บทที่ 670 เขาคือพ่อของนาย

“ระวังหน่อย”

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วลงรถ เย่ ไม่เซ็นถึงได้ปิดประตูรถ ทันที หลังจากนั้นก็ได้คุกเข่าลงอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วอย่างเป็น ธรรมชาติมาก

“พ่ออุ้มลูกเข้าไป?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ถอยไปทางด้านหลังก้าว และได้พูดอย่าง จริงจัง: “แม่ยังไม่ได้บอกว่าคุณคือพ่อ ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วเดิน ด้วยตัวเองก็ได้แล้ว”

เมื่อพูดจบก็ได้ข้ามผ่านเย่ไม่เห็นเดินไปทางด้านหน้า

มองด้านหลังของหนุ่มน้อย เย่ไม่เป็นก็ประมาณว่าคาดเตาถึง ความคิดของเขาได้แล้ว หนุ่มน้อยคนนี้กำลังโกรธตัวเองใช่ ไหม?

โกรธที่ตัวเองได้ผ่านไปแล้ว5ปีก็ยังทำหน้าที่ของพ่อได้ไม่ดี เท่าที่ควร ดังนั้นจึงไม่เต็มใจเรียกเขา? หรือว่าโกรธที่คืนนี้เขา ได้พาเพียงตัวเขาเองเข้ามา

คิดมาถึงตอนนี้ เย่ไม่เป็นก็ได้คิดถึงแววตากับท่าทางที่ไม่ได้ รับความเป็นธรรมก่อนหน้านี้ของหานจื่อแล้ว น้อยที่สุดก็เห็น ถึงเธอที่เหมือนกับวันนี้ที่ได้โกรธพูดกับตัวเองเสียงต่ำแบบนี้
ตอนนี้เมื่อคิดขึ้นมา ก็ยังคงมีความสงสารอยู่บ้างจริงๆ เพียง

เย่ไม่เป็นไม่ได้ติดต่อไปอีก และขาคู่ที่ตรงดิ่งก็ได้ก้าวเท้า ย่าง ก้าวตามเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

วิลล่าไห่เจียงนั้นใหญ่มาก เงาของเสี่ยวหมี่โต้วก็แทบจะถูก ความมืดกลืนไปจนหมดแล้ว อีกทั้งฝีเท้าของเขายังเดินไปเร็ว มาก โชคดีที่เขาเตี้ยขาสั้น มิเช่นนั้นเย่ ไม่เซินก็ยังคงตามเขาไม่ ได้จริงๆ

“คุณอา อีกเดี๋ยวคุณอายังจะส่งเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปไหม?

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่ไม่เป็นก็ได้ชะงักงัน หลังจากนั้นก็ได้พูด “คืนนี้ดึกเกินไปแล้ว ฉันก็ได้บอกต่อไปที่แม่นายแล้ว คืนนี้นายจะ อยู่ที่พ่อที่นี่”

ฝีเท้าของเสี่ยวหมี่โต้วได้หยุดลง และเป็นชั่วขณะที่เสี่ยวหมีโต้ วรู้สึกว่าลมหายใจได้หยุดไปแล้วครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยคนนี้ไม่ใช่ว่า จะไม่เต็มใจแล้วใช่ไหม?

เสี่ยวหมี่โต้วบิดหัวกลับ และได้มองเย่ไม่เป็นไว้อย่างจริงจัง

“คุณอา แม่ของฉันรับปากแล้วเหรอ?”

ในค่ำคืนที่ได้เผชิญหน้ากับหนุ่มน้อยที่เหมือนกับสัตว์ป่าตัว น้อยที่มีดวงตาที่จริงจังอีกทั้งเปียกชื้น คาดไม่ถึงว่าแย่ไม่เห็นจะ รู้สึกว่าตัวเองมีความใจอ่อนอยู่หน่อย เดิมทีก็ไม่กล้าไปเผชิญ หน้ากับดวงตาของหนุ่มน้อยคนนี้
ด้วยเหตุนี้เย่ ไม่เซ็นจึงได้หลบสายตาของเสี่ยวหมี่โค้ว และได้

ยิ้มและพูดอย่างจืดจาง

“แน่นอน หากว่าแม่ของนายไม่รับปาก ฉันจะพาลูกออกมาได้ ยังไง?”

หัวเม็ดแตงของเสี่ยวหมี่โต้วได้เอียงไปเฉียงมา นิ้วมือก็ได้ตั้ง ขึ้นมาแล้วครู่หนึ่ง: “ก็ใช่นะ ถ้าเช่นนั้นคุณอา…….อีกเดี๋ยวฉัน ต้องการวิดีโอกับแม่ ฉันสามารถยืมโทรศัพท์ครู่หนึ่งได้ไหม?

เมื่อได้ยินเขาพูดว่าอยากยืมโทรศัพท์ เย่ไม่เป็นก็ขานรับทันที

“แน่นอนว่าได้”

เกือบจะคือทันที เย่ไม่เป็นก็นำโทรศัพท์ของตัวเองส่งขึ้นไป เหมือนกับมอบของค่ายังไงยังงั้น

เมื่อเห็นถึงหนุ่มน้อยได้ยื่นมือเล็กๆนุ่มๆออกมาถึงโทรศัพท์ไป แล้ว อารมณ์ของเย่ไม่เป็นก็ยิ่งลุ่มลึกมากขึ้นเล็กน้อย

“ขอบคุณครับคุณอา

เสี่ยวหมี่โต้วดีใจแล้ว จากนั้นก็ได้หมุนตัววิ่งแต้นเข้าไปใน

ห้อง

นี่คือความรู้สึกประเภทหนึ่งแบบไหนล่ะ?

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ที่คิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกที่เกิดออกมา จากซื้อกับสามีคนก่อน เขาก็พูดโน้มน้าวใจตัวเองเป็นเวลานาน มาก ถึงได้ยอมรับเด็กคนนี้
แต่เมื่อหลังจากที่ได้พบ ก็คาดไม่ถึงว่าจะได้พบว่าเด็กคน …..เป็นเลือดเนื้อของตัวเอง

และมีหน้าตาที่เหมือนกับตัวเองไม่มีผิดเพี้ยน นอกจากเป็น ของเขาแล้ว ยังมีใคร? เติมทีก็ควรดีใจจนแทบบ้า ถึงอย่างไรเสียนี่ก็คือเลือดเนื้อของ

ตัวเองไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่า…….มีความสุข แต่ที่มากกว่าคือความโกรธ เห็นได้ชัดว่าเป็นเลือดเนื้อของตัวเอง แต่ว่าเขากลับถูกปิดบัง มาแล้ว5ปีเต็ม

5ปี……ในชีวิตคนเราจะมี5ปีกี่ครั้ง?

เยโมเงินยืนงงอยู่ตรงที่เดิม ในหัวก็ได้กะพริบผ่านตอนที่ผู้ หญิงคนนั้นดึงได้แขนเสื้อขอร้องเขา ตรงหัวใจแน่นอนว่าคือเจ็บ ผู้หญิงที่ตัวเองสละชีพจีบมา

หากว่าได้ แน่นอนว่าเขาคือจะเก็บเข้ามาในอ้อมอกรักและ เอ็นดูอย่างดี

แต่ภายใต้สถานการณ์ตอนนี้ ในใจของเขาก็ยุ่งเหยิงมาก จริงๆ

ตอนที่กำลังคิดไตร่ตรอง ในห้องก็มีเสียงลมหายใจของเสียว หมี่โต้วส่งมา

“คุณอา รหัสสัญญาณมือคืออะไรเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี่เย่ไม่เป็นก็ได้สติกลับมา และได้พูดตอบ กลับ: “ตัว ตัวเดียว

เสี่ยวหมี่โต้วขีดตัวแล้ว ในที่สุดโทรศัพท์ก็ได้ปลดล็อก หน้า จอโทรศัพท์ของเย่ ไม่เช่นกระชับมาก นอกจากการทํางานกับแอ พกตัวที่ได้ติดตั้งแล้ว พวกความบันเทิงก็ล้วนไม่มี

กวาดตามองไปกลับทีหนึ่ง เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ถอนใจอยู่ในใจ ด้วยความจนปัญญา

เป็นผู้ชายที่ไม่น่าสนใจคนหนึ่งจริงๆนะ

ในโทรศัพท์มีเพียงการทำงาน ถ้าเช่นนั้น5ปีก่อนเขาคือผ่าน มาได้ยังไงกันล่ะ? ตามผลของการตรวจสอบภายใน5ปีที่ผ่านไป ของเย่ไม่เป็น ผู้หญิงข้างกายสักคนก็ไม่มี

หากว่าไม่ใช่มองว่าเขาอยู่บนสถานะที่สมบูรณ์ไร้ที่ติ เสี่ยวหมี่ โต้วก็จะไม่ให้แม่อยู่ด้วยกันกับเขาต่ออีกล่ะ

เมื่อกดเข้าวีแชท การสนทนาด้านบนสุดคือแม่ของตัวเอง เสี่ยวหมี่โต้วได้อยู่บนโซฟาหาอิริยาบถที่สบายซ่อนลงมาแล้ว หลังจากนั้นก็เริ่มรื้อค้น โทรศัพท์ของเย่ ไม่เซ็น

และได้พบว่าในวีแชทของเขานอกจากแม่แล้วก็ไม่มีช่อง ทางการติดต่อของผู้หญิงคนอื่นแล้ว

เชอะ ก็นับว่าเขารู้จักเอาตัวรอด

เสี่ยวหมี่โต้วได้ส่งเสียงไม่พอใจอยู่ในใจ หลังจากนั้นก็ได้กล เข้าไปในกล่องสนทนาของหานมู่จื่อ จากนั้นก็ได้เชิญวิดีโอให้กับหานมู่จื่อแล้วตรงๆ

หาน จื่อได้พักอยู่คนเดียวในห้องและได้นั่งเงียบๆไว้ ทันใด นั้นก็ได้รู้สึกถึงโทรศัพท์ได้สั่นไปแล้วครู่หนึ่ง เมื่อก้มหัวมองก็เป็น เย่ไม่เป็นส่งการเชื้อเชิญวิดีโอเข้ามา

ในเวลานี้เย่ ไม่เป็นส่งการเชิญวิดีโอให้เธอมีความหมาย หรือว่าเขาได้คิดได้แล้ว? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็ได้กดรับ การเชิญ ในชั่วพริบตาที่ได้กดตอบรับวิดีโอ หานซื้อก็รู้สึกถึง อัตราการเต้นของใจตัวเองที่เร็วมากขึ้น

บนหน้าจอโทรศัพท์ค่อยๆปรากฏเรือนร่างหนึ่ง ซึ่งเหมือ นกับเย่ ไม่เซ็นไม่มีผิด แต่……กลับไม่ใช่เย่ ไม่เซ็น

“เสี่ยวหมี่โต้ว?”

“แม่!”

ในชั่วพริบตานั้นที่เสี่ยวหมี่โต้วเห็นถึงหาน จื่อ บนใบหน้าชั่ว พริบตาก็ได้ปรากฏรอยยิ้มโง่ๆออกมาแล้ว “คิดถึงฉันแล้ว ไหม?”

คิดถึงเขาแล้วไหม?

เอ่อ หานมู่จื่อได้มองเขาที่หนึ่งอย่างจนปัญญา: “นายเพิ่งจะ จากไปได้นานแค่ไหน ก็ถามว่าฉันคิดถึงนายแล้วหรือยัง?

“เชอะ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไง? แม่คือไม่รักเสี่ยวหมี่โต้วแล้วใช่ ไหม? เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวหมี่โต้วได้จากไปนานมากแล้ว อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้วก็คิดถึงแม่มาก แต่ว่าคาดไม่ถึงว่าแม่จะไม่คิดถึง เสี่ยวหมี่โต้ว”

หานผู่จื่อ:

เธอได้ไอเบาๆเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้พูดอธิบาย: ไม่มี แม่เพียงแค่รู้ว่านายไปไหน ดังนั้นจึงได้วางใจไง ไม่ใช่ไม่คิดถึง นาย”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยกลูกตาดำขึ้นและแววตาก็ได้มองไปยังเลนส์ กล้องทางด้านนั้นของหาน จื่อที่อยู่ไกลลิบๆ มุมสายตาทั้งหมด ก็ได้เห็นถึงเย่ไม่เป็นกำลังเดินเข้ามาจากตรงประตูพอดี ด้วยเหตุ นี้เขาจึงได้เปิดปากถาม

“คุณอาคนนั้นบอกว่าเป็นแม่รับปากให้เขาพาฉันกลับบ้าน เป็นเรื่องจริงไหม? แม่?

หาน จื่อได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าคุณอาที่ออกจาก ในปากของเสี่ยวหมี่โต้วคือใคร ที่จริงตอนที่เย่ไม่เป็นพาเสียว หมี่โต้วไปเรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้บอกกับเธอเลย ดังนั้นรอตอนที่ เธอมีปฏิกิริยาตอบโต้เข้ามาเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่อยู่ในบ้านแล้ว

“ยังมียังมี แม่……..ไมคุณอาถึงมีหน้าตาเหมือนกับฉันไม่มี ผิด เขาบอกว่าเขาคือพ่อของฉัน จริงไหม?”

เย่โม่เซินเดินไปถึงประตู มองเห็นหนุ่มน้อยอุ้ม โทรศัพท์นั่งอยู่ ตรงนั้น ก้อนเล็กๆ ก้อนหนึ่ง ตอนที่หนุ่มน้อยคุยโทรศัพท์ก็ได้มีน้ำ เสียงหน่อมแน้ม ที่สวมใส่บนตัวก็คือเสื้อเชิ้ตสีขาว ทำให้คนรู้สึก ถึงก้อนข้าวเหนียวนุ่มประเภทหนึ่ง ก็เหมือนกับเป็นก้อน ใยฝ้ายก้อนหนึ่ง

มองฉากแบบนี้ไว้ เย่ ไม่เซินก็รู้สึกว่าในใจคล้ายกับได้ฉาบไป

ด้วยน้ำผึ้งแล้ว

แต่ว่าวินาทีถัดไปเพราะว่าค่าพูดของเขาและได้ตื่นเต้นขึ้นมา

แล้ว

หากว่ามอไม่ยอมรับ ถ้าเช่นนั้นหนุ่มน้อย…..ก็จะไม่ยอมรับ พ่อคนนี้อย่างเขาแล้ว?

เย่ไม่เป็นได้กลั้นหายใจไว้ และรออย่างสงบเงียบ

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เช่โม่เป็นก็ได้ยินถึงเสียงที่อ่อน โยนของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เปิดปากพูด

“อืม เขาคือพ่อของลูก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ