บทที่1019 ความรักไม่ใช่สิ่งของที่จำเป็น

นัยน์ตาแดงๆ จิตใจหดหู วิ่งเข้าไปกอดเธออย่างรวดเร็ว

“มาก็ดีแล้ว” แม่เสี่ยวเหยียนตบหลังของเธอ สองแม่ลูกไม่เจอ กันตั้งหลายปี เจอกันคราวนี้ ขอบตาแม่ของเสี่ยวเหยียนก็แดง ตามด้วย

หลังจากทั้งสองคนจากกัน เสี่ยวเหยียนมองหลัวหุ้ยเหม่ยด้วย

ตาแดงก่ำ “คุณพ่อ…………..ยังไงบ้างคะ?

“หลังจากเมื่อคืนได้ช่วยเหลือชีวิตไว้ คุณหมอบอกว่าต้องรอดู อาการ48ชั่วโมง ถ้าหากพ่อสามารถผ่านพ้น48ชั่วโมงไปได้ อย่างปลอดภัย ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่ว่า…………

48 ชั่วโมง………..ยวเหยียนได้ยินตัวเลขนี้ เกือบเป็นลมไป

เลย

ถ้างั้นก็ต้องสองวันสินะ?

ทำไมถึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้นะ?

“ถ้างั้นตอนนี้พ่ออยู่ไหน? หนูไปเยี่ยมพ่อได้มั้ย? ”

หลัวหุ้ยเหม่ยส่ายหน้า:”แม่พาลูกไปเยี่ยมที่นอกห้องไอซียู ตอนนี้คุณหมอไม่อนุญาตเยี่ยมเยือนหลายครั้ง ตอนเช้าญาติพี่ น้องของลูกทั้งลุงทั้งอาต่างมาเยี่ยมเยียนหนึ่งครั้งแล้ว เดี๋ยวลูก ยืนดูกับแม่ที่นั่นสักพักก็พอแล้ว”
“เอาล่ะ”

ระหว่างทางไปห้องไอซียูหลวยเหมยขมวดคิ้วอย่าง

กะทันหัน” เหมือนมีกลิ่นแปลกๆอะไรสักอย่าง นี่เป็นกลิ่นอะไร นะ? ” หัวใจทั้งดวงของเสี่ยวเหยียนล้วนอยู่ที่ตัวพ่อ ไม่ได้กลิ่น

แปลกๆอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ก็เลยส่ายหน้า

เวลานี้คุณแม่เสี่ยวเหยียนกลับเอาสายตาตกไปที่ตัวของเธอ เหมือนกับพบเจออะไรที่ใหญ่โต: ” เสี่ยวเหยียน ลูก ทำไมลูกมา ในสภาพแบบนี้?

เมื่อสักครู่ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันหลายทั้งหลายปี เธอตื่นเต้นตลอด เวลาเพราะฉะนั้นจึงไม่ได้สังเกต ตอนนี้แม่ เสี่ยวเหยียนถึงสังเกต เห็น ที่ตัวเสี่ยวเหยียนสวมใส่ชุดนอนก็วิ่งมาแล้ว ที่สำคัญชุดนอน ข้างบนยังมีคราบสกปรก ผมก็ยุ่งเหยิงอย่างกับรังนก

“แม่คะ? ทำไมหรอคะ เราไปเยี่ยมคุณพ่อก่อนเถอะค่ะ”

หลัวหุ้ยเหม่ยหยุดนิ่ง คิดอยู่สักพัก “ลูกไปเจอพ่อในสภาพ แบบนี้ ถ้าหากว่าลูกจองพ่อตื่นอยู่ อาจจะถูกลูกทำให้โมโหจน เป็นลมไปเลยทีเดียวก็เป็นไปได้นะ”

เสี่ยวเหยียน:

หนูเป็นอะไรคะ?”

“ลูกดูผมของลูกยุ่งอย่างกับอะไรดี? รังนกยังไม่กล้าเทียบ ความสวยกับลูกเลย? ยังมีอีกเมื่อสักครู่ที่แม่พูดว่าได้กลิ่นเหม็น บ…………..แม่ขยับเข้ามาคมที่ตัวเธอ จากนั้นถอยหลังออกมาหลายก้าวด้วยหน้าตาที่รังเกียจ และอยู่ห่างจากเธอไกลๆ “พูด มาเถอะ ลูกไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้ว? ที่ตัวกลิ่นเหม็นเปรี้ยวๆ ตอนที่ลูกมาที่โรงพยาบาลระหว่างทางไม่ได้ทำให้คนเมา สลบไสลหรือ? ”

เสี่ยวเหยียนมองดูคุณแม่แบบจนคำพูดไปเลยสักพัก สุดท้าย ก้มหน้าก้มตาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เอาเถอะ ไม่เจอกันตั้งนาน ปากก็ยังเสียขนาดนี้ เธอเป็นลูกใน ไส้รึเปล่าเนียะ?

“โชคดีที่ลูกเข้าไปเยี่ยมไม่ได้ กลิ่นตัวนี้ สามารถทําให้ พ่อของลูกตื่นขึ้นมา และได้กลิ่นแล้วก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็สลบไปอีก”

“แม่คะ!” เสี่ยวเหยียนกระทืบเท้าอย่างใจร้อน” อย่าพูดให้ หนูเสียๆหายๆได้มั้ยคะ พ่อยังนอนอยู่ในห้องไอซียูอยู่เลยนะ

ได้ยินหลัวหุยเหม่อมองบนใส่เธอแบบโมโห:” ลูกยังรู้ว่าพ่อ นอนอยู่ในห้องไอซียูอยู่อีกหรือ? ถ้าหากพ่อไม่ได้นอนอยู่ในห้อง ไอซียูลูกจะไม่กลับมาเลยใช่มั้ย?

“ยังไงซะก็เข้าเยี่ยมไม่ได้ แม่ว่านะลูกกลับไปที่บ้านกับแม่ก่อน ลูกแต่งตัวให้ดีๆสักหน่อย ดูหน้าตาลูกอย่างกับผี เจอคนไม่ได้ เลยสักนิด”
“แต่ว่าไหนๆหนูก็มาแล้ว ยังไงก็ให้หนูเห็นหน้าพ่อสักทีค่อยว่า กันเถอะ? แม่คะ ถือว่าหนูขอร้องแม่เถอะค่ะ ให้หนูแอบมองพ่อ สักที มองสักทีหนูก็กลับไปล้างหน้าล้างตาแล้ว! 11

สุดท้ายหลัวหุ้ยเหม่ยก็พาเธอไปเยี่ยมพ่อของ เสี่ยวเหยียนสัก ครั้ง เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ที่นอกหน้าต่างห้องไอซียูและมองดูคน ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เริ่มแสบจมูกอีกแล้ว

“ไอ้แก่บ้าเอ้ย ทำไมตอนที่ขับรถถึงไม่รู้จักระมัดระวัง อายุ แก่ปูนนี้แล้วยังเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์อีก พูดออกไปคนเค้า หัวเราะตายเลย”

พูดไปด้วย น้ำตาเสี่ยวเหยียนก็ร่วงไปด้วย

หลัวหุยเหม่ยเห็นเหตุการณ์ ก็อดที่จะเช็ดน้ำตาตามด้วยไม่ได้ เช็ดแก้มไปด้วยและตบไหล่ของเสี่ยวเหยียนไปด้วย” ยัยเด็กบ้า พ่อของลูกเข้าไปในห้องไอซียูแล้วลูกยังด่าพ่ออีกว่าไอ้แก่บ้าไอ้ แก่เหม็น แกนี่มันไม่มีหัวจิตหัวใจเอาซะเลย”

” ฮือๆๆ…………แม่ลูกทั้งสองกอดหัวกันและร้องห่มร้องไห้ อย่างเจ็บปวดรวดร้าว

ประมาณสิบกว่าวินาทีหลัวหุ้ยเหม่ยเช็ดน้ำตาที่แก้ม ตะคอก และห้ามปรามเสี่ยวเหยียน ” เอาล่ะ โรงพยาบาลห้ามเสียงดัง เราร้องไห้แบบนี้เสียงดังเกินไปแล้ว รบกวนพ่อของลูกได้นะ จะ ร้องไห้เรากลับไปร้อง และล้างตัวของลูกให้สะอาดสะอ้าน

พูดจบยังผลักตัว เสี่ยวเหยียนออกไป และรังเกียจเป็นพิเศษ
เสี่ยวเหยียน : …….….……

แม่แท้ๆ!!

หลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนตามแม่ของเธอกลับบ้าน ยืนอยู่หน้า ประตูหลัว ยเหม่ยเอากุญแจเปิดประตู และพูดไปด้วยว่า ” หลายปีมานี้ลูกไม่กลับมาเลย แต่ว่าห้องนอนของลูกช่วยลูก ทําความสะอาดอยู่ตลอด ช่วงนี้พ่อของลูกเข้าโรงพยาบาล ลูกก็ ย้ายกลับมาเถอะ เสื้อผ้าก็เป็นของเมื่อก่อน ถึงแม้ผ่านไปห้าปี แล้วก็ตาม แต่ว่าแม่ดูแกเหมือนผอมกว่าเมื่อก่อนอีกนะ น่าจะยัง ใส่ได้หมด”

ประตูเปิดออกมา เสี่ยวเหยียนเข้ามาในบ้านตามหลังคุณแม่ มองเห็นเครื่องประดับที่วางอยู่ยังเหมือนเดิม อาการที่อยาก ร้องไห้เมื่อสักครู่เพิ่งหมดไปตอนนี้ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาอีกแล้ว อาการที่อยากร้องไห้เหล่านี้ยังไม่ได้ออกมาหลัวหุยเหม่ยหันกลับ มาตบที่ท้ายทอยของเธอ ” รีบไปอาบน้ำอาบท่า ยังมีอีกถอด รองเท้าซะ พื้นของข้าเพิ่งถูสะอาดเมื่อวานนี่เอง”

เสี่ยวเหยียน:

อาการที่อยากร้องไห้ถูกการตบครั้งนี้กลั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเหยียนเข้าไปในห้องน้ำด้วยสีหน้าที่มัวหมอง

“เสื้อผ้าล่ะ? อยากให้เปลือยกายรึไง? ”

เสี่ยวเหยียน : แม่………..ภาพหนูแบบนี้แม่ให้หนูเข้าห้องนอนรึเปล่า? ”

“ก็จริง”

เสี่ยวเหยียนจนคําพูดไปเลยสักพัก เงยหน้าขึ้นมามองตัวเอง ในกระจก กลับทำให้ตกใจ ถอยหลังออกมาตั้งหลายก้าวอย่าง กะทันหันและจ้องมองผู้หญิงในกระจกที่ผมยุ่งเหยิงด้วยสีหน้าที่ ตกใจ

ทําไมเธอกลายเป็นสภาพหน้าตาเช่นนี้? ?

เสี่ยวเหยียนจ้องมองตัวเองที่อยู่ในกระจก ริมฝีปากที่ขาวซีด กระตุก มือไม้สั่นๆและจับแก้มตัวเอง

ผมยุ่งเหยิงอย่างกับรังนก ตาบวม ริมฝีปากแห้งเป็นขุยผิว

พรรณหมองมัวไม่สว่าง มองแล้วเหมือนกับผู้หญิงที่มาจากบ้าน

นอกคอกนาเลย

อ้อไม่ ผู้หญิงคนอื่นที่มาจากบ้านนอกคอกนาเป็นคนสวยงาม

ยังไงซะเป็นคนที่โดดเด่น น้ำก็เลี้ยงคนจนผิวขาว

ไม่เหมือนเธอ ขี้เหร่ และน่าขำสิ้นดี

หน้าตาเธอแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หานชิงจะชอบเธอ

ส่วนเธอยืนมองเงาตัวเองยังรู้สึกสงสารตัวเองเลย ก็แค่คน ตลกแค่นั้นเอง

หานชิงมองไม่เห็น ต่อให้มองเห็นก็ไม่เอ็นดูเธอ ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอยิ่งนับวันยิ่งแย่ ออกจากบ้านคนอื่นมองเธออย่างกับ สัตว์ประหลาดและอยู่ห่างจากเธอไกลๆ แม้แต่แม่ของเธอ ยัง รังเกียจกลิ่นตัวที่แรงๆ ในตัวเธอเลย

ใช้ชีวิตความเป็นอยู่ในสภาพเช่นนี้ จิตใจย่ำแย่หล่ะ?

ช่วงนี้เสี่ยวเหยียนไม่ส่องกระจกมาโดยตลอด ตอนนี้เห็นตัว เองกลายเป็นหน้าตาอย่างกับผีเช่นนี้ซึ่งเพื่อผู้ชายคนนึงเท่านั้น

จู่ๆก็รู้สึกน่าขำสิ้นดี

เธออยู่ข้างกายหาน จื่อมานานแค่ไหนแล้ว ตอนที่หานจื่อ จากกันกับเย่โม่เชินตอนนั้น ทรมานอยู่ช่วงนึง แต่ว่าเธอกลับไม่ ได้ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนที่ไม่เป็นผู้เป็นคนเช่นนี้

ส่วนเธอล่ะ?

สิ้นสุดการรักข้างเดียวก็เท่านั้นเอง พูดออกไปต้องถูกคนอื่น

หัวเราะเยาะแน่ๆเลย เปิดฝักบัว เสี่ยวเหยียนถอดเสื้อผ้ายืนอยู่ข้างล่าง ให้น้ำร้อน

สาดลงมาที่ร่างกายตัวเองอย่างเต็มที่

เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

ชีวิตคนเรายังอีกยาวนาน ในชีวิตความเป็นอยู่ยังมีเรื่องที่ สนุกสนานอีกมากมายก่ายกอง ความรักไม่ใช่สิ่งของที่จําเป็น ผู้ชายก็ไม่ใช่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ