บทที่ 854 แสร้งยึดมั่นในคุณธรรม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลัวที่อยู่ในช่วงเวลายุ่งมากก็ได้เจียดเวลา มองไปทางเขาทีหนึ่ง แววตานั้นอย่าเอ่ยเลยว่ามีความรังเกียจแต่ ไหน

“เป็นผู้ชายก็ยังไง นายก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันชอบ ทำไมฉันจะต้อง ระวังภาพลักษณ์ตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้านาย?”

เมื่อพูดจบ หลัวก็ได้ยึดอาการเข้าไปในปาก

วิธีการกินของเธอเป็นอย่างที่ไม่ต้องการชีวิตประเภทนั้น ดู เหมือนว่าแทบจะยัดเข้าไปในท้องให้มากหน่อย เป็นท่าทางที่ เกรงกลัวว่าเมื่อกินมื้อนี้ไปแล้ว ก็จะไม่มีมื้อต่อไป

ไม่ไม่ไม่ พูดตามจริง ดูเหมือนว่ากำลังกินอาหารมื้อสุดท้าย

ไม่รู้ว่าทำไม เฉียวจื้อคาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกว่าท่าทางนี้ของหลว มีความน่าสงสารอยู่หน่อย ความสงสารที่เกิดในใจคาดไม่ถึงว่า เขาอดทนไม่ไหวและได้เปิดปากพูด: “เช่นนั้น เธอกินช้าหน่อย เถอะ ก็ไม่ได้มีใครแย่งเธอ หากว่าเธอคิดว่าพวกนี้ยังไม่พอกิน อีกเดี๋ยวฉันค่อยสั่งให้เธออีกก็ได้แล้ว ไม่ต้องกินเร็วขนาดนี้”

หลัวด้านหนึ่งยัดอาหารเข้าไปในปากอีกด้านหนึ่งได้พูด นายวางใจ รอฉันหาเงินได้แล้ว ฉันจะต้องเลี้ยงนายกลับ ฉันจะ ไม่กินของนายฟรีๆ”

เฉียว ชะงักงันไปครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงพูดว่าต้องการเลี้ยงข้าวเขากลับ รู้สึกว่ายังมีความพิเศษมาก “ได้สิ งั้นฉันจำไว้แล้ว ถึงเวลานี้เธอหาเงินได้แล้วต้องเลี้ยงฉัน กลับ”

“อืมๆ”

เฉียวซื้อคิดแล้วคิดอีก นิ้วมือได้เคาะอยู่หน้าโต๊ะ

“เพียงแต่ว่าแท้จริงแล้วเธออยู่ยังไงกันแน่? ฉันเห็นตอนที่เธอ สั่งอาหารดูเหมือนว่าก็คุ้นเคยกับของพวกนี้มาก แต่ตอนที่เธอกิน ของก็ดูเหมือนว่าไม่เคยกินของพวกนี้มาก่อน………..

พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง การกระทำของหลัวก็ได้หยุดชั่วคราวอย่าง ฉับพลัน เธอมองอาหารมากมายหลากหลายตรงหน้าไว้ เมื่อก่อน ก็เป็นแบบนี้ เธอก็แทบจะได้กินทุกวัน

แต่ว่าตอนนี้………ก็ไม่รู้ว่าตัวเองนอกจากตอนเที่ยงกินข้าวที่ โรงอาหารแล้ว เวลาอื่นก็คือแทะหมั่นโถวผ่านมาเป็นเวลานาน เท่าไหร่แล้ว

กินมื้อนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าตอนไหนยังจะสามารถได้กินอีก……..

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวจึงรู้สึกปวดร้าวเป็นทุกข์ เบ้าตาก็ได้ แดงขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน น้ำตาของเธอก็ได้สะอึกสะอื้น ไหลลงมา

เฉียวซื้อถูกทำให้ตกใจจนโง่ไปแล้วในชั่วพริบตา คนทั้งคนได้ งุนงงอยู่ตรงที่เดิม นานมากถึงได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบเข้ามา
“เธอ เธอเป็นอะไรไปแล้ว?

อยู่ดีๆ เขาถามเพียงประโยคเดียวทำไมก็ร้องไห้หนักขนาดนี้ อย่างกะทันหัน? ซิบหายละ

เป็นครั้งแรกของเฉียวจื้อที่ลุกลี้ลุกลนเป็นกังวลไปในชั่วพริบ ตาที่ได้เห็นผู้หญิงน้ำตาตกอยู่ตรงหน้าตัวเอง จากนั้นก็ทั้งหยิบ กระดาษเช็ดหน้าทั้งไปปลอบใจ แต่ว่าน้ำตาของหลวก็เหมือน กับเปิดก๊อกน้ำยังไงยังงั้นที่หยุดไม่ได้แล้ว

สุดท้ายเฉียวจื้อไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ แต่หลัวลึกลับได้เลย หัวขึ้นมา มองเขาด้วยดวงตาคู่ที่เอ่อไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมา

“นายดีจริงๆ”

เฉียวซื้อ: 2 ? ? ”

“ขอบคุณนายที่เลี้ยงฉันอาหารอร่อยแบบนี้

เฉียวจื้อ: “.

เขามีความคิดที่กล้าหาญความคิดหนึ่ง เฉียวซื้อถาม: “เธอ ไม่ใช่เพราะว่าอร่อยจนเกินไปแล้ว ดังนั้นถึงได้ร้องไห้ใช่ไหม?”

หลัวไม่ได้พยักหน้าแต่ว่ากลับก็ไม่ได้ยอมรับ น้ำตายังคง แขวนอยู่บนแก้ม ในปากยังคงยัดของเข้าไป เดิมทีท่าทางแบบนี้ ก็ไม่สวยงาม แต่ว่าเฉียวซื้อกลับรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ตรงหน้า นั้นจริงแท้มากน่ารักมาก

ในใจมีความรู้สึกที่แปลกประหลาดประเภทหนึ่ง เขาได้ดึงกระดาษเช็ดหน้าสองแผ่นใกล้เข้าไปเช็ดน้ำตาบนหน้าเธออย่าง ลวกๆ และด้านหนึ่งก็ได้พูดด้วยความรังเกียจ “เป็นเรื่องใหญ่ อะไรนะ เธอก็ร้องไห้จนเหมือนผีแบบนี้ หากว่าชอบกินละก็ อย่าง มากหลังจากนี้ฉันก็แค่เลี้ยงเธอบ่อยๆก็ได้แล้ว”

หลัว จับกระดาษเช็ดน้ำตาของตัวเอง “จริงเหรอ?”

“อืม เพียงแต่ว่าอนาคตเธอมีเงินแล้วจะต้องให้ฉัน

หลัวพยักหน้าทันที “ได้ นายวางใจ ฉันจะพยายามหาเงินมา

คืนนายแน่ๆ”

เฉียวจื้อ:

ยังคงเป็นผู้หญิงที่สวยตรงไปตรงมาจริงๆ

หลังจากนั้นสองวัน เยโม่เซ็นให้หานคู่จื่อหาที่อยู่อาศัยใหม่ เตรียมที่จะย้ายเข้าไปคืนนี้

ดังนั้นตอนที่เลิกงาน หาน จื่อจึงได้กลับบ้านไปเก็บของ

ที่จริงสถานการณ์คือมีความเร่งด่วนอยู่หน่อย แต่เพราะว่า เหตุผลในความมุ่งมั่นของเยโม่เป็น ดังนั้นหาน จื่อทำได้เพียง เก็บเสื้อผ้าอย่างลวกๆเท่านั้น เตรียมที่จะเข้าไปกับเยโมเงินก่อน

รอวันเสาร์ค่อยกลับมาจัดการคืนห้องกับปัญหาอื่นๆ

เดิมทีตอนที่เธอเข้ามาอยู่ก็มีเพียงกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง ดัง นั้นหลังจากที่เอาเสื้อผ้าของตัวเองพับเข้าไปในกระเป๋าเดินทางแล้ว ก็ไม่มีของอะไรอย่างอื่นแล้ว

หานจื่อหันหัวมองของอย่างอื่นรอบด้าน

หลังจากที่เธอเข้ามาก็ได้ตัดซื้อของอย่างอื่นจำนวนหนึ่ง ก็ไม่รู้ ว่าจะต้องถือโอกาสเอาของพวกนี้พาไปด้วยไหม

เย่ไม่เป็นที่รอเธออยู่ในห้องรับแขกได้เดินเข้ามาในห้องนอน “เก็บของเสร็จหรือยัง?”

หาน จื่อกลับหันหลัง ลุกขึ้น: เสื้อผ้าเก็บเสร็จแล้ว แต่ว่าของ

อย่างอื่น……

“ทำไม? ต้องการจะเอาของทั้งบ้านย้ายเข้าไปถึงจะพอใจ? ทางด้านนั้นฉันก็ให้คนเตรียมไว้หมดแล้ว เอาคนเข้าไปก็ได้แล้ว”

หานมู่จื่อ :

เธอมองกระเป๋าเดินทางใจมือแล้วมองอีก “เช่นนั้นก็ได้ ฉันก็ เก็บแค่เสื้อผ้าของใช้ประจำวันจำนวนหนึ่ง อย่างอื่น………รอวัน อาทิตย์ค่อยว่ากันเถอะ

เย่โม่เซินก็ไม่ได้พูดอะไรมากอีก จากนั้นได้เดินไปตรงหน้าเธอ อย่างใจเย็น ลากกระเป๋าเดินทางแทนเธอ มืออีกข้างหนึ่งได้จูง หานมู่จื่อไว้

หานมู่จื่อได้เดินตามเขาไปทางด้านนอก แต่สายตากลับปลิว

ไปด้านล่าง มองเขาที่จูงมือของตัวเองเอาไว้
กับสายตาที่เย็นชาและนิสัยของเขาไม่เหมือนกันแม้แต่น้อย ฝ่ามือของเขาอบอุ่นและใจดี ฝ่ามือก็ร้อนมาก อยู่ในฤดูหนาวที่ เยือกเย็นนี้ จูงมือที่เยือกเย็นของเธอเอาไว้ พอดีที่จะให้ความ อบอุ่นกับเธอ

มองแล้วมองอีก ริมฝีปากของหาน จื่อได้มีรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมา อย่างไม่รู้ตัวแล้ว

วันแบบนี้มีความรู้สึกสงบประเภทหนึ่งจริงๆ หากว่า……..หากว่าสามารถเป็นแบบนี้ได้ตลอดไปแล้วละก็ มันจะ ดีแค่ไหน

เยโม่เป็น ตอนไหนที่นายถึงสามารถฟื้นคืนความทรงจำกลับ มาได้ล่ะ?

หานคู่จื่อถูกเยโม่เซ็นจูงมือออกไปจากในห้อง ตอนที่ออกมา หานมู่จื่อก็ได้หันตัวไปล็อกประตู และได้พบกับผู้หญิงคนนั้นที่ อาศัยอยู่ห้องข้างๆกลับมาพอดี ตอนที่ผู้หญิงได้เดินผ่านเธอก็ได้ หยุดลงมาด้วยความแปลกใจแล้ว

“เอ๋ พวกคุณถือกระเป๋าเดินทางไว้ คือต้องการจะย้ายไปจากที่ นี่เหรอ?”

หาน จื่อทำเหมือนเป็นเพียงคำทักทายของความแปลกใจ จากเพื่อนบ้าน จึงได้พยักหน้าไปมา จากนั้นส่งเสียงอมเป็นการ ตอบกลับแล้ว

ใครจะรู้ว่าเพื่อนบ้านสามยังไม่ได้จากไป และคือได้มองไป ทางเย่โม่เซ็นแล้ว จากนั้นก็ได้ยิ้มพร้อมพูด “แฟนหนุ่มของคุณหล่อดีนี่

ท่าทางที่หาน จื่อล็อกประตูได้ชะงักงัน จิตใต้สำนึกของเธอได้ มองไปทางเย่ ไม่เป็นที่หนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเย่ ไม่เซ็นดูเหมือนว่าไม่

ได้ยินถึงคำพูดประโยคนั้นเลย และก็ไม่ได้หันหัวมองเธอเลยสัก

หาน จื่อจึงทำได้เพียงยิ้มไปทางเธอ “ขอบคุณที่ชม

เพื่อนบ้านสาวได้จ้องมองเยโม่เซ็นไว้ สายตาตลอดมาไม่ได้

เคลื่อนย้ายออก ไม่รู้ว่าเป็นหาน จื่อรู้สึกผิดไปใช่ไหม มักจะรู้สึก ว่าดูเหมือนว่าเห็นถึงความโลภมาจากในดวงตาเธอ แต่เมื่อหมุนกลับมาคิด ความรักระหว่างคู่รักคนอื่นเขาก็รัก

ใคร่กันมาก จะมีสายตาแบบนี้ได้ยังไงกัน?

อาจจะเป็นเธอที่เอาจิตใจคับแคบของตัวเองไปเปรียบกับคนที่ ใจคอกว้างขวางแล้ว

ด้วยเหตุนี้ในไม่ช้าหาน จื่อก็ได้นำความคิดในหัวของเธอขับ ไล่ไปแล้ว ล็อกประตูเสร็จแล้ว

เห็นเธอล็อกประตูเสร็จแล้ว เย่โม่เซินก็ได้จูงมือของเธอใหม่ อีกครั้ง อีกมือหนึ่งได้ลากกระเป๋าเดินทางเตรียมจากไป

“พวกเราไปก่อนแล้ว ลาก่อน”

หานมู่จื่อหันไปพูดทางเธอ
เพื่อนบ้านสาวนี้ถึงได้ถอยไปอยู่ตรงด้านหนึ่ง โบกมือให้กับ พวกเขา “ลาก่อนนะ”

หาน จื่อได้หันตัวด้วยกันกับเย่ไม่เป็น ผลสุดท้ายเดินออกไป ได้ไม่ไกลก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงทางด้านหลังดังขึ้น

“ซี ก่อนหน้านี้ยังแสร้งทำเป็นถือตัวอะไรกัน ตอนนี้ก็หนีตาม

ผู้ชายไปอยู่ดีแหละ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ