บทที่ 1260 ฝันหวานงั้นหรอ

“แบบนี้ คุณยังจะพาฉันไปอีกมั้ย?”

คุณมั่นใจหรือว่าหากคุณตายแล้วจะต้องมีคนมา พบเห็นด้วย? ไม่แน่นะ คุณตายแบบแปลกๆ ผมยังสามารถสร้าง หลักฐานเท็จเรื่องการตายของคุณได้ด้วยนะ

เจียงเสี่ยวไปขยับมุมปาก และมีสีหน้าที่มั่นใจ “เชื่อฉันสิ อยู่ ภายใต้แสงอาทิตย์ ทุกสิ่งอย่างล้วนไม่มีที่หลบซ่อน น้ำลดตอผุด มันแค่อยู่ที่เวลาเท่านั้นเอง ถ้าหากคุณกล้าที่จะเสี่ยงดูนะ”

ถึงแม้สีหน้าของฝ่ายชายจะดูไม่ดีนัก แต่สายตาที่มองเจียง เสี่ยวไปกลับยิ่งรู้สึกอิ่มใจ สุดท้ายยิ่งมีสายตาที่ชื่นชอบ หลังจาก นั้นเขาเหมือนกำลังลังเล แล้วค่อยๆปล่อยมือของเจียงเดี่ยวไป ออก

“คุณนี่มีจิตใจที่แข็งแกร่งจริงๆเลยนะ จุดนี้ผมนับถือจริงๆ” เจียงเสี่ยวไปไม่พูดอะไร แค่มองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

“และผมอยากจะพูดสักหน่อย เมื่อผมมีใจให้คุณแล้วจริงๆ แต่ว่าผมรู้ตัวว่าคุณโหดเกินไป ถึงผมจะสามารถทำให้คุณมาอยู่ ข้างกายผม ผมก็คงเอาคุณไว้ไม่อยู่ โอ๊ย นี่ช่างเป็นวาสนาที่สั้น จริงๆ”

พอได้ยินคำพูดนี้แล้ว เจียงเสี่ยวไปอดขยับมุมปากไม่ได้ : “ไสหัวไปเลย ใครมีวาสนากับคุณฮะ? ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ตอนนกลับไปได้แล้วสินะ? ”

ผู้ชายยิ้ม “คุณยังจะกลับไปอีกหรือ? ไม่กลัวว่าจะเจอผู้ชาย แบบผมอีกหรอ พูดตามตรงนะ ผมยังอยากจะใช้ชีวิตอย่างมี ความสุข เพราะฉะนั้นถึงได้กลัวคำขู่ของคุณหรอกนะ เตือนคุณ คำนึง ถ้าหากคุณไม่มีเพื่อน ทางที่ดีที่สุดก็คืออย่ามาที่แบบนี้อีก ผู้หญิงตัวคนเดียวจะกลายเป็นเหยื่อที่ถูกต้องได้ง่ายที่สุด อีก อย่างถ้าหากเจอไอ้พวกที่ไม่กลัวตาย คุณอาจจะเสียชีวิตได้เลย นะ”

จู่ๆได้ยินคำพูดเหล่านี้ เจียงเสี่ยวไปขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้กลับเป็นคนซื่อสัตย์ดี เพียงแต่เสียดายที่การกระทำ ของเขาทำให้เจียงเสี่ยวไปไม่มีความรู้สึกดีๆกับเขาเลยแม้แต่ น้อย เธอไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วได้หันหลังเดินกลับไป

เพียงแต่ทางที่เธอเดินไปไม่ใช่ที่ๆเธอนั่งเมื่อกี้ ฝ่ายชายยืนอยู่ กับที่ มองดูเธอเดินไปยังทิศทางของแฟนเธอเมื่อ

เซียวซู่ดื่มเหล้าด้วยความกลุ้มใจ ร่างกายพิงอยู่ตรง เคาน์เตอร์บาร์มือข้างนึงถือแก้วไวน์ไว้อยู่ภายใต้แสงไฟ ภาพนี้ มีความรู้สึกที่เร้าอารมณ์

เพราะว่าเขาใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจริงๆ

และตอนที่มีผู้หญิงหลายคนอยากจะเข้ามาทักทายเขา เจียง เสี่ยวไปก็ได้เดินมาที่ข้างกายเขาแล้ว หลังจากนั้นได้นั่งที่ข้าง กายเขา

สีหน้าของเซียวซูไม่เปลี่ยนแปลงเลย หรือแม้แต่สายตาก็ไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ

เจียงเสี่ยวไปได้สั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่กับพนักงานที่เคาน์เตอร์ บาร์ พนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์จุดนี้ก็ยังเป็นพนักงานคน เดิม พอเห็นทั้งสองคนมานั่งด้วยกันอีกครั้ง ก็มีรอยยิ้มออกมา แต่ไม่ช้าก็กลับไปทำงานต่อแล้ว

เจียงเสียวไปจิบเครื่องดื่ม แล้วพูดว่า

“คุณช่างใจร้ายจริงๆ คนรู้จักกันกำลังมีอันตรายต่อหน้าต่อตา คุณ คุณไม่มีความคิดที่จะช่วยกันบ้างเลยแม้แต่น้อย

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหู เซียวซู่ขมวดคิ้ว แล้วมองไป ตามเสียงนั้น ก็มองเห็นสายตาที่มองมาของเจียงเสี่ยวไปพอดี

“คุณเองเหรอ?”

สายตาของเซียวซูที่มองเธอ เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความ

แปลกใจ

เจียงเสี่ยวไป:

เธอกัดฟัน เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกโมโห ผ่านไปตั้งนาน คุณกลับ ยังไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่หรือ?

ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไปก็ไม่ได้มั่วซั่ว เธอไม่มีทางที่ จะชี้ตัวชายแปลกหน้า ในบาร์แล้วบอกว่าเป็นแฟนของตัวเองอยู่ แล้ว ไม่มีอะไรไปมากกว่าเธอดูออกว่าร่างเงานั่นคือเซียวซู เพราะฉะนั้นถึงได้กล้าพูดแบบนั้น
แต่เดิมยังคิดว่าเซียวซู่จะต้องมาช่วยตัวเองแน่ๆ แต่คิดไม่ ถึงว่า!! ตั้งแต่ต้นจนจบเขาถึงกับไม่รู้เลยว่าตัวเธออยู่ที่นี่??

นี่มันบ้าบอคอแตกอะไร!

คิดยังไงก็ยากที่จะสงบอารมณ์จริงๆ เจียงเสี่ยวไปกัดฟันและ มองมาที่เขา “ฉันมองไม่เข้าตาขนาดนี้เลยเหรอ? อยู่ที่นี่ตั้งนาน แล้ว คุณกลับไม่รู้ตัวว่าฉันอยู่ที่นี่

เซียวซูมองดูสีหน้าที่โมโหของเธอ แล้วมีสายตามึนงง ไม่เข้า กับสีหน้าและแผลเป็นบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย

จริงๆแล้ว เขาไม่รู้จริงๆว่าเจียงเสี่ยวไปอยู่ที่นี่

ตอนที่เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหู เขาก็รู้สึกประหลาดใจมาก แต่ก็รู้ตัวเรื่องคราวที่แล้วที่เจียงเสี่ยวไปให้ตัวเองปลอมเป็นแฟน ของเธอทันที เขาเม้มปาก ความมึนงงได้หายไปจากสายตา สงบ อารมณ์และมองเธอ

“หาผมมีธุระอะไร?”

ฟังซิ! ฟังน้ำเสียงนี่ซิ เจียงเสี่ยวไปอยากจะตบกระบาลเขา อย่างแรงจริงๆ แต่คิดไปคิดมาแล้วตัวเองมีสิทธิ์อะไรไปทำเช่น นั้น?

ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายก็รู้จักกันดี เจียงเสี่ยวไปยังถึงขั้นที่มอบจูบ แรกของตัวเองให้เขาแล้วด้วยซ้ำ แต่ถ้าหากจะสืบค้นความ สัมพันธ์ของเขาสองคนอย่างจริงจังแล้ว ก็แทบจะนับได้ว่าไม่รู้จัก กันเลย
อย่าว่าเขาไม่สังเกตเห็นตัวเองเลย ถึงเขาจะสังเกตเห็นตัวเอง แล้ว เขาแค่มองดูเธอถูกคนอื่นพาตัวไปแล้วไม่ช่วยอะไรเลย เธอ ก็ไม่มีสิทธิ์ไปโทษเขาเลยแม้แต่คำเดียว

ถึงแม้จะเป็นความจริง แต่ในใจของเจียงเสี่ยวไปกลับรู้สึก เศร้า

เธอกัดริมฝีปาก แล้วจงใจยิ้มเสียงดัง : “ไม่มีธุระก็มาหาคุณ ไม่ได้ไง? เห็นคุณมาดื่มเหล้า ฉันก็เลยมาดื่มเป็นเพื่อนคุณไง พูดจบ เธอจงใจเขย่าแก้วไวน์ต่อหน้าเขา “คุณเลี้ยงฉันนะ”

เซียวซู่:

ผมรับปากแล้วหรอ?

เจียงเสี่ยวไปทำหน้าด้าน “จูบแรกของฉันก็มอบให้คุณแล้ว คุณยังไม่รับปากอีกหรือ? ”

เชียวช

เขาถูกคำพูดที่หน้าไม่อายแบบนี้สวนจนไม่สามารถโต้ตอบ อะไรได้ จ้องเธอไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเจียงเสียวไปสังเกตเห็นว่า หูเขาแดงๆ ถ้าหากไม่สังเกตดีๆจะมองไม่เห็นเลย เพราะสีหน้า เขาตั้งอยู่ตลอดเวลา

“แหะๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะขี้อายแบบนี้? ฉันแค่พูดไปงั้นๆ แหละ คุณก็หูแดงซะแล้ว”

ถูกเฉียงเสี่ยวไปพูดออกมาแล้ว ถึงเซียวซูอยากจะปฏิเสธ ก็ ปฏิเสธไม่ได้แล้ว
จริงๆแล้วหูของเจียงเสี่ยวไปก็ร้อนๆ อยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่า หูที่ขาวสะอาดของเธอถูกผมยาวบังเอาไว้แค่นั้นเอง ก็เลยมองไม่ ออก เธอมีสีหน้าเรียบเฉย และแซวเล่นเซียวซู่ต่อ

“ดูสีหน้าคุณแบบนี้ อย่าบอกนะว่าครั้งนั้นก็เป็นจูบแรกของคุณ เหมือนกัน? “เซียวซู

หลังจากนั้นเจียงเสี่ยวไปก็สังเกตว่าผู้เขายิ่งแดงขึ้นไปอีกนิด

เสี้ยววินาทีนั้นเธอรู้สึกเชียวซู่ในสภาพแบบนี้น่ารักจริงๆ เป็นผู้ชายแท้ๆ แค่พูดสองสามคำก็เขินแล้ว ช่างน่ารักจริงๆ ความชั่วของเธอทำให้เธอใจกล้า จนเธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือ ออกไป อยากจะไปสัมผัสหูของเซียวซู

แต่ว่ามือยังไม่ทันสัมผัสถึงตัวเขา มือของเธอก็ถูกเซียวจับ เอาไว้แล้ว

“คิดจะทําอะไรน่ะ?”

เจียงเสี่ยวไปอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างซื่อตรง : “ไม่ได้ทำ อะไรหนิ ก็แค่เห็นว่าคุณแดง รู้สึกน่ารัก เลยอยาก เอง” ยากจะจับดูแค่นั้น

เซียวซูหรี่ตา และเม้มปาก เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบใจ

แต่ว่าเขาประเมินความหน้าด้านของเจียงเสี่ยวไปน้อยเกินไป เพราะว่าเธอยังจ้องมองหูของเขาอยู่ และพูดอย่างไม่ตายใจ“ให้ฉันจับหนึ่ง? ฉันยังไม่เคยจับหูของผู้ชายเลยค่ะ”

เชียว ..……….………..

“คุณเป็นผู้ชายทั้งคน ให้ฉันจับครั้งเดียวก็ไม่ได้เสียเปรียบ อะไรหรอกมั้ง?” เจียงเสี่ยวไปพูดแล้วก็เข้ามาใกล้ กลิ่นหอ มอ่อนๆบนร่างกายเธอก็จู่โจมเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจ เซียวซู่ขมวด คิ้ว เพราะว่าเธอเข้ามาใกล้มาก เพราะฉะนั้นแม้แต่ใบหน้าและ ริมฝีปากแดงๆของเธอใกล้แค่เอื้อม

เขาปล่อยมือเธอออกอย่างกะทันหัน แล้วพูดว่า : “ฝันหวานไปเถอะ”

ฝันหวาน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ