ้ตสี ขาว รูปร่างผอมบาง

เพียงแต่รูปร่างของเขาดึงดูดสายตาสาวๆระแวกนั้นไม่น้อย

ในตอนที่เห็นเขา จู่ๆหานคู่จื่อก็นึกถึงภาพเขาที่โดนเย่ ไม่เซ็น ซัดซะล้มเมื่อไม่กี่วันก่อน ในตอนนั้นเลือดออกปากออกจมูกด้วย

ไม่รู้เหมือนกัน…….ได้รับบาดเจ็บมากไหม

ไม่กี่วันนี้เธอเองก็ไม่ได้พบเจอเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นไงบ้าง

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ทุกคนต่างมาคอยล่วงหน้า เธอ เพิ่งลงรถได้ไม่นาน เย่หลิ่นหานราวกับรู้ตัว มองมาทางเธอ

แววตาของเขาทอดสายตามาที่เธอ จากนั้นเก็บกลับไป จาก นั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไปหา

หาน จื่อยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ รอจนเขาเดินมาหยุดอยู่

ตรงหน้า เธอจึงเงยหน้ามอง เขา ไม่มองซะดีกว่า พอมองหาน จื่อตกอกตกใจหมด

เป็นเพราะใบหน้าเย่หลิ่นหานมีแต่รอยฟกช้ำดำเขียว ดูแล้ว หนักหนาสาหัสมาก แต่ต่อ ให้เป็นแบบนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ความ หล่อเหลาเขาลดลงวันนั้น……….ไม่เขินลงมือหนักขนาดนี้เลยเหรอ

พอเห็นแววตาเธอมีแววตระหนก เย่หลิ่นหานจึงเอามือลูบปาก แล้วยิ้มขึ้น

“ยังเหลือเวลาอีกสิบนาทีกว่าจะเลิกเรียน คุยตรงนี้ไม่สะดวก ไปข้างๆกันไหม”

หานมู่จื่อ..….…….

เธอมองไปรอบๆ มองไปทางปลอดคน ชี้ไป ไปคุยตรงนั้น

เถอะ”

จากนั้นเธอจึงเดินนำไป เย่หลินหานเดินตามไปโดยปริยาย

“เรื่องวันนั้น ขอโทษนะ

หลังจากที่ลุกขึ้นยืน หาน จื่อจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอโทษเย่หลิ่ นหาน”ฉันไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนั้น พลอยทำให้คุณเดือดร้อนไป ด้วย ขอโทษนะคะ”

“คุณขอโทษผมเหรอ เย่หลิ่นหานมองดูเธอ มุมปากที่ยิ้มอย่าง เจ็บปวดดูน่าเห็นใจ หาน จื่อแทบไม่กล้าสบตาเขา ได้แต่เลี้ยง

สายตาออก

“คนลงมือคือเขา ถ้าคุณขอโทษแทน แปลว่าคุณยอมรับเขา

แล้วเหรอ

เธอชบริมฝีปาก นึกถึง คำบอกรักของเฟหนหาน แม้ไม่รู้ว่าเขาจริงใจหรือเสแสร้ง

อย่างไรเสียเธอเคยฟังคำพูดของเยี่ไม่เป็น และเธอเองก็ค่อน ข้างสงสัยในตัวเย่หลิ่นหาน

รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเข้าใกล้เธอเพราะเย่ไม่เป็น

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในเมื่อเขาได้บอกชัดเจนแล้ว ตัวเองก็ ควรจะชัดเจนกับเขาเช่นกัน

ดังนั้นหาน จื่อจึงพยักหน้า

ขีดจํากัดของเย่หลินหานแทบจะขาดผึ้ง แววตาที่บ้าคลั่งแทบ จะล่มสลาย จู่ๆเขาก็จับบ่าหาน จื่ออย่างแรง

“ทําไม วนไปวนมาคุณถึงยังอยู่กับเขาอีก เขามีอะไรที่ดีกว่า ผม เรื่องที่เขาทำไว้ก่อนหน้าคุณลืมแล้วหรือไง”

หานมู่จื่อตกใจกับความกรรโชกของเย่หลิ่นหาน รู้สึกว่าเจ็บ แปลับตรงบ่าที่เขากด โทสะจากน้ำเสียงกับแววตาที่เดือดดาล ช่างแตกต่างกับความสุภาพอ่อนโยน ในยามปกติ โดยสิ้นเชิง

หานคู่จื่อไม่เคยเห็นเย่หลิ่นหาน ในมุมนี้ จึงตกใจจนหน้าซีด

ยาว

“คุณ คุณจะทำอะไรน่ะ”

“ผมทำอะไรเหรอ”เย่หลิ่นหานฝืนยิ้ม คุณคิดว่าผมยังจะทำ อะไรได้อีกเหรอ ผมรอคุณมานานขนาดนี้ คุณกลับไม่ชายตามอง ผมแม้แต่น้อย เขาทำร้ายคุณมากมาย บทจะกลับไปคุณก็กลับไปอยู่ข้างเขา”

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากฉัน ฉันรักเขา”

“รักเหรอ”เย่หลิ่นหานดูอกหักไปชั่วขณะ ทานจื่อคิดจะผละ ตัวออกยามเขาเผลอ แต่เขาได้สติคืนเร็วมาก

เธอถูกบีบไล่อย่างแรงอีกครั้ง

“บอกผมมา ตกลงคุณชอบเขาตรงไหน มีอะไรที่ผมสู้ไม่ได้ คุณบอกผมมาสิ ให้ผมปรับตัวดีไหม”

หาหมู่จื่อขมวดคิ้ว พยายามผละเย่หลิ่นหานออก แล้ว อธิบาย ไม่ใช่ว่าคุณสู้เขาไม่ได้ ฉันรักเขามันไม่เกี่ยวกับคุณ เมื่อ ก่อนตอนที่ฉันอยู่กับเขา ก็เห็นว่าคุณเป็นพี่ใหญ่ ต่อให้เวลาผ่าน ไปนานแค่ไหน ฉันก็ยังคงมองคุณเป็นพี่ใหญ่ไม่เปลี่ยน ฉันคงจะ ไม่..…….

“แต่ผมไม่ใช่พี่ใหญ่ของคุณ………หมิ่นนานพูดตัดบท อารมณ์ดุเดือด ถ้าคุณเห็นว่าผมเป็นพี่ใหญ่จริง เมื่อก่อนตอนที่ ผมช่วยคุณ แล้วทำไมคุณต้องปฏิเสธ มองผมเป็นผู้ชายธรรมดา คนหนึ่ง ไม่ได้เหรอ เขาทำร้ายคุณขนาดนั้น คุณกลับไปอยู่กับเขา แล้วผมล่ะ คุณจะไปไม่มั่นใจ ให้ผมบ้างเหรอ

ทานมู่จื่อ “ความรักไม่ใช่การปั่นใจ มันปันไม่ได้

หานหมิ่นเสีหน้าขมขื่น ราวกับโดนทรมานอย่างหนัก

หาน จื่อรู้สึกกลัว พยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือ ปรากฏว่า วินาทีถัดไป เย่หลั่นทานก็ร่วงลงพื้นดังปังหาน จื่อกำลังคิดจากไป กลับได้ยินเสียงปังอีกครั้ง หันกลับ ไปเห็นเย่หลิ่นหานนอนกองบนพื้น สีหน้าไม่สู้ดี เหงื่อผุดเต็มหน้า

ผาก

เธอชะงักงัน รีบคุกเข่าลงข้างเย่หลิ่นหานคุณเป็นอะไรไปคะ”

เย่หลิ่นหานนอนราบอยู่ตรงนั้น สีหน้าเจ็บปวดจนบอดเบี้ยว เหงื่อเย็นเต็มหน้าผาก ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงตาลืมตาโพลง บีบ มือเธอไว้อย่างอ่อนแรง

“อย่า…..อย่ากลับไปอยู่กับเขา เขาไม่ดีกับคุณหรอกนะ…….

ไม่มีทาง…….

“คุณเป็นอะไรไปน่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันโทรเรียกรถพยาบาล

ให้”

หานคู่จื่อหยิบมือถือออกมา รีบกด 120 พอพูดกับรถพยาบาล เรียบร้อย หานมอก็เห็นว่าสีหน้าของเหลิ่นหานซีดลงไปอีก

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

เกิดอะไรขึ้นเนีย

หาน จื่อทำอะไรไม่ถูกแล้ว

“คุณอดทนหน่อยนะคะ รถพยาบาลใกล้ถึงแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ