บทที่ 161 อกหัก
เสิ่นเฉียวเดินเข้าไป ก็ยังไม่ค่อยจะปกติ ถามด้วยความเก้อเขิน
“ช่วงนี้ธุรกิจที่นี่เป็นยังไงบ้าง? ”
พนักงานที่ร้านพยักหน้า : “ก็พอได้ คุณหนู เสิ่น ต่อไปคุณคือเจ้านายของพวกเราแล้ว เพราะ ห้างเปลี่ยนเจ้าของแล้ว คุณก็ไม่เคยมาที่นี่เลย เพราะฉะนั้นเงินเดือนของเรายังคงค้างอยู่”
ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวนิ่งไป ที่แท้เป็นเพราะ เปลี่ยนเจ้าของเงินเดือนเลยค้างมาโดยตลอดไม่ ได้จ่าย?
หนักงานน้ำตาไหล : “ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ ไม่ได้จ่ายเงินเดือนแล้ว คุณหนูเสิน ฉันก็ยังรอเงิน เดือนจ่ายค่าเช่าห้องนะ”
เสิ่นเฉียวถอนหายใจเบาๆ : “งั้นต้องจ่าย เงินเดือนยังไง ฉันจ่ายให้เธอ? ”
“ไม่ไม่ไม่ คุณต้องไปชั้นบนสุดของห้าง สรรพสินค้า”
ชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้าหรอ? เสิ่น เจียวพยักหน้า จั้นวันไปดอะกับ”
เสิ่นเฉียวขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุด บรรยากาศ ไม่เหมือนกับชั้นล่าง ชั้นบนสุดเงียบมาก มีความ รู้สึกเหมือนยืนอยู่นอกโลก
เข้าไปแล้วเธอเห็นคนที่ทำงานเยอะมากก็ ต่างกำลังยุ่ง ทุกคนมองเธอด้วยความประหลาด ใจ แล้วก็มองกลับไป
เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่ามาที่นี่ควรจะต้องพูดอะไร ทำอะไร ได้แค่หาคนถามเกี่ยวกับสถานการณ์ ก่อน
คนนั้นฟังคำบรรยายของเธอแล้ว ก็พาเธอ ไปที่ห้องทำงานห้องหนึ่ง
“คุณเข้าไปเถอะหาเขาก็ได้แล้ว”
เสิ่นเฉียวเคาะประตู เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยก็ ดังขึ้น
“เข้ามาได้”
เสิ่นเฉียวผลักประตูเข้าไป โผล่หัวออกมา :
“สวัสดีค่ะ?”
แล้วก็สบตากับคนที่อยู่ข้างใน การ แสดงออกของเธอผิดไปเล็กน้อย
ไม่ได้รอให้เสิ่นเฉียวพูดออกมา ผู้หญิงที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะก็พูดพลางหัวเราะ : “ผู้ช่วยของเย่โม่ เซิน?”
ไม่ผิด คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่จิงที่เคยแต่ง หน้าให้เธอ
เธอวนรอบๆ ห้องทำงานแล้วเดินมาทาง เธอ มือสองข้างกอดอกพิงที่ประตูแล้วพูดว่า : “เธอนี่ช่างทำให้คนหัวเราะจริงๆ รอเธอตั้งนาน กว่าจะออกมา”
เสิ่นเฉียว : รอฉัน?
“ใช่สิ ด้วยความประหลาดใจห้างนี้ก็เปลี่ยน เจ้าของแล้ว ฉันเป็นพนักงาน ก็แน่นอนว่าจะต้อง อยากพบเจ้านายคนใหม่สิ แต่คิดไม่ถึงว่าเป็น คุณ”
เสิ่นเฉียว : “..คุณรู้ได้ยังไง ?”
“ความลับ”
พี่จึงหันกลับไปเดินเข้าไปข้างใน “คุณคง มาดูบัญชีใช่ไหม? ” บัญชีของเร็วๆ นี้ฉันจัดการไว้ หมดแล้ว ส่งในอีเมลคุณ?
“ไม่ ไม่ต้องแล้ว” เสิ่นเฉียวค่อนข้างลังเล “ฉันแค่มาพูดแทนพนักงานข้างล่าง เงินเดินล่าช้า เลยมาสัปดาห์หนึ่งแล้ว พวกเธอต่างก็กังวล”
“เหอะ ไม่ใช่แค่พวกเธอกังวล พี่จิงฉันก็ กังวลมากแล้วหล่ะ? เงินเดือนของฉันก็ล่าช้ามา สัปดาห์หนึ่งแล้ว”
ได้ ได้ยังไง? ”
“ก็กำลังรอคุณเซ็นชื่อไง เจ้านายใหม่~”
พี่จิงวางรายการเงินเดือนไว้ข้างหน้าเธอ “ดูสักหน่อยเถอะ ถ้าหากไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อ เถอะ”
เสิ่นเฉียวรับมาอย่างงงๆ ดูจนตาลายไป
หมด
“เอิ่….
“ใช่แล้ว นี่คือการ์ดรายรับรายจ่ายนะเจ้า นายคนใหม่ รหัสชื่อวันเกิดของคุณ”
เสิ่นเฉียว :
เธอรับบัตรธนาคารมาก กะพริบตาอย่า
เรื่องอะไรกัน? ด้วยความประหลาดใจก็ให้ บัตรรายรับรายจ่ายกับเธอ?
“ข้างในเป็นกำไรของห้างเดือนนี้”
เสิ่นเฉียวไปที่ธนาคารใกล้ๆ ตรวจสอบดูเห็นว่าในบัตรมีกำไลเฉียดหมื่นล้านข้างในจริงๆ ตกใจจนแทบจะทำบัตรหล่นแล้ว
แต่เธอก็กลับไปหาพี่จิงอีก
“พี่จิง พี่ให้บัตรผิดไปหรือเปล่า? ” ในนี้มี เกือบหมื่นล้าน….
พี่จิงมองเธอด้วยความประหลาดใจ “เป็น ไปได้ไง? ห้างใหญ่ขนาดนี้ และยังอยู่ภายใต้ชื่อ ของตระกูลเย่ เดือนหนึ่งกำไลหมื่น ล้าน…เดือนนี้ยังถือว่าน้อยแล้ว”
เสิ่นเฉียวหายใจไม่ออก รีบเอาบัตรธนาคาร วางกลับไปที่โต๊ะ
บัตรหมื่นล้านนี่อยู่ในมือฉันก็เหมือนมันฝรั่ง ร้อนๆ เธอไม่สามารถเก็บรักษาไว้ได้
“เป็นอะไรไป? ”
“เงินในนี้เยอะเกินไป ฉันเก็บไว้ไม่ได้”
“ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายของที่นี่ คุณไม่เก็บ ใครเก็บล่ะ? ”
เสิ่นเฉียว : “แต่ว่า….”
“แม้ฉันไม่รู้ว่าโม่เซินทำไมถึงเอาห้างนี้ยก ให้คุณกะทันหันแบบนี้ แต่ว่าเขาให้คุณก็ต้องมีเหตุผลของตัวเอง กำไลของห้างเดือนนี้ลดลง กว่าก่อนหน้านี้นิดหน่อย คุณมีวิธีทำให้มันกลับมา มีชีวิตอีกไหม? ยังไง ดูแลห้างใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่ เรื่องง่ายๆ”
อะไร? เสิ่นเฉียวฟังคำพูดแล้วถลึงตากว้าง ทำให้ห้างมีชีวิตอีกครั้ง? เธอไม่เคยเรียนเกี่ยวกับ การทำธุรกิจมาก่อน ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้เท่าไหร่
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวเม้มปาก หยิบบัตร ธนาคารกลับมาไว้ในมือ
“เรื่องนี้ฉันจะให้คำตอบคุณ”
หลังจากเสิ่นเฉียวออกไปจากห้าง แล้วก็ กลับไปที่ตระกูลเย่ ในห้องหาเย่โม่เซินไม่เจอ สาวใช้บอกว่าเขาไปที่ห้องหนังสือ แล้วเธอก็ไปที่ ห้องหนังสือเพื่อไปหาเขา
เธอเดินเข้าไปเอาบัตรธนาคารวางไว้บน
โต๊ะ
บัตรธนาคารทับสัญญาสีขาวไว้ฉบับหนึ่ง
“นี่คือสัญญามอบอำนาจของห้างสรรพ สินค้า แล้วยังมีกำไรของเดือนนี้”
เยโม่เซินไม่สนใจเธอ และไม่ได้พูดอะไร เสิ่นเฉียวยืนอยู่สิบวินาที เห็นเขาไม่มีการตอบสนอง ยังหันกลับจะออกไป
“ฉันเยโม่เซินส่งของออกไป แม้ว่าคุณจะ ส่งกลับเหมือนเดิมก็ตาม ฉันก็ไม่รับไว้”
เสิ่นเฉียวขั้นตอนดำเนินการก็ยังหยุดอยู่ที่ เดิมแบบนี้แล้ว คำพูดนี้ ดูเหมือนจะมีบางอย่าง
ในคำพูด!
เธอหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว กัดริมฝีปาก
ล่าง : “ก่อนคุณจะส่งออกไปคุณเคยถามฉันก่อน ไหม? ฉันเคยบอกว่าฉันอยากได้ห้างนี้? ห้าง สรรพสินค้าใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะอยากได้ได้ยังไง? เยโม่เซิน คุณคิดว่าเงินทองสามารถซื้อฉันได้ อย่างนั้นหรอ? ”
เย่โม่เซินเงยหน้า มองไปที่เธอด้วยสายตา เยือกเย็น
“ถ้าเงินทองซื้อเธอไม่ได้ วันนี้เธอจะเอา ของพวกนี้มาที่ห้องหนังสือฉันได้ยังไง ถ้าไม่ได้ อยากได้ ก็ยังจะมาหาฉันที่นี่เพื่อแกล้งทำเป็นไร้ เดียงสาหรอ? ”
เสิ่นเฉียว : “.คิดไม่ถึงว่าคุณจะมองฉัน แบบนี้”
คำพูดพวกนี้ทำเธอโกรธจนตัวสั่น
แต่ก็ตอบใจสนองกลับมา เขาต้องตั้งใจ
แน่ๆ
เพราะเธอพูดคำพูดที่ทำร้ายเขา ดังนั้นตอน นี้เขาเลยพูดคำพูดที่แทงใจดำเธอ
“ไม่มีอะไร! คุณอยากจะมองฉันยังไงก็มอง ไปเถอะ ยังไงของพวกนี้ฉันไม่รับไว้”
พูดจบ เสิ่นเฉียวหันกลับก็ไป ตอนที่เดินไปถึงประตู ก็ได้ยินเสียงพี่มา ครั้งหนึ่ง
เย่โม่เซินก็ยื่นมือมาหยิบสัญญากับบัตร ธนาคารโยนทิ้งไปในถังขยะ
เสิ่นเฉียวถลึงตาโตอย่างไม่เชื่อ
“คุณบ้าไปแล้วหรอ? นั่นเป็นสัญญาของ ห้างสรรพสินค้านะ ในบัตรก็มีเงินหลายหมื่นล้าน”
“ร้อนรนแล้วหรอ?” เย่โม่เซินเหลือบมอง ไปที่เธออย่างเยือกเย็น มีรอยยิ้มกระหายเลือดที่ ริมฝีปาก : “หยิบขึ้นมาสิ”
มือทั้งสองข้างกำอย่างแน่น เล็บแทบจะ แทงเข้าไปในเนื้อแล้ว เสิ่นเฉียวมองไปที่ผู้ชายที่ น่ารังเกียจข้างหน้า ความรู้สึกสิ้นหวังในใจค่อยๆลึกลงไป
“เธอต้อง…. ต้องหยามเกียรติคนอื่นแบบนี้ ถึงจะมีความสุขใช่ไหม? ”
“สำหรับผู้หญิงแบบนี้ วิธีแบบนี้เหมาะสม ที่สุดแล้ว”
“โอเค ไม่ต้องการก็ไม่ต้องการ ทิ้งก็ทิ้ง ใครสนใจ? ” เสิ่นเฉียวทนเขาไม่ไหวจริงๆ แล้ว เลยตะโกนไปที่เขา ดวงตาคู่สวยเปลี่ยนเป็นสี แดงอย่างไม่ได้ระวัง ตะโกนเสร็จ เธอก็ไม่ได้มอง เยโม่เซินอีก หันหลังกลับแล้วจากไป
เยโม่เซินมองที่เงาเล็กๆ ที่จากตัวเองไป ตาก็ค่อยๆ ลอย ไปตกในถังขยะ กำมือแน่นอย่าง เงียบๆ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
