เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยิน เธอก็ขมวดคิ้วทันที “จะ ต้องเอ่ยความจริงขนาดนั้นเลยหรือไง? ต่อให้ฉัน รู้ตัวดีว่าตนเองต้องแก่ แต่ก็ไม่ต้องรอให้นายมา รังเกียจกันหรอก? เสี่ยวหมี่โต้ว นายเล่นแบบนี้ กิน ปลาตุ้นน้ำแดงที่ฉันทำแล้วมารื้อโต๊ะทิ้งกันซึ่งหน้า หรือว่าต่อไปไม่อยากให้น้าเสี่ยวเหยียนทำอาหารให้ กินแล้วในอนาคต?”

เมื่อรู้สึกว่ามื้อข้าวในอนาคตถูกคุกคาม เสี่ยวหมี่ โต้ว จึงรีบกลับคำทันที “น้าเสี่ยวเหยียนผมผิดไป แล้ว ต่อให้น้าเสี่ยวเหยียนจะแก่แล้วก็ยังเป็นคนงาม”

ประโยคนี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับเสี่ยวเห ยียน เธอพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ยกโทษให้นาย ครั้งหน้าจะทำปลาตุ่นน้ำแดงให้ กินอีก”

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า เสี่ยวหมี่โต้ว พูดประโยค นั้นพร้อมกับเอามือปิดหน้าอกของตนเองเอาไว้ ท่าทางราวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสูญหายไป

หานมู่จื่อมองเห็นก็ยื่นมือออกไปหยิกแก้ม เสี่ยวหมี่โต้ว แล้วกระซิบว่า ซุกซน” %3D

คืนนั้น ทั้งสามคนเก็บข้าวของ จากนั้นจึงขึ้นรถ ที่หานชิงส่งมารับ และมุ่งหน้าไปยังเมืองเป่ย

เสี่ยวเหยียนเป็นผู้ช่วยของหานมู่จื่อ แน่นอนว่า ย่อมตามเธอไปด้วยโดยธรรมชาติ ถึงแม้จะไร้ เหตุผลไปบ้าง แต่ใครจะสนใจกัน

ยังไงก็ตามความคิดของเสี่ยวเหยียนก็คือ เธอ อยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์ที่นี่ออกจะเงียบเหงาเกิน ไป เธอตามไปด้วย อย่างแย่ ถึงเวลานั้นเธอก็ทำ อาหารที่ เสี่ยวหมี่โต้ว ชอบกิน ถือว่าเธอไปทำอาหาร ก็ได้แล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็คิดอย่างมีความ

สุข

*

อีกด้านหนึ่ง เย่โม่เซินเองก็กำลังจะกลับไปเมือง เป่ยเช่นกัน

สังอานออกมาส่งเขา “จะไม่อยู่ต่ออีกสักสองวัน จริงๆ หรือ? ขับรถมาตั้งนานขนาดนี้ คุณอยู่แค่สอง วัน? ”

เยโม่เซินได้ยิน ก็มองเธออย่างไม่พอใจ

“ฉันยังมีงาน”
“งานสำคัญหรือว่าป้าของนายสำคัญ? เฮ้อ ช่าง เป็นเด็กอกตัญญู ไปเถอะไปเถอะ ขับรถระวังด้วย”

“อืม”

“จริงๆ เลยนะ ตอนนี้คนหนุ่มสาวแบบพวกนาย มักจะไม่ค่อยเชื่อฟัง ขับรถดึกๆ ดื่นๆ วิสัยทัศน์ไม่ได้ ดีอะไรนัก แต่กลับรอจนถึงเช้าค่อยไปไม่ได้”

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเม้มแน่น จากนั้นจึง ตรงเข้าไปในรถโดยไม่สนใจคำพูดของสังอาน

ครู่ต่อมาเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว กลางคืน รถไม่ติด ราบรื่นดี”

“ไปแล้ว”

สั่งอานยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถที่ค่อยๆ ห่างออกไป ไฟถนนค่อยๆ ทอดร่างของเธอ สายลมยามค่ำคืน พัดผ่านผ้าพันคอผ้าไหมที่พาดอยู่บนไหล่ สังอานอด ไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน โม่เซินถึง จะเปิดใจที่ปิดแน่นสนิทของตนเองและรับผู้หญิงคน อื่นเข้าไปได้

เสิ่นเฉียว…

ชื่อนี้หายไปจากชีวิตของเขาเป็นเวลานานกว่า ห้าปีและไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลย
สังอานไม่รู้ว่าเธอไปไหน แต่สำหรับเธอแล้ว ตอนนั้นเธอชอบเด็กคนนั้นมาก แต่ว่า ….เด็กทั้งสอง คนกลับไม่มีวาสนาร่วมกัน

ช่างเถอะ ให้ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามโชคชะตา

เถอะ

เธออายุปูนนี้แล้ว ไม่มีแรงจะไปร้องขออะไรแล้ว

จริงๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ สังอานก็กระชับผ้าพันคอไหม จากนั้นจึงหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบน

แต่เดิมคิดว่าการขับรถตอนกลางคืนจะราบรื่น แต่กลับไม่คาดคิดว่าพอถึงเที่ยงคืน จะเกิดเหตุ ระเบิดขึ้นบนทางด่วน จนกีดขวางถนนข้างหน้าไป โดยสิ้นเชิง

หานมู่จื่อและพรรคพวกอยู่ห่างจากจุดระเบิด ค่อนข้างไกลเได้ยินเพียงเสียงระเบิดเท่านั้น หลัง จากนั้นรถด้านหน้าทั้งหมดก็หยุดลง เสี่ยวเหยียนกำ

ลังนอนพิงกับพนักเก้าอี้ และตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยิน

เสียง

หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็เห็นไฟระเบิดต่อหน้า ต่อตา เธอมองอย่างตกตะลึง จากนั้นจึงดึง เสี่ยวหมี่ โต้ว เข้ามากอดไว้โดยไม่รู้ตัว
“แม่เจ้า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” เสี่ยวเหยียนลด หน้าต่างลง จากนั้นจึงยื่นหน้าออกไปและเห็นว่า เปลวเพลิงด้านหน้านั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง

“พระเจ้า ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น?” พูดจบเธอก็รีบ หดหัวกลับเข้ามาทันที จากนั้นจึงหันไปเอ่ยกับหา นมู่จื่อ “มู่จื่อพวกเราควรจะทิ้งรถไว้ไหม? ที่นี่ออกจะ อันตรายจัง”

ไฟไหม้อยู่ไม่ไกล หานมู่จื่อหันกลับไปมองรถที่ จอดอยู่ข้างหลัง เธอรู้สึกว่าการติดอยู่ที่นี่ไม่ ปลอดภัยอยู่บ้าง

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและเอ่ยเสียงเครียด “ลุง หนาน ล็อกหน้าต่างรถก่อน จากนั้นพวกเราลงจาก รถกันเถอะ”

ลุงหนานดับรถ จากนั้นจึงพยักหน้า

หลังจากที่พวกเธอลงจากรถ รถคันข้างหน้าและ ข้างหลังเมื่อเห็นว่าพวกเธอลงมา พวกเขาจึงตามลง มาด้วยเช่นกัน

คนเรามักจะมีสัญชาตญาณในการหลีกเลี่ยง อันตรายอยู่เสมอ แต่ละคนล้วนหวงแหนชีวิตของตน เว้นแต่จะมีความคิดอื่น ๆ

ดังนั้นไม่นานนัก บนทางด่วนก็เต็มไปด้วยผู้คนยืนอยู่

“ถอยไปด้านหลัง พยายามอยู่ห่างจากการ ระเบิด”

ฝูงชนถอยไปด้านหลัง และมีคนจำนวนมากขึ้น เรื่อยๆ บนทางด่วน

ไม่นานนัก เสียงไซเรนของรถตำรวจก็ดังขึ้น

ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุเพื่อตรวจสอบ สถานการณ์ก่อนรายงานให้ทุกคนทราบ

“ทุกคนไม่ต้องกังวล เป็นรถข้างหน้าระเบิด ตอน นี้พวกเราได้แยกออกไปแล้ว และกำลังรีบจัดการกับ มันโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตาม ทางข้างหน้ายังไม่ สามารถผ่านไปได้ชั่วคราว”

เสี่ยวเหยียนจับแขน หานมู่จื่อและพูดด้วยความ หดหู “เกิดอะไรขึ้นน่ะ? อยู่ดีๆ ทำไมรถถึงได้ระเบิด? หรือว่าบรรทุกสินค้าไวไฟมา?”

“มีหลายสาเหตุที่ทำให้เกิดการระเบิด สถานการณ์ในขณะนี้ยังไม่แน่ชัด รอสักครู่เถอะ”

หลายๆ คนออกมาจากรถและหยุดอยู่ที่ป้ายรถ เยโม่เซินเองก็อยู่บนถนนเช่นกัน เขาเองก็ได้ยินเสียง ระเบิด จากนั้นในไม่ช้าก็เห็นผู้คนจำนวนมากแออัด กันอยู่ที่ข้างทาง
สีหน้าของเขาเรียบเฉยจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ มือถือออกมาดูเวลา เพิ่งจะขึ้นทางด่วนก็เกิดสิ่งนี้เกิด ขึ้น อีกทั้งด้านหลังยังมีรถขวางทางอยู่

ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะแยกย้ายได้ อีกทั้งใน รถก็อากาศอบอ้าว

เยโม่เซินยื่นมือออกมานวดขมับของตน จากนั้น จึงเปิดประตูรถและลุกขึ้นยืนเพื่อสูดอากาศ

ท่ามกลางความมืด ชายหนุ่มออกมาจากรถ ขา ยาวตรงของเขาก้าวอย่างมั่นคง แทนที่จะเดินไปทาง ฝูงชน เขากลับเดินไปอีกฟากหนึ่งของทางหลวงและ มองไปยังทิวทัศน์ห่างไกล

ความแปลกแยกนี้ทำให้เขาโดดเด่นขึ้นมา

“ว้าว พวกเธอดูสิผู้ชายคนนั้นหล่อมาก! ” หญิงสาวในฝูงชนเห็นเย่โม่เซินเข้าก็ร้องอุทาน ทันที

เมื่อเธอพูดขึ้นมา สายตาของฝูงชนก็หันตาม ทางทันที

“เห็นแค่ด้านหลังเท่านั้น เธอรู้ได้ไงว่าเขาหล่อ?”

“ฉันเห็นหน้าเขาตอนลงจากรถ! เห็นทุกมุม ไม่ เพียงแต่หน้าตาดี หุ่นยังดีมากด้วย!”
“พอเถอะ สามีของเธอยืนอยู่ที่นี่นะ สามีเธอหุ่น ไม่ดีหรือไง?”

“ชิ ผู้ชายคนนั้นแค่เห็นก็รู้ว่ามีกล้ามหน้าท้องเป็น มัดๆ? ส่วนคุณมีแต่ไขมันไม่ใช่หรือไง?”

“เธอห้ามทำแบบนี้เลยนะ..”

บทสนทนาเหล่านี้ไม่พลาดที่จะดังไปยังหูของ หานมู่จื่อและ เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเหลือบมอง ไปที่เธอ หานมู่จื่อมองกลับ จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็เข้า มาและกระซิบเบาๆ “เชื่อแล้วจริงๆ ในช่วงเวลาที่ อันตรายแบบนี้ยังมีใจไปมองคนหล่ออีก”

เมื่อได้ยิน มุมปากของหานมู่จื่อก็ยกขึ้น “ผู้คน มักสนใจสิ่งสวยงามเสมอ ยิ่งไปกว่านั้น…ตอนนี้ก็ยัง ไม่ใช่เวลาคอขาดบาดตายอะไร”

“ก็ถูก ก็แค่วันนี้ออกจะแย่เกินไปอยู่บ้าง รู้งไม่ฟัง พี่ชายของเธอแล้วออกจากบ้านตอนเช้าก็ดี”

“ไม่เป็นไร” หานมู่จื่อย่อตัวลงไปและมอง เสี่ยว หมีโต้ว “เหนื่อยไหม? ต้องการให้หม่ามีแบกขึ้นหลัง ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ