บทที่ 634 คุณอยากจะให้ผมตายอยู่ข้าง นอกใช่ไหม

“มาถึง แล้ว คุณคิดว่าผมล้อคุณเล่น อย่างนั้นเหรอ?” ตอนที่เย่โม่เซินพูด ยังยกมือ ขึ้นมาสังเกตผมสวยๆแทนเธอ แล้วใช้นิ้วชี้ สางปอยผม สลวยที่พันกันอยู่

หานมู่จื่อก้มหน้ามองฉากนี้อยู่นาน

“ผมจริงจังนะ หากว่าเป็นเพราะผู้หญิง แปลกหน้าคนหนึ่งแต่ส่งผลกระทบต่อทัศนคติ ที่คุณมีต่อผม เช่นนั้นผมก็ต้องพิสูจน์ว่าผู้หญิง คนนั้นกับผมไม่เกี่ยวข้องกัน ตั้งแต่ที่ได้พบกัน จนถึงตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำจริงจังทั้ง นั้น ไม่ได้ล้อเล่น

“แต่ว่า…… หาน จื่อเงยหน้าขึ้น มอง ดวงตาที่แดงก๋าขึ้นเรื่อยๆของเขา: คุณไม่ได้ นอนมาสองวันแล้วไม่ใช่เหรอ? ร่างกายคุณจะ ทนไหวเหรอ?” ทั้งสองคนสบตากัน เย่ไม่เป็นก้มหน้าลง มา เอาหน้าผาก เธอไว้ หลับตาลงอย่าง อ่อนเพลีย

“ทนไม่ไหว”

แต่ถ้าเสียคุณไปผมทนไม่ไหวมากกว่า” “

“คุณอย่าไปเชื่อเขานะ เขาไม่มีเจตนาดี” เขากำลังพูดแย่ๆถึงเย่หลิ่นหาน แสดง ความเห็นแก่ตัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เห็นเธอไม่ตอบอะไร เย่โม่เซินจึงพูดต่อ “เขาไม่ตอบโต้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถ ตอบโต้ได้ แต่เพราะคุณอยู่ตรงนั้น

หานมู่จื่อ: ”

“เขาจงใจ เข้าใจไหม?”

ริมฝีปากของหาน จื่อขยับๆ อยากจะพูด อะไร แต่ริมฝีปากของเย่โม่เซินกลับตกลงมา เสียก่อน จูบที่อ่อนโยนตกอยู่บนริมฝีปากของ เธอ ราวกับกลีบดอกไม้ที่ร่วงลงบนพื้น ไม่มี เสียงออกมาสักนิด

อ่อนโยน สงบเงียบ ไร้เสียง

ใจของหานมู่จื่อสั่นไหว อ้าปากด้วย จิตใต้สํานึก รับจูบนั้น

ทันทีที่เธออ้าปาก ยังรู้สึกได้ถึงร่างกาย ที่สั่นอย่างรุนแรงของอีกฝ่าย ตามมาด้วยลิ้น ของเย่โม่เป็นที่แทบจะพุ่งเข้ามาเกี่ยวเธอเอา ไว้อย่างไม่มีเหตุผล

“อือ”

หานมู่จื่อตอนนี้ไม่สามารถควบคุมเสียง ของตนเองเอาไว้ได้แล้ว ก็ตอนที่เธอคิดว่าจูบ นี้กำลังจะลึกซึ้ง เย่โม่เซินกลับถอนริมฝีปาก ของตนเองกลับไป

หาหมู่จื่อมองเขาอย่างงงงัน

คุณอยากจะให้ผมตายอยู่ข้างนอกเห รอ?” เย่ไม่เขินค้าหน้าผากของเธอเอาไว้ พูด ออกมาพร้อมลมหายใจแรงๆ ข้างนอก……

ใช่แล้ว หานมู่จื่อนึกขึ้นได้ทันทีว่าที่นี่ยัง เป็นห้อง VIP ของสนามบิน ในนี้แม้ว่าคนจะไม่ เยอะเท่าด้านนอก แต่ก็ยังมีคนอื่นด้วย

หานมู่จื่อรู้สึกตัวช้ากว่าจะตอบสนองออก มา ตอนที่เธออยากจะผลักเย่โม่เซ็น เย่ไม่เชิ นก็บีบริมฝีปากของเธอเอาไว้แล้วยิ้มออกมา “สายไปแล้ว ทุกคนเห็นหมดแล้ว หลบไม่ทัน แล้วแหละ”

รู้สึกได้ถึงสายตาที่ส่งมาจากรอบด้าน หานมู่จื่อตกใจจนใบหน้าและหูแดงไปหมด แล้ว ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงจ้องเขม็ง ไปที่เย่โม่เชินอย่างเจ็บใจ

“คุณไม่ได้บอกว่าจะไปหาอะไรกินเหรอ? ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาของกินเอง……

พูดจบเธอก็ดันเย่ไม่เซินออก แต่ในทันที ที่ลุกขึ้นก็โดนเย่โม่เชินดึงกลับไป

“รอผมหน่อย” หานมู่จื่อโดนดึงกลับไปนั่งอยู่ข้างกาย ของเย่โม่เชิน ได้ยินเขาเข้ามาพูดใกล้ๆที่ข้าง หูของตนเอง: “ไม่รู้เหรอว่าเมื่อครู่ที่เพิ่งจูบ เสร็จผมไม่สะดวกมากๆ

เขาบอกว่าไม่สะดวก หานมู่จื่อรู้ว่าเขา หมายถึงอะไรแน่นอน อันที่จริงก่อนหน้านี้ ตอนที่อยู่ที่บ้านเธอก็เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้ว

นายมันสัตว์ป่า!

“เมื่อครู่ก็……

ไม่ได้จูบลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่นึกว่าเขา

นึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงจ้องเขาเขม็งอีก

ครั้ง

ดวงตาแดงก่ำของเย่โม่เซ็นเต็มไปด้วย ความปลื้มใจ แม้ว่ายังมีบางอย่างที่ยังไม่ สมปรารถนา แต่ความโมโหที่ปล่อยหมัดใส่เย่ หลิ่นหานก็หายไปหมดสิ้นแล้ว ก็ตอนที่หานมู่จื่อเป็นฝ่ายอ้าปากรับเขา วินาทีนั้น เย่โม่เซินก็พบอย่างทันทีว่า ตนเอง อยู่ในใจของเธอมาโดยตลอด

ดังนั้น เขาจะโมโหเย่หลิ่นหานเพื่ออะไร

ล่ะ?

ยังคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขาอีก?

เขาก็ไม่เคยเข้ามาอยู่ในจุดนี้อยู่แล้ว เย่ โม่เชินพึงพอใจ ครั้งนี้หลังจากที่พาเธอไป เผชิญหน้ากับสวนมู่เสวีเสร็จแล้ว เขาก็ สามารถพัฒนาไปอีกขั้น เป็นพ่อได้แล้ว

ผ่อนคลายไปพักใหญ่ หานมู่จื่อถามเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณดีขึ้นหรือยัง?”

เย่ไม่เซินสายหัว เม้มริมฝีปากบางๆนั่ง อยู่ตรงนั้นยังคงไม่ขยับตัว

ผ่านไปประมาณสามนาที หานมู่จื่อจึง มองแล้วถามเขาอีก: “คุณดีขึ้นหรือยัง?” สายตาที่ชุมชนนั้น รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ เขามีสภาพอย่างไร แต่กลับถามเขาด้วย หน้าตาใสซื่อว่าดีขึ้นหรือยัง?

เย่โม่เช่นอยากจะดึงเธอมากัดสักทีจริงๆ ค้ำเธอเอาไว้เพื่อให้เธอรู้สึกสักหน่อยว่าเขาดี ขึ้นหรือยัง

จะดีขึ้นเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร?

“ทําไมคุณ……. หาน จื่อยังอยากจะพูด อะไรกับเขา แต่กลับเห็นเขาใช้สายตาที่ดุร้าย มองตนเองอยู่ คำพูดที่อยู่ข้างริมฝีปากจึง ทําได้เพียงกลินกลับไป

ช่างเถอะ เธอรอต่อไปก็แล้วกัน

เหมือนกับก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้าน ก็ นานใช้ได้เลยกว่าเขาจะกลับมาเป็นเหมือน เดิม

ครั้งนี้ หานมู่จื่อไม่ได้รบกวนเขาอีก เวลา ผ่านไปเรื่อยๆ นานจนทำให้อึดอัด จริงๆแล้ว หานมู่จื่ออยากจะเดือนเขามากๆ ถ้ารอต่อไป อีกอาจจะต้องขึ้นเครื่องแล้ว

แล้วยังจะกินอาหารอีกล่ะ?

ในที่สุด หานมู่จื่อเกือบจะทนไม่ไหวตอน

ที่ลุกขึ้นแล้วบอกว่าตนเองจะไปเข้าห้องน้ำ เช่ ไม่เซินก็จับมือของเธอทันที: “ไปกันเถอะ”

หานมู่จื่อ: “คุณดีขึ้นแล้ว?

สายตาของเธอกำลังมองเขาอย่าง

ประหลาดใจ

เยโม่เซินเม้มริมฝีปากบางๆ

“อย่าใช้สายตาอย่างนี้มองผม ไม่อย่าง นั้น…….ผมก็ไม่กล้ารับปากว่าผมจะไม่กลับไป นั่งต่ออีก”

หานมู่จื่อ “.………..

ช่างเถอะ เธอหลบสายตากลับมา ไม่ สนใจเขา ก

เดินอยู่ระหว่างทางด้านนอก หานมู่ลี่ อนึกถึงอะไรบางอย่าง อดไม่ได้ที่จะถาม: “พี่ ชายคุณ…..จะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?”

เสียงพูดเพิ่งจบลง หานมู่จื่อก็รู้สึกถึงลม หายใจข้างกาย เย็นขึ้นเล็กน้อย

เธอหันไปมองเขา อย่างที่คิดเอาไว้พบ ว่าสายตาของเย่โม่เป็นกำลังมองเธออย่าง เย็นชา

“ ถึงตอนนี้คุณก็ยังคิดถึงเขา?”

หานมู่จื่อ: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะคิดถึงเขา แต่เป็นเพราะคุณต่อยเขาจนบาดเจ็บ

เยโม่เซ็นหลบสายตากลับไป น้ำเสียง เมินเฉย

“เขาไม่ใช่พี่ชายผม แล้วคุณก็ไม่ต้อง มองเขาเป็นพี่ชายนะ”

แน่นอนว่าเธอไม่ได้มองเขาเป็นพี่ชาย

“ยิ่งไม่อนุญาตให้มองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

ด้วย”

ในใจของหาน จื่อคิดว่า คำขอนี้เกินไป แล้วนะ?

“เขาเป็นลูกชายของเมียน้อย” เย่ไม่เซ็น เอ่ยปากออกมาอย่างกะทันหัน

หานมู่จื่อตกตะลึง ลูกของเมียน้อย? จริงๆแล้วเรื่องภายในบ้านของตระกูลเยา นมู่จื่อก็ไม่ได้ชัดเจนเป็นพิเศษ รู้แค่เพียงผิว เผินเท่านั้น

เย่โม่เซินกับเย่หลิ่นหานไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ เป็นพี่น้องคนละแม่ที่มีพ่อคนเดียวกัน ส่วนเรื่อ งอื่นๆ ที่เธอรู้ก็ไม่ถือว่ามากมาย

“ปีนั้น หลังจากที่แม่ผมแต่งเข้าไปในตระ กูลเย่ก็ไม่ตั้งท้องเสียที สามปีหลังกลับพบว่า ผู้ชายคนนั้นออกนอกลู่นอกทาง นิสัยของแม่ ผมหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่ยอมทนรับความเจ็บปวด ที่ต้องใช้สามีร่วมกับคนอื่น จึงบังคับผู้ชายคน นั้นให้หย่า แล้วก็ออกมาจากตระกูลเย่”

หานมู่จื่อชะงักงัน มองต่ำลง

ไม่คิดว่าแม่แท้ๆของเยโม่เซ็นจะ แข็งแกร่งขนาดนี้ เมื่อพบว่าออกนอกลู่นอก ทางก็หย่าทันที ไม่เหมือนกับบางคนที่พบว่า สามีออกนอกลู่นอกทาง แล้วยังกล้ำกลืน ความเจ็บปวดเอาไว้โดยสิ้นเชิง

“หลังจากออกมาจากตระกูลเย่ แม่ก็พบ ว่าตนเองท้องเสียแล้ว

หลังออกมาก็พบว่าตนเองท้องแล้ว…….

ด้วยจิตใต้สํานึกทำให้หานมู่จื่อประคอง ท้องของตนเองเอาไว้

“แต่แรก เธอจะไม่เอาเด็กคนนี้ก็ได้ อันที่ จริงก็เป็นลูกของสามีคนก่อน แต่แม่ยังคงให้ กำเนิดผมอย่างไม่ลังเล”

ฟังถึงตรงนี้ หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะเงย หน้ามองเขา

พบว่าดวงตาที่ลึกล้ำของเย่โม่เซ็น ราวกับทะเลลึกสีฟ้า

ไม่เหมือนกับเขาในเวลาอื่น หานมู่จื่อไม่ เคยเห็นสายตาอย่างนี้ของเย่ไม่เขินมาก่อน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ