บทที่978อย่าดูถูกฉัน

จะดื่มเบียร์อีกแล้ว?

ยัยบ๊องคนนี้วันนั้นยังดื่มไม่พอ ดังนั้นก็เลยจะดื่มต่อหรอ? หรือว่า เธออารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว?

คิดถึงตรงนี้ เซียวซูเงยหน้ามองเสี่ยวเหยียนที่นั่งด้วย จิตใต้สำนึก เห็นใบหน้าเธอไม่มีความเศร้าโศกเลยสักนิด กลับ กันยังประดับด้วยรอยยิ้มที่หวานชื่น ภายใต้แสงไฟสาดส่อง ยิ่ง ทำให้ดวงตาทั้งคู่แวววาวมากเป็นพิเศษ

“แค่ดื่มนิดหน่อยเอง เบียร์ไม่ใช่เหล้าอย่างอื่นสักหน่อย ไม่ เมาง่ายขนาดนั้นหรอก นายวางใจได้ วันนี้ฉันไม่เมาจนสร้าง ปัญหาให้นายหรอก!”

เซียวซูเม้มปากไว้ไม่ได้ตอบ

เขาไม่ได้กลัวปัญหา แค่ไม่อยากเห็นหลังจากเธอเมา แล้ว

เรียกชื่อของผู้ชายอีกคนต่อหน้าเขาเฉยๆ “ได้รึเปล่า?” เสี่ยวเหยียนเห็นเขาไม่ตอบ เอียงศีรษะถามเขา

อีกคำ หน้าตาซุกซนน่ารักมาก

เซียวเห็นเธอที่เป็นแบบนี้ ได้พยักหน้าอย่างจับพลัดจับผลู ด้วยจิตใต้สำนึก จากนั้นลำคอก็ได้เคลื่อนไหวตามครู่นึง

“ขอบใจนะ!”
เสี่ยวเหยียนเห็นเขารับปากแล้ว ก็ได้เดินไปที่ทิศทางที่เมื่อกี้ เขียวมองดูร่างเงาที่ดีอกดีใจของเธอแล้ว หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อ……..เธอกำลังออดอ้อนตัวเองอยู่หรอ?

เสี่ยวเหยียนมากินจริงๆ เธอสั่งปิ้งย่างมาเยอะมาก แถมยัง สั่งเบียร์ไปตั้งหลายขวด เทให้ตัวเองและเซียวซูแก้วนึง จากนั้นก็ ยกแก้วขึ้นมาชนแก้วกับเซียวซู

“มา พวกเราก็มาชนแก้วกันหน่อย!!

เซียวซู: “? ? ?”

“ถึงแม้พวกเขาไปรวมตัวสังสรรค์กันทั้งครอบครัวแล้ว แต่ยัง ไงซะพวกเราก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดาย นายดูอยู่ต่างเมืองต่าง ถิ่น พวกเรายังมีเพื่อนนั่งกินปิ้งย่างและดื่มเบียร์ด้วยกัน มีความ สุขกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถูกมั้ย?

เซียวซูรู้สึกเธอพูดถูก ได้แต่พยักหน้า

เสี่ยวเหยียนเงยหน้ากรอกเบียร์ไปแก้วนึง วิธีดื่มของเธอ ห้าวหาญมาก ดื่มเสร็จก็รีบเทให้ตัวเองและเทให้เซียวซูจนเต็ม แก้ว

“มา พวกเรามาดื่มต่อ คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก!”

“อย่าดื่มเยอะ คุณลืมไปแล้วหรอว่าก่อนเข้ามาในร้านคุณพูด ไว้ยังไง?”

“ฮ่มๆ…ก่อนหน้านั้นฉันพูดอะไรไป ฉันลืมไปแล้ว ดื่มแค่ไม่กี่แก้วเองเมาหรอก พวกเราเดินมา อย่างมากก็เดี๋ยวเมา แล้ว ประคองนายกลับไปเอง

เซียวไปต่อถูก ในชั่วขณะ ให้เธอประคองที่ผอมเพรียวของเธอแล้วหัวเราะเสียงต่ำ อย่างคุณเนี่ยนะ จะประคองผมไหวเดี๋ยวล้มลงไปคุณได้รับบาดเจ็บยังยัง ไง?

“เป็นไปได้ยังไง” ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนตายฉันก็ยังสามารถไม่ระวังล้มลงจริงก็ทับพังหรอก

ทับ

คำนี้ทำให้เซียวซูคิดถึงการออกกำลังกายอย่างนึงอย่างแปลก ประหลาด พริบเขาขับไล่ออกจากสมอง นานใบ

เอ๊ะ ทำไมนายยังเริ่มเบียร์เลย หน้าแดงอย่าง

แล้ว”

กำลังอะไรอยู่ ยังนึกเขาดื่มเหล้าจนหน้าหัวเราะเยาะเขา“นายมันคออ่อนเกินไปแล้วมั้ง?

เซียวซูเสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ ฉันเข้าใจแต่นายวางใจเถอะ เรื่องที่นายคออ่อนฉันไม่พูดออกไปหรอก พวกนาย ต่างก็เอาหน้าทั้งนั้น ก็เหมือนตอนเที่ยง ฉันไม่ระวังลืมนาย พูด ผิดไปคำนึง นายก็เจ้าคิดเจ้าแค้นจนถึงตอนนี้เลย

เสี่ยวเหยียนพูดจบก็ได้เริ่มเทเหล้าให้ตัวเองอีก ตอนแรกยังมี ท่าทีดื่มกับเซียวซูไปหลายแก้ว และชนแก้วอะไรด้วย แต่ชนแก้ว ครั้งนึงเซียวซูก็เกลี้ยกล่อมเธอครั้งนึง

สุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็เลยไม่สนใจเขาซะเลย และดื่มเอง โดยตรงเลย ขี้เกียจไปสนใจเซียวซู

ก็ไม่รู้ดื่มไปนานเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนรู้สึกแก้มของตัวเองเริ่ม ร้อนผ่าว ศีรษะเริ่มวิงเวียน เธอมือเท้าคางมองคนที่อยู่ตรงหน้า ด้วยสายตาพร่ามัว

“หม? หน้าของนาย……..เหมือนยิ่งอยู่ยิ่งแดงแล้วแฮะ”

ถึงแม้เซียวซู่หน้าแดงก่ำมาก แต่ภายนอกกลับยังนั่งอยู่ที่นั่น ด้วยความสงบ ถือตะเกียบไว้กินอาหารทีละนิดๆ เดิมที่หน้า แดงอยู่แล้ว ภายใต้การจ้องมองของเสี่ยวเหยียน อุณหภูมิบน ใบหน้าเขายิ่งเพิ่มสูงขึ้นต่อเนื่อง

หลังจากผ่านไปสักพัก เซียวซูเงยหน้าสบตากับเสี่ยวเหยียน

“คุณมองผมทำไม? ปิ้งย่างทานพอแล้วหรอ?”

มองดูเซียวซูที่อยู่ตรงหน้า เสี่ยวเหยียนใช้แรงส่ายหัว จู่ๆกลับ พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าได้กลายเป็นสองคน และมีเงาสองเงาแล้ว

“เอ๊ะ เซียวซู่สองคน?”
พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนได้หัวเราะขึ้นมาเหมือนคนโง่

เซียวซู่เห็นเธอที่เป็นแบบนี้ ได้วางตะเกียบลง และคิดอย่างจน ปัญญา

ยังว่าตัวเองดื่มเหล้าไม่เป็นอีก ทำเป็นคอแข็ง ปรากฏดื่มไป แค่แป๊บเดียวก็กลายเป็นแบบนี้อีกแล้ว

“ดูท่าน่าจะกินพอแล้ว”

เซียวซูพูดจบ ได้ไปจ่ายเงินโดยตรง เตรียมตัวพาเสี่ยวเหยีย นกลับบ้าน ปรากฏเขาเพิ่งจ่ายเงินเสร็จ ตอนที่กลับมาก็เห็นเกี่ยว เหยียนเดินออกไปข้างนอกอย่างโซเซแล้ว

เซียวซูสีหหน้าเปลี่ยน รีบเดินตามไปข้างหน้า

เสี่ยวเหยียนที่เดินอยู่กำลังสะดุด อีกนิดเดียวก็ล้มหัวฟาดพื้น เซียวซูยกมือก็โอบเธอมาไว้ในอ้อมอก

ปัง!

แก้มที่นุ่มนวลได้ชนเข้าอ้อมอกของเซียวซู่อย่างจัง เซียวซูก้ม หน้ามองเสี่ยวเหยียนที่หน้านิ่วคิ้วขมวด เขาเอ่ยปากพูดอย่างจน ปัญญา: “ผมบอกให้คุณรอผมที่โต๊ะไม่ใช่เหรอ? เมาขนาดนี้ คุณ จะเดินกลับไปยังไง? ยืนดีๆ

เสี่ยวเหยียนพึมพำไปหลายคำ ก็ไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดเขาหรือ เปล่า แต่เธอกลับผลักเซียวซูทิ้งแล้วเดินไปข้างหน้า เดินไปด้วย พร้อมพูดไปด้วย: “ไม่ อย่าเดินตามฉัน ฉัน ฉันยังดื่มได้อีก! ดื่ม เหล้าๆ!!”
เซียวเดินตามไป จับข้อมือเรียวเล็กของเธอไว้แน่น และ ตำหนิ: “เลิกโวยวายได้แล้ว กลับไปค่อยว่ากัน”

“ฉันไม่กลับ ฮือๆ ที่ห้องเย็นเฉียบมาก……….ไม่อยากกลับ

ไป” เสี่ยวเหยียนพูดจบก็เริ่มน้ำตาคลอเบ้ามองเซียวซูไว้ ดวงตา

ทั้งคู่แวววาว ดูแล้วน่าสงสารมาก

“ฉันอยากไปตากลมหน่อย โอเคมั้ย?”

เซียวซู: “.….……….

ตากลม?

ในอากาศที่หนาวแทบตายแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้กลับบอกกับเขา ว่าอยากไปตากลม

นี่กำลังล้อเล่นกับเขาหรือเปล่า?

แต่ว่า เซียวซูพูดคำพูดปฏิเสธไม่ออก ได้แต่พยุงเธอไว้เบาๆ “จะตากลมน่ะได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้………ตอนนี้ดึกมากแล้ว เราต้อง กลับไปแล้ว”

เสี่ยวเหยียนยังยืนหยัดอยู่ แต่สุดท้ายต่อต้านแรงของเซียวซู ไม่ไหว บวกกับเธอเองก็เมาแล้ว ดังนั้นไม่นานก็ถูกเซียวซูพาก ลับไปแล้ว

หลังจากกลับไป เซียวซูวางเสี่ยวเหยียนลงดีๆ ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนไม่ได้อาละวาดรุนแรงเหมือนครั้งก่อน ครั้งก่อนพอเมาแล้วยังร้องไห้และโวยวายตลอด

วันนี้หลังจากโวยวายที่บนถนนเสร็จ กลับมาก็เงียบสงบแล้ว ตอนที่เซียวซูพาเธอกลับที่ห้อง

เสี่ยวเหยียนก็ถอดเสื้อคลุมออกทันที แล้วพุ่งไปที่เตียงของตัว เองแล้ว จากนั้นก็นอนกอดผ้าห่ม

เซียวซูช่วยเธอปรับอุณหภูมิของห้องให้สบายๆ จากนั้นก็ช่วย เธอห่มผ้าให้เรียบร้อย สำรวจไปครู่นึงเห็นเธอไม่ได้ขยับไปมั่ว ก็ได้ออกมาจากห้องนอนของเธอ

หลังจากเซียวซูไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรอบนึง ตอนเขาออกมาเย โม่เซินกับหานมู่จื่อและพวกยังไม่กลับมาเลย

เขาเดินไปยืนอยู่ที่หน้าห้องของเสี่ยวเหยียนไปพักนึง ได้ยิน

ข้างในเงียบสงบ ก็ได้ไปยืนเหม่อลอยที่ระเบียง

ส่วนอีกฝั่งนึง

คนรับใช้ของตระกูลฉือเพิ่งเสิร์ฟอาหารครบ หยูโปยืนอยู่ที่ ข้างๆ มองดูคนที่ล้อมเต็มโต๊ะอาหารแล้วถอนหายใจ

รู้สึกว่าตระกูลฉือไม่เคยคึกคักแบบนี้มาก่อนเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ