บทที่ 256 พวกเราหย่ากันเถอะ
“เปิดดูสิ” สุดท้ายเยโม่เซินก็มีการตอบสนอง ริมฝีปากบาง ๆ ก็อดไม่ ได้ที่จะยกขึ้นทําให้สวยงาม
ที่จริงแล้วผู้หญิงชอบอะไรพวกนี้
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอปลอบง่ายขนาดนี้ เขาคงซื้ออะไรพวกนี้ให้เธอ เยอะๆ
พรุ่งนี้ต้องให้รางวัลเซียวซูสักหน่อย เยโม่เซินคิด เสิ่นเฉียวอยู่ในสายตาเขาค่อยๆ เปิดกล่อง แต่สีหน้าและท่าทางของเธอ แปลกๆ ราวกับเรื่องจักร ค่อยๆ เปิดกล่องนั้น
ต่างหูเพชรสีชมพูปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอ
ขณะที่เห็นต่างหูเพชรสีชมพู เสิ่นเฉียวมีสักครู่ที่คิดว่าตัวเองดูผิดแล้ว เลยดูอย่างละเอียด ถึงรู้ว่าไม่ใช่คู่ก่อนหน้านี้
อันก่อนหน้านี้เป็นกลมๆ เล็กๆ แต่คู่นี้มีความประณีตกว่าอย่างเห็นได้ชัด และออกแบบรูปทรงเก๋ไก๋
ดูออกว่าใช่ใจเลือกมา แต่ว่าตอนนี้เธอมองที่ต่างหูก็คิดถึงหานเส่โยว ที่ท่าทางขี้อายเมื่อสวมต่างเพชรคู่นั้น
ในใจ เหมือนมีไฟลุก
เยโม่เซินเห็นเธอจ้องต่างหูคู่นั้นไม่ละสายตา ก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยใน ดวงตา โน้มตัวเข้าไปใกล้
ทําเสียงต่ําๆ ดังขึ้นอยู่บนหัวเธอ : “ชอบไหม?”
พูดแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นชี้ไปที่รอยช้ําบนหน้าผากของเธอ : “นี่เดี๋ยวต้องทายาแล้วแหละ?”
ตูม!
เส้นเฉียวที่นั่งนิ่งๆ ไม่รู้เอาความโกรธและความกล้าที่ไหนมา ทันใดนั้น เอาต่างหูกับกล่องคว้างออกไปอย่างแรง!
ท่าทางนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เปโม่เซินก็ไม่รู้เรื่องอะไร
ฉันรู้แค่ว่าจู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นมาทุบข้าวของอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นกล่อง กระแทกกับผนังดังปัง ถึงหล่นลงมา ต่างหูข้างในก็หล่นออกมาอยู่บนพื้นเสียง ดังขึ้นค่อนข้างชัดเจน
เยโม่เซ็นรอยยิ้มบนริมฝีปากเย็นลง รอยยิ้มในดวงตาก็ปิดลง หลังจาก นั้นเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่เสิ่นเฉียวอย่างโกรธแค้น
“เธอรู้ไหมเธอกําลังทําอะไรอยู่” เสิ่นเฉียวอารมณ์อยู่เหนือการควบคุม เธอเอาของคว้างออกไปแล้ว ไฟ ในใจไม่ได้ระบายความโกรธออกมา แล้วยังลุกเป็นไฟมากขึ้น เธอยิ้มอย่างเย็น ชาจ้องไปที่เยโม่เซิน
เยโม่เซินคุณคิดว่าฉันจะสนใจของเหล่านี้ที่คุณให้ฉันหรอ? เยโม่เซินขมวดคิ้ว สายตามองดูเธออย่างโศกเศร้า “ไม่สน?” เส้นเฉียวหัวเราะอย่างเย็นชา : “ใช่ ฉันไม่สนใจ คุณรีบเอาไปให้ผู้หญิง คนอื่นเถอะ ฉันไม่ต้องการ!”
ต่างหูคู่นั้นทําฟางเส้นสุดท้ายของเธอขาดลง เขาหมายความว่ายังไง? ตอนที่แรกคู่ที่เธอชอบเขาให้คนอื่นไปแล้ว ตอนนี้ก็ไปหาอีกคู่ที่คล้ายๆ กันมา ให้ตัวเอง?
ยังไง! น่าขํา!
เส้นเฉียวหัวเราะตัวเองในใจเป็นแปดร้อยครั้งแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าน่าขํามาก เลย!
คําพูดที่เก็บไว้ในใจนานมากจนทนไม่ไหวแล้ว เลยพูดออกมา : “เปโม่ เซ็น พวกเราหย่ากันก่อนเถอะ”
ขณะนั้น เปโม่เซินรูม่านตาหดลงทันที แล้วก็ใหญ่ขึ้น เขาจับข้อมือของเส้นเฉียว เสียงแข็งขึ้น : “เธอพูดอีกครั้งสิ?”
เส้นเฉียวเจ็บ อยากเอามือกลับมา “หย่า ฉันอยากหย่ากับคุณแล้ว! ปล่อยฉัน เยโม่เซิน พวกเราไม่ต้องอิงจากสัญญาแล้ว ยังไงคุณก็เกลียดฉัน มาก งั้นฉันก็ทําตามที่คุณต้องการไปให้ไกลจากสายตาคุณ”
คําพูดของเธอทําเยโม่เซ็นคิ้วขมวดอย่างไม่มีความสุข ผู้หญิงคนนี้สรุป กําลังทะเลาะอะไร? อย่าทําให้อึดอัดถึงแบบนี้เลย
“ความคิดเองเออเองเหล่านี้ใครเป็นคนบอกเธอมา? ในหัวของเธอกําลัง คิดอะไรอยู่กันแน่?”
“ปล่อยฉัน!” เสิ่นเฉียวให้แรงสะบัดมือเขาออก เปโม่เซินก็จับไว้อย่าง แน่น เส้นเฉียวรีบร้อน ก้มหัวแล้วกัดไปที่มือของเขา เปโม่เซินเจ็บเลยจะปล่อย เธอ
แต่คิดถึงคําพูดเธอเรื่องหย่าเมื่อกี้ ได้แต่กลั้นความเจ็บปวดนี้ ยังไงก็ต้อง ไม่ยอมปล่อยมือ
กลิ่นเลือดอบอวลไปทั่วปาก เสิ่นเฉียวใช้แรงจริงๆ เธอก็สามารถรับรู้ถึง ความเจ็บปวดของอีกฝั่งได้ คิดไม่ถึงว่าเยโม่เซินก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ เลือด สดๆ ไหลออกมาจากปาก เสิ่นเฉียวถึงตกใจรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองทําอะไรอยู่
เธอปล่อยปากของตัวเอง มองไปที่มือเยโม่เซินที่มีรอยที่ตัวเองกัดลึกลง ไป แทบจะมองเห็นกระดูกได้ เลือดก็ไหลไม่หยุด เห็นเลือดสดๆ พวกนั้น เส้นเฉียวตัวสั่นไปหมด
“ทําไมไม่กัดต่อหล่ะ?” เสียงแหบๆ ของเยโม่เซินดังขึ้นมา เขาทนความ เจ็บปวดมาตลอด หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ “กลัวแล้วหรอ? หรือว่าปวดใจ แล้ว? ”
ได้ยินแล้ว เส้นเฉียวเรียกสติกลับมา ใช้แรงสะบัดมือเขาออก “เยโม่เซิน เพราะคุณไม่เอามือกลับไปต่างหาก!”
“ใช่ ฉันเต็มใจ “เปโม่เซินมองเธออย่างเงียบๆ ทันใดนั้นใช้มือที่ได้รับบาด เจ็บจับเธอไว้ เอาเธอมาไว้ในอ้อมอก เลือดบนมือก็ถูลงบนเสื้อผ้าของเธอ
“สมน้ําหน้าฉัน โอเคไหม? “เปโม่เซินหรี่ตาด้วยความอันตรายจ้องไปที่ เธอ แต่ในน้ําเสียงกลับเต็มไปด้วยความจําใจ : “ตอนนี้บอกฉันได้ไหม ว่าทําไม อารมณ์ถึงเปลี่ยนไปแรงขนาดนั้น?”
ทั้งๆ ที่เธอเอาของที่ตัวเองมอบให้คว้างทิ้งไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ อาละวาดใส่เธอ ยังรู้ว่าผู้หญิงคนนี้โกรธขึ้นมาเขาไม่มีทาง ด่าก็ด่าไม่ได้ ตีก็ดี ไม่ได้ ได้แต่ปลอบแล้วล่ะ
“เธอควรจะให้โอกาสเขาอธิบาย หรือว่าแค่เข้าใจผิดกัน”
คําพูดของเสี่ยวเหยียนก้องอยู่ในหู เสิ่นเฉียวมองไปที่เยโม่เซินที่ถูกเธอ กัดจนเลือดไหลแล้วยังถูกเธอโมโหใส่อีก ทันใดนั้นก็คิดให้โอกาสเขา อธิบายดีไหม
คิดถึงตรงนี้ เส้นเฉียวกัดริมฝีปากตัวเอง จ้องเขาด้วยสายตาดุดัน “ฉันทําไมอารมณ์ถึงเปลี่ยนไปแรงขนาดนั้น? คุณสนใจด้วยหรอ?” เยโม่เซินจ้องตา เม้มปาก : “เธอว่าไงล่ะ?”
ครั้งนี้เขาไม่ได้ไม่ตอบคําถามของเธอ แล้วยังถามเธอกลับ เส้นเฉียว กลับอึ้ง คิดไม่ถึง
สักพักเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “คุณรู้แค่ว่าอารมณ์ฉันเปลี่ยนไปทําไมไม่ดูว่าตัวเองทําอะไรลงไป? ”
เยโม่เซินคิดสักพัก จากนั้นสีหน้าเขาค่อยๆ เปลี่ยน “คําพูดนี้หมายความ ว่ายังไง?”
“ถามตัวเองจะดีกว่า? เปโม่เซิน ฉันหย่ากับคุณก็คือหลีกทางให้พวกคุณ”
เยโม่เซ็นคิ้วขมวดแน่น ฟังน้ําเสียงเธอทําไมเหมือนกับรู้เรื่องนั้นแล้วเลย? แต่ว่า…เธอรู้ได้ยังไง?
“ฉันเฝิ่นเฉียวถึงแม้จะแต่งงานแทนน้องสาวเข้ามาในบ้านตระกูลเย่ แต่ ฉันก็มีศักดิ์ศรี ถ้าหากคุณมีความรักกับผู้หญิงคนอื่น คุณก็บอกฉันสักคํา ฉัน จะไปเอง เกรงว่าจะเป็นเรื่องจนทุกคนมองหน้ากันไม่ติด”
พูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวหัวเราะตัวเองอย่างไม่เห็นค่า : “ฉันมีประสบการณ์ การแต่งงานที่ล้มเหลวมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อยากจะเจออีกเป็นครั้งที่สอง เพราะ ฉะนั้น ……. ครั้งนี้ให้เป็นไปตามที่ฉันพูดเถอะ”
“ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ อย่างถูกทอดทิ้ง แล้วก็ไม่อยากทรมาน ด้วยสายตาเย็นชา
รวมทั้งความเกลียดชังของคุณ ฉันไม่อยากจะทนอีกแล้ว ยกเลิกสัญญา ก่อนกําหนด ฉันยอมที่จะออกไปจากบ้านตระกูลเย่เอง ต่อไปจะไม่มีความข้อง เกี่ยวอะไรกับคุณอีก”
พูดจบ เยโม่เซินขัดจังหวะเธอด้วยการหายใจเร็ว ๆ : “ใครอนุญาตให้เธอ อ้างสิทธิ์ของเธอ