บทที่105 ต้องการให้ฉันช่วยคุณย้อนความจำหน่อย

มั้ย

มือของเย่โม่เซินหยุดชะงักอยู่กลางอากาศ เขา ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองไปที่เธอ

ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไรอีก?

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไรกับเย่โม่เซิน เธอรีบมุด เข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดที่รอยซ้ำ ม่วงตรงบริเวณคอของเธอ

เมื่อเยโม่เซินเห็นว่าเธอกำลังพยายามปิดรอยช้ำ เหล่านั้นเอาไว้ เขาเริ่มมีสีหน้าที่ไม่ค่อยพึงพอใจ นิ้วมือ ของเขายังคงหยุดชะงักอยู่กลางอากาศ

“ทำอะไรนะ?”

เสิ่นเฉียวหลบเข้าไปในผ้าห่ม เธอโผล่แค่ศีรษะ ออกมาด้านนอก แววตาที่หวาดกลัวและสับสนคู่นั้นจ้อง มองไปที่เยโม่เซิน

“เมื่อ เมื่อคืนคุณ..เธอพูดตะกุกตะกัก พูดไม่

ค่อยออก

แววตาของที่เฉียบคมของเย่โม่เซินยังคงจ้อง มองไปที่เธอ “ยังไง?” “เมื่อคืนคุณได้ไม่ได้…..” เสิ่นเฉียวอยากจะกัดริม

ฝีปากล่างของเธออีกแล้ว แต่เธอนึกถึงคำพูดที่เขาบอก ว่าตัวเธอเอะอะก็จะกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างเดียว ริมฝีปากโดนตัวเธอเองกัดจนเป็นแผลถลอก เธอจึงควบคุม ไม่ให้ตัวเองทำพฤติกรรมเช่นนี้

“ได้ไม่ได้อะไร?” เย่โม่เซินรู้ว่าตอนที่เธอไร้สติ เธอน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร ดังนั้นเขาจึงถามเธอ ว่าตัวเขาคือใครในช่วงจังหวะที่สำคัญที่สุด ตอนที่เธอ กำลังสะลึมสะลือแต่ได้สติเล็กน้อยแล้วเรียกชื่อของเขา ออกมา ลึกๆในใจของเย่โม่เซินมีความรู้สึกแปลก ประหลาดอย่างหนึ่ง

ดังนั้นตอนนี้เธอมาถามถึงตัวเอง เย่โม่เซินก็เริ่ม ไม่แน่ใจว่าตกลงเธอจำเรื่องในเมื่อคืนได้รึเปล่า

เสิ่นเฉียวจ้องมองไปที่เขา “ตอนนั้นฉันบอกให้ คุณออกไป คุณได้ออกไปมั้ย?”

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็น มากขึ้น

แววตาของเย่โม่เซินยังคงเหมือนเดิม ไม่”

ไม่? แววตาของเสิ่นเฉียวสั่นเล็กน้อย “ไม่ได้ออก ไปหรอ? งั้นคุณ….”

ถ้าเขาไม่ได้ออกไปละก็งั้น…เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่ว ครู่ จากนั้นถามด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “งั้นคุณโอเคดี มั้ย?”

เส้นเลือดที่ปูดอยู่บนหน้าผากของเย่โม่เซินกระตุ กเล็กน้อย เขาหรี่ตามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แววตา ของเธอแลดูหวาดกลัว ราวกับว่ากำลังเป็นห่วงเขา อย่างไรอย่างนั้น เมื่อมองดูแล้วเห็นได้ชัดเจนว่าเธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง อีกทั้งยังคงเป็นห่วงตัว

เขา

“ฉันโอเคหรือไม่โอเค คุณไม่รู้รึไง?”

“เอ่อ…”

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณจำไม่ได้เลยหรอ?” เย่โม่ เซินทนไม่ไหวจนต้องถามเธอ

เสิ่นเฉียวนิ่งเงียบทันทีที่เขาถามคำถามนี้กับเธอ เธอเหลือบตาลงราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สักพักเธอจึงพูด “เมื่อคืน….ฉันจำได้แค่ว่าคุณเดินเข้า มาในห้อง แต่ลู่สุนฉางจุดยาสลบเอาไว้ในห้อง ขอแค่ คุณเดินเข้ามา…..คุณก็จะ.ก็จะ.”

“ก็จะอะไร?” เย่โม่เซินหรี่ตาแล้วจ้องมองไปที่เธอ เสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดออกมายังไง ใบหน้าที่ขาว

ผ่องของเธอเริ่มแดงขึ้นมา

“พูดสิ” เย่โม่เซินไม่ยอมวางมือจากเธอจากนั้น พยายามเค้นถามเธอ

เสิ่นเฉียวหลบสายตาของเขา จากนั้นพูดด้วยน้ำ เสียงอันแผ่วเบา “คุณไม่รู้จักยาสลบหรอ? ถ้าคุณโดน ฤทธิ์ยาเข้าไปละก็คุณจะรู้สึกทรมาน เหมือนกับโดนวาง ยาน่ะแหละ แต่คุณไม่ใช่ว่า…” ไม่ใช่ว่าไร้สมรรถภาพ ทางเพศหรอกหรือ? แน่นอน เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดออกไป

แต่เธอเปลี่ยนวิธีพูดเป็นอีกแบบ “ลู่สุนฉางไปฟัง ข่าวลือจากข้างนอก เขาคิดว่าคุณอย่างนั้น…ดังนั้นเขาจึงอยากจะแก้แค้นคุณ คุณไม่เป็น….อะไรจริงๆใช่มั้ย?”

อย่างนั้น ..เย่โม่เซินนึกอยู่ตั้งนาน จากนั้นจึง ค่อยๆเข้าใจความหมายของมัน

ในใจลึกๆแล้วเขารู้สึกโมโหมากจนต้องกัดฟัน แน่น บวกกับเรื่องเมื่อคืนที่เขาพยายามทุ่มแรงเพื่อช่วย เหลือเธอขนาดนั้น สุดท้ายเธอลืมเรื่องทั้งหมดไป สิ่งนี้ เขากะจะไม่ถือสาแล้ว แต่นี่เธอกลับนีึกว่าเขาเป็นคนไร้ สมรรถภาพทางเพศอีก ตอนนี้เธอยังเอาแต่กังวลว่า ยาสลบเหล่านั้นของลู่สุนฉางจะทำให้เขาแยรีไง?

“คุณชายเย?” เสิ่นเฉียวเห็นว่าเขานิ่งไปจึงเรียก เขาหนึ่งที่

เยโม่เซินดึงสติกลับมา เขาเคลื่อนรถเข็นเข้ามา ใกล้เสิ่นเฉียวมากขึ้น “คุณเป็นห่วงฉันหรอ?”

เสิ่นเฉียวอึ้ง จากนั้นส่ายหน้า “ฉันแค่รู้สึกว่าพวก เขาหลอกใช้ฉันเพื่อล่อให้คุณเข้ามา ดังนั้น จึงรู้สึกผิด เฉยๆ คุณชายเย่อย่าเข้าใจผิดนะ”

เยโม่เซินหัวเราะเบาๆ จู่ๆเขาดึงเธอออกมาจาก ผ้าห่ม

“ทำ คุณจะทำอะไรนะ?” หลังจากเสิ่นเฉียวโดน เขาดึงตัวออกมาจากผ้าห่ม เธอตกใจจนร้องออกมา เธอ อยากจะผลักเขาออกไป แต่เย่โม่เซินจับข้อมือขาวๆของ เธอเอาไว้

เขาจับข้อมือของเธอแล้วดึงมาที่ใบหน้าของตัว เอง เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นว่าเขาหยุดมือของเธอไว้ตรงตำแหน่งรอยแผลขีดข่วนบนใบหน้าของเย่โม่เซิน

“มองเห็นรึเปล่า? พวกนี้คือผลงานของคุณ ทั้งหมด” เยโม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำ ราวกับไวน์ที่ มีรสชาติกลมกล่อมค่อยๆไหลผ่านลำคอ

อะไรนะ? เสิ่นเฉียวจ้องมองเขาด้วยความตกใจ ตอนเมื่อตะกี้ที่เขาเดินเข้ามาในห้องเธอก็สังเกตเห็น รอยแผลขีดข่วนบนใบหน้าของเขา เธอยังรู้สึกสงสัยว่า มันเกิดขึ้นได้ยังไง ที่แท้คือโดนเธอข่วนอย่างนั้นหรอ?

แต่ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

“อีกทั้งตรงนี้ด้วย…” เย่โม่เซินจับมือของเธอ ค่อยๆเลื่อนลงไป เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่านิ้วมือของเธอวาง อยู่บนสัมผัสที่อ่อนนุ่ม คือริมฝีปากของเย่โม่เซินนั่นเอง

อีกทั้งตำแหน่งที่นิ้วมือของเธอวางอยู่คือ ตำแหน่งที่ริมฝีปากของเย่โม่เซินที่มีแผลถลอกอยู่พอดี

ทำไม…หัวใจของเส้นเฉียวถึงสั่นไหวขึ้นมา

เย่โม่เซินเขา ตกลงมันหมายความว่าอะไร? เยโม่เซินมองเห็นแววตาของเธอกำลังสั่น นิ้วมือ ของเธอค่อยๆหดกลับเข้าไปจนกำมือแน่น “ไม่อยากยอ มรับรีไง?”

“อะไรนะ?”ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้างด้วย ความไม่มั่นใจ “ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายความว่ายังไง”ถ้า จะบอกว่าแผลขีดข่วนบนใบหน้าของเขาคือสิ่งที่เธอเป็น คนทำ แบบนั้นเธอรู้สึกว่ามันก็อาจจะเป็นไปได้ แต่แผลถลอกบนริมฝีปากนั้น มันยังไงๆอยู่

หรือว่าเธอจะพุ่งเข้าไปกัดอย่างนั้นหรอ? เสิ่น เฉียวจำได้แค่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แต่เหตุการณ์หลัง จากนั้นยังไงๆเธอก็นึกไม่ออกอยู่ดี

“ไม่รู้? ดูแล้วคุณจะลืมไปหมดแล้วจริงๆ” เยโม่ เซินหัวเราะอย่างเย็นชา มือใหญ่ๆของเขาบีบหลังคอ ของเธออย่างกะทันหัน “ต้องการให้ฉันช่วยย้อนความจำ ให้คุณมั้ย?”

เสิ่นเฉียวมองหน้าเขาอย่างทำตัวไม่ถูก เย่โม่เซิน เข้ามาใกล้ๆเพื่อมาอยู่ข้างกายของเธอ ริมฝีปากอันเรียว บางแนบชิดกับใบหูของเธอ

“เมื่อคืนมีคนเข้ามากอดฉันตลอดเวลา ขอร้องให้ ฉันช่วยเธอ…”

เพียงแค่หนึ่งประโยค สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยน ไปทันที

เธอรู้สึกว่า คนที่เย่โม่เซ็นกำลังพูดถึง น่าจะหมาย ถึงเธอสินะ

“เดิมที่ฉันไม่อยากจะช่วยหรอก แต่เธอพุ่งเข้ามา ถอดเสื้อผ้าของฉัน….”

“คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว” เสิ้นเฉียวรีบพูด ขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “เมื่อคืนฉันโดนวางยา ฉันนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น”

หลังจากพูดจบ ทันใดนั้นมีภาพบางอย่างแวบขึ้นมาในสมองของเสิ่นเฉียว

ภาพที่เห็นคือเธอกอดคอเย่โม่เซินเอาไว้ เสื้อผ้า บนร่างกายหลุดลุ่ยยุ่งเหยิงไปหมด เธอนั่งอยู่บนขาของ เขาดิ้นไปดิ้นมา เธอทำปากจู่แล้วจูบไปทั่ว เหตุการณ์ ทั้งหมดจะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุรถชนที่รุนแรงก็ได้ ไม่ สามารถเก็บกวาดได้!

ส่วนเธอราวกับว่าได้ยินเสียงของตัวเองพูดว่า “ช่วยฉันด้วย…”

เสียงเสียงนั้นช่างยั่วยวนน่าขนลุก คือน้ำเสียง หลังจากที่เธอโดนวางยา

เสิ่นเฉียวอึ้งอยู่กับที่

“ดังนั้นคือคุณ …..หรอ?” รอยม่วงช้ำที่อยู่เต็มตัว ของเธอ อย่าบอกนะว่าเย่โม่เซินเป็นคนทำ?

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวผลักตัวเย่โม่เซินออก ด้วยความเหลือเชื่อจากนั้นจ้องมองไปที่เขา “เมื่อคืน พวกเรา..”

“นึกออกแล้วหรอ?” ดวงตาของเย่โม่เซินยังคงดู เย็นชาเหมือนเคย แต่แววตาดูไม่ค่อยเหมือนเดิม แววตา ที่เขาจ้องมองเธอดูมีความหยอกล้อเธอเล็กน้อย

“.นึกเหตุการณ์ช่วงหนึ่งออก”

“ใช่เหตุการณ์ที่คุณมายั่วยวนฉันยังไงรึเปล่า? ผู้ หญิงแต่งงานครั้งที่สอง เมื่อคืนฉันโดนคุณนี่แหละมา ยั่วยวน”
แววตาของเสิ่นเฉียวเต็มไปด้วยความสับสน เธอ เหลือบไปมองบริเวณระหว่างขาของเขาโดยไม่รู้ตัว “เอ่อคือ….คุณไม่ใช่…ไม่ใช่ว่ามีปัญหาด้านนั้นรึไง? ทำไมยังสามารถ?”

ไม่ใช่ว่าคุณไร้สมรรถภาพทางเพศไง? เธอยัง คงพูดคำนั้นไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ