บทที่1542ใจของเขาเป็นของฉันหมดแล้ว

บทที่1542 ใจของเขาเป็นของฉันหมดแล้ว “เสี่ยวไป ผม…..”

“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ใช้ชีวิตสงบแบบนี้ต่อไปเถอะ ต่อไปคุณไม่ ต้องทำพวกนี้เพื่อฉัน ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ได้มั้ย คะ?”

จิตใจและกำลังของคนมีจำกัด ใช้มากไปจะหมดก่อนกำหนดได้

ถ้าเวลาครึ่งปีนี้คือให้เธอคิดพิจารณา บอกว่าเป็นโอกาสที่ ยอมถอยเพื่อก้าวไปข้างหน้ามากกว่า เพราะมีแค่แบบนี้ เธอถึง อาจจะอยู่ต่อ ทุกอย่างล้วนสามารถเปลี่ยนอันตรายให้เป็นความ สงบ

ในใจของเจียงเสี่ยวไปก็รู้ดี ดังนั้นเธอจึงยิ่งสงบมาก

ในเมื่อจะใช้ชีวิตด้วยกัน งั้นก็ต้องใช้ชีวิตดีๆ ทำไมต้องให้เขา ทำเพื่อตัวเองมากขนาดนี้ ตัวเองไม่ใช่คนพิการสักหน่อย

เซียวซูรับปากเธอทุกอย่าง

หลังจากเจียงเสี่ยวไปคิดได้ ก็ได้ส่งวีแชทให้เสี่ยวเหยียนที่ไม่

ได้ติดต่อมานาน

หลังจากเสี่ยวเหยียนได้รับวีแชทจากเธอ ยังนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ถ้าไม่อย่างนั้นเสียวไปจะเป็นฝ่ายส่งวีแชทให้เธอเองได้ยัง ไง ถึงขั้นยังชวนเธอออกไปเที่ยวด้วย

เธอก็เลยพิมพ์ข้อความตอบกลับด้วยความระมัดระวัง (จะออกไปเที่ยวจริงๆเหรอ? จะนัดเจอกันที่ไหนล่ะ?

ตอนที่เห็นข้อความนี้ เจียงเสียวไปไม่ต้องจินตนาการก็รู้เลย ว่าเสี่ยวเหยียนมีสีหน้ายังไง เธอยิ้มพร้อมส่ายหัวอย่างจนปัญญา จากนั้นตอบข้อความ

{เธออย่าตื่นเต้นขนาดนี้ นัดเจอกันที่ไหนก็ได้ หรือเธออยาก กินอะไร เราพาลูกออกมาเจอหน้ากัน

{โอเคๆ งั้นเราไปสวนสนุกกันเถอะ

ดังนั้นสถานที่นัดเจอกันก็เลยเป็นสวนสนุก

แต่พอไปถึงสวนสนุกถึงพบว่าลูกของพวกเธอยังเล็กเกินไป เครื่องเล่นของด้านในไม่เหมาะกับพวกเธอเลยด้วยซ้ำ ทั้งสองก็ เลยอุ้มลูกเดินไปที่ร้านอาหารอย่างลำบากใจ

เดินไปไม่กี่ก้าว เจียงเสี้ยวไปมองเสี่ยวเหยียนด้วยความข

“เธอนี่ลำบากจริงๆ”

เพราะเสี่ยวเหยียนแบกไว้คนนึง อุ้มไว้คนนึง เผชิญกับเสียง หัวเราะเยาะของเสี่ยวไป ทำไงได้ ใครใช้ให้ฉันมีลูกฝาแฝด ล่ะ?”

แถมเป็นลูกชายทั้งสองคนด้วย แต่โชคดีที่ซนแค่คนเดียว ดังนั้นคนที่ค่อนข้างชนจึงได้อุ้มไว้ในอ้อมกอด เพื่อเขาจะได้ไม่ขยับ ไปมั่ว

“ลูกฝาแฝดไม่เลวเลยนะ คลอดครั้งเดียวเท่ากับคนอื่นคลอด สองครั้ง เธออ่ะได้กำไรแล้ว

“ใช่หรอ? แต่ฉันอยากได้ลูกสาวคนนึงหนิ ใครจะไปรู้คลอด ครั้งเดียวก็ลูกชายสองคนเลย นี่มันหลอกลวงฉันเกินไปแล้ว”

“ช่วยไม่ได้ งั้นต่อไปเธอก็คลอดลูกสาวอีกคน จากนั้นพี่ชาย สองคนคอยประคบประหงมน้องสาว แบบนี้ก็ได้ผลดีทั้งสองด้าน แล้วไง?”

“ที่พูดมันก็ใช่น้อ”

“อืม เพราะฉะนั้นเธอก็ขยันปั้มอีกคนนะ

“แล้วเธอล่ะ? เธอกะจะมีลูกกี่คน?”

“ฉันหรอ? คนเดียวก็พอแล้ว ฉันกลัวมีลูกเยอะแล้วจะสอนได้ ไม่ดี ลูกคนเดียวเลี้ยงง่ายกว่า

ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกันปกติจนไม่เหมือนคนที่ไม่ได้เจอกันครึ่ง ปี กลับกันเหมือนคนข้างบ้านที่มาเที่ยวหากันตลอดมากกว่า ทำตัวตามสบายแต่ก็ผ่อนคลายมาก

ในที่สุดก็หาร้านอาหารที่เหมาะสมเจอร้านนึง เจียงเสี่ยวไป ผลักประตูเข้าไปก่อน เสี่ยวเหยียนมองดูเงาของเธอแล้วโล่งอกที นึง
เธอยังนึกว่าตอนที่เจอหน้ากันทั้งสองจะไม่มีอะไรพูด ถึงเวลา จะอึดอัดมากเสียอีก

หลังจากเข้ามาในร้านอาหาร เสี่ยวเหยียนวางลูกลงที่เก้าอี้ ข้างๆ หานย่างเป็นกับหานจื่อซีตัวโตพอสมควรแล้ว เสี่ยวเหยีย นก็เลยเอาทานจื่อซีที่เชื่อฟังนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง และก้มหน้า พูดเสียงเบากับเขา “นั่งดีๆ อย่าวิ่งไปมั่ว รู้มั้ยครับ?”

ถึงแม้ทานจื่อยังเด็กอยู่ แต่กลับพยักหน้าอย่างเชื่อฟังมาก “รู้แล้วครับ หม่ามี”

“เด็กดี!”เสี่ยวเหยียนดีใจปุ๊บ ก็ได้ก้มหน้าจูบหน้าผากเขาที่นั่ง หลังจากจูบเสร็จเธอก็นึกถึงเสี่ยวหมี่โต้วในตอนนั้น คิดไม่ ถึงว่ามีลูกเป็นของตัวเองแล้วจะเป็นความรู้สึกแบบนี้

“พวกเราอุ้มลูกไว้ทานข้าวก็ไม่สะดวก เพราะฉะนั้นสั่งอะไรที่

ทานง่ายๆหน่อยเถอะ?”

“ได้สิ เธอสั่งเลย”

ต่อมาเจียงเสี่ยวไปก็ได้สั่งอาหารและผลไม้

ปรากฏทั้งสองแค่ชิมไม่กี่คำก็ไม่มีอารมณ์ทานแล้ว เพราะทั้ง สองไม่ได้ออกมาเพื่ออาหารรสเลิศ

“อ้อใช่ เธอตั้งชื่อให้ลูกเธอหรือยัง?”

“ตั้งแล้ว”

“ชื่ออะไรหรอ?”
“ชื่อเขียว งฉือ”

“เซียววังจือ?”เสี่ยวเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นแววตาเริ่ม

ระยิบระยับขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าได้กลายมาฝืนยิ้มเล็กน้อย

เธอได้แต่พูดว่า “ชื่อเพราะดี” เจียงเสียวไปเงยหน้า สายตาหล่นอยู่ที่บนใบหน้าเธอ เธอ ตื่นเต้นอะไร?”

“ฉันไม่ได้ตื่นเต้นหนิ”เสี่ยวเหยียนยิ้มแห้งๆ “ฉันตื่นเต้นที่ไหน? ฉันแค่รู้สึกว่าเธอมีความสามารถด้านวรรณกรรมมาก ตั้งชื่อได้ เพราะขนาดนี้”

“มีความสามารถด้านวรรณกรรมที่ไหนกัน? มันก็เป็นแค่ สภาพจิตใจตอนนั้นของฉันเฉยๆ”

เจียงเสี่ยวไปตรงไปตรงมา พูดความในใจของตัวเองออกมา

อย่างชัดเจน ไม่ได้ปกปิดอะไร จู่ๆเสียวเหยียนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

รักษารอยยิ้มบนใบหน้าไม่ไหวอีกต่อไป สักพักเธอถึงก้มหน้าพูด

ว่า: “ฉันขอโทษ”

“ขอโทษอะไร?”

“ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ เป็นความผิดของฉันเอง ถ้า ไม่ใช่.……………….

“เสี่ยวเหยียน”เจียงเสียวไปเรียกชื่อของเธอ เสี่ยวเหยียนเลย หน้า มองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ

“วันนี้ที่ฉันนัดเธอออกมา ที่จริงก็มีส่วนหนึ่งที่มาเพราะเรื่องนี้ถ้าเธอยังคิดไม่ได้ งั้นฉันก็จะพูดกับเธอให้ชัดเจนเอง ถ้าเธอคิด ได้แล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องพูดแล้ว แต่ตอนนี้ดูท่าเธอน่าจะยังคิดไม่ ได้อีกเช่นเคย

เจียงเสี่ยวไปยกน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มคำนึง จากนั้นคงเพราะรู้สึก หวานเลี่ยนเกินจึงได้วางลงมาอีก

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ที่จริงคนที่ควรจะพูดขอโทษคือฉัน

มากกว่า”

“อะไรนะ?”เสี่ยวเหยียนมองเธอด้วยความประหลาดใจ “ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้? ทั้งๆที่ฉันเป็นคนทำให้เธอสองคนเกือบ จะหย่ากัน เธอ…..

“ไม่”

เจียงเสี่ยวไปยิ้มอ่อนๆ พลางพูด “ไม่ใช่เธอทำหรอก ภายนอก ดูเหมือนเธอเป็นคนทำ ที่จริงคือฉันกับเซียวซูไม่รับผิดชอบเลย ก่อให้เกิดปัญหาเฉยๆ อีกอย่างตอนนั้นทั้งๆที่เธอได้รับบาดเจ็บ แค่รีบไปโรงพยาบาลเฉยๆ ส่งเธอไปโรงพยาบาลเป็นเรื่องที่ ปกติมาก แต่ฉันกลับทำให้เธอทนรับกับความรู้สึกผิด ความ ละอายใจ และโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้

“เรื่องนี้เธอมีส่วนผิดมั้ย? ไม่เลย เธอแค่เจอเขาโดยบังเอิญ และบังเอิญได้รับบาดเจ็บ ถึงแม้เรื่องนี้ฉันได้รับผลกระทบ แต่ ตั้งแต่แรกจนจบเธอก็ไม่ได้ผิดเลยสักนิด เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้อง รู้สึกผิดต่อฉันหรือไม่สบายใจ เรื่องนี้ ถ้าสืบสาวราวเรื่องขึ้นมา จริงๆ ที่จริงทุกคนไม่ผิดเลย อาจจะเวลากับเรื่องราวเกิดขึ้นได้บังเอิญกินไป โทษใครไม่ได้เลย

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวเธอเอง ตอนที่เซียวซูยังจัดการความ รักตัวเองไม่เสร็จเธอก็อยู่กับเขาแล้ว

ไม่ ผิดที่เหล้าแก้วนั้น

วันนั้นถ้าเธอไม่ดื่มหนัก บางทีทั้งสองก็อาจจะไม่เกิดความ สัมพันธ์อะไร ย่อมไม่มีเรื่องทั้งชุดของภายหลัง

สวรรค์กลั่นแกล้งคนจริงๆ คงจะเพราะชาติที่แล้วต่างก็ติดค้า งกันมั้ง ชาตินี้ถึงได้ใช้วิธีนี้มาอยู่ด้วยกัน

เสี่ยวเหยียนคิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่ง ขนาดนี้ เธอช็อกจนพูดไม่ออกในชั่วขณะ ผ่านไปสักพักถึงพูดว่า “แล้วต่อไปเธอวางแผนจะทำยังไง?”

“ต่อไป? ก็ใช้ชีวิตแบบนี้แหละ งานก็แต่งไปแล้ว ลูกก็มีแล้ว ฉันเองก็ยังรักเขาอยู่ ไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้วยังจะทำยังได้ ล่ะ?”

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไปเป็นคนหัวเราะขึ้นมาก่อน เพราะยังไง ซะตอนนี้หัวใจทั้งดวงของเขาได้เป็นของฉันหมดแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ