บทที่ 247 ขอให้สมหวัง
เยโม่เซินขมวดคิ้วขึ้นมา มองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างไม่ พอใจ
“คุณพูดอีกครั้งสิ?”
เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างขมขึ้น “พูดอีกครั้งแล้วจะยังไง? จะเปลี่ยนความคิด ของคุณและกันได้เหรอ? เยโม่เซิน ในเมื่อคุณไม่สนใจฉัน งั้นคุณก็อย่ายุ่งเรื่อง ของฉัน!”
“ไม่ยุ่งกับคุณ?” เปโม่เซินหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง ลูกตาสีดําๆเต็มไป ด้วยแสงที่น่าอันตราย: “พูดแบบนี้ คุณอยากจะบินหนีไปกับเย่หลิ่นหานกันสอง คนเหรอ? ผมขวางพวกคุณไว้เหรอ?”
“ใช่!” เสิ่นเฉียวไม่รู้เอาความกล้าหาญมาจากไหน ในเมื่อตอบอย่างเสียง ดังไปแล้วหนึ่งคํา ก็ต้องโต้แย้งให้ถึงที่สุด: “ใช่แล้วจะยังไง?”
วินาทีนั้น ลูกตาของเปโม่เซินกระพริบและลืมขึ้นมาโตๆ จากนั้นก็เริ่ม สะดุ้ง หลังจากที่ได้ยินเธอพูดยอมรับกับปากตนเองแล้ว มีอะไรคลานขึ้นมา ตรงหัวใจของเขา จากนั้นก็บีบหัวใจของเขาอย่างแรง ทําให้เขาเกือบจะหายใจ ไม่ออก
ไอ้ผู้หญิงสมควรตายนี่! กล้ายอมรับต่อหน้าเขา เธอยากอยู่ด้วยกันกับพี่ชายใหญ่เหรอ? เขายังไม่ทันปรับอารมณ์และความรู้สึก เสิ่นเฉียวก็หันหลังไป
“ใช่ฉันชอบพี่ชายใหญ่ พี่ชายใหญ่อ่อนโยนห่วยใยคนอื่นตลอดเวลา ทั้ง ยังมีมารยาทดีงาม ดีกว่าคนที่เย่อหยิ่งยโสโอหังอย่างคุณหลายร้อยเท่า ดีกว่า คนที่คิดแต่อยากจะบีบบังคับคนอื่นอย่างคุณเยอะเลย เยโม่เซิน คุณคิดมา ตลอดว่าฉันชอบคุณ ที่จริงแล้วคุณคิดผิดไปแล้ว ฉันไม่เคยชอบคุณ คนอย่าง คุณ ถึงแม้ผู้ชายบนโลกใบนี้จะตายหมด ฉันก็จะไม่ชอบคุณแม้แต่นิดเดียว”
พูดจบ เส้นเฉียวไม่สนใจคนข้างหลังจะตอบยังไง ก้าวเดินออกไปจากที่ นั่นเลย
เยโม่เซินนั่งอยู่บนรถเข็น ในใจเหมือนถูกเข็มทิ่มลงกลางใจอย่าง กะทันหัน ความรู้สึกที่แปลกเช่นนี้ทําให้รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากจนต้องขมวด คิ้วขึ้น ยื่นมือมากดที่หน้าตนเอง
ใช่…เขากําลังเจ็บปวดใจหรือ? เพราะผู้หญิงคนนั้น? มันน่าหัวเราะเยาะที่สุด!
เยโม่เซินมองดูเงาหลังของเธอ สักพักริมฝีปากก็แสยะยิ้มขึ้นอย่างเยือก เย็นและประชด
ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่มีอะไรที่เยโม่เซินอย่างเขาต้องสนใจ บนหนทาง ชีวิตของเปโม่เซินอย่างเขา ไม่ต้องการมีผู้หญิงอยู่แล้ว
ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ ตอนที่เสิ่นเฉียวนอนกลับไปที่นอนบนพื้นของเธอ ก็ยัง กลั้นน้ําตาไม่ที่ไหลออกมาจนเต็มตาไม่ได้
คําพูดที่เธอพูดเหล่านั้นมันเลือดเย็นมาก แต่เธอรู้ว่าคําพูดพวกนั้นที่จริง แล้วทําร้ายแค่ตนเอง บางทีเปโม่เซินอาจจะไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดเลยด้วยซ้ํา
หลังจากที่เธอได้ยินเขาไปอาบน้ําแล้ว เส้นเฉียวนึกขึ้นได้ หรือลุกขึ้นมา เช็ดๆน้ําตาบนหน้าตนเอง จากนั้นลุกไปตรงที่เขาแขวนเสื้อสูท
เสื้อสูทตัวนั้นเป็นเสื้อที่เขาใส่ตัวนั้น ถ้าเขามอบของออกไปแล้ว กล่อง นั้นน่าจะไม่อยู่ในนั้นแล้ว
เส้นเฉียวท่าทางระมัดระวัง เหมือนขโมยอย่างนั้น ยื่นมือเข้าไปล้วง กระเป๋าเสื้อทั้งสองข้าง แป๊บเดียวจับโดนกล่องเล็กๆที่แข็งๆ
นึกไม่ถึง…ยังอยู่ที่เขาเหรอ? เส้นเฉียวตะลึงไปสักพัก หยิบกล่องนั้นออกมา ใช่กล่องที่เห็นวันนั้นจริงๆด้วย ทําไมยังอยู่ที่เขา? หรือว่า เธอเข้าใจเขาผิดไปเหรอ?
ทันใดนั้น ลึกๆในใจของเส้นเฉียวรู้สึกผิดมาก ถ้าเธอเข้าใจเขาผิดจริงๆ คําพูดเหล่านั้นที่เธอพูดทําร้ายเขา………..
นึกถึงตรงนี้ มือข้างหนึ่งของเส้นเฉียวเปิดกล่องออก จากนั้นเธอตะลึงอยู่ กับที่
หลังจากนั้นสักพัก เธอปิดกล่องแล้วยิ้มอย่างขมขึ้นและเอากล่องใส่กลับ ไปในกระเป๋าเสื้อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ร่างของเสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าอย่างล้มลุกคลุกคลาน ตอนที่นอนลง เธอหลับตาลง แล้วน้ําตาก็ไหลลงมาอย่างสิ้นหวัง กล่องอันนั้นว่างเปล่า
ต่างหูสีชมพูคู่นั้นที่อยู่ข้างในไม่อยู่ในนั้นแล้ว มันใส่อยู่บนหูของหานเส่โยว
ตอนที่หานเส่โยวพูดถึงต่างหูคู่นี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย จาก นั้นก็พูดไม่เต็มประโยค หลังจากนั้นก็ให้เธอต้องเชื่อใจเธอ
เชื่ออะไรเธอ? ตอนนี้เสิ่นเฉียวเข้าใจทุกอย่างแล้ว
เส้นเฉียวหลับตาลง คําพูดและเรื่องราวที่หานเส่โยวและเยโม่เซินเคย พูดกันมันโผล่ขึ้นมาในสมองเหมือนม้าเดินมองดูดอกหญ้าข้างทางอย่างนั้นไป เรื่อยๆ จนเสิ่นเฉียวหลับใหลเข้าไปในความฝัน
ถึงเวลาดึกๆ เสิ่นเฉียวตื่นมาหนึ่งครั้ง จับหมอนแล้วถึงรู้ว่าหมอนตนเอง เปียกไปหมด
ไม่รู้ทํายังไงดี จึงต้องกลับหมอนอีกข้างขึ้นมานอน ในห้องนอนเงียบ สนิท เธอหันข้างนอนดูแสงจันทร์นอกหน้าต่าง สักพักหนึ่งก็ค่อยๆหลับตาลง
ช่างมันเถอะ ปล่อยมันเป็นอย่างนี้เถอะ หลีกทางให้คนอื่นสมหวัง ก็เป็นเรื่องที่ดี
ไม่ว่าจะยังไง ผู้หญิงที่แต่งงานรอบสองอย่างเธอ ยังท้องลูกของคนอื่น อยู่
ไม่สมควรได้รับความสุขหรอก พรุ่งนี้ เธอก็ไปหาหานเส่โยวพูดคุยให้ชัดเจน
หลังจากที่คิดดีๆแล้ว เสิ่นเฉียวพบว่าหัวใจของตนเองสงบลง คืนนี้นอน ให้อิ่ม รอจนพรุ่งนี้เช้าตื่นมา เธออาบน้ําแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างใจเย็นๆ จาก นั้นนั่งข้างหน้าโต๊ะเครื่องแป้งนานๆสักทีหนึ่ง มองกระจกแล้วก็ตั้งใจแต่งหน้า ทาปาก
ตอนที่เยโม่เซินเห็นภาพนี้แล้วทนไม่ไหวจนขมวดคิ้วขึ้น
วันนี้ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนเพศแล้วเหรอ? แต่งงานมาตั้งนาน ครั้งแรกที่เห็น เธอนั่งแต่งหน้าหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
ที่จริงแล้วเส้นเฉียวไม่ค่อยแต่งหน้าเลย แต่ไม่ได้แปลว่าเธอแต่งไม่เป็น เมื่อก่อนตอนที่ยังสาวๆ ทุกคนต่างก็อยู่ด้วยกัน ก็รักสวยรักงามเหมือนกัน แต่ ว่าหลังจากนั้นไม่ค่อยมีเวลา อีกทั้งยังไม่มีกะจิตกะใจที่อยากจะแต่งหน้าแล้ว
เธอตั้งใจเขียนขอบตาอย่างจริงจัง มือก็ไม่สั่น วาดขอบตาได้เส้นเล็กๆ และสวยมาก แป๊บเดียวก็วาดเสร็จแล้ว ขอบตาเส้นเล็กๆดําๆทําให้ตาที่ดูจืดๆ กลายเป็นตาที่มีดอกไม้ไฟอย่างนั้น จากนั้นเส้นเฉียวก็เริ่มหนีบขนตาและปัดขนตาด้วยมาสคาร่า
จากนั้นก็ตามด้วยลิปสติก ตอนที่เธอเพิ่งจะทาลิปสติกเสร็จแล้วนั้น ยัง เม้มปากตรงหน้ากระจก ทั้งปากดูแดงชัดอย่างไม่มีที่เปรียบ
วางลิปสติกลงแล้ว เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นตนเองยังไม่ได้ปัดแก้มเสริมคาง ตอนที่เริ่มจะปัดนั้น กลับรู้สึกว่าด้านหลังของตนเองมีเงาเกินมาอีกคน เป็นเยโม่เซิน มองผ่านกระจก เส้นเฉียวมองเห็นเปโม่เซินจ้องมองตนเองอย่างน่ากลัว “คุณแต่งหน้าครั้งแรก” เสียงของเขาแหบแห้ง พูดอย่างสีหน้าไม่ดี
ในใจของเสิ่นเฉียวเข้าใจดีแล้ว ดังนั้นจึงยิ้มให้เขาที่อยู่ในกระจก: “ไม่ดี เหรอ? ฉันแต่งตัวให้สวย ก็ต้องทําให้คุณมีหน้ามีตามากขึ้น แต่ว่า….ใน อนาคต คุณคงจะไม่ต้องการแล้ว”
ประโยคหลังเธอพูดด้วยเสียงเบาๆ เยโม่เซินได้ยินไม่ชัด ได้ยินแค่นิด เดียว ขมวดคิ้วขึ้นและถามอย่างไม่พอใจว่า: “คุณพูดอะไรของคุณ?”
เส้นเฉียวตั้งสติดีๆ ยิ้มให้เขาในกระจก: “ฉันพูดอะไรไปเหรอ? ไม่ได้พู ดมั้ง? ฉันแค่พูดว่า คุณต้องการมีหน้าตาไม่ใช่เหรอ? ฉันแต่งตัวให้สวยๆ มันก็ ทําให้คุณมีหน้ามีตาขึ้นมาบ้างใช่ไหมล่ะ?”
พูดจบแล้ว เสิ่นเฉียวลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเลือกชุดกระโปรงสีฟ้าและ เปลี่ยนใส่ ตอนที่เดินออกมาปล่อยผมลงมาด้วย ผมที่ดําเงาถึงเอวพาดอยู่บน ไหล่อยู่อย่างงั้น เพิ่มความมีเสน่ห์ให้เธออีกหน่อย
มองเห็นเสิ่นเฉียวในภาพนี้ ในใจของเยโม่เซินรู้สึกไม่ดีมากในชั่วขณะ หนึ่ง เขาเม้มริมฝีปากที่บางๆ ซักถามอย่างเย็นชา : “คุณจะออกไป?” ได้ยินดังนั้น เส้นเฉียวพยักหน้า: “ใช่ ฉันกะว่าวันนี้จะชวนหานเส่โย
น…ไม่ได้ไปเดินช้อปปิ้งด้วยกันมานานแล้ว” ได้ยินชื่อของหานเส่โยวแล้ว สีหน้าของเปโม่เซ็นบนใบหน้าเปลี่ยนไป นิดๆ แววตาเหมือนไม่ค่อยปกติ
“คุณจะไปหาเธอ?”
วออกมา เราสองคน…… ไม่ได้ไปเดินช้อปปิ้งด้