เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 250 ใครให้คุณแตะต้องของของผม



บทที่ 250 ใครให้คุณแตะต้องของของผม
“เฉียวเฉียว!” หานเส่โยวตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป เทียบกับเธอแล้ว เสิ่นเฉียวสงบนิ่งเป็นพิเศษ “สิ่งที่แกพูดไม่ออก ฉันพูดแทนแกหมดแล้ว” สีหน้าของหานเส่โยวซีดเซียวมาก จ้องหน้าเธออย่างกับผี เส้นเฉียวหัวเราะเบาๆหนึ่งเสียง ยืนมือไปหยิกแก้มที่เย็นๆของเธอ “ทําไมต้องทําหน้าตกใจขนาดนั้น?”
“แก แกอย่าพูดมั่วสิ” หานเส่โยวจับมือเธอไว้ แล้วก็ส่ายหัวแรงๆ: “ฉันกับ เยโม่เซินไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ ฉันก็ไม่ได้ชอบเขา! เราไม่ใช่ศัตรูหัวใจกัน เรา เป็นเพื่อนรักกัน”
“เพื่อนรักกัน…” เส้นเฉียวสะกดสามคํานี้และก้มหน้าลง น้ําเสียงยิ่งอยู่ ยิ่งต่ําลง: “เราเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ แต่ว่าฉันก็นึกไม่ถึงว่าเราจะชอบผู้ชายคน เดียวกันได้ แต่แกกลับหลอกฉัน”
“ฉันไม่ได้หลอกแกนะ!” หานเส่โยวร้อนใจขึ้นมาจริงๆ ลุกขึ้นและอ้อมไป จับมือของเธอตรงหน้าเธอ อธิบายอย่างร้อนใจ: “เฉียวเฉียว แกได้ยินใครพูด มั่วใช่ไหม? เสี่ยวเหยียนคนนั้นใช่ไหม? เธอยั่วยุอีกแล้วใช่ไหม? แกต้องเชื่อฉัน สิ ฉันไม่มีทางทําอะไรกับเยโม่เซินจริงๆ”
ตอนที่เงยหน้าขึ้น เสิ่นเฉียวเห็นต่างหูสีชมพูบนหูของเธอกําลังส่องแสง ระยิบระยับภายใต้การหักเหของแสงแดด เหมือนกําลังประชุดหานเสีโยวอย่าง นั้น”
“เสโยว แกรู้ไหม?” เสิ่นเฉียวจับมือของเธอไว้ แววตามองดูเธออย่างนิ่งๆ “ต่างหูสีชมพูคู่นั้นบนหูของแก ฉันเคยเห็นมาก่อน”
ประโยคเดียว ทําให้หานเส่โยวหยุดการกระทําทุกอย่างโดยสิ้นเชิง เธออ้าปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรกับเสิ่นเฉียว แต่ว่าตั้งนานยังพูด อะไรไม่ออกเลยสักคํา
เส้นเฉียวก็ยังยิ้มแย้มอยู่ พูดอย่างนิ่งๆ: “เรื่องของความรักมันบังคับใจกัน ไม่ได้ ฉันไม่โทษแกหรอก แต่ว่า………….ฉันก็ไม่อาจให้อภัยแกเหมือนกัน”
พูดจบแล้ว เสิ่นเฉียวลุกขึ้น ไม่มองหน้าหานเสโยวอีก แววตามองนอก ประตูอย่างเศร้าใจ
“วันหลัง เราจะไม่ใช่เพื่อนรักกันอีก”
จากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินจากไป หานเส่โยวตะลึงอยู่กับที่ตั้งนาน ถึงคิดจะ ตามออกไปอธิบาย แต่ว่าตอนที่ตามไปจนถึงหน้าประตู ไม่เห็นแม้แต่เงาของ เส้นเฉียว
เวลาเพียงสั้นๆ หานเสโยวใจเต้นจนไม่รู้จะทํายังไงได้ เธอนึกไม่ถึงว่า เรื่องนี้จะถูกเสิ่นเฉียวรู้ได้เร็วขนาดนี้ เธอยังอยากปกปิดไว้อีกช่วงหนึ่ง แค่เธอ ไม่พูดออกมา นิสัยของเสิ่นเฉียวน่าจะไม่ถามถึงจะถูก ใครจะรู้ว่าวันนี้เธอกลับตรงไปตรงมาขนาดนี้
หานเส่โยวจึงได้แต่หยิบมือถือออกมาโทรหาเงินเฉียว แต่ว่ามือถือของ เธอกลับปิดเครื่องแล้ว ไม่มีทางอื่น ในใจของหานเส่โยวร้อนใจ จึงรีบค้นหาทั่ว ทุกทั้งสี่ทิศ
หาเกือบครึ่งวัน เธอก็หาไม่เจอแม้แต่เงาของเสิ่นเฉียว ไม่มีทางเลือก หานเส่โยวจึงต้องกลับไปก่อน ใครจะรู้ว่ากลางทางได้รับสายของเซียวซู่ บอ กว่าเยโม่เซินอยากจะพบเธอ
หลังจากที่ได้ยินข่าวว่าเยโม่เซินอยากจะเจอเธอ อารมณ์ของหานเส่โยว ที่ยังเครียดๆเมื่อสักครู่นี้ กลับลืมไปหมดเลย ถามสถานที่ด้วยความดีใจ แล้วก็ รีบไปที่นั่นทันที
จนตอนที่เธอรีบไปถึงที่นั่น รู้สึกว่าเยโม่เซินกําลังมองเธออย่างเยือกเย็น แต่หานเส่โยวก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนน่ารักและเดินเข้าไป: “โม่เซิน คุณหาฉัน”
เซียวซูมองเห็นหานเส่โยว ถอยไปข้างๆสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว พยายามหลีกห่างจากเธอหน่อย
ถึงแม้จะรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่เขาก็ไม่ได้หลงรักผู้หญิงคนนี้ เห็น หน้าก็รําคาญแล้ว กล้าหักหลังเพื่อนรักของตนเอง อีกทั้งยังทําได้ไม่รู้สึก ละอายใจ เวลาที่เธอมองเห็นเปโม่เซินแล้ว ลูกตาแทบกระเด็นไปติดอยู่บนตัว เขาเลยทีเดียว
เยโม่เซินไม่ได้ตอบโต้กับเธอ แค่มองเธอพริบตาเดียว แล้วเหลือบไปเห็น ต่างหูสีชมพูคู่นั้นอยู่บนใบหูของเธอ สองตาที่แหลมคมอย่างกับนกอินทรีย์หยุด ชะงักอยู่อย่างนั้น แล้วยื่นมือไปดึงแขนของเธอมาที่ข้างๆตัวเอง
“ใครให้คุณใส่ต่างหูคู่นี้?” น้ําเสียงของเขาเยือกเย็นดั่งน้ําแข็ง คมเหมือนมีดที่เพิ่งลับแล้ว
“อ้า เจ็บ!” แขนของหานเส่โยวถูกเขาดึงจนมีรอยแดงๆ เจ็บจนสีหน้า ซีดเซียว แต่เยโม่เซินยังไม่คิดจะปล่อยเธอ สายตามองไปที่เธออย่างโมโหมาก: “ใครอนุญาตให้คุณเอาของของผม? พูด!”
หานเส่โยวเจ็บจนน้ําตาไหลลงมา “คืนนั้นมันตกลงมาจากกระเป๋าเสื้อสูท ของคุณ ฉันเห็นแล้วชอบ ก็เลย…”
“หยิบไปโดยไม่ถามก็คือขโมย! คุณหนูใหญ่ตระกูลหานขาดต่างคู่แค่คู่ เดียวอย่างนั้นเหรอ?”
เห็นต่างหูคู่นั้นใส่อยู่บนหูของเธอ ไม่รู้ทําไม เยโม่เซินรู้สึกอยู่เสมอว่า ต่างหูคู่นั้นมันเปรอะเปื้อน
ตอนนั้นเส้นเฉียวใส่แล้ว เขารู้สึกน่ารักเป็นพิเศษ แต่ใครจะรู้ว่าเธอไม่ซื้อ แล้วก็ หันตัวเดินออกไปเลย ดังนั้นเขาจึงย้อนกลับไปซื้อภายหลัง เตรียมจะหา โอกาสมอบให้เธอ
แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กลับแย่งไปใส่ก่อนแล้ว!
“ขอโทษ!” หานเส่โยวรู้สึกว่าแขนของตนเองเหมือนจะถูกดึงจนหักแล้ว เจ็บจนเธอร้องไห้น้ําตาไหล จึงได้แต่ขอโทษเยโม่เซินไม่หยุด: “ขอโทษจริงๆ ฉันชอบต่างหูคู่นี้จริงๆ ดังนั้นจึงเอาใส่ ถ้าคุณโกรธ ฉันจะคืนมันให้คุณ”
พูดจบ เธอยื่นมืออีกข้างหนึ่ง แกะต่างหูคู่นั้น
ใครจะรู้ว่าเยโม่เซ็นสลัดมือของเธอออกโดยตรง แล้วก็พูดด้วยเสียงที่ เย็นชา: “ไม่ต้องแล้ว ถึงคุณจะแกะออกมา ต่างหูคู่นี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”
ได้ยินดังนั้นแล้ว หานเส่โยวหยุดนิ่งกับที่ เธอมองหน้าเยโม่เซินอย่าง ตกใจ: “คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”
เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินแล้วก็พูดเพิ่มเติม: “ก็หมายความว่าคุณทําต่าง หูคู่นี้เปื้อนไปแล้วไง จริงๆเลย ยังเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหานด้วย ทําไมกิริยา มารยาทแย่ขนาดนี้? ของของคนอื่นไม่ถามก่อนแล้วก็หยิบไปเลยเหรอ? ใช่ คุณหนูใหญ่ตระกูลหานจริงๆหรือเปล่า หรือจะเป็นผู้แอบอ้าง?”
ตอนแรกก็แค่คําระบายเฉยๆ แต่ประโยคนี้กลับทิมโดนใจของหานเส่โยว สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นความดุร้ายทันที จ้องเซียวซูและพูดว่า: “คุณพูดบ้า อะไร?” เซียวซูตกใจกับสายตาที่ดุร้ายของเธอ “สายตาอะไรของคุณ?”
สายตาของเปโม่เซินมองมา หานเส่โยวจึงรีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเหมือน ดังเดิม กลายเป็นท่าทางที่น่ารัก: “โม่เซิน ขอโทษจริงๆนะ….ต่างหูคู่นั้นฉันไม่ ได้ตั้งใจจะใส่นะ ฉันก็แค่ตอนที่ตื่นมาแล้วเห็น จากนั้นรู้สึกว่าสวยมาก ฉันคิด ว่าคุณจะมอบให้ฉัน ดังนั้นฉันจึง..ใส่มัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ถ้าคุณไม่ชอบ วันหลังฉันจะไม่แตะต้องของคุณอีกแล้ว”
พูดจบ หานเส่โยวรีบแกะต่างหูออกมาวางไว้บนฝ่ามือของเยโม่เซิน “คืนให้คุณ ฉันสัญญากับคุณ ของที่คุณไม่ให้ฉันแตะต้อง ฉันจะไม่แตะ ต้องอีกเด็ดขาด”
ต่างหูสีชมพูคู่นั้นกลับมาอยู่ในมือของเยโม่เซินอีกครั้ง เยโม่เซินเห็นแล้ว รู้สึกรําคาญ ยิ้มอย่างเยือกเย็น: “ใส่ก็ใส่ไปแล้ว คุณคิดว่าผมยังจะเอาอีกเห รอ?”
สีหน้าของหานเส่โยวกลายเป็นสีหน้าที่ซีดขาว จนริมฝีปากไม่มีสีเลือด เลยสักนิด เธอกัดริมฝีปากด้านล่างและพูดเองเออเอง: “ฉันรู้แล้ว ต่างหูคู่นั้น คุณซื้อมาเพื่อจะมอบให้เส้นเฉียวใช่ไหม? ขอโทษจริงๆนะ ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะ เตรียมไว้มอบให้เส้นเฉียว ไม่ว่ายังไงฉันคงไม่แตะต้องต่างหูคู่นั้นแน่นอน!”
พูดจบแล้ว หานเส่โยวยกมือขึ้นมาตบหน้าตนเองหนึ่งที: “ฉันมันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรมาอยู่ตรงหน้าคุณ ฉันจะไปหาเส้นเฉียวเดี๋ยวนี้ ไปยอมรับผิดกับ
เธอ!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ