บทที่823 ไปเจอคุณตาพร้อมกับผม

บทที่823 ไปเจอคุณตาพร้อมกับผม

เธอจะพูดอะไรได้

ที่เธอได้ยินมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะการเก็บเสียงของ ห้องพักนี้ไม่ค่อยจะดี ถึงแม้เธอจะไม่ได้ตั้งใจฟัง เสียงมันก็ดังเข้า มาให้เธอได้ยินอยู่ดี

และเธอคงไม่สามารถตัดหูตัวเองทิ้งหรอกจริงไหม

ตอนแรกที่ได้ยินเธออารมณ์เสียมาก แต่พอมาคิดๆดู วัยรุ่นก็ เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นี่เป็นเรื่องปกติมาก แล้วอีกอย่าง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่คู่รักอายุยังน้อยจะออกมาอยู่ด้วยกันได้

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปฟ้องเจ้าของตึก ทำได้แค่รีบ นอนก่อนจะได้ยินเสียงก็เท่านั้นเอง

แต่พอเอามาพูดต่อหน้าเย่ ไม่เซ็น แล้วถูกเขาพูดล้อ เธอก็รู้สึก ขายหน้ามาก

ในขณะที่เธออับอายขายหน้าจนถึงขีดสุด เย่ไม่เป็นก็ทิ้งระเบิด ใส่เธอ ด้วยคำพูดเรียบๆ “แล้ว ใครบอกว่าผมจะไม่มาอยู่ที่นี่

หาน จื่อตกตะลึงจนเบิกตาโต

เขายกมือขึ้นมา แล้วจับคางของเธอ นิ้วแตะริมฝีปากของเธอนัยน์ตาสีนิลเปล่งประกายระยิบระยับ “คุณเติมลิปสติกอีกแล้วเห รอ”

หาน อพยักหน้ารับ

ถ้าเธอไม่เติม รอยแผลที่ริมฝีปากของเธอจะเห็นชัดมาก จึงได้ แต่เดิมใหม่เข้าไป

เขาไม่พูดอะไร แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ แล้วค่อยๆช่วยเธอเช็ดสีลิปสติกออกจากริมฝีปากเธออย่างช้าๆ

ไม่นาน หานมอก็เห็นว่านิ้วชี้ของเขากลายเป็นสีแดง เธอขยับริมฝีปาก คิดจะพูดอะไรออกมา แต่กลับถูกเขาขยับ เข้ามาจูบด้วยท่าทางอ่อนโยนซะก่อน

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ

ที่จริงแล้วตอนที่เขาขยับมือ เธอก็เริ่มตื่นเต้นแล้ว กำลังคิดอยู่ เลยว่าหลังจากที่เขาเช็ดลิปสติกแล้วเขาจะ…. คิดไม่ถึงว่าเขาจะ ทําจริงๆ

หลังจากโดนจูบอยู่สักพัก หานมอก็นึกขึ้นได้ จึงรีบผลักเขา ออก แล้วพูดเสียงหอบ “ประ ประตูยังไม่ได้ปิดค่ะ”

เย่ ไม่เซ็นยื่นมือไปปิดประตูลง ก่อนจะคว้าท้ายทอยของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอขยับหน้าหนี “ทำไมถึงตอนนี้แล้ว ผมยังไม่มี รองเท้าแตะที่ใช้ในห้องเป็นของตัวเอง”

ทานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ ขนตาแฟยาวที่ขยับตัวไปมาเหมือนพัด เธอพูดเสียงเหม่อ “ก็ ก็คุณไม่ได้บอกว่าอยากได้

พอได้ยินแบบนี้ เย่ ไม่เขินก็หรี่ตามอง “ผมยังไม่คู่ควรที่จะมีเห

รอ”

ในขณะที่หานมู่จื่อยังไม่ทันได้ตั้งตัว เธอก็ถูกผลักไปชิดผนัง ห้อง แล้วถูกจูบทันที

จนถึงตอนนี้เธอถูกเย่ ไม่เป็นพามานั่งบนรถ ตอนที่เขาช่วยเธอ คาดเข็มขัดนิรภัย หานมู่จื่อถึงได้รู้สึกตัว

เมื่อตะกี้… เกิดอะไรขึ้น

อืม เหมือนว่าพวกเธอกำลังคุยกันถึงเรื่องรองเท้าแตะที่ใช้ใน ห้องอยู่ แล้วก็ถูกเขาจูบนานมาก เขาคล้องคอเธอ แล้วพูดเกลี้ย กล่อมให้เธอย้ายห้อง ที่นี่ตอนกลางคืนทางเดินมันมืดเกินไป ไม่มีความปลอดภัยเลย

ที่ทำให้เยโม่เซ็นทนไม่ได้ที่สุดคือคู่รักข้างห้อง พวกเขาจะสอน เรื่องไม่ดีให้ผู้หญิงของเขา

แน่นอนว่าหาน จื่อปฏิเสธออกไป ถ้าย้ายห้องอีกมันยุ่งยาก มาก หลังจากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย เธอถูกเขาจูบไปจูบมาก็ลงมา ถึงรถแล้ว ทั้งสองคนเตรียมจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

หลังจากออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว เย่ไม่เซ็นเอาของทุกอย่างไปไว้หลังรถ โดยที่ท่านจื่อแทบไม่ได้จับของหนักอะไรเลย

เย่ไม่เป็นทำหน้าที่แฟนหนุ่มได้ดีมาก ทำการช่วยเธอถือของ ทุกอย่าง บอกให้เธอเดินควงแขนเขาไว้ก็พอแล้ว

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว หาหมอก็เก็บจานชามไปล้าง แล้วเริ่มครุ่นคิดอย่างหนัก

ช่วงเวลาที่เธอกับเยโม่เห็นรู้จักกัน จะว่านานก็ไม่นาน

สําหรับเรื่องที่อยากให้ความจําของเขากลับมา แล้วจําเธอได้ ช่วงนี้ลำบากมากจริงๆ หลังจากครั้งแรกที่ทั้งสองคนมีอะไรกัน หลังจากนั้นเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาพิเศษอะไรอีกเลย

พอคิดถึงตรงนี้ หานมอก็ไม่มีอารมณ์จะล้างจานต่อแล้ว เธอ ล้างมือก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ตอนนี้เย่ไม่เป็นไม่ได้อยู่ที่ห้องรับแขก แต่ยืนอยู่ที่ระเบียงห้อง กำลังคุยโทรศัพท์อยู่

ครับ ผมจะกลับดึกหน่อย”

พอพูดเสร็จ เขาก็กดวางสายไป แล้วจึงขอบระเบียง ก่อนจะ จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ไฟของบุหรี่ส่องแสงในความมืดปริบๆ

หลังจากที่จุดบุหรี่แล้ว เขาก็ไม่ได้เร่งรีบที่จะสูบ แค่เอามาคืน ไว้ปล่อยให้มันเผาไปช้าๆ

ดูเหมือนคุณตาจะพยายามจับคู่ให้เขากับสวนมู่เสาเป็นพิเศษ ตอนที่พ่อบ้านโทรมาหาเขา บอกว่าท่านโมโหมาก จนเกือบจะเป็นลม ตอนนี้ถูกพาไปพักผ่อนในห้องแล้ว คุณหมอก็ไปดูอาการ แล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก

เขาไม่มีทางแต่งงานกับความเสแน่นอน

ส่วนเรื่องที่ว่าจะพูดเกลี้ยกล่อมคุณตายังไงนั้น….. เย่ไม่เป็นที่นั่งคิดอยู่สักพักก็ขยับตัว แล้วหันหลังกลับเข้าไปใน

ห้อง

จึงสบตาเข้ากับหาน จื่อพอดี

พอเห็นเธอ เย่ ไม่เซินก็รีบดับบุหรี่แล้วเดินเข้ามาในห้อง

หาน จื่อยืนมองเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตัวเอง โดยไม่พูด อะไร เธอถูกเขาอุ้มขึ้นมากะทันหัน ด้วยความที่กลัวจะตกลงไป เธอจึงยกมือขึ้นมากอดคอเขาไว้ หลังจากนั้นก็ถูกเขาอุ้มไปนั่งลง บนโซฟา

เธอกระพริบตาปริบๆ “เมื่อตะกี้ ที่บ้านคุณ โทรมาเหรอคะ” เยโม่เป็นเม้มปาก ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ก้มลงไปเพื่อจะจูบ เธออีกครั้ง

ทั้งสองคนเพิ่งจะกินข้าวเสร็จ หานมู่จื่อยังไม่ทันได้บ้วนปาก เลย ถ้าหากจูบตอนนี้…

พอคิดได้แบบนี้ หาน จื่อก็เบือนหน้าหนี ทำให้ริมฝีปากของ เขาจูบที่แก้มของเธอแทน เขาหยุดนิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับคาง ของเธอไว้ แล้วพูดเสียงแหบพร่า “หลบทำไม
ทานมู่ ไม่มีทางบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไปแน่ๆ เธอจึงรีบ เปลี่ยนเรื่อง “คนที่บ้านคุณ… โทรมาเร่งเร้าให้คุณกลับบ้านแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ”

พอพูดจบ เย่ไม่เป็นก็หยุดนิ่งทันที

เธอรู้สึกแปลกใจ หรือว่าเธอจะพูดอะไรผิดไป

เธอหันหน้ากลับไปมอง แต่เย่ไม่เขินกลับจูบลงมากะทันหัน ริมฝีปากของเขาแตะริมฝีปากของเธอ แล้วผละออก ก่อนจะพูด ด้วยเสียงทุ้ม “ไปเจอคุณตากับผม ได้ไหม”

หาน จื่อ “??? ”

สมองของเธอเหมือนหยุดทำงาน เมื่อตะกี้เก๋ไม่เห็นพูดว่าอะไร นะ ให้เธอไปเจอคุณตากับเขาอย่างนั้นเหรอ เธอไม่ได้ฟังผิดไป ใช่ไหม

หมายความว่า ทั้งสองคนจะประกาศสถานะความสัมพันธ์กัน แล้วเหรอ

ไม่ใช่สิ ก็พวกเธอยังไม่เคยพูดเกี่ยวกับเรื่องเป็นแฟนกันเลย สักครั้ง ทําไมเขาถึงบอกว่าจะพาเธอไปเจอคุณตาของเขาล่ะ หาน จอมึนงงไปทันที แต่ก็ซาบซึ้งใจมาก

ถึงแม้เย่ไม่เซ็นจะไม่เคยบอกว่ารักหรือชอบเธอ แต่ทุกการกระ ทําของเขามันบ่งบอกอย่างชัดเจน ว่าเขาใส่ใจเธอมากกว่าที่เธอ คิดไว้
“หม พอเห็นเธอนิ่งอึ้งไป เย่ ไม่เป็นก็ถามอีกครั้ง หานผู่จื่อ “ฉัน…”

เธอยังไปเจอคุณตาของเขาตอนนี้ไม่ได้ ความทรงจําของเขา ยังไม่กลับมาเลย ถ้าไปตอนนี้มันจะกะทันหันเกินไป

ทานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ท่าทางลำบากใจมาก เย่ไม่เซินมองหน้าเธอสักพัก แววตาของเขาเคร่งขรึม “เร็วเกินไปเหรอครับ

ทั้งสองคนมาจนถึงขั้นนี้แล้ว หานมอจึงอยากจะลองถือ โอกาสนี้ถามดู

เธอคล้องคอของเขาไว้ “ตอนนี้พวกเราตกลงเป็นแฟนแล้วเห

รอคะ คุณถึงคิดจะพาฉันไปเจอคุณตาของคุณแบบนี้”

เย่ไม่เป็นมองหน้าเธอ ก่อนจะหรี่ตาลง หรือว่าไม่ใช่ครับ ตอนที่อยู่ข้างล่าง แล้วเจอกับเจ้าของตึก…”

“งั้นฉันมีคำถามอยากจะถามคุณค่ะ ตอนที่คุณจูบฉัน คุณรู้สึก ยังไง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ