บทที่ 727 คนหาเจอแล้ว

ระยะห่างระหว่างทั้งสอง ดูเหมือนจะใกล้ชิดขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวเหยียนจ้องมองซูจิ๋วอย่างลังเล ใบหน้าของซูจิ๋วระบาย รอยยิ้ม ท่าทางเหมือนพี่สาวคนรู้ใจ

มีคําถามอะไร คุณถามเถอะ” คุณมีคําถามใด ๆ เพียงแค่ถาม ៗ

“พี่…… ซูจิ๋ว”

เพื่อแสดงถึงมารยาทของตัวเอง เสี่ยวเหยียนได้เพิ่มคำว่าพี่ สาวด้วย คิ้วของซูจิ๋ว มีรอยยิ้มเพิ่มขึ้นมา “หือ?”

“คือว่า…….คุณเป็นเลขาเคียงข้างพานชิงมานานหลายปี ไหม………..ไมหานซิงถึงโสดมาตลอด” หลังจากพูดจบ เสียว เหยียนก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย นิ้ว ชนเข้าหากัน

ซูจิ๋วรู้แค่ว่าเธอมีข้อสงสัย แต่ไม่รู้ว่าเธอจะถามคำถามนี้ หลังจากซะงักอยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ๋วสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของหญิงสาว แดงระเรื่อ ซึ่งเห็นได้ชัดว่า คือท่าทางที่กำลังมีความรัก

“คุณ ชอบประธานหาน?”

เสี่ยวเหยียนไม่คาดคิดว่า เธอจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เลย

หน้าขึ้นทันที หน้าแดงระเรือจ้องมองซูจิ๋ว “ฉัน…… “เอาล่ะ ซูจิ๋วตัดบทเธอเอง แล้วพูดขึ้นอย่างราบเรียบ “คุณไม่
ต้องพูด ฉันก็รู้แล้ว ที่จริงหลายปีมานี้ คนที่ชอบประธานทานมี เยอะแยะมากมาย แต่ว่ากะจิตกะใจของประธานทานในช่วงแรก อยู่ที่น้องสาวตัวเองตลอด อาจเป็นเพราะว่า พ่อแม่เสียชีวิตเร็ว เกินไป เขาอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ดังนั้นแม้ว่าจะหาจื่อพบ แล้ว ความปรารถนาของเขาที่มีต่อครอบครัว ก็เหนือสิ่งอื่นใด

เสี่ยวเหยียน …..อย่างนี้เหรอ?”

“ใช่” ซูจิ๋วยิ้มพยักหน้า “คนเรา เมื่อบางสิ่งบางอย่างกลาย เป็นนิสัยแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง ยิ่งไปกว่านั้น ประธานหาน ไม่มีความต้องการกับความรักเลยสักนิด ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็น ต้องไปเปลี่ยนแปลงกับนิสัยและสถานะในปัจจุบันของตัวเอง คุณชอบเขา? เหมือนดั่งแมลงเม่าบินเข้ากองไฟโดยแท้จริง ใน ฐานะคนเคยผ่านมา ยังคงต้องแนะนำคุณค่หนึ่ง ช่างมันเถอะ

“ช่างเถอะ?” เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่า จิ๋วจะพูดตรงขนาดนี้ ถึงกับให้เธอยอมแพ้โดยตรง? คือ หมายความว่าไม่ต้องชอบทานซึ่งต่อไปหรือ?

“ใช่เลย คนแบบเขา…ความรักสําหรับเขาแล้ว ไม่มีอยู่จริง เลย ถ้าคุณชอบเขา ก็มีแต่จะเพิ่มความเสียใจเท่านั้น

เสี่ยวเหยียน ..….…..….

ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ เขาได้บอกกับตัวเองอย่าง ชัดเจนแล้วว่าอย่าชอบเขาอีก

แต่ว่า เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ มักจะรู้สึกว่า เพียงแค่ตัวเอง พยายาม ก็จะมีความหวัง
“ดูสีหน้าของคุณแบบนี้ คือเคยโดนเขาปฏิเสธแล้ว?”

“พี่? พี่ พี่รู้ได้ยังไง?

“เมื่อก่อนเขาก็ปฏิเสธกันอย่างชัดเจนแบบนี้

“เสี่ยวเหยียน ..…….

“ตอนนั้น ฉันไม่กล้าสารภาพความในใจกับเขา ฉันแค่แอบ ชอบเขาเงียบๆ ฉันรู้ว่ามันยากที่เขาจะเปลี่ยนนิสัยของตัวเอง ฉัน จึงคอยตามอยู่ข้างกายเขาเงียบๆ เพื่อจัดการกับเรื่องทุกอย่าง อยากให้เขาเคยชินที่มีฉันวันไหน……..ถ้าฉันไม่ได้อยู่ข้างกายเขา แล้ว เขาจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนขาดอะไรไป ถึงเวลานั้น ฉันก็ สําเร็จแล้ว”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง จากนั้นก็ ยกนิ้วโป้งขึ้น ชื่นชมซูจิ๋ว “พีช พี่ฉลาดมากเลย ทำไมฉันถึงคิด วิธีแบบนี้ไม่ได้”

เมื่อมองท่าทางของสาวน้อยตรงหน้า มองตัวเองด้วยความ ชื่นชม ชูจิ๋วก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

หญิงสาวคนนี้ บ้าบิ่นหรือเปล่า?

“แต่แล้ว ฉันฉลาดแล้วมีประโยชน์อะไร? เขาไม่อยากได้ ต่อ ให้เคยชินแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้คุณดูสิ ตอนนี้ฉัน แต่งงานแล้ว มีลูกแล้วด้วย เขายังโสดอยู่ แต่ฉันยังคงเป็นเลขา อยู่เคียงข้างเขา ตอนนี้ คุณสามารถเข้าใจได้หรือยัง?”

“แล้วพี่! ทำไมถึงยังอยู่เป็นเลขาข้างกายเขาล่ะ?”
“พูดถึงเรื่องนี้ มันก็โหดร้ายนิดหนึ่งจริงๆ ตอนนั้นหลังจากที่ เขาบอกกับฉันอย่างชัดเจนแล้วว่า อย่ามีความคิดแบบนั้นกับเขา ยังถามฉันว่า จะเกลียดแค้นเขาเพราะเรื่องนี้ไหม แล้วคิดจะไม่ ทํางานในบริษัทอีกต่อไป

พูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของซูจิ๋วสุดยอดจริงๆ

“ตอนนั้นฉันไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเขาจะถามอย่างนั้น แล้วฉัน จะทำยังไงได้ล่ะ? ถ้าลาออกไม่ทำจริงๆ นั้นก็จะดูเหมือนว่า ฉัน โกรธแค้นเขาเพราะเรื่องนี้จริงๆ ดังนั้น………จึงต้องทำมาโดย ตลอด”

“ให้ตายเถอะ หานซึ่งเจ้าเล่ห์จริงๆเลย ฉันยังคิดว่า……เขา เป็นคนที่เยือกเย็นมากเสียอีก คิดไม่ถึงว่า………

ชูวยืนขึ้น ตบไหล่ของเธอเบาๆ ยังไงก็ตาม คุณคิดดูดีๆแล้ว

กัน ฉันยังมีธุระ ไม่คุยเล่นกับคุณแล้วนะ”

หลังจากที่ซูจิ่วจากไป เหลือเสี่ยวเหยียนไว้ ตัวเองได้เท้าคาง ไว้ ครุ่นคิดอยู่ที่เก้าอี้เนิ่นนาน

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า หานซื้อยังคงพักฟื้นในห้องผู้ป่วย ตัวคนเดียว กินดื่มได้ตามปกติ แต่ไม่อยากเห็นคนอื่นเลย

เสี่ยวหมี่โต้วร้องไห้หาแม่ตั้งหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่เป็น ประโยชน์อะไร

และทานซึ่งก็มาพูดเกลี้ยกล่อมหานมู่จื่อด้วยตัวเองหลายครั้งแล้ว แต่สุดท้ายแล้ว อย่างคงโดนหาน จื่อเชิญออกจากห้องผู้ ป่วย ด้วยใบหน้าที่เย็นชา หานซิง ประธานบริษัทตระกูลหานผู้ สง่างาม เดินคอตกเสียหน้าออกจากห้องผู้ป่วย สายหัวอย่างจน ปัญญา

โทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน หานซึ่งเหลือบมองไปที่หน้าจอ แล้ว รับสาย

“มีเรื่องอะไร?” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ขณะที่พูด ก็ยื่นมือไป นวดขมับที่เจ็บแปลบๆของตัวเอง เรื่องในช่วงนี้ เยอะมากจน ทำให้เขาเหมือนถูกเผาไหม้อย่างรุนแรง

เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่หานซึ่งมีความรู้สึกแบบนี้

“ประธานหาน เรื่องที่คุณรับสั่งพวกเรา มีข่าวแล้ว! หานชิงชะงัก เรื่องที่ตัวเองรับสั่งพวกเขา? ในไม่ช้า คิ้วของเขา

ก็ขมวดมุ่น

“นายหมายถึง ??

“พวกเราเจอแล้ว !!!”

ลมหายใจของหานซิงเกือบจะหยุดลง เขาเอาโทรศัพท์มาไว้ ตรงหน้า มองไปที่หมายเลขโทรเข้า กลัวว่าตัวเองจะได้ยินผิด ไม่เช่นนั้น………หาเจอเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?

หลังจากที่ยืนยันว่าการโทรนั้นถูกต้องไม่ผิดพลาด ทานซึ่งก็คือ เบาๆ แล้วถามว่า “หาเจออะไร?”
“เอ๋อ” ทางปลายสาย โดนเขาถามอย่างนี้ กลับรู้สึกนิ่งอึ้งเล็ก น้อย “คือประธานหานรับสั่งให้เราหาคนไม่ใช่หรือ ? หรือว่า……. คือพวกเราที่เข้าใจผิดแล้ว?

หานชิงหลับตาลง ใช้โอกาสนี้หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบความ ตื่นเต้นในใจตัวเอง หลายครั้งหลังจากนั้น อารมณ์ของเขาก็สงบ ลงไม่น้อย เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาก็เต็มไปด้วยความ กระจ่างและความสงบ

เขาเม้มริมฝีปากบางของตัวเอง แล้วพูดอย่างเย็นชา “คนหา เจอแล้ว?”

“ครับ ประธานหาน

“บอกที่อยู่ฉันมา ฉันไปตอนนี้เลย

ในขณะที่ทานชิงพูดอยู่ ก็เริ่มหยิบกุญแจรถออกจากกระเป๋า ของตัวเอง นี่เป็นเพียงการกระทำของจิตใต้สำนึกเท่านั้น ใครจะ รู้ว่า……เขาแค่มาเยี่ยมหาจื่อเท่านั้น ทันทีที่ลงจากเครื่องบิน ก็ ให้คนขับรถพามา ไม่ได้ขับรถมาเอง

ดังนั้นการกระทําของเขาจึงชะงักไว้ชั่วคราว “ช่างเถอะ นาย ส่งตำแหน่งไปยังโทรศัพท์มือถือของฉันโดยตรง ฉันจะไปตามที่ อยู่”

ได้ครับ ประธานทาน ฉันจะส่งตำแหน่งให้คุณทันที

“อืม”
หลังจากวางสายแล้ว หานซึ่งก็เก็บโทรศัพท์ ก้าวขาที่สูงยาว เดินเหยียดตรงออกจากโรงพยาบาล

เขาไม่ได้สังเกตเห็น ตัวเองก้าวเดินอย่างรีบร้อน เพียงแต่ กำลังคิดในใจว่า ถ้าคนเหล่านั้นหายไม่เซ็นเจอแล้วจริงๆ นั้น…..น้องสาวของเขา มู่จื่อ ก็ไม่จำเป็นต้องทนทุกข์ทรมานอีก ต่อไป

“ทานชิง!”

หานชิงหยุดเดิน หันกลับมา เห็นเสี่ยวเหยียนเดินเข้ามาหาตัว เองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยุดตรงหน้าเขา

“เมื่อกี้ฉันได้ยินคุณพูดว่า คนหาเจอแล้ว? คือ…..คุณชายเ หาเจอแล้วใช่ไหม?ฉัน ฉันจะไปกับคุณได้ไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ