บทที่ 548 พัสดุลึกลับ

หานมู่จื่อชมเธอ เลิงเยาเยาดีใจมาก ไม่ว่ายังไงผลงานที่โดด เด่นของหาน จื่อสำหรับหล่นแล้วถือว่าเป็นไอดอลเลยล่ะ

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจคือ เย่ ไม่เซ็นปฏิเสธผลงานของ เธอ แค่เพียงเขาไม่ยอมรับ ผลงานของเธอก็จะไม่ผ่านด่าน ของเขา เธอก็จะไม่มีทางได้รับออร์เดอร์

ถ้าไม่ได้รับออร์เดอร์นี้ แล้วเธอจะได้รับเงินรางวัลได้ยังไง?

ต่างหากเป็นเรื่องที่เลิงเยาเยาเศร้าใจ

ได้ยินแบบนี้ มือที่เปิดแฟ้มของหาน จื่อหยุดชะงัก สัก พักเธอก็ปิด แล้วคิดอยู่นาน “ปฏิเสธต่อหน้าเลยเหรอ?”

เลิงเยาเยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฉันยังไม่เคยเจอหน้าเขาด้วย ซ้ำ ผู้ช่วยเขาบอกฉัน บอกว่าเขาไม่พอใจผลของของฉัน ห้ามฉันไปส่งผลงานแย่ๆ แบบนี้อีก

“ไม่ใช่เพราะเธอวาดได้แย่ ” หาน จื่อส่ายหน้า แล้วมอง เธอ “ตอนนั้นที่รับออร์เดอร์นี้ ฉันก็บอกกับเธอแล้วว่าเคสนี้ รายใหญ่ ต้องยากกว่าเคสก่อนๆ แน่นอน ขนาดฉันเองยัง เอาไม่อยู่เลย”

“อืม”
“เพราะงั้น เธอต้องมีความอดทนพอสมควรในการทำงาน นี้ ถึงสุดท้ายแล้วจะไม่สำเร็จ แต่ว่ากระบวนการนี้ พอที่จะ ทําให้เธอเติบโตได้

เย่ไม่เป็นคนนี้ถึงจะไม่อยู่ในวงการนี้ แต่ว่าเขาเป็นคนที่ เลือกมาก และแม่นยำมาก ให้เลิงเขาเขาได้ฝึกฝนบ้างก็ ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

“เอาเถอะ ฉันรู้แล้ว งั้นฉันขอกลับไปทำงานต่อนะคะ

“อืม ไปเถอะ”

หลังจากที่เลิงเยาเยาไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ดึงเสื้อบนตัว ไปมา แล้วมองหน้าหาน จื่อด้วยความเศร้า “เธอรู้ทั้งรู้ว่า หล่อนจะไม่มีวันทำสำเร็จ ทำไมยังให้หล่อนไปรับงานนี้ล่ะ? จริงๆแล้ว ฉันคิดว่าถ้าเราผิดสัญญาตั้งแต่แรก ก็คงไม่มีเรื่อง อย่างทุกวันนี้หรอก”

“เรื่องมากมายที่ไม่มีคำว่าถ้า ถ้าเราสามารถผิดสัญญาได้ ก็คงไม่ต้องมาปวดหัวแบบนี้

หานคู่จื่อจับที่ระหว่างคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเยโม่เป็นจะซื้อ นานแค่ไหน

ภาพงานเลี้ยงเมื่อคืนยังคงอยู่ในสมอง เขาพูดข้างหูของ เธอ รอยจูบที่ร้อนแรงนั้น การกระทำที่ใกล้ชิดนั้น ยังคงฉาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสมองของเธอ
ถึงแม้เธอไม่อยากอยู่กับเขา แต่ร่างกายกลับทำตามใจ นึกถึงแต่เรื่องของเขาไปเรื่อย

เป็นเพราะว่าฐานะของหาน จื่อถูกเปิดเผยแล้ว เพราะงั้น วันนี้ที่บริษัทจึงมีลูกค้ามาขอร่วมงานด้วยไม่น้อย เสี่ยวเหยี ยนจัดเสื้อผ้าหน้าผมจากนั้นก็ไปต้อนรับ เหนื่อยทั้งวันเลย

“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเปิดแถลงการณ์เปิดเผยฐานะของเธอจะ มีออร์เดอร์เยอะขนาดนี้ เราก็ควรจะเปิดตั้งแต่ที่กลับมา

หานคู่จื่อ ……. บเดียวก็มีคนมากมายแบบนี้ รู้สึกไม่ ไหวเล็กน้อย”

เวลาเลิกงานเลยไปแล้ว หาน จื่อสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย แล้วเร่งเสี่ยวเหยียน “รีบเก็บของ พวกเราไปรับเสี่ยวหมี่โต้ วกลับบ้านกัน”

เสี่ยวเหยียนเองก็พึ่งรู้ตัว จึงรีบเก็บของ จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้า ของหานชิง แล้วเดินออกไปพร้อมกับหานคู่จื่อ

หลังจากที่ทั้งสองคนไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้านแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วขึ้นรถเห็นชุดสูทบนตัวของเสี่ยวเหยียน ก็อดไม่ ได้ที่จะตกใจ

“คุณน้าเสี่ยวเหยียนครับ คุณน้าใส่เสื้อของคุณอาของหนู เหรอครับ?”

ได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็จ้องเธอ “ตาดีแบบนี้ ได้ใครมา?”

เสี่ยวหมี่โต้วกอตแขนของเสี่ยวเหยียน “คุณน้าเสี่ยวเหยีย นอยากเลื่อนขั้นเป็นแฟนคุณอาใช่ไหมคะ? ”

เสี่ยวเหยียนโกรธจนมองบน “ฉันอยากเป็นแฟนคุณอา ของหนูนะ แต่เสียดาย คุณอาของหนูเองที่ไม่อยากให้ฉัน เลื่อนขั้น”

ก่อนหน้านี้เธอไม่อยากยอมรับ เพราะรู้สึกอาย แต่ตอนนี้ ความคิดของเธอโดนหานชิงรู้แล้ว แถมยังปฏิเสธเธอต่อ หน้าต่อตาแบบนี้ เธอจึงไม่รู้สึกอะไรแล้ว

ได้ยินแบบนี้ หาน จื่อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อน “ตอนนี้ไม่ใช่ แฟนคุณอา แต่ว่าว่าที่แฟนคุณอาต่างหาก

เสี่ยวเหยียนหันมาจ้องเธอแรง

ทั้งสามคนกลับไปที่โครงการด้วยรอยยิ้ม ในตอนที่ผ่าน นิตินั้น พวกลุงเรียกพวกเขาไว้ บอกว่ามีพัสดุ ให้พวกเขาเอา กลับไปด้วย

เสี่ยวเหยียนอาสาไปเอา ในตอนที่เธอหยิบกล่องมานั้น นิติก็บ่นเล็กน้อย “คุณชื่ออะไรครับ ทำไมกลิ่นแย่จังครับ

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ซื้อเครื่องปรุงรสเล็กน้อย บางทีกลิ่น อาจจะแรงไปหน่อย แต่ก็คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง?” เสี่ยวเหยี ยนพยายามดมกลิ่น ก็รู้สึกได้ว่ากลิ่นไม่ค่อยพึงประสงค์
แปลก เกิดอะไรขึ้น?

” ทำไมล่ะ?”

หาน จื่อยืนถามอยู่ที่ประตู เสี่ยวเหยียนได้สติ จึงอุ้มกล่อง ออกไป

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันซื้อเครื่องปรุงจากในเน็ตมาหน่อย เลยมีกลิ่นเล็กน้อย พวกเรากลับไปเปิดดูกันเถอะ ถ้ามีปัญหา จะได้รับส่งของคืน

ในลิฟต์นั้นคับแคบ และพวกเขาก็อยู่ค่อนข้างสูง ในตอน ที่เข้าลิฟต์ จึงโดนคนรอบตัวมองด้วยสายตาที่แปลกๆ หา นมู่จื่อมองดูกล่องบนมือของเสี่ยวเหยียน จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

กลิ่นนี้…ค่อนข้างรุนแรง

หรือว่าเสียหรือเปล่า?

ภายใต้ความกดดัน ในที่สุดก็ถึงบ้าน หลังจากเข้าบ้าน เสี่ยวเหยียนก็วางกล่องไว้บนพื้น แล้วพูด “พวกเธอสองคน ไม่ต้องมาแตะนะ ฉันไปเอามีดมาแกะกล่อง อยากรู้นักว่า แม่ค้าออนไลน์ส่งของเสียอะไรมาให้ฉัน กลิ่นแรงขนาดนี้ เมื่อกี้เกือบจะเหม็นตายในลิฟต์แล้ว ไม่กล้าเชื่อเลยว่าของ ชิ้นนี้ฉันซื้อมาเอง”

หานมู่จื่อก็ไม่ได้คิดอะไรเยอะ พยักหน้าแล้วขึ้นไปชั้นบนหลังจากที่วางกระเป๋าลง กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น ก็ได้ยิน เสียงกรี๊ดมาจากชั้นล่าง

เสียงกรี๊ดนี้แหลมมาก และทำให้คนรู้สึกขนลุก

หานคู่จื่ออึ้งอยู่สักพักแล้วพุ่งลงไปด้านล่าง เห็นเสี่ยวเหยี ยนนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเลย ราวกับว่าโดนสะกดจิต

“เกิดอะไรขึ้น?” หานมู่จื่อรีบเดินเข้าไป จากนั้นก็หยุดทันที ราวกับว่าเครื่องค้าง ทั้งสองเหมือนโดนสน

ห้องรับแขกบรรยากาศแปลกๆ

หานคู่จื่อมองดูกล่องที่ถูกเปิดออก สีหน้าที่นั่งในตอนแรก ตอนนี้ซีดเล็กน้อย ในแววตาก็ไม่ค่อยมั่นคง

“คุณน้าเสี่ยวเหยียนเป็นอะไรเหรอครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วที่ พึ่งขึ้นห้องไปก็วิ่งลงมา เห็นพวกเธอยืนนิ่ง เลยรีบเดินเข้าไป ด้วยก้าวเล็กๆ

หานคู่จื่อสีหน้าเปลี่ยน แล้วรีบตะคอก “กลับไป

เสี่ยวหมี่โต้วหยุดชะงัก

“หม่าม๊ครับ? ”

เขายืนอยู่ที่เดิม แล้วเงยหน้าไปมองหานคู่จื่อ ด้วยแววตา

ที่ไม่เข้าใจ

หานมู่จื่อมอง ดูของในกล่อง หายใจติดขัดเล็กน้อย
“เชื่อแม่ รีบเข้าห้อง ถ้าแม่ไม่เรียกก็ห้ามออกมานะ”

ถึงเสี่ยวหมี่โต้วจะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็เชื่อฟังหาน จื่อ เขา พยักหน้า จากนั้นก็หันหลังแล้วขึ้นห้องของตนเองไปเลย

พอแน่ใจแล้วว่าเสี่ยวหมี่โต้วกลับถึงห้องแล้ว หาน จื่อถึง

โล่งอก

และเวลานี้ เสี่ยวเหยียนหันกลับมาด้วยความระแวง มอง นางด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“มู่ มู่จื่อ ทําไงดี?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ