บทที่ 1120 การดูแลอย่างดีที่สุด

“จริงด้วย หยูซานยังคิดไปซบประธานทานอีกแน่ะ แต่ผลสุดท้าย ก็โดนเหวี่ยง…

“หยูซานช่างน่าสมเพชจริงๆ”

“เฮ้อซบอกผู้ชายต่อหน้าสาธารณชน ล้มลงไปก็ดี ครั้งหน้าเธอ จะได้รู้ตัวซะบ้าง”

เมื่อหยูซานได้ยินประโยคนี้ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นความอับอาย แต่เนื่องจากเธอเพิ่งขายหน้าต่อหน้าทุกคนเมื่อกี้นี้ ในตอนนี้เธอ จึงไม่มีหน้าไปโต้เถียงกับทุกคนอีก เธอเดินจากไปด้วยความ โกรธ พ่อของเธอจึงได้แต่รีบเดินตามไป ทางด้านพ่อของซูเหยา เหยาก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

“โชคดีที่แกไม่เป็นอย่างหยูซานนั้น ไม่อย่างงั้นล่ะก็ คนที่ขาย หน้าในเวลานี้ก็คือแก

เดิมทีซูเหยาเหยาก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แต่พอเห็นหยูซานถูก ทำให้โมโหไปแบบนี้ เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ถึงอย่างไรแม้เธอจะ ไม่ใช่ผู้โชคดีคนนั้น แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่โชคร้ายที่สุด

เนื่องจากหยูซานเบี่ยงเบนความสนใจไปจากเธอ 80% จาก การแสดงละคร

“พ่อคะ เมื่อก่อนพ่อเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าประธานทานไม่เคย พาผู้หญิงออกงานเลย? งั้นผู้หญิงคนเมื่อกี้ล่ะ? หนูยังเห็นอยู่เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายซบอกเขาก่อน?

“ใช่แล้ว เมื่อก่อนไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น คราวนี้ไม่รู้ ว่าทําไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดูไม่คุ้น หน้าเอาซะเลย ไม่เคยเจอมาก่อน”

ซูเหยาเหยาหรี่ตาพลางนึกถึงปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนนั้น เมื่อครู่นี้มีคนในบรรดากลุ่มคนต่างคาดเดากันว่าที่ประธานหาน พาผู้หญิงคนนั้นมาร่วมงานเลี้ยงก็เพื่อต้องการป่าวประกาศ

แต่ถ้าต้องการป่าวประกาศจริงๆ นั่นก็หมายความว่าทั้งสอง น่าจะมีความสัมพันธ์คู่รักถึงจะถูก

แต่ถ้าพูดถึงความสัมพันธ์แบบคู่รักแล้ว ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึง ไม่จูงมือเขา อีกทั้งยังจับแขนเสื้อของเขาเดินเข้าไปอย่าง ระมัดระวังราวกับว่าเธอกลัวที่จะสัมผัสเขาจนทำให้เขาไม่พอใจ

ซูเหยาเหยาคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เธอจ้องเสี่ยวเหยียนไม่ วางตาก่อนจะกล่าวว่า “เป็นไปได้ไหมว่ามีผู้หญิงเข้ามายุ่มย่าม ประธานทานมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงตั้งใจหาใครสักคนมา ออกงานเพื่อปิดปากทุกคน

“ปิดปากทุกคน?”พ่อของซูเหยาเหยาได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลง เล็กน้อย “แบบนี้ก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ว่า…ถ้าเป็นคนอื่น เหตุผลนี้ก็พอจะเชื่อถือได้ แต่คนคนนั้นเป็นถึงท่านประธานหาน คนที่ฉายเดี่ยวมาหลายปีแล้ว เขาจะมีเหตุผลอะไรที่จู่ๆก็หาผู้ หญิงมาปิดปากทุกคนล่ะ มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

ซูเหยาเหยายังไม่ตายใจ “แต่ว่าพ่อคะ พ่อก็เห็นว่าพวกเขาดูไม่เหมือนคู่รักกันแม้แต่น้อย คนรักกันมันควรสนิทสนมกันมากๆ ไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างก่อนที่เราจะมากัน ประธานทานก็ยืนอยู่ตรง น้นคนเดียว”

“อืม แกพูดมาขนาดนี้ก็พอดูมีเหตุผลอยู่บ้าง

“พ่อคะ จู่ๆหนูก็นึกสงสัยขึ้นมา พวกเราเข้าไปในงานกันเถอะ เดี๋ยวพ่อหาโอกาสช่วยหนูหน่อยนะคะ หนูจะลองถามผู้หญิงคน นั้นดูก็ได้”

“…แกคิดจะทําอะไรเนี่ย? ที่ฉันจะให้แกไปทักทายประธานหาน ก็เพื่อจะโชคดีเท่านั้น แต่เขาไม่มองแกเลย ถ้าเวลานี้แกไปทำ อะไรอีกล่ะก็ มันจะทำให้เขาไม่พอใจเอาได้หรือเปล่า?”

“พ่อ นี่พ่อคิดอะไรอยู่เนี่ย? ถึงสาวน้อยคนนั้นจะเป็นอะไรกับ เขาจริงๆ แต่หนูก็แค่คุยกับเธอแค่สองสามคำ ถามด้วยความ อยากรู้อยากเห็นแค่นั้นเอง ไม่ได้ทำร้ายเธอเสียหน่อย แล้วอีก อย่างถ้าทำให้เขาไม่พอใจ เขาจะทำอะไรตระกูลซูเราได้”

พอพ่อชูคิดไปคิดมาก็เห็นด้วย “แล้วแต่แกแล้วกัน”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินตามหลังหานซึ่งเข้าไปในสถานที่ จัดงานเลี้ยงก็ดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนมาก ส่วนมากแล้ว เป็นการสำรวจมองด้วยความสงสัยเพราะเนื่องจากจู่ๆหานซึ่งก็ พาผู้หญิงคนนี้ออกงาน ซึ่งเป็นเรื่องราวที่น่าประหลาดใจ

สิ่งแรกที่จางเสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ก็คือสายตานับร้อยนับพัน
มิน่าล่ะซูจิ๋วถึงได้บอกว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เฉิดฉายที่สุด ภายในงานคืนนี้

เมื่อเดินบนพรมแดงครั้งแรกมีเพียงไม่กี่สายตาเท่านั้นที่มอง มาที่เธอ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เพราะแทบทุกสายตาล้วนจับ จ้องมาที่เธอ

ทุกคนล้วนรู้จักหานชิง แต่ตอนนี้ทุกคนกลับไม่ได้มองมาทาง หานซิง มองเพียงคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความกระตือรือร้น

ภายใต้สายตาที่มองมาแบบนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนอายเล็กน้อย พลางกัดริมฝีปากล่าง แรงดึงแขนเสื้อหานซิงก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

หานชิงรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอ ตอนที่เขารู้สึกได้ว่า เธอกำลังดึง หานซึ่งก็หยุดเท้าลงและเหลือบมองสาวน้อย

“มีอะไร?”

การเคลื่อนไหวของเสี่ยวเหยียนเมื่อครู่นี้เป็นไปด้วยความไม่ ตั้งใจ พอเขาถาม เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองสร้างผลกระทบให้เขา เธอจึงรีบส่ายหน้า

“เปล่าค่ะ!”

สาวน้อยเหมือนนกตกใจ เมื่อถูกเขาถาม เธอก็ตอบกลับด้วย ความตึงเครียด

หานซิงเม้มริมฝีปากและหันไปเผชิญหน้ากับสาวน้อย

“ประหม่ามากเลยเหรอ?”
“…เปล่าค่ะ ไม่ได้ประหม่า

“เป็นเพราะทุกคนกำลังมองอยู่เธอสินะ?” หานซึ่งไม่สนใจ ปัญหาของเธอ เขาถามเธออีกประโยคไปตรงๆ

เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่าหานซึ่งไม่เชื่อที่ตัวเองบอกว่าไม่ได้ประหม่า สุดท้ายจึงพยักหน้าและอธิบายเบาๆ “อืม คนมองเยอะไปหน่อย

ก็เลยทำตัวไม่ถูก แต่ว่า…ไม่เป็นไรค่ะ

เธอเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่กับเขามาก่อน

แม้ตอนนั้นเขาคิดจะพาหาน จื่อไปแต่ต่อมากลายมาเป็นเธอ ทุกคนก็มองเธอด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น อย่างไรก็ตาม งานเลี้ยงครั้งนั้นคืองานเลี้ยงที่หานชิงตั้งใจจัดให้น้องสาวตัวเอง เป็นพิเศษ ดังนั้นคนที่ไปล้วนแต่เป็นคนที่รู้จักกันดี

จึงไม่มีใครเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ระหว่างหานซิงกับเสี่ยว เหยียน

แต่วันนี้แตกต่างกันนิดหน่อย

“นี่ก็ไม่ได้เป็นงานเลี้ยง ใหญ่โตอะไร เธอจะกลัวไปทำไม แล้ว ต่อไปจะทำยังไงล่ะ?” หานชิงพูดขึ้นมากะทันหันโดยไม่รู้ตัว

“อะไรนะคะ?” เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจไปสักพัก เธอมองเขาด้วย ความประหลาดใจ

คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? ต่อไปจะทำยังไง? อะไรที่เรียกว่าต่อไป?
ขณะนี้เจ้าภาพในงานเลี้ยงทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสุภาพ

“ประธานหาน วันนี้ประธานหานยอมสละเวลามาได้ถือว่าเป็น เกียรติอย่างสูง”

แม้จะเป็นคำพูดที่เป็นพิธีรีตอง แต่มันก็เป็นความจริง การที่ หานชิงมาร่วมงานได้ก็สามารถเชิญนักธุรกิจรายใหญ่ระดับโลก

หลายคนได้

“เกรงใจแล้วครับ” หานซึ่งพยักให้กับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ

ไม่นาน เจ้าภาพก็มองมายังเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างหานซึ่ง เขา ถามอย่างยิ้มๆ “ไม่ทราบว่าท่านนี้คือ…

เมื่อเสี่ยวเหยียนสบตากับคนคนนั้นเธอก็แอบซ่อนตัวอยู่ข้าง หลังทานซิงโดยไม่รู้ตัว เธอยื่นศีรษะออกมามองพวกเขา เหตุการณ์นี้เป็นที่อย่างคาดไม่ถึง

หานซึ่งไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มจางๆ

“พาเธอมาออกงานน่ะ”

เจ้าภาพงานเลี้ยงเข้าใจได้ทันทีและพยักหน้า “แบบนี้นี่เอง เข้าใจแล้วๆ ไม่ทราบว่าจะให้เรียกคุณผู้หญิงท่านนี้ว่าอะไรดี ครับ?”

เสี่ยวเหยียนสบตาหานชิง เมื่อเห็นเขาพยักหน้า เธอจึงแนะนำ ตัวเอง “สวัสดีค่ะ ฉันแซ่จางค่ะ”

“คุณจางนี่เอง งานเลี้ยงคืนนี้ไม่ต้องเกรงใจไปนะครับ ทานดื่มได้เต็มที่ ถ้าไม่มีอะไรที่คุณชอบก็สั่งพวกเราได้เลยนะครับ”

เสี่ยวเหยียน

เกรงใจเกินไปแล้ว ถึงขนาดสั่งได้โดยตรง… เธอยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความกระดากอาย “ไม่เป็นไรค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ”

“คุณจางเกรงใจเกินไปแล้ว คืนนี้ประธานหานเป็นแขกคน สำคัญที่สุดของพวกเรา คุณเป็นคู่ควงของคุณหาน แน่นอนว่า ต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ