บทที่ 52 จัดการเธอด้วยตัวฉันเอง
เซียวซูเอามือมาปิดตาตัวเอง ทำราวกับว่าตัวเอง
คือมนุษย์ล่องหน !
เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
แต่ว่าถึงแม้ว่าจะปิดตาแต่หูก็ยังได้ยินอยู่ เสียงอู้อ ของเสิ่นเฉียว นั้นดังเข้ามาในหอย่างชัดเจนคุณชายเย่รอ อีกหน่อยไม่ได้หรือไงกันจะถึงห้องอยู่แล้วเชียว อดใจไม่ ไหวที่หน้าลิฟต์เลยเหรอ
จูบนี้ไม่นานนักเพราะเสิ่นเฉียวไม่ทันได้เตรียมตัว เพียงแค่จูบเดียวของเย่โม่เซิน ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงไป เสียหมดในอ้อมกอดของเขา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอควบคุมลมหายใจไม่ได้ดังนั้น เย่โม่เซิน จึงรีบปล่อย แล้วจับปลายคางของเธอ พูดด้วย เสียงแหบว่า “เธอไปทำอะไรเย่หลิ่นหานกันแน่ เขาถึงได้ ใส่ใจเธอนัก”
อยากจะมาอุ้มเธอด้วยตัวเองอีก
เคยถามความเห็นของเย่โม่เซินหรือยัง
เสิ่นเฉียวกะพริบตาที่ดูสดใสต่อหน้าเย่โม่เซิน เธอ ถามอย่างไม่เต็มปากนักว่า “เย่หลิ่นหาน คือใครเหรอ”
เยโม่เซินขมวดคิ้วและหรี่ตา “ไม่รู้จักเหรอ”
“อืม” เธอพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว
เยโม่เซินเงียบไปสักพักแล้วถามว่า “งั้นฉันเป็น
ใคร”
เซียวซู่ที่อยู่ข้างๆ
น่ากลัวนิดหน่อยนะ
เสิ่นเฉียวจ้องมองที่คนเบื้องหน้า ดวงตาสวยจ้อง มองเขาแล้วถามขึ้นว่า “เธอเป็นใคร”
เย่โม่เซินสีหน้าเปลี่ยนไป กล้าดียังไงที่ไม่รู้ว่าเขา คือใคร คิดไปคิดมาบรรยากาศรอบตัวคลายความกดดันลง เล็กน้อยเย่โม่เซินมองมาที่เธอด้วยสายตาอันตราย “ฉันให้ เวลาเธอหนึ่งนาที คิดให้ออกว่าฉันคือใคร”
“เย่โม่เซิน”
เย่โม่เซินพูดจบเส้นเฉียวก็พูดขึ้นมา เสียงของเธอ สดใสกังวานพร้อมๆ กับเสียงของประตูลิฟต์ เซียวซู่ยังยืน อยู่ตรงที่เดิมไม่รู้ว่าตอนนี้จะเข็นเขาต่อดีไหม
“เมื่อกี้เธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย ทำไมต้อง มายุ่งเรื่องของฉันด้วย” เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนข้างหน้าเย่โม่ เซิน เสิ่นเฉียวจึงกลับไปถามคำถามเดิมอีกครั้ง
เย่โม่เซินแค่รู้สึกปวดหัว ยัยเด็กคนนี้จะไม่ยอม ปล่อยไปเลยใช่ไหม
“กลับห้อง” เย่โม่เซินสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เซียวซูพยักหน้าแล้วเข็นพวกเขาออกไป ประตูและเข้า ห้องไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น
ไม่ง่ายเลยที่พาพวกเขากลับมาที่ห้องเซียวซู่ปาด เหงื่อ “คุณชายเย่งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“รอก่อน เรียกคนรับใช้สองคนนั้นมา”
“ครับ”
ไม่นานนักเซียวซูกเรียกคนรับใช้ขนมา แล้รออ รอข้างนอก
สาวใช้พยายามดึง เสิ่นเฉียวลงมาจากเย์โม่เซ็น จากนั้นจึงพาเธอไปส่งที่เตียงเส้นเฉียวไม่หยุด ขัดขืนไม่ หยุด เมื่อจัดการเธอเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพากันปาด เหงื่อ
ได้แล้วล่ะออกไปได้”
หลังจากสาวใช้ออกไปแล้วเย่โม่เซินเลื่อนเก้าอี้ไป ข้างเตียงเสิ่นเฉียว และจ้องมองที่เงียบสงบลงแล้ว
เมื่อกที่เธอขัดขืน อยู่ดีๆ เธอก็ร้องไห้เสียงดังทำให้
โม่เซินรู้สึกตกใจ
ตอนนนี้ฉันอยู่ที่ข้างหน้าเธอมองดูอย่างละเอียดอีก ที่พบว่าเด็กคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด
“ดื่ม ดื่มอีกแก้ว”
อยู่ดีๆ เส่นเฉียวพูดพึมพำออกมาแล้วพลิกตัว
เย่โม่เซินมองเธออย่างนิ่งๆ แล้วคิดว่าเธอก็เป็นผู้
หญิงที่ดีคนหนึ่งจริงๆ เซียวซูรออยู่ข้างนอกสักพักได้ยินเสียงของเย่โม่ เซินแล้วจึงเข้าไปใหม่ เข้าไปแล้วไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้น
“คุณชายเย่เมื่อกี้คนพึ่งเอามาให้ คิดว่าน่าจะเป็น ของคุณหนูเสิน” เย่โม่เซินรับของมา เมื่อเปิดดูก็เป็นของของเสิ่น
เฉียวทั้งนั้นแต่กระเป๋าก็พังไปเสียหมดแล้ว “เก็บของไว้
กระเป๋าใบนี้ทิ้งไปซะ”
“ครับ”
“แล้วก็เอากะละมังใส่น้ำมา”
เซียวซูเอากะละมังใส่น้ำมาให้เยโม่เซิน ไม่ทันรอ ให้เขาพูดอะไรก็เอากะละมังวางไว้ที่ข้างหัวเดียง
เย่โม่เซิน “รู้แล้วเหรอว่าฉันจะทำอะไร”
เซียวซู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ผมอยู่กับคุณชายเย่มา นาน เรื่องแค่นี้ถ้าผมไม่รู้ ผมจะเป็นผู้ช่วยได้อย่างไรล่ะ ครับ”
หลังจากได้ยินดังนั้น เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามองแล้ว ขมวดคิ้ว “งั้นเหรอ ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้ว่าฉันจะสาดน้ำใส่ หน้าเธอ ให้เธอตื่นล่ะ”
เซียวซู่ร่างกายสั่นเทา “คุณชายเย่จะทำแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”
“บิดผ้าขนหนูให้ฉัน”
เซียวซูถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ คุณชายเย่ไม่ ทำแบบนั้น
เซียวซู่ส่งผ้าขนหนูที่บิดแล้วให้เขาวางผ้าเช็ดตัว และเช็ดแก้มของเธอเบาๆ เสิ่นเฉียวรู้สึกไม่สบายตัว เธอ ยกมือสะบัดผ้าขนหนูออก “อย่ามาโดนฉัน”
เย่โม่เซินหยุดไปสักพักแล้วเช็ดต่อ
เสิ่นเฉียวขัดขึน ยกมือขึ้นมาเพื่อจะตีเขาอีกครั้งแต่ กลับโดนเย่โม่เซิน ขู่ไว้ว่า “ถ้าขยับอีกฉันจะโยนเธอลงไป เดี๋ยวนี้”
เซียวซูพูด น่ากลัวเกินไปแล้ว !
แผนนี้ใช้ได้ผลกับเส้นเฉียว ใดนเย ไม่ขยับอีก อยู่นิ่งๆ ให้เย่โม่เซินวางผ้าขนหนูไว้บนหัว
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เย่โม่เซินมือของหยุดลง กะทันหัน มองดูเธอที่นอนขมวดคิ้วอยู่บนเตียง
เป็นอะไร ?
เซียวซูเห็นเย่โม่เซินมีอาการแปลกไป แล้วจึงมอง
ตาม
เห็นแค่เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่นิ่งๆ แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตา
จึงไหลออกมา
น้ำตาราวกับคริสทัลไหลลงมา ไม่นานนักหมอนก็
เปียกชุ่ม
นี่ นี่อะไรกัน เป็นอะไรไป
“ทำไม” เสิ่นเฉียวที่ร้องไห้ไม่หยุดพูดเสียงเบา
“แม่ แม่ ฮือๆ หนูเป็นลูกของแม่”
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นเสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแน่น
เซียวซู่รู้สึกทำตัวไม่ถูกมองไปที่เยโม่เซินแล้วไม่รู้ จะทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้
เยโม่เซิน ใบหน้าซ่อนเร้นอารมณ์เอาไว้ดูไม่ออกว่า รู้สึกอย่างไรแล้วส่งผ้าขนหนูไปให้เซี่ยวซู่”ล้างให้สะอาด”
เซียวซูล้างผ้าขนหนูแล้วบิดผ้าส่งกลับคืนให้เย่โม่ เซิน แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า
“เอ่อ….คุณชายเย่ผู้ช่วยเสิ่นเธอมีเรื่องทุกข์ใจ อะไรหรือเปล่า”
เยโม่เซ็นไม่ได้ตอบอะไร มีอเขาหยุดลงจากนนน ใช้นิ้วเรียวเช็ดซับน้ำตาให้เธอ “เธอกลับไปก่อนเถอะ”
“แต่คุณชายเย่ยังไม่ได้…”
“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้”
พูดเสร็จเชียวซูดวงตาเบิกโตแล้วพูดว่า “คุณชาย เย่ไม่นะครับ หากคุณเปิดเผยแล้วล่ะก็..
“ห้องนี้มีอะไรให้เปิดเผย”
“ถ้าคุณหนูเส้นรู้เข้า…
“ไม่เป็นไร” เย่โม่เซินมีสีหน้าไม่แยแส “เธอรู้ก็ไม่ เป็นไร ถ้าเธอพูดออกไปล่ะก็ ฉันจะจัดการเธอเอง”
เซียวซู ” ” ในระหว่างนี้ไม่รู้จะพูดอะไรดี
จะจัดการเธอด้วยตัวเอง เธอทำได้เหรอ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
