บทที่821 เลิกงานแล้วรอผมด้วย

บทที่821 เลิกงานแล้วรอผมด้วย

ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน

พอเห็นน้องสาวร้องไห้ถึงขนาดนี้ จะบอกว่าดวนเพื่อไม่รู้สึก ปวดใจก็คงจะเป็นเรื่องโกหก

แต่ถึงแม้จะปวดใจ ก็ไม่สามารถทำเรื่องแยกคู่รักออกจากกัน เพื่อน้องสาวได้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ดี ตวนเจ๋อลูบหลังตวนเส เพื่อปลอบใจ ก่อนจะพูดเสียงอ่อนโยน “เด็กดี ไม่ต้องร้องไห้ แล้ว เย่ไม่เป็นมีอะไรดี บนโลกใบนี้ไม่ใช่ว่าจะมีเขาเป็นผู้ชายคน เดียว เดี๋ยวพี่แนะนำที่ดีกว่าเขาให้ แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่คู่ควร กับน้องสาวของพี่ด้วย โอเคไหม”

ความเร็วไม่ตอบกลับ แต่น้ำตาก็ยังไหลอาบแก้ม และสาย หน้าไปมา เวนเจ๋อทำได้แค่ปลอบเธอต่อไป

สวนเจ๋อร้องไห้ไม่หยุด ตอนที่หยุดร้องไห้ก็ยังสะอื้นอยู่ เธอ สะอื้นพร้อมกับมองไปที่แขนของตวนเจ๋อ ตรงที่ถูกเธอกัดจน เลือดไหล และแผลเหวอะ ดูไปแล้วน่ากลัวมาก

“พี่คะ ขอโทษนะคะ… หนูทําอะไรโดยไม่คิด เจ็บไหมคะ เธอ ถามด้วยเสียงสะอื้น

ดวนเจอลูบศีรษะของเธอ ก่อนจะยิ้มแหย ขอแค่น้องไม่ทำ อะไรโง่ๆ พี่ให้น้องกัดกี่ครั้งพี่ก็ยอม แผลแค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอก”

“ขอโทษนะคะพี่ ต่อไปนี้… หนูจะไม่ทำอะไรโดยไม่คิดแบบนี้ อีกแล้วค่ะ”

พอควนเจ๋อได้ยินแบบนี้ เขาก็คิดว่าควนเสาจะตัดใจจากเข่ โม่เซ็นได้แล้ว จึงเริ่มรู้สึกวางใจ “น้องคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว ผู้ชาย

แบบนั้นไม่มีค่าพอหรอก”

“พี่คะ หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่รีบไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวแผลจะ อักเสบได้” พอพูดจบ ตวนเสวก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วพูดเร่งเร้าต วนมู่เจ๋อ

ตวนมเจ๋อมองแผ่นหลังของเธอด้วยท่าทางลังเล ก่อนจะพูด “งั้นเดี๋ยวพี่ไปทําแผลก่อน เดี่ยวให้คนรับใช้มาทำความสะอาด ห้องของน้องสักหน่อย น้องไปพักผ่อนเถอะ ไปอาบน้ำให้สบาย ตัว เดี๋ยวพี่พาออกไปเที่ยว พาไปแนะนำผู้ชายที่ดีว่าให้

“พี่คะ รีบไปทําแผลเถอะค่ะ” ตวนเสาผลักเขาลงไปชั้นล่าง ตวนเจ๋อต้านทานแรงกดดันเธอไม่ไหวจึงต้องลงไปหาหมอทำ แผลก่อน

หลังจากยืนมองแผ่นหลังของตวนเจ๋อเดินจากไป สีหน้าน่า สงสารของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอยิ้มเยาะออกมาอย่างชั่วร้าย ยกนิ้วชี้ขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาบริเวณขอบตาออกจนหมด

พี่ชายของเธอพูดถูก ถ้าเธอจะอาละวาดต่อไป นอกจากคนอื่น จะหัวเราะเยาะแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่ว่าเธอจะอาละวาดยังไง ร้องให้ถึงขนาดไหน เย็ไม่เป็นก็ไม่เห็นและไม่ชอบ เธออยู่ การจะจัดการกับผู้ชายเย็นชาอย่างเขา ดูท่าทาง…เธอคงจะใช้

วิธีเดิมๆไม่ได้แล้วล่ะ

เธอยังคงเชื่อโชคชะตา ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอก็จะคว้าโอกาสนี้ไว้ไม่มีทางปล่อยมือเด็ดขาด

เย่ไม่เป็น… คุณคอยดูนะ ถึงคุณจะไม่รักฉัน แต่แค้นที่คุณ ปฏิเสธฉันในครั้งนี้ฉันจะจำไว้ ฉันจะต้องทำให้คุณเป็นคนยอม มาขอเธอแต่งงานให้ได้เลย

หลังจากที่ตวนเสวีทำข้อตกลงกับตัวเองในใจแล้ว เธอก็ยิ้ม ออกมาอย่างชั่วร้าย

พวกคนรับใช้ที่ซ่อนตัวอยู่ตรงมุมห้องยืนมองเหตุการณ์ตรง หน้า ก่อนจะตัวสั่น พวกเธอมองหน้ากันไปมา ก่อนจะกระซิบคุย กัน “คุณหนูไม่เป็นไรใช่ไหม รอยยิ้มเมื่อตะกี้มันดูน่ากลัวยังไงก็ ไม่รู้สึ”

“ไม่รู้สิ คุณหนูถูกประคบประหงมดูแลมาจนโต ไม่เคยมีใคร กล้าปฏิเสธเธอแบบนี้ ฉันคิดว่าคุณหนูคงจะได้รับบาดเจ็บหนัก เหมือนกัน เฮ้อ…”

“หวังว่าคุณหนูจะกลับมาเป็นปกติเร็วๆ ถ้าอาละวาดแบบนี้ บ่อยๆ พวกเราคงจะไม่มีวันดีๆ ในการทำงานแล้วล่ะ และอาจจะ ได้รับบาดเจ็บจนลงจากเตียงไม่ไหวเลยก็ได้”
หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ…

ส่วนอีกด้าน ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว หาน จื่อเดินมาส่ง เอกสารที่ห้องทำงานของเย่ ไม่เขิน เพราะคำพูดที่เย่ไม่เป็นพ ตกับเธอ เธอจึงไม่กล้าอยู่ในห้องนานๆ พอเธอวางเอกสารลง รีบหันหลังเตรียมจะเดินออกไปเลย แต่เย่ ไม่เขินกลับเงยหน้าขึ้น มาพูดซะก่อน “เลิกงานแล้วรอผมด้วย

หาน จื่อหยุดชะงัก หันกลับมามองหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจ “อะไรนะคะ”

เย่ไม่เป็นเม้มปาก แล้วหรี่ตามองเธอ “ไม่ยอมรอหรือไง” หาหมู่จื่อ “…ไม่ใช่ค่ะ งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ เพื่อไม่ปล่อยโอกาสให้เขาพูดว่าเธอยั่วเขาอีก

“อืม”

หลังจากหาน จื่อเดินออกไป เย่ ไม่เป็นก็เปิดเอกสารออกมาดู โดยที่ริมฝีปากของเขากำลังยกยิ้มบาง

ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน ตอนที่หาน จื่อเก็บของเดินออกมา จากห้องทํางานเลขา เธอพยายามเดินช้าลง จนเดินมาถึงหน้า ห้องทํางานของเย่ ไม่เซ็น

ก่อนหน้านี้เย่ไม่เป็นบอกกับเธอไว้ ถ้าเธอเลิกงานแล้วให้รอ เขาด้วย แต่ว่าเขากลับไม่ได้บอกว่าให้รอแบบไหน

รออยู่ในบริษัท แล้วกลับพร้อมกันหรือว่าจะให้รอเหมือนก่อนหน้านิติ

คิดไปคิดมา ทาน จื่อรู้สึกว่าอย่างหลังน่าเชื่อถือที่สุด เพราะ ถึงแม้ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ไม่เห็นจะพัฒนาขึ้น มาบ้างแล้ว แต่ทั้งสองคนยังไม่ได้ประกาศสถานะอย่างชัดเจน และสำหรับฐานะของเย่ ไม่เซ็นในตอนนี้ ถ้าหากเธอกับเขาเดิน

ออกจากบริษัทพร้อมกันจะต้องถูกผู้คนนินทาอย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้นเรื่องนี้จะต้องตกถึงหูของคุณท่านคือแน่ๆ

พอคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็ตัดสินใจทำเหมือนก่อนหน้านี้ หลัง จากตัดสินใจเรียบร้อย เธอก็เดินเข้าไปในลิฟต์ หลังจากนั้นก็ เดินออกจากบริษัทไป

เพราะว่าเธอต้องรอเย่ไม่เซ็น ดังนั้นหาน จื่อจึงเดินช้าๆ เหมือนกำลังเดินเล่นอยู่

แล้วก็เป็นไปตามที่คาดไม่นานรถของเย่ไม่เป็นกับขับตาม หลังเธอมา ยังไม่ทันที่เขาจะลดกระจกลงมา หานมอก็เดินเลี้ยว ไปจากหลังรถไปที่ประตูรถอีกด้าน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งเอง

ตอนที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัย เธอก็ได้ยินเสียงเขาถามออกมา

ซะก่อน

“ผมบอกให้คุณรอผมไม่ใช่หรือไง”

พอได้ยินแบบนั้น หาน จื่อก็คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยท่าทาง เชื่องช้า เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาสีนิลของเขา เธอพบ ว่าแววตาของเขาเหมือนจะไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
เธองุนงงเล็กน้อย “ฉันรอแล้วนี่ไงคะ คุณไม่สังเกตเลยเหรอคะ ว่าวันนี้ฉันเดินช้ามาก

เย่ ไม่เช่นขมวดคิ้ว สีหน้าของเขายังคงไม่พอใจเหมือนเดิม

หาหมอไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เธออุตส่าห์จงใจเดินช้าๆแล้ว แต่ ทำไมเขายังทำท่าทางเหมือนไม่พอใจอยู่ หลังจากคิดทบทวน หาหมอก็เข้าใจขึ้นมาทันที “นี่คุณ… คงไม่ได้จะให้ฉันรอคุณใน บริษัท แล้วเดินออกมาด้วยกันหรอกใช่ไหมคะ

เขาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ไม่ตอบคำถาม คำตอบมันก็ ชัดเจนอยู่แล้ว

หานมู่จื่อหมดคําพูด หลังจากที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ เธอ

ก็รีบหันหน้าไปทางอื่น

“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเดินออกจากบริษัทพร้อมกับคุณไม่ได้

สีหน้าของเย่ไม่เป็นที่เดิมทีก็ไม่พอใจอยู่แล้ว หลังจากที่ได้ยิน คำพูดของหาน จื่อก็ยิ่งหน้าบึ้งตึง “ทำไม กลัวว่าคนอื่นจะเห็นว่า คุณกับผมอยู่ด้วยกันหรือไง”

หาน อพยักหน้าตามความเป็นจริง

เธอกลัวว่าคนอื่นจะเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันจริงๆ ถึงเวลานั้นจะ ต้องมีคํานินทาออกมา จะไม่ให้เธอกังวลได้ยังไงกัน

พอเห็นว่าเธอยอมรับโดยไม่มีลังเล เย่ ไม่เช่นก็ขมวดคิ้ว รอบกายของเขาเหมือนกำลังแผ่ไอเย็นออกมา

“คุณกลัวว่าคนอื่นจะเห็นมากถึงขนาดนั้นเลยเหรอ อยู่กับผม มันน่าขายหน้ามากหรือไง ทีม”

หาหมอไม่อยากออกมาจากบริษัทพร้อมกับเขา เพราะกลัวว่า ทางคุณท่านฉือจะรู้เรื่องนี้ ถึงตอนนั้นเธอคงจะรับมือไม่ไหว

ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นเลย

เธอรู้สึกได้ว่าเย่ไม่เซ็นดูอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอถึงได้รู้ตัวว่าอาจ จะเป็นเธอที่พูดอะไรผิดไป จึงรีบพูดแก้ตัว “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด นะคะ ฉัน…”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ