บทที่ 129 งานประชุมสำคัญกว่าฉันหรอ

บรรยากาศภายในร้านเก้อเขินเป็นอย่าง มาก หานเส่โยวก็รู้สึกไม่เป็นตัวเองเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าสายตาของเธอมีความร้อนใจ และ กระวนกระวายมาก สายตาของเธอมองใบหน้า หานชิงอยู่ตลอดเวลา

และไม่รู้ว่าหานชิงจะรับรู้ถึงความแปลก ประหลาดนี้ไหม ดังนั้น หานเสโยวจึงทำได้เพียง เปลี่ยนประเด็น และเคลื่อนสายตาไปที่บนตัวของ เธอ

แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทแรงกายขนาด ไหน น้อยครั้งที่ชายสองคนที่อยู่บนโต๊ะจะเคลื่อน สายตาไปมองใบหน้าเธอ

“ฮัดชิ่ว–”

และในตอนนี้ อยู่ๆเสิ่นเฉียวกลับรู้สึกค้น จมูกขึ้นมา เธอจึงยื่นมือมาปิดจมูก หันหัวไปด้าน หลัง และจามออกมา

เสียงไม่ดังมาก แต่กลับดึงดูดสายตาของ ทุกคนเป็นอย่างดี

รวมทั้งหานชิงกับเย่โม่เซินที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วย

” เป็นอะไร?” เย่โม่เซินขมวดคิ้วถาม สายตาของหานชิงกำลังสังเกตบนตัวของ เสิ่นเฉียว

เดิมที หานเส่โยวคิดจะพูดถามเสิ่นเฉียว อย่างเป็นห่วง แต่เห็นเย่โม่เซินกับหานชิงที่กำลัง มองเธออยู่นั้น การกระทำก็หยุดลงทันที เย่โม่ เซินเป็นห่วงเสิ่นเฉียวเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไม แม้แต่พี่ชายของเธอก็ยัง

เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว หานเส่โยวก็กัด ริมฝีปากล่างเงียบๆ มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะค่อยๆกำ เข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ทำไม? เธอลงทุนพูดขนาดนั้น ทุกคนยังไม่ สนใจเธอ แต่เสิ่นเฉียวแค่จามเบาๆ สายตาของ ทุกคนกลับไปหยุดอยู่ที่เธอ

พี่ชายก็อีกคน เห็นอยู่ว่าเขาเป็นคนที่เย็นชา ขนาดนั้น ทำไมถึงมองเธอละ? แถมสายตายัง มองไม่วางอีกต่างหาก น่ามองขนาดนั้นเลยหรือ ไง?

เดิมที หานเส่โยวก็ร้อนใจอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่ง ไม่เป็นสุขขึ้นไปอีก เธอกำสองมือของตัวเองแน่นเล็บฝังเข้าไปในเนื้อแล้วก็ยังไม่รู้สึก

เสิ่นเฉียวเห็นว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่ ใบหน้าขาวก็แดงขึ้นมาทันที เธอปิดจมูกตัวเอง และส่ายหัวไปมา: ” ฉันไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณต่อสิ

เยโม่เซินกลับขมวดคิ้วอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ อยู่ๆก็จาม หรือว่าจะเป็นหวัด? เพราะเย่โม่เซิน ย้ายเตียงของเธอออกไปแล้ว ต่อไปเธอก็ต้องปู พื้นนอนตลอด ตอนกลางคืนเย่โม่เซินก็ไปแย่ง ผ้าห่มเธอมานอนกอดเธออีกด้วย และเธอมักจะ ชอบเตะผ้าห่ม อีกอย่าง บางครั้ง ตอนตื่นนอนเธอ ก็อยากจะออกห่างจากเย่โม่เซินไปให้ไกล

และในตอนนี้ มีพนักงานยกกาแฟมาเสิร์ฟ คงจะเอาไปเสิร์ฟให้โต๊ะที่อยู่ด้านใน หานเส่โยวที่ นั่งอยู่ด้านนอกเห็นเข้า ในใจก็เกิดความคิดขึ้น ทันที

” ไอยา”

อ๊ะ!”

พนักงานเอากาแฟมาเสิร์ฟอยู่ๆหานเส่โยว ที่นั่งนิ่งมาตลอดก็ยืนขึ้นอย่างกะทันหัน และได้ ชนเข้ากับกาแฟร้อนๆถ้วยนั้นอย่างไม่ได้ระวังกาแฟทะลักออกมา ของเหลวร้อนๆสาดไปที่บน ตัวหานเส่โยว

“ร้อน ร้อน! ” หานเส่โยวเบ้าตาแทบจะแดง ขึ้นทันที ผิวที่คอแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอ กระโดดร้องอยู่ที่เดิม

ขอโทษครับ! ” พนักงานเห็นเข้าก็เบิกตาก ว้างอย่างตกใจ และรีบพูดขอโทษ: ” คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรไหมครับ? ตามผมไปข้างหลัง ผมจะ เอาน้ำแข็งมาประคบให้”

ถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวของตัวเอง และ ตอนนี้ ในที่สุดหานชิงก็ยืนขึ้น ดึงมือของหานเส่ โยว และพูดถามขึ้น: มีน้ำเย็นไหม? ”

” มีมีมีครับ อยู่ข้างหลัง”

ดังนั้น หานชิงจึงพาหานเส่โยวไปที่ข้าง หลัง เขาหยิบกระดาษชำระมาจุ่มน้ำ และแนบไป บนผิวที่คอของเธอ หานเส่โยวเจ็บจนน้ำตาไหล ” ขอโทษนะพี่ ฉันไม่ดูตาม้าตาเรือเอง จึงทำให้พี่ ลำบาก ”

ได้ฟังดังนั้น หานชิงจึงก้มมองเธอ เห็น ท่าทางน่าสงสารของสาวน้อย ในใจก็รู้สึกจน ปัญญา น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย: “ครั้งหน้าก็ระวังหน่อยละ ”

” อือ พี่…ฉันจะเป็นแผลเป็นไหม? ”

หานชิงขมวดคิ้ว หานเส่โยวถือโอกาสจับ มือของเขาไว้ และพูดอย่างน่าสงสาร: ถ้าเป็น แผลเป็น จะน่าเกลียดไหม แล้วถ้าถึงตอนนั้นฉัน จะแต่งออกเรือนได้ไหม? ”

เงียบไปสักพัก หานชิงก็ถอดกระดุมเสื้อสูท ออก หลังจากนั้นก็นำเสื้อคลุมมาคลุมตัวหานเส่ โยว และห่อตัวเธอไว้: ” ไปโรงพยาบาล”

ได้ยินหานชิงบอกว่าจะพาตัวเองไปโรง พยาบาล หานเส่โยวก็รู้สึกดีใจ สายตาที่มองหาน ชิงเต็มไปด้วยการรอคอย: ขอบคุณค่ะพี่”

หลังจากนั้น เธอก็เดินออกไปข้างนอก พร้อมกับหานชิง เพียงแค่หานชิงพาเธอไปโรง พยาบาล ก็ไม่ต้องอยู่ร่วมกับเสิ่นเฉียวที่นี่อีกต่อ ไปแล้ว เป็นแบบนั้นค่อยปลอดภัยหน่อย

” เสี่ยว เธอไม่เป็นไรนะ? ” ตั้งแต่ที่เสิ่น เฉียวรู้ว่าหานเส่โยวโดนกาแฟลวก ก็นั่งไม่ติดอีก เลย แต่พี่ชายของเธออยู่ที่นั่นด้วย เธอจึงไม่ค่อย กล้าขึ้นไปทำอะไรมากนัก ทำได้เพียงรอเธอออก มา และรีบพูดถามอย่างเป็นห่วงเท่านั้น
หานเส่โยวเห็นเธอมองมาที่ตัวเอง ตาสวย ก็ปรากฏความหงุดหงิดขึ้น ในใจเกิดความรู้สึกที่ ว่าเสิ่นเฉียวตั้งใจแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าพี่ชาย เธอ ช่างชวนให้รู้สึกสะอิดสะเอียนจริงๆ!

ฉันไม่เป็นไร ”

ดังนั้น หานเส่โยวจึงหลบหลีกการจับต้อง ของเสิ่นเฉียว สีหน้านิ่ง

มือของเสิ่นเฉียวที่ยื่นออกไปหยุดชะงัก กลางอากาศ เธอมองหานเส่โยวอย่างไม่เข้าใจ

เกิดอะไรขึ้น? เส่โยว เธอ..

” เลขาซู ” หานชิงพูดขึ้นเสียงเย็นชา: ” พา คุณหนูไปจัดการแผลที่โรงพยาบาล อย่าให้เป็น รอยแผลเป็น ”

เดิมที หานเส่โยวที่ดีอกดีใจอยู่นั้น หลังจาก ที่ได้ยินประโยคนี้ ก็เหมือนถูกคนสาดน้ำเย็นใส่ สี เลือดบนใบหน้าของเธอซีดขาวทันที

พี่ พี…พี่ไม่พาฉันไปหรอ?”

เลขาซู ยืนขึ้น และพูดอธิบายกับหานเส่โย วนิ่งๆ: “ คุณหนูเส่โยวคะ ท่านประธานหานงานยุ่ง มาก และอีกสิบนาที เขาต้องรีบไปเข้าร่วมงาน ประชุมสำคัญ จึงให้ฉันพาคุณไปแทนค่ะ
หานเส่โยว: งานประชุมนั้นสำคัญกว่า บาดแผลของฉันหรอ…พี…

เลขาซู ขมวดคิ้ว เธอกลัวว่าคำพูดต่อไป ของหานเส่โยวจะทำให้หานชิงอารมณ์เสีย จึงรีบ เดินขึ้นไปโอบไหล่ของเธอไว้: ” พอแล้ว คุณหนู เสโยว ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกไม่สบายตัว ฉันจะพาคุณไป ตรวจที่โรงพยาบาลสักครู่ ตอนกลางคืน พอพี่ ชายของคุณเสร็จจากงานแล้วก็จะมาดูคุณ ไปกัน เถอะ ”

ไม่นาน เลขาซู ก็พาหานเส่โยวเดินออกไป

หานเส่โยวกัดริมฝีปากล่างอย่างคับแค้นใจ ก่อนออกไป เธอได้หันมองไปทางเสิ่นเฉียวด้วย ท่าทางที่ใกล้จะร้องไห้: เฉียวเฉียว ฉันกลัว เธอ ไปกับฉันได้ไหม? ”

เสิ่นเฉียวเห็นท่าทางของเธอก็รู้สึกเป็นห่วง เพียงแต่วันนี้เธอนัดหานชิงให้มา หานชิงไม่ไป เธอจะไปได้ยังไง….

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็มองเย่โม่เซินอ ย่างไม่รู้ตัว

เยโม่เซินมองเห็นการอ้อนวอนในดวงตา ของเธอ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้โง่ไปแล้วหรือไง?

แต่ถึงอย่างไรเย่โม่เซินก็ปฏิเสธเธอไม่ได้ เขาจึงพูดขึ้นเสียงเย็น: ไปเถอะ นานๆที่ผมจะมี โอกาสได้เจอกับประธานหาน พวกเธออย่าอยู่ให้ เสียบรรยากาศเลย

เสิ่นเฉียว: ..

ผู้ชายคนนี้ช่วยเธอหรือทำให้เธอดูแย่เนี่ย

ช่างปากร้ายและเย่อหยิ่งซะจริงๆ

แต่สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็มองเขาอย่าง ขอบคุณ หลังจากนั้นก็พูดขอโทษหานชิง และ พยุงหานเส่โยวเดินออกไป

เธอคิดว่า ถึงอย่างไรหานเส่โยวก็เป็นน้อง สาวของหานชิง ถ้าเธอไปกับหานเส่โยว เขาก็ คงจะไม่ว่าอะไรหรอก

หานเส่โยวเอนตัวพิงเสิ้นเฉียวอย่างหมด แรง และพูดขึ้น: ” เฉียวเฉียว มีเธอไปกับฉันด้วยก็ ดีเหมือนกัน เลขาซู ไม่อย่างนั้น คุณกลับไปเถอะ

ได้ฟังดังนั้น เลขาซู ก็ชะงักไปทันที่: ” แต่ ท่านประธานหานกำชับฉัน….
พี่ของฉันเป็นห่วงที่ไม่มีใครไปกับฉัน แต่ ” ตอนนี้ มีเฉียวเฉียวอยู่เป็นเพื่อนฉันแล้ว อีก อย่าง….ไม่ใช่ว่าอีกสิบนาที พี่ของฉันมีงาน ประชุมสำคัญหรอกหรอ? เขาต้องให้คุณช่วยแน่ๆ คุณไปช่วยพี่ของฉันเถอะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ