บทที่1244 คุณร้อนมากเหรอ

ในตอนที่กำลังใช้ความคิด เงาของคนคนหนึ่งก็มาโผล่ข้างๆตัว มองเธอด้วยรอยยิ้มหวาน

“น้องเสี่ยวเหยียน ตอนนี้เธอรู้เรื่องมากขึ้นแล้วสินะ?”

หลินชินเอ๋อ?

เสี่ยวเหยียนมองคนที่เพิ่งมาด้วยแววตาประหลาดใจ หรี่ตาล งอย่างไม่ไว้ใจ

ผู้หญิงคนนี้นี่หน้าไม่อายจริงๆสินะ ตอนบ่ายหลังจากที่เธอพูด คำพูดพวกนั้นไป เธอยังกล้าที่จะเข้ามาใกล้อีก? คือวางแผนปะ หน้าเพื่อให้เธอด่าอีกรอบ

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนหัวเราะเย้ยหยันไปครั้งหนึ่ง กลับไม่

ตอบอะไร

“เสน่ห์ของสามีของน้องนั้นไร้ขอบเขต เด็กสาวที่ยังไม่โตแบบ น้องควบคุมไม่อยู่หรอก

ฟังจบ เสี่ยวเหยียนก็มองด้วยหางตาด้วยท่าทางขี้เกียจ น้ำ เสียงก็ติดจะเยาะเย้ยอยู่หน่อยๆ

“ความหมายของคุณคือ เขานั้นเหมาะจะโดนควบคุมโดยผู้ หญิงที่ไม่มีจรรยาบรรณสตรีและมีสามีแล้วแบบคุณ?”

คําพูด พูดออกมา ภายในคำพูดก็ได้ซ่อนคำดูถูกเอาไว้ หลินชิ้นเอ๋อได้ทําใจเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนแรก คิดไม่ถึงว่าจะโดนเธอ ทำให้โมโหอีกครั้ง แต่ว่าแป๊บเดียวเธอก็อดทนเอาไว้ได้ มอง เสี่ยวเหยียนด้วยรอยยิ้ม “พี่ก็ไม่ได้พูดอย่างนั้นเสียหน่อย ยังไง เสียที่ตรงนี้ผู้หญิงหลายคนที่ถามเธอก็มีสามีกันแล้วก็มีหลาย คน”

นี่คือจุดประสงค์ในการเปลี่ยนการต่อสู้

เสี่ยวเหยียนหัวเราะเยาะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนโง่เหรอ? “พวกเธอก็แค่ถามๆดู แค่สงสัยเท่านั้น ต่างจากความคิด สกปรกของคุณ”

หลินชินเอ๋อ ”

สงสัยเธอจะประเมินเธอต่ำเกินไป

“ฉันไม่ใช่ว่าเคยบอกไปแล้วเหรอ อย่ามากวนอีก ดูแล้วคุณ ไม่ยอมตัดใจสินะ?”

มองเห็นแววตาของเสี่ยวเหยียน แววตาของหลินชิ้นเอ๋อก็มี แววตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็อธิบาย “น้องเสี่ยวเหยียน พี่ไม่ได้ หมายความว่าอย่างนั้นนะ พี่ก็แค่อยากมาบอกน้อง พี่กับพวกเธอ นั้นเหมือนกันนั่นแหละ ก็แค่สงสัยเฉยๆ ไม่ได้มีความคิดสกปรก แบบนั้น พี่มาเพื่อขอโทษน้องอย่างจริงใจ น้องยังไม่เชื่อพี่อีกเห รอ?”

เชื่อ?

เสี่ยวเหยียนมองผู้หญิงตรงหน้า ในตอนที่พูดตั้งใจทำท่าทางจริงใจผิดปกติ แต่ว่าแววตาความดีใจกับดูถูกที่อยู่ลึกๆข้างใน นั้นมันกลบไม่มิด เธอเม้มปาก “บอกตามตรง ถ้าเกิดว่าเรื่องใน วันนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันยังคงเลือกที่จะช่วยชีวิตคุณ แต่ว่า ฉัน คงจะไม่พาคุณกลับไปโรงแรมด้วย แต่ว่าจะส่งตัวคุณให้กับ ตำารวจไปเลย”

ในตอนที่ได้ยินคำว่าตำรวจ หลินชิ้นเอ๋อก็พลัน นคอลเล็ก น้อย

“เหตุผลเดียวกัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ส่งตัวคุณให้กับตำรวจ แต่ว่าตอนนี้ถ้าจําเป็นล่ะก็ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้เข้าใจความหมายของ ฉันใช่ไหม?”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วแกว่งไปแกว่ง มาตรงหน้าหลินซินเอ๋อที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก

มองเห็นว่าสีเลือดบนริมฝีปากของหลินชิ้นเอ๋อหายไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ยกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะเบาๆ “แน่นอน ถ้าเกิดว่า ส่งตัวคุณให้กับตำรวจ ฉันยังต้องเสียเวลาโทรศัพท์ แต่ว่าตอนนี้ ฉันก็แค่อยากจะเที่ยวเล่น แต่ว่าถ้าเกิดคุณทำให้ฉันหมดสนุกล่ะ ก็ไม่ปล่อยให้ฉันได้มีความสุข อย่างนั้นก็เหตุผลเดียวกันฉันก็จะ ไม่ปล่อยให้คุณได้มีความสุขเหมือนกัน”

“น้องเสี่ยวเหยียน ………

“ถ้าเกิดว่าคุณไม่เชื่อล่ะก็ ยังไงก็ให้ฉันลองดูก็ได้นะ” เสี่ยวเห ยียนพูดจบ ก็ยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาแล้วหมุนตัวจากไป ไม่ได้ สนใจเธออีก หลินชิ้นเอ๋อยังยืนอยู่ที่เดิม โมโหจนกำหมัดแน่น
ในตอนทีปาร์ตครั้งนี้เริ่มได้จนถึงประมาณช่วงกลางงาน เดี่ยว เหยียนกลับรู้สึกเหนื่อยแล้ว ดังนั้นก็เลยคิดว่าจะกลับไปพักผ่อน เธอตามหาทานชิงจนเจอแล้วบอกความต้องการของตัวเอง

“ถ้าเหนื่อยแล้ว อย่างนั้นก็กลับกันเถอะ”

สําหรับบานซิงแล้ว งานปาร์ตี้แบบนี้ถ้าเกิดว่าเป็นเวลาปกติ เขาไม่มีทางที่จะไปเข้าร่วม อย่างเช่นในตอนนี้ เสี่ยวเหยียนกำลัง เข้าร่วมงานปาร์ตี้ แต่เขากลับคอยมองสาวน้อยของเขาเที่ยวเล่น อยู่ห่างๆ พอดีกับจิบเหล้าสักเล็กน้อย แต่ไม่ได้เข้าไปร่วมวง

ไม่นานเด็กสาวก็เที่ยวจนเหนื่อย ก็วิ่งกลับมาแล้ว

หานซึ่งก็ต้องเป็นคนที่พาเด็กน้อยของตัวเองกลับโรงแรมอยู่ แล้ว

ตอนใกล้ที่จะถึงโรงแรม หานซึ่งกลับรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัว

เองเหมือนจะผิดปกติไป เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน มองเสี่ยวเหยีย

นที่อยู่ข้างๆตัว

เด็กสาวคล้องแขนของเขาเอาไว้ แล้วจึงตัวเขา บนตัวก็เย็นๆ วูบๆ เหมือนกับน้ำ

เธอนั้นตากลมจนเป็นหวัด ก็ยังเป็นปัญหาของเขา?

คิดถึงตรงนี้ หานชิงยื่นมือออกไปยังไว้ที่หน้าผากของเด็กสาว เสี่ยวเหยียนโดนการกระทำที่กะทันหันของเขาทำให้ตกใจเข้าให้ เลยหยุดฝีเท้าลง

“เป็นอะไร?”
เธอกะพริบตาเล็กน้อย ขนตาที่ยาวนั้นดูเหมือนกับพัด มองเขา ดูบริสุทธิ์ไร้ความผิด

ผิวของเด็กสาวขาวใส ใบหน้าสะอาดสะอ้านอยู่ภายใต้แสง ไฟยิ่งทำให้คนนั้นใจสั่น หานซึ่งเลื่อนสายตาออกไปด้วยอาการ ปากแห้งคอแห้ง “ทำไมคุณถึงได้ตัวเย็นแบบนี้ล่ะ เป็นเพราะ ตากลมนานไปหรือเปล่า?”

“หา? เย็นเหรอ?” เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมาแตะหน้าผากของ ตัวเอง แล้วถามขึ้นอย่างไม่คิดอะไร “ดูเหมือนจะไม่ต่างอะไรจาก ตอนปกตินะคะ แต่ว่าดึกๆลมพัดแรงเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอาจจะ โดนลมพัดจนตัวเย็นแล้วก็ได้ อีกแบบหนึ่งกลับไปฉันค่อยไปอาบ น้ำร้อนๆก็โอเคแล้ว เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็กลับมาควงแขนของหานซิงอีกครั้ง ร่าง ทั้งร่างก็พิงอยู่บนตัวของเขา

ที่จริงแล้วเธออยากพูดว่า ตัวเองเหนื่อยแล้ว คุณแบกหน่อยได้

ไหม?

แต่ว่าเผชิญหน้ากับทานชิง ก็ไม่ค่อยจะกล้าอ้อน ทำได้เพียง พิงเขาเอาแบบนี้

หลังจากที่เข้ามาในลิฟต์ พื้นที่ปิดกั้น หานซิงคิดว่าอากาศนั้น มีความร้อนปะปนอยู่ด้วย ในใจเหมือนกับมีไฟร้อนๆกำลังเผา เขา เด็กสาวที่กำลังอิงแอบอยู่ในอกของเขาก็ค่อยๆแผ่ความเย็น ออกมาเรื่อยๆ

ตอนนี้หานซึ่งเหมือนจะแน่ใจแล้ว เป็นตัวเองที่มีปัญหา
ตั้งแต่เด็ก ความร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วท้องจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ในสถานที่ปิดไม่มีอากาศถ่ายเทแบบนี้ยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีก ไม่น่า แปลกเลยทีเขาคิดว่าตัวของเด็กสาวนั้นเย็น ก่อนหน้านี้นึกว่าเป็น เพราะเธอนั้นโดนลมทะเลพัด ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าเป็นปัญหาของตัว เขาเอง ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนหานซึ่งไม่เคยเกิดปัญหาแนวนี้ แต่ว่า ฉลาดอย่างเขา ก็สามารถที่จะทายถูกอยู่บ้าง เขาควบคุมเอาไว้ เม้มริมฝีปากบางสีหน้าสงบลง

ติ้ง————

แป๊บเดียวลิฟต์ก็ถึงแล้ว หลังจากที่ออกมาจากลิฟต์ หานซึ่ง กลับหยุดเดินแล้วหันมาบอกกับเสี่ยวเหยียนเสียงทุ้ม “คุณกลับ ไปก่อน”

“หม?” เสี่ยวเหยียนมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วคุณล่ะ? คุณยังมีธุระเหรอ?”

เห็นท่าทางบริสุทธิ์และไม่รู้เรื่องรู้ราวของเด็กสาว หานซึ่งก็ ถอนหายใจอยู่ในใจ ยื่นมือออกไปขยี้ผมนุ่มของเธออย่างหมด หนทาง “ผมจะไปซื้อของหน่อย อีกแป๊บเดียวก็กลับมา

“อ๋อๆ” เสี่ยวเหยียนไม่ได้สงสัยในสถานที่อื่น แล้วพยักหน้า ว่าขึ้นด้วยใบหน้าว่านอนสอนง่าย อย่างนั้นฉันกลับไปอาบน้ำ ก่อนนะคะ จากนั้นก็ค่อยรอคุณกลับมา คุณก็อย่านานนักน้า

“อืม”

ในตอนที่กำลังจะไป เด็กสาวก็ทำเหมือนไม่อยากจะจากไป อย่างนั้น หมุนตัวกลับมากอดหานชิง ไม่กอดก็ไม่ว่า พอกอดแล้วเธอก็ทําเหมือนกับมีอะไรแปลกไป เงยหน้ามองหาน ด้วย ทําทางสงสัย

“คุณร้อนมากเหรอ?”

หานง “…….……….

บนหน้าผากของเขามีเหงื่อเล็กผุดพราย เมื่อไหร่ที่ยาเริ่มออก ฤทธิ์ ก็เริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ความร้อนก็วิ่งไปเรื่อยๆ ตามกระแสเลือด ไหลไปทั่วร่างหาย

“นิดหน่อย”

“เกิดอะไรขึ้นกันนะ? ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เสี่ยวเหยียนพูด ไปก็ยื่นมือออกมา ต้องการที่จะไปแตะหน้าผากของหานซึ่ง กลายเป็นว่าปลายเล็บเพิ่มจะได้โดน ข้อมือก็โดนหานซึ่งจับเอา ไว้แล้ว

เสี่ยวเหยียนหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“อย่าชน” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ “ผมลงไปรับลงหน่อย เดี๋ยวกลับมาแล้ว”

เสี่ยวเหยียนตั้งตัวได้ แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “จะมีเหงื่อไหล ออกมา โดยไม่มีสาเหตุได้ยังไงนะ? คุณเป็นไข้ใช่ไหม? ถ้าเกิดว่า เป็นไข้ล่ะก็ ไปตากลมจะทำให้อาการหนักขึ้นนะ อย่าไปเลยดี กว่า กลับไปที่ห้องพักในโรงแรมเถอะ ฉันจะลองโทรถาม พนักงานต้อนรับว่ามีแผ่นลดไข้ไหม”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ลากเขาเดินไปทิศทางของห้องพัก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ