บทที่96 เป็นคู่ออกงานของฉัน
เสิ่นเฉียวบอกตำแหน่งเสร็จสรรพก็ออกไปรอ ด้านนอก
รอประมาณ20นาที่รถของหานเส่โยวก็ขับมาอยู่ ตรงหน้าเธอ เธอรีบพุ่งไปเปิดประตูแล้วนั่งลงในรถทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ไปบริษัทก่อนเถอะ ฉันกำลังจะสายแล้ว เดี๋ยว ฉันเล่าให้ฟังระหว่างทาง”
หานเส่โยวได้ยินก็รีบกลับหัวรถ
“เย่โม่เซินทำไมถึงยึดโทรศัพท์เธอ? เธอไป ทำให้เขาโมโหหรือเปล่า? หรือว่าเธอทำความแตกไป แล้ว??”
เฉินเฉียวสายหน้า “ไม่น่าจะใช่ ฉันไม่ได้พูดอะไร เลย แต่ว่าเมื่อคืนเราทะเลาะกัน”
“ทะเลาะกัน? เกิดอะไรขึ้นบ้าง? เล่าให้ฉันฟัง หน่อย”
เรื่องที่เฉินเฉียวทะเลาะกับเย่โม่เซิน เธอไม่ค่อย กล้าเล่าละเอียดมากนัก เธอแค่พูดเหตุผลรวมๆว่าทำไม ถึงทะเลาะกันให้หานเส่โยวฟัง
“โอ้โห เขาไม่ชอบเธอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? ชอบใช้คำพูดพวกนี้ทำร้ายเธอบ่อยๆ เขานี่มันไม่ต่างจาก งพิษเลย”
ได้ยินประโยคที่บอกว่าเขาไม่ชอบเธอ เสิ่นเฉียวก็ รู้สึกใจหาย พยักหน้าอย่างน้อยใจ “ใช่นะสิ เขาน่าจะ เกลียดฉันมากๆเลยล่ะ”
“ถ้าพูดจากสถานการณ์ในตอนนี้นะ เธอก็ไม่ได้ ทำให้ความลับรั่ว แล้วก็ไม่ได้พูดถึงอะไรแปลกๆ ฉันว่า เขาไม่ได้รู้อะไรถึงจะถูก ยังไงซะ เรื่องนี้ก็มีแค่เราสอง คนที่รู้ใช่ไหม?”
เสิ่นเฉียวยักหน้าอย่างแรง “ฉันบอกเธอแค่คน เดียว”
“งั้นก็โอเค จากการวิเคราะห์ของฉัน ฉันว่าเขา
เอาโทรศัพท์เธอไปเพราะต้องการจะแกล้งเธอเล่น มากกว่าอีกอย่างนะ… เขาอยากให้เธอชุดใช้ ก็คงจะ แกล้งหาเรื่องทรมานเธอ” “เส่โยว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งวิเคราะห์เรื่อง
นี้นะ ตอนนี้โทรศัพท์อยู่ในมือเขา เขาอาจจะเจอแชทที่
พวกเราเคยคุยกันก็ได้
“พระเจ้าช่วย! เรื่องสำคัญขนาดนั้น คุยเสร็จแล้ว เธอไม่ได้ลบเลยหรอ?”
เสิ่นเฉียวก็คิดว่าเธอเองไม่ระมัดระวังมากพอ “แช ทเก่าๆนะลบแล้ว แต่ล่าสุดที่คุยกันยังไม่ได้ลบ ฉันเองก็ ไม่คิดว่าเขาจะมาเอาโทรศัพท์ฉันไป”
“แล้วตอนนี้จะทำไง โทรศัพท์ก็โดนยึดไปแล้ว
เขาก็ไม่ยอมคืนให้ เธอก็ทำได้แค่ภาวนาให้เขาไม่ค้น
โทรศัพท์เธอแล้วแหละ”
เสิ่นเฉียวรู้สึกปวดหัว เธอยกมือขึ้นไปนวด ระหว่างคิ้ว หานเส่โยวหันไปมองเธออย่างเหลืออด เลย ด่าเธอขึ้นมาประโยค นึ่ง “ฉันกำลังจะโง่ก็เพราะเธอเนี่ย แหละ ถ้าลบประวัติการแชทไปตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็ไม่ ต้องมานั่งร้อนใจอยู่แบบนี้หรอก”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร
“ฉันไปส่งเธอที่บริษัทก่อน ระหว่างนี้เธอพยายาม อย่าตื่นตูมล่ะ ดูสถานการณ์ให้แน่ใจก่อนค่อยลงมือ” พูดจบ หานเส่โยวก็ยัดโทรศัพท์เครื่องนึ่งใส่มือ เธอ “นี่โทรศัพท์ของฉัน ให้เธอเอาไปใช้ก่อน”
เส้นเฉียวพยักหน้า “แล้ว ของเธอล่ะ?”
“เธอโง่รึเปล่า นี่มันโทรศัพท์ที่ฉันเตรียมเอาไว้ใช้ ฉุกเฉิน ฉันก็มีเครื่องที่ฉันใช้ประจำย่ะ”
“อืม”
“กำลังจะถึงแล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉัน เรื่องอื่นเธอก็ดูสถานการณ์แล้วค่อยๆแก้ไขไปแล้วกัน รีบๆเอาโทรศัพท์กลับมาให้ได้ล่ะ”
หลังจากที่เสิ่นเฉียวลงจากรถ เธอหันกลับไปมอง
หานเส่โยวอย่างกังวล หานเส่โยวโบกมือให้เธอ “รีบ เข้าไปได้แล้ว” ถึงตอนนี้เสิ่นเฉียวถึงได้ยอมก้าวเท้าเข้าบริษัทไป
เธอสูดหายใจเข้า บอกตัวเองว่าต้องใจเย็นๆ อย่า
ตื่นตูม
หลังจากเดินเข้าบริษัทไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็ขึ้นตีก ไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เห็นว่าภายในบริษัทยังเงียบ อยู่ เธอเลยลุกไปชงกาแฟ แล้วนำเข้าไปข้างใน
ตอนที่ผลักประตูเข้าไป เธอเห็นสายตาของเย่โม่ เซินกำลังจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วกำลังเคาะอยู่ บนแป้นพิมพ์ กำลังใจจดใจจ่อ
เสิ่นเฉียวกลอกลูกตาไปมา เม้มปาก สุดท้ายก็ ตัดสินใจวางกาแฟเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเขา
“คุณชายเย่ กาแฟค่ะ”
เย่โม่เซินไม่ตอบอะไรเธอ เธอขยับปากไปมา อยากถามเขาเรื่องโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่จะคืน
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ถามออกไป พยายามเตือนสติ ตัวเองเอาไว้ เริ่มใจเย็นลง
ห้ามทำตัวเป็นกระต่ายดื่นตูมเด็ดขาด
คิดถึงตรงนี้ เธอก็จัดการเก็บคำถามเอาไว้ในใจ
วางแก้วกาแฟลงแล้วก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงาน ของเขาไป
เยโม่เซินหลังจากที่ได้ยินเสียงประตูปิดลง ประหลาดใจที่เมื่อกี้เธอเข้ามาแล้วไม่ถามเรื่องโทรศัพท์ เลยแม้แต่น้อย แถมยังเงียบราวกับว่าไม่ได้มีใครเข้ามา ในห้องนี้อีก เขาเลยอดไม่ได้ที่จะหลุบตามองแก้วกาแฟ บนโต๊ะ
เธอไม่ได้ขอโทรศัพท์คืนจากเขา
เยโม่เซินหรี่ตา หยิบโทรศัพท์ของเสิ่นเฉียวออก มาจากกระเป๋ากางเกง
โทรศัพท์เครื่องนี้เก่ามากแล้ว แค่มองก็รู้ว่าใช้มา เป็นปีแล้ว ต่อให้โยนทิ้งก็ไม่เจ็บใจแต่ว่าหน้าตาร้อนรน ของเธอเมื่อวานตอนที่เธอรู้ว่าหาโทรศัพท์หายไป ทำให้ เขาอยากรู้ว่าภายในโทรศัพท์เครื่องนี้มีความลับอะไรกัน แน่
แต่ว่าจนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ดู
เลย
เย่โม่เซินไม่สนใจหรือยากจะรู้ความลับของคน
อื่น
ถ้าไม่ใช่เพราะสามีเก่าของเธอ โทรมาหาเธอแล้ว ล่ะก็ เขาก็ไม่มีทางยึดโทรศัพท์เธอมา
ถ้าคืนโทรศัพท์ให้เธอ แล้วสามีเก่าของเธอโทร มา แล้วพวกเขาติดต่อกัน….
คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ไม่รีรอ รีบโทรศัพท์หาเซียว
ซู่
“ช่วยไปซื้อซิมโทรศัพท์ใหม่ให้หน่อย แล้วก็เอา เข็มถอดซิมมาด้วยนะ”
ฝั่งเซี่ยวซู่ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็รีบจัดการทันที เมื่อเสิ่นเฉียวกลับถึงโต๊ะตัวเอง เธอก็พ่นลม หายใจออกมา
เสียงโทรศัพท์ดัง เสิ่นเฉียวถึงโทรศัพท์ออกมาดูเป็นหานเส่โยวที่ส่งข้อความมาถามเธอว่า ก้าวหน้าไป ถึงไหนแล้ว
เสิ่นเฉียวเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้เธอฟัง หานเส่โยวชม เธอแล้วบอกให้เธอรักษาสถานการณ์ตอนนี้เอาไว้ อย่าง น้อยวันนี้ทั้งวันก็ห้ามไปยั่วยุเยโม่เซินเด็ดขาด แต่ถ้ามี โอกาสก็ต้องรีบคว้าไว้
เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์ไว้ตามเดิมวันนี้ทั้งวันเธอ ดูอ่อนเพลีย
เธอมัวแต่กังวลเรื่องที่เย่โม่เซินจะรู้ความลับของ เธอ แต่ว่าเวลาที่เธอต้องเจอกับเย่โม่เซินเธอก็พยายาม รักษาความเงียบเอาไว้ ไม่พูดถึงเรื่องโทรศัพท์อีก
แล้วเย่โม่เซินก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องโทรศัพท์อีก เหมือนกัน เขาทำเหมือนกับว่าลืมเรื่องไปนี้ไปเสียสนิท
จนใกล้เวลาที่จะต้องเลิกงาน อยู่ๆเขาก็บอกเธอ ว่าไปงานเลี้ยงคืนนี้เป็นเพื่อนเขา
เสิ่นเฉียวคิ้วขมวด
“คุณชายเยจะต้องไปร่วมงานเลี้ยงส่วนตัว ดู เหมือนว่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะคะ”
เยโม่เซินกระตุกหัวคิ้วขึ้น “ก็แค่ไปเป็นคู่ออกงาน ของฉัน เลิกงานแล้วฉันจะคืนโทรศัพท์ให้”
ฟังจบ เสิ่นเฉียวอดไม่ไหวกัดปากตัวเองอีกครั้ง
ไอ้คนเลวนี่! ยังจะกล้ามาขู่ฉันอีก
เธอเงยหน้ามองเขา “แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณจะไม่โกหกฉันอีก? ทั้งๆที่….” เมื่อวานเขาก็โกหกเธอไป แล้วครั้งหนึ่ง
สั่งให้เธอจูบเขา แล้วเขาก็จะคืนโทรศัพท์ให้
ทั้งๆที่เธอจูบกับเขาไปตั้งสองครั้ง สุดท้ายเขาก็ ไม่ยอมคืนมันให้เธอเสียที
นี่มันจะเกินไปแล้ว!
“ไม่อยากได้?” เย่โม่เซินหัวเราะ “ระหว่างทางที่ จะไปงานเลี้ยงต้องผ่าน ทะเลสาบซึ่งสุย ตอนที่ผ่านจุด นั้น ฉันจะโยนโทรศัพท์เธอลงไป”
พอพูดเสร็จเขาก็ไถรถเข็นออกไปต่อหน้าต่อตา
เธอ
เส้นเฉียวตาโต เธอยืนนิ่งอยู่สิบวินาทีเต็มๆถึงจะ ได้สติ รีบเดินตามเขาไป “ฉันไปกับคุณก็ได้!”
เยโม่เซินจินตานการถึงภาพที่อีกคนโมโหจน แทบจะระเบิดกับสีหน้าหมดความอดทนแล้วอดไม่ไหวที่ จะยิ้มขึ้นมาน้อยๆ
เซียวซู่ส่งกล่องใบหนึ่งให้เสิ่นเฉียว
“ผู้ช่วยเสิ่น นี่คือชุดที่จะต้องใส่ออกงานครับ”
หลังจากที่ได้รับชุดมาแล้วเสิ่นเฉียวก็ไปเปลี่ยน ในห้องน้ำ เธอเดินออกมาอยู่ต่อหน้าเย่โม่เซินอย่างไม่ เต็มใจนัก
ดวงตามีดมิดของเย่โม่เซินเป็นประกาย เขาหรี่ ตามองเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ชุดถูกออกแบบมาให้พอดีกับช่วงเอว ทำให้ตอน นี้เอวของเธอดูคอดสวยยิ่งกว่าเก่า พอช่วงเอวพอดีก็ ทำให้เห็นส่วนที่นูนออกมาของเธอชัดขึ้นด้วย ใส่แล้ว ทำให้เห็นรูปร่างของเธอชัดเจน เย่โม่เซินรู้ว่าผู้หญิงคน นี้มีของดี เพียงแต่เวลาปกติมักจะโดนสไตล์การแต่งตัว ของเธอบดบังไปก็เท่านั้น
แต่หลังจากที่ได้สัมผัส เขาก็รู้ว่า จริงๆแล้วมันไม่ ได้แบนเรียบอย่างที่เห็น
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
