บทที่549 การแทงข้างหลังที่ยากจะป้องกัน

หาน จื่อหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกเพื่อให้ตนเองสงบลง ถึงแม้เธอจะแสดงท่าทีว่าสงบลงพอสมควรแล้ว แต่ในตอนนี้ บนใบหน้าเธอก็ยังไม่มีสีเลือดใดๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียง

นิ่งว่า “แจ้งตำรวจ

หลังจากเปิดกล่องออกมาแล้ว ไม่มีสิ่งอื่นใด มีเพียง กระต่ายที่ตายแล้วตัวหนึ่ง

แล้วยังไม่ใช่กระต่ายที่ตายแบบปกติ การตายของ กระต่ายนั้นน่าเศร้ามาก ไม้สองท่อนเสียบเข้าที่ดวงตาทั้งคู่ ก็ถูกตัดออกไป เลือดสดไหลนอง และอื่นๆ……

หานคู่จื่อไม่อาจจดจำมันได้อีก อย่างไรก็ตามมันเป็นการ ตายที่น่าสยดสยองมาก ฉากนองเลือดพิเศษแบบนี้ เธอกับ เสี่ยวเหยียนต่างก็รู้สึกรับไม่ได้

โดยเฉพาะเสี่ยวเหยียน แม้ว่าเธอจะหวาดกลัว แต่ขาของ เธอก็อ่อนลง นั่งลงกับพื้นตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน

หลังจากทานอบอกว่าจะแจ้งความ เธอเกือบจะร้องไห้ เสียงดังออกมา

“ฉัน ฉันยืนไม่ขึ้นแล้ว
ทานมู่จื่อ “…..”

เธอเม้มริมฝีปากขีดแล้วก้าวไปด้านหน้าประคองเสียวเห ยียน จากนั้นก็ยื่นมือออกมาปิดกล่องลง แล้วจึงประคอง เสี่ยวเหยียนไปนั่งพัก

“ฉัน ฉันฉันฉัน….. “เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเธอ ถ้อยคำ พูดฟังไม่ชัดเจน “ฉันกลัวแทบตาย… มู่จื่อ

หาน จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปหาสำนักงาน ทรัพย์สินหมู่บ้านอย่างใจเย็น

“สวัสดีค่ะ ใช้สำนักงานทรัพย์สินไหม? เอ่อ นี่คือผู้ อาศัย18XX เมื่อครู่ตอนเข้าหมู่บ้านมาได้รับพัสดุจากทาง คุณ พัสดุมีบางอย่างผิดปกติ หวังว่าพวกคุณจะส่งคนมา จัดการเสียหน่อย เอ่อ…เป็นกระต่ายที่ตายแล้ว ขอบคุณค่ะ ช่วยรีบหน่อย”

หลังวางสายโทรศัพท์ เสี่ยวเหยียนก็มองเธออย่างชื่นชม อยู่ช่วงหนึ่ง

แต่ไม่นานก็รู้สึกตัว แล้วส่งเสียงเอ่ยถาม “เธอ เธอไม่ใช่ ว่าจะแจ้งความหรอ? ทำไมถึงไม่แจ้งความล่ะ?”

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะทำให้ตัวเองสงบแล้ว ความคิดใน ตอนนั้นคือแจ้งความ ถึงอย่างไรสภาพการตายของกระต่าย ตัวนี้ก็น่าสลดมาก แค่มองก็รู้ว่ามีคนจงใจ และมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

แต่ว่า ถ้าเพราะกระต่ายตัวเดียวก็แจ้งความแล้วแบบนี้ อาจมีหลักฐานไม่เพียงพอ

ดังนั้น ท้ายที่สุดเธอจึงเลือกที่จะให้ทรัพย์สินหมู่บ้านมา

จัดการ

หาหมู่จื่อครุ่นคิด ไม่ได้ตอบคำถามของเสี่ยวเหยียนไป โดยตรง แต่กลับถามว่า “เธอบอกว่าเธอซื้อวัตถุดิบผ่านทาง ออนไลน์? ซื้ออะไรไป?

ทันใดนั้นท่าทีของเสี่ยวเหยียนก็กลายเป็นน่าสงสาร “เธอ คงไม่สงสัยฉันหรอกนะ? ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบกินเนื้อกระต่าย ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ร้านค้าส่งกระต่ายที่ตายอย่างน่า สยดสยองแบบนี้มาให้

หานคู่จื่อ “ฉันไม่ได้ว่าเธอ

“ฉันซื้อสเต็กเนื้อลูกวัวแบบพิเศษ ไม่มีอย่างอื่น ในความ

หมายของเธอคือ ร้านค้าแกล้งฉัน ส่งกระต่ายตายตัวหนึ่งมา ให้ฉัน?” เธอในตอนนี้จากที่ตกใจก็โล่งใจขึ้นมา ดังนั้นจึงพูดค่อน ข้างเร็ว ถึงแม้ทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่ยังคงซีดขาว

ราวกับผงแป้ง

“เธอมีความแค้นกับร้านค้าไหม?
เสี่ยวเหยียนส่ายหัว

ร้านค้ามีความแค้นกับเธอ?”

เสี่ยวเหยียนก็ออกแรงส่ายหัวอีก “ไม่มีแน่นอน เป็นครั้ง แรกที่ทักไป อีกอย่างนี้เป็นร้านที่มีชื่อเสียงมาก

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สองคำถามนั้นของฉันเธอยัง ไม่เข้าใจอีกหรอ? ในเมื่อพวกเธอทั้งคู่ไม่มีความแค้นกัน แล้วเธอยังจะสงสัยว่าร้านค้าจงใจส่งกระต่ายที่ตายแล้วมา ให้เธอ?”

ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังคงมึนงง แต่ไปๆมาๆ เธอก็ ตอบสนอง แล้วเบิกตากว้างสุดแรง “เธอ ความหมายของ เธอคือมีคนจงใจเอากระต่ายตาย ใส่กล่องพัสดุส่งมาให้พวก เราตกใจ แล้วคนๆนี้ก็มีความแค้นกับเรา

“ใช้ได้ ถือว่ายังไม่โง่เกินไป

“มู่จื่อ!”

“อะไร?”

“เธอตอนนี้ยังมีอารมณ์มาล้อเล่น เธอรู้ไหมเมื่อฉันกลัว แทบแตก แม่งเอ้ย กระต่ายตายก็ช่างเถอะ ในตายังเงียบ

ด้วย…

“ไม่ต้องพูดแล้ว” หานมู่จื่อขัดคำพูดของเธอ เสี่ยวเหยียน เริ่มบรรยาย เธอก็ยิ่งเริ่มนึกถึงการตายของกระต่าย มันช่างโหดร้ายมากจริงๆ

คิดไปคิดมา เธอยังคงรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย ได้แต่นั่งปิดริม ฝีปากไว้ไม่ขยับเขยื้อน

คนจากสํานักงานทรัพย์สินไม่นานก็มาถึง เสี่ยวเหยียนซ ยับตัวไม่ได้ จึงเป็นหาน จื่อที่ไปเปิดประตู

หลังจากคนจากสํานักงานทรัพย์สินตรวจสอบพัสดุ ชาย ร่างใหญ่สองสามคนต่าง ก็ถูกเหตุการณ์นองเลือด ทำให้ ตกใจจนหน้าซีด แล้วจึงมองไปที่เจ้าของบ้านหาน จื่อ

“คุณมู่ นี่คือพัสดุที่คุณพึ่งได้รับ?”

“ไม่ใช่พัสดุ” หาน จื่อส่ายหัว สายตาจับจ้องไปบนกล่อง “น่าจะมีคนใช้ชื่อพัสดุแล้ววางไว้ที่ทรัพย์สินหมู่บ้าน

คนจากสํานักงานทรัพย์สินฟังแล้วก็พยักหน้า “โอเคครับ คุณ พวกเราเข้าใจความหมายของคุณแล้ว ตรงนี้พวกเรา จะรีบจัดการทันที สำหรับเรื่องของคุณ พวกเราจะตรวจสอบ ให้ชัดเจนแล้วให้คำอธิบายกับคุณ

หานคู่จื่อท่าทีไม่แยแส “ลำบากหน่อยนะ

พวกเขาเก็บกล่องแล้วนำออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากหา

นมู่จื่อปิดประตูลง ก็ยืนพิงกำแพง เสี่ยวเหยียนยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นจ้องมองเธอ
หาน จื่อเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเดินไปข้างหน้า “สีหน้าเธอ ไม่ดี ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าวเย็นไม่ต้องทำหรอก เดี่ยว ๆ พวกเราออกไปกินไม่ก็สั่งอาหารมา

เสี่ยวเหยียนกลับพูดเสียงแผ่วออกมา แล้วถ้าอาหารที่สั่ง มาถูกวางยาจะทำยังไง?”

หานมู่จื่อ ..………….

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา “ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราถูกจับตา มองอยู่”

หานมู่จื่อไม่พูดตอบ เธอลากขาที่อ่อนแรงทั้งคู่ไปที่โซฟา แล้วนั่งลง รินน้ำเย็นให้ตัวเองหนึ่งแก้วเพื่อระงับอารมณ์ที่ ว้าวุ่นในใจ

“ช่วงนี้พวกเราไปทำผิดต่อใครไว้นะ? ใครกันที่จะชั่วช้า ขนาดทําเรื่องแบบนี้ได้? เธอบอกช่วงนี้พวกเราทำไม… เสี่ยวเหยียนบ่นพึมพำกับเธอ พูดไปพูดมาก็ชะงัก นึกบาง อย่างขึ้นได้กะทันหัน เธอเบิกตากว้างมองไปที่หาน จื่อ

สายตาคู่นั้นทําเอาอีกคนสงสัย

“อยากพูดอะไรก็พูด อย่ามามองฉันแบบนี้

หลังจากที่ผ่านเรื่องแบบเมื่อสักครู่มา เกราะป้องกันในใจ ของหาน จื่อตอนนี้ก็เปราะบางมาก

“เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นหลินชิงชิงคนนั้น? ก่อนหน้านี้หล่อนก็คิดที่จะทําร้ายเธอ!”

หลับขิงขิงหรอ?

หาหมู่จื่อนึกถึงคนที่ก่อนหน้านี้มาถึงออฟฟิศของเธอพร้อม กับแม่ของหล่อนเพื่อขอโทษเธอ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไร

“เธอเคยคิดไหม หล่อนอาจจะบอกว่าจะไม่ทำร้ายเธอแล้ว แต่ถ้า…เธอเปลี่ยนความตั้งใจแล้วล่ะ? ไม่อย่างนั้น หลังจาก พวกเรากลับเข้าประเทศมาก็ไม่ได้ทำผิดต่อใคร ทำไมถึง ต้องทําเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ แล้วก็ในช่วงเวลานี้ด้วย”

หาน จื่อขัดค่าพูดของเธอ “คนที่เราทำผิด ไม่เพียงแค่กับ หลินชิงชิงเท่านั้น ยังมีคนอื่นอีก

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนจ้องเธอ หานคู่จื่อก็เปิดปากพูดเบาๆ “เธอลืมเรื่องที่บริษัทก่อนหน้านี้ไปแล้วหรอ?”

“ก็ใช่นะ งั้นหรือจะเป็นจ้าวยี่หรู? แม่ง ยัยบ้านั่นคงไม่ เพราะขายหน้า เลยหันมืดมาทางเราหรอกนะ?”

หานคู่จื่อเม้นริมฝีปาก คิดไปคิดมา กลับคิดหาเหตุผลไม่ ออก ในตอนนี้สมองเธอกำลังยุ่งเหยิง

สำหรับหลินชิงชิง ในตอนนั้นสามารถเห็นได้ถึงความ จริงใจของเธอ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าเธอจะไม่ เปลี่ยนแปลงความตั้งใจล่ะ? ถึงอย่างไรเธอก็พูดด้วยว่าจะให้ตนเองได้แข่งขันอย่างยุติธรรมต่อเย่ไม่เป็น

อีกอย่าง หล่อนพูดว่า…จะไม่ทําร้ายเธอ แต่ไม่ใช่จะไม่ ทําให้เธอหวาดกลัว

หรืออาจจะเป็น จ้าวยี่หรูที่ไม่พอใจ ให้คนหาที่อยู่ของเธอ แล้วจึงส่งกระต่ายดายตัวนี้มา

หานมู่จื่อคิ้วขมวดจนเจ็บ ยกมือขึ้นนวดเล็กน้อย รู้สึกปวด

เป็นใครกันแน่?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ