บทที่1353 ไม่หลงเหลืออะไรไว้

บ้านตระกูลหาน

“แค่กๆ ……

“คุณผู้ชาย ไม่สบายเหรอครับ? หรือว่าไปโรงพยาบาลหน่อย ไหมครับ? “ลุงหนานยืนอยู่ข้างๆ หานซึ่งพร้อมกับแสดงความคิด เห็น สีหน้าดูกังวล

“แค่กๆ

การตอบสนองของเขาคือการไออย่างต่อเนื่อง ทำให้คนที่

ได้ยินรู้สึกปวดใจ

ลุงหนานเห็นหานซึ่งเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกปวดใจอย่างมาก

เมื่อคืนตอนที่คุณผู้ชายกลับมานั้น ตัวก็อุ่นๆ อากาศก็เย็น หลัง จากนั้นเขาก็แนะนำให้คุณชายรีบไปอาบน้ำ แต่ว่าคุณชายกลับ นั่งเงียบๆ อยู่ที่โซฟาคนเดียวอยู่นานสองนาน ลมปราณทั่วร่าง ของเขามาก ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

หลังจากนั้นวันนี้ตื่นมาตอนเช้าเขาก็ป่วยเลย

ลุงหนานปวดใจอย่างมาก “คุณผู้ชายครับ เดี๋ยวผมไปเตรียม รถ ไปส่งคุณผู้ชายไปโรงพยาบาลครับ

“ไม่จำเป็น” หานชิงไออยู่ครึ่งวัน สุดท้ายก็คลายลงบ้าง เสียง ของเขาหนักและแหบแห้ง “แค่เรื่องเล็ก ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก”

“คุณผู้ชายครับ คุณไอจนเป็นขนาดนี้ยังจะไม่ไปโรงพยาบาล อีกเหรอ? ตอนนี้คุณกำลังไม่ให้ความสำคัญกับร่างกายของตัว เองเลยนะ! ” ลุงหนานพูดอย่างจริงจัง “ต่อให้คุณผู้ชายยังหนุ่ม อยู่ แต่ว่าถ้าป่วยแล้วก็ต้องได้รับการรักษาให้ทันเวลา โรคมันก็ เริ่มจากอาการเล็กน้อยเพียงเท่านั้นแหละ”

แต่อย่างไรก็ตามหานซึ่งก็ไม่ได้สนใจคำบ่นของเขา ลุกขึ้นและ เดินออกไปด้านนอก สีหน้าของลุงหนานเปลี่ยนไป “คุณผู้ชายจะ ไปไหนครับ? ”

“มีเรื่องให้ต้องไปจัดการนิดหน่อย”

ลุงหนานอยากจะไปกับหานซิง แต่ว่าหานซึ่งไม่ให้เขาตามไป สุดท้ายเขาก็ต้องอยู่ที่บ้านอย่างจำใจ

ระหว่างทางที่ไปหาเสี่ยวเหยียนนั้น หานซิงก็โทรหาเสี่ยวเหยี

ยนอย่างต่อเนื่อง

เหมือนกับเมื่อคืน โทรศัพท์ของเธอยังคงปิดอยู่ ดูท่าทาง เหมือนกับว่าเธอยังคงโกรธอยู่ ยังไม่อยากจะสนใจเขา

เมื่อคืนหลังจากที่เขากลับมาแล้วก็นอนไม่หลับทั้งคืน ตาสว่าง จนถึงรุ่งสาง

สํานึกถึงความผิดร้ายแรงที่ตัวเองทำเมื่อตอนกลางวัน

แม้ว่าตอนนั้นเสี่ยวเหยียนจัดงานวันเกิดให้เขา จุดชนวนความ ทรงจำที่เขาไม่อยากจะจำอีกต่อไป แต่ว่าสาวน้อยนั้นไม่ได้ตั้งใจแล้วตัวเขาเองก็ไม่เคยเล่าให้เธอฟังมาก่อน ดังนั้นเธอก็เลยไม่รู้ ว่าจัดงานวันเกิดให้เขาแล้วจะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เขาผิดเอง เขาไม่ควรจะปิดบังเธอ

ในเมื่อตัวเองเลือกเธอแล้ว ก็ควรจะมอบทุกอย่างให้เธอ ทั้งหมด โดยที่ไม่เหลืออะไรทิ้งไว้สิถึงจะถูก

แต่ว่าเขากลับซ่อนเร้นบาดแผลของตัวเองไว้อย่างเห็นแก่ตัว

พอนึกถึงว่า ในช่วงนี้สาวน้อยได้เตรียมตัวอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ผลก็คือถูกเขาทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร ทำให้เธอถูกหัวเราะเยาะ หานซึ่งรู้สึกเหมือนหัวใจของเขานั้นถูกมีดกรีด

เมื่อเอาทั้งสองฝั่งมาเปรียบเทียบกัน อดีตพวกนั้นกลายเป็นไม่ สําคัญอีกต่อไป

มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือการมีเธออยู่

ข้างกาย

แต่ว่าตอนนี้เหมือนกับว่าสาวน้อยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ ทำให้เธอโกรธมาก ยิ่งเธอโกรธยิ่งเห็นว่าเธอถูกทำร้ายอย่าง หนัก

หานซึ่งก็ไม่ได้วางแผนจะใช้กำลัง เขาวางแผนจะรอให้สาว น้อยค่อยๆ หายโกรธ หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องราวให้เธอฟังทีละนิด

โทรศัพท์โทรไม่ติด แต่ว่ารถของเขาก็มาถึงด้านล่างตึกของ บ้านเดี่ยวเหยียนแล้ว
ตอนที่หลัวหุยเหม่ยเตรียมจะออกจากบ้านนั้น ก็เห็นรถที่คุ้น เคยจอดอยู่ที่ด้านล่างของบ้านเธอเงียบๆ ฝีเท้าของเธอก็หยุดลง ทันที

นั่นคือรถของหานซึ่งไม่ใช่เหรอ?

นี่เขามาหาเสี่ยวเหยียนอีกแล้วงั้นเหรอ?

ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น กระจกรถก็ลดลง เผยให้เห็นใบหน้า ด้านข้าง ผอมซีดหานชิง

“คุณป้า”

เขาพยักหน้าให้เธอ หลังจากนั้นก็เปิดประตูและลงมาจากรถ หลัวหุยเหมียยืนนิ่งอยู่กับที่ รอให้เขาเดินเข้ามา “อรุณสวัสดิ์ครับคุณป้า”

หานชิงมองไปที่ด้านหลังของหลัวหุ้ยเหม่ย แต่ว่าก็ไม่พบร่อง รอยของสาวน้อยคนนั้น

“มาหาเสี่ยวเหยียนเหรอ? ” หลัวหุยเหม่ยถอนหายใจออกมา “ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าระหว่างพวกเธอเกิดอะไรกันขึ้น แต่ว่าป้าว่า สองสามวันนี้อย่าพึ่งไปหาเธอเลย

พอได้ยินดังนั้น หานซึ่งก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุณป้า? ”

“เธอไม่ยอมให้อภัยคุณ แถมยังโกรธมาก ถึงแม้ว่าเด็กนั่น ตอนเช้าจะดูปกติมาก แต่ป้าว่านี่แหละที่น่ากลัวที่สุด ยิ่งปกติยิ่ง แปลกประหลาด ประโยคนี้คุณเคยได้ยินไหม? เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์รุนแรงขนาดนั้น แต่ตื่นเช้ามาเธอกลับกินข้าวตามปกติ แถมยังล้อเล่นกับป้ากับตาจางอีก”

พอได้ยินหลัวหุ้ยเหม่ยบรรยาย หานซิงเองก็ตระหนักได้ว่า เรื่องนี้มันรุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลย

“แค่กๆ –

หานซึ่งกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เกิดอาการคันคออีก ครั้ง เขาห้ามตัวเองไม่ได้แล้วไอออกมา

การไอครั้งนี้ ทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยพึ่งจะสังเกตเห็นว่าใบหน้า ของเขาซีดเซียว แล้วก็นึกถึงเรื่องที่เมื่อคืนตอนที่เปิดประตูให้เขา นั้นร่างกายเขาเปียกปอนไปทั้งตัว ก็เลยเข้าใจในทันที

“เมื่อวานคุณไม่สบายเพราะเปียกฝนรึเปล่า? สีหน้าดูแย่ขนาด นี้ รีบไปหาหมอแล้วรับยามาทานดีกว่า ไม่ต้องมารอเหยียนเหยี ยนที่นี่อีกแล้ว”

หานซึ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าร่างกายของเขาไม่ได้ขยับเขยื้อน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยอมไปไหน

หลัวหุ้ยเหม่ยเห็นท่าทางของเขา ก็ถอนหายใจออกมาอย่าง แรง “ลูกสาวของป้ามีนิสัยยังไงป้ารู้ดีที่สุดแล้ว คุณอย่าเห็นว่า ปกติเธอพูดง่าย ซื่อๆ และโดนแกล้งบ่อย แต่เมื่อไหร่ที่เธอหัว แข็งขึ้นมาก็ไม่มีใครไปพูดได้เหมือนกัน ตอนนั้นที่เธอจะออกจาก ตระกูลเย่นั้นพ่อของเธอโกรธมาก ออกคำสั่งว่าถ้าเกิดว่าเธอกล้า ออกจากบริษัทตระกูลเย่ ก็จะตัดพ่อตัดลูกกับเธอ แต่ว่าเด็กนี่ ออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย แล้วก็ไม่ได้กลับบ้านห้าปีเต็ม ฟังแค่นี้คุณก็น่าจะรู้แล้วใช่ไหม? ตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอ คุณ และก็ไม่อยากให้อภัยคุณ ต่อให้คุณรออยู่ที่นี่ตลอด เธอก็ไม่ สนใจคุณหรอก”

การตักเตือน ทําให้สีหน้าของหาน งดูแย่ลงมาก แต่ว่าเขาก็ คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว แล้วพูดแบบนิ่งๆ ว่า “ที่คุณ ป้ายอมพูดเรื่องพวกนี้กับผมในวันนี้ ผมรู้สึกซาบซึ้งมากครับ แต่ ว่ามีเรื่องบางอย่างที่ผมจําเป็นต้องอธิบายให้เธอฟังให้เคลียร์ ถ้าเกิดว่าเธอยังโกรธผมอยู่ล่ะก็ ผมก็จะรอจนกว่าเธอจะหาย โกรธ”

“คุณ….เฮ้อ จะทำแบบนี้ไปทำไมกัน ตอนนี้คุณยังป่วยอยู่เลย

“คุณป้าไปทำธุระต่อเถอะครับ

หลัวหุยเหม่ยเห็นว่าสายตาของอีกฝ่ายดูแน่วแน่มาก ยืน กรานมั่นคงมาก ก็เลยขี้เกียจที่จะเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว แล้วก็ออก ไปจากตรงนั้น

ก่อนจะไปนั้น เดิมทีหลัวหุยเหม่ยอยากจะบอกทานชิงว่า ที่จริง แล้วเสี่ยวเหยียนไม่ได้อยู่ข้างบน เธอออกไปที่ร้านแล้ว ให้เขาไป หาเธอที่ร้านดีกว่า

แต่ว่าพอนึกถึงท่าทางที่ใจแข็งของลูกสาวตัวเองในตอนเช้า แล้วนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยก็เลือกที่จะอยู่ข้างลูกสาวของตัวเอง

ลูกสาวของเธอ อยากจะหายโกรธเมื่อไหร่ก็เมื่อนั่นแหละ
ตอนนี้ เธอจะไปก่อปัญหาให้ลูกสาวเพิ่มไม่ได้ หานซึ่งไม่รู้ว่ารออยู่ข้างล่างนานแค่ไหนกัน โทรศัพท์เขาก็ยัง ขึ้น ซูจิ่วเป็นคนโทรเข้ามา

“ประธานหาน การประชุมจะเริ่มขึ้นแล้ว ทำไมเช้านี้คุณไม่มาที่ บริษัทคะ? ”

“เลื่อนออกไปให้หมดแล้วก่อนกัน”

ซูจิ๋วได้ยินว่าเสียงของเขาแหบแห้ง ก็ตกใจ “ประธานหานคุณ ไม่สบายเหรอคะ? ”

หานซึ่งไม่ได้ตอบเธอตามตรง ได้แต่พูดว่า “งานที่บริษัทสอง สามวันนี้ให้เลื่อนออกไปให้หมด อะไรที่เธอแก้ไขได้ก็แก้ไขไป อะไรที่ไม่ได้ก็เลื่อนออกไปก่อน

ซูจิ๋ว:

“…แล้วโครงการที่สำคัญก็

“อืม เลื่อนออกไปให้หมด

ซูจิ๋วรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ว่าน้อยมากที่ประธานหานจะตัดสิน ใจอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ พอนึกถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นใน ครั้งนี้ เธอนึกถึงท่าทางที่เสี่ยวเหยียนมาหาหานชิงที่บริษัทเมื่อ วาน ก็ได้พูดนิ่งๆ ว่า “เข้าใจแล้วค่ะเสี่ยวเหยียน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ