บทที่815 ผมไม่มีทางหมั้นหมายกับคนอื่น

บทที่815 ผมไม่มีทางหมั้นหมายกับคนอื่น

“คุณแน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรจะถามผม เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง เหมือนนักล่าที่กำลังมองเหยื่อของตัวเอง แค่เขายิงปืนออกไป เธอคงไม่มีโอกาสรอดแน่นอน

พอต้องมาเผชิญหน้ากับแววตาแบบนี้ หานมอก็รู้สึกอึดอัด ใจมากกว่าช่วงปกติ แต่วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยคงที่ และอารมณ์ เสียมาก จึงยิ้มเยาะให้กับตัวเอง ก่อนจะถามออกมา “คุณถาม ฉันว่าฉันมีอะไรจะถามคุณไหม ฉันเองก็อยากจะถามเหมือนกัน ค่ะ คุณอยากจะให้ฉันถามอะไร คุณจะทำอะไร ต้องให้ฉันเข้าไป ยุ่งเกี่ยวตลอดเลยหรือไงกัน

ปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ ทำให้เยโม่เซ็นยนคิ้วเล็กน้อย

“เหอะ อารมณ์รุนแรงไม่เบาเลยนี่”

หานคู่จื่อลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปเปิดประตู “พรุ่งนี้ฉันยังต้อง

ไปทํางานอีกค่ะ

ความหมายของคำนี้ ก็คือให้เขากลับไปสักที เธอจะพักผ่อน แล้ว

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วขึ้น เธอรีบร้อนไล่เขากลับไปแบบนี้ ดู ท่าทางเธอคงไม่อยากคุยเรื่องนี้กันให้ชัดเจนซะแล้ว
ถ้าอย่างนั้น วันนี้เขาคงรอให้เธอเป็นคนถามออกมาก่อนไม่ได้ แล้ว

ทั้งที่เธอทำกับเขาถึงขนาดนี้แล้ว ตามนิสัยหญิงทระนงของ เขา เขาคงจะหันหลังเดินจากไปแล้วถึงจะถูก

แต่เยโมเงินมีความรู้สึกว่า ถ้าวันนี้เขาเดินจากไปเลย เขาจะ ต้องมรู้สึกเสียใจทีหลังแน่ๆ

พอคิดถึงตรงนี้ เย่ไม่เช่นก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ

หานมู่ อนึกว่าเขาเตรียมจะเดินกลับไปแล้ว แต่เธอคิดไม่ ถึงว่าเขาจะเดินเข้าหยุดลงตรงหน้าเธอ สายตาของเขาจ้องมอง มาที่เธอ ไม่มีท่าทางจะเดินออกไปจากห้อง

รอบตัวของเขาปล่อยกลิ่นไอที่รุนแรงออกมา แล้วเดินเข้าไป ใกล้เธอ “ถ้าหากไม่มีอะไรจะถาม แล้วคุณจะอารมณ์เสียทำไม

หานมู่อย่นคิ้วงาม “ฉันไม่ได้อารมณ์เสียค่ะ

“อืม…

ทันใดนั้นเอง มีเสียงกระเส่าดังมาจากตรงทางเดิน

ในตอนแรกหานมู่จื่อยังไม่ได้ยิน พอหลังจากที่ได้ยิน สีหน้า ของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ห้องข้างๆเธอเป็นคู่รักกัน ทั้งคู่ยังเป็น วัยรุ่น อายุยังน้อย อีกทั้งทั้งสองคนจะทำกิจกรรมบนเตียงกันทุก คืนก่อนนอนด้วย

เพราะเป็นห้องพักขนาดเล็ก ระบบเก็บเสียงจึงไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

และตอนนี้เธอก็เปิดประตูอยู่ เสียงที่ดังออกมาจากห้องข้างๆ จึงยิ่งชัดเจนเข้าไปอีก

ดูจากท่าทางขมวดคิ้วของเย่ไม่เป็น หาน อยิ่งแน่ใจว่าเขา จะต้องได้ยินเสียงแล้วเหมือนกัน หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเอง คิดได้ยังไง ถึงได้รีบก้าวถอยหลัง แล้วรีบปิดประตูห้องทันที

หลังจากประตูถูกปิดลง เสียงที่ได้ยินก่อนหน้านี้ก็เงียบลงไป แต่เพราะได้ยินไปแล้ว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนยังได้ยินอยู่เล็กน้อย

เธอได้ยิน ก็แสดงว่าเย่ ไม่เซ็นเองก็ได้ยินเหมือนกัน

ใบหน้าที่เดิม ขาวผ่องกลับแดง หาน จื่อเองก็ไม่เคยคิด ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ บรรยากาศที่เหมือนกำลังจะทะเลาะกันก่อน หน้านี้ระหว่างทั้งสองคน กลับกลายเป็นทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ คือว่า…”

เธอที่เพิ่งจะเอ่ยปากพูด กลับเห็นว่าเย่ ไม่เซินเดินตรงเข้ามาหา

เธอซะก่อน

“คุณแน่ใจว่าคุณไม่ได้กำลังอารมณ์เสียใส่ผมอยู่

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคิดไปเองหรือว่าอะไร หาน จื่อถึงได้รู้สึกว่า เสียงพูดของเยี่โม่เซ็นฟังดูหุ้ม แล้วยังแหบพร่าเล็กน้อย

เย่ไม่เป็นที่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอันตรายมาก ทานจอยกมือขึ้นมาผลักเขาโดยสัญชาตญาณ แต่พอมือของเธอผลัก หน้าอกของเขา ก็ถูกเขาจับมือไว้ไม่ปล่อย ก่อนจะผลัก เธอบนบานประตู

เขาทิ้งน้ำหนักของตัวเองมากดทับเธอไว้ ทำให้ทานจื่อขยับ ตัวไปไหนไม่ได้ จึงได้แต่ถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณคิด จะทําอะไรกันแน่”

หลังจากพูดจบ ผู้หญิงห้องข้างๆไม่รู้ว่าได้รับแรงกระตุ้นอะไร ถึงใต้กรีดร้องไม่หยุด

หานมู่จื่อเห็นแววตาของเย่โม่เขินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม และ เหมือนมีอารมณ์บางอย่างที่เธอมองไม่ออกว่ามันคืออะไร ยัง ไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว เขาก็ก้มลงมาจุมพิตริมฝีปากของเธออย่าง เร่าร้อน

“อื้อ”

เธอเบิกตาโตอย่างตกใจ พยายามผลักเขาออกไป แต่มือของ เธอกลับถูกเขา บล็อกไว้ จนขยับไม่ได้เลย

เย่ไม่เซ็นจูบเธอได้สักพัก ถึงจะถอนตัวออกมา ใช้หน้าผาก ของตัวเองชนกับของหาน จื่อ แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่าจนฟัง แทบไม่เข้าใจ

“ผมไม่คิดจะทำอะไรหรอก แค่อยากจะถามอะไรคุณสักหน่อย เท่านั้นเอง”

หานจื่อมองหน้าเขาด้วยท่าทางตื่นกลัว น้ำเสียงที่พูดออกมา

จึงสั่นเทาไปด้วย
“ปะ ปัญหาอะไรคะ”

“เรื่องที่เฉียวจื้อ บอกคุณ คุณเชื่อแล้วเหรอ”

หวานจ๋อขบเม้มริมฝีปาก พยายามสบตากลับ แต่ไม่ตอบ คําถาม

เย่ไม่เป็นเองก็ไม่เร่งเร้าเอาคำตอบของเธอ แล้วถามต่อ “และ ที่คุณอารมณ์เสียก็เป็นเพราะผมใช่ไหม

คําถามถามได้แทงใจหานคู่จื่อมาก เธอรีบพูดแก้ตัวออกมา ทันที

“ใครอารมณ์เสียเรื่องของคุณกัน อย่ามั่นใจในตัวเองหน่อย เลย ทําไมฉันจะต้อง…

พอพูดได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะถอยออก

ไป “ปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงแบบนี้ ยังจะปากแข็งอีก

“ฉัน…เธอจะพูดอะไรออกมาอีก แต่กลับถูกเขาจูบอีกครั้ง

จนสุดท้ายหาน จื่อก็ถูกจูบของเขาทำให้มึนงงไปหมด เธอยืน มองหน้าเขาอึ้งๆ ไม่ได้แม้แต่จะต่อต้าน

จนเย่ ไม่เซินขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเธอ

“ผมไม่มีทางหมั้นหมายกับคนอื่น

หานคู่จื่อที่เพิ่งดึงสติกลับมาได้ เธอจ้องมองเย่ ไม่เป็นที่ยืนอยู่ ตรงหน้าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “เมื่อตะกี้คุณบอกว่า….. คุณจะไม่หมั้นหมายกับคนอื่น แล้วคุณ…..
“คุณฟังไว้เลยนะ ผมจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เขาพยุง ท้ายทอยของเธอไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบข้างหู เธอ

“ถึงแม้ผมจะไม่แน่ใจว่าจุดประสงค์ที่คุณเข้ามาทำงานใน บริษัทเป็นเพราะผมหรือเปล่า แต่จากการกระทําของคุณที่ผ่าน มาทั้งหมด สามารถแน่ใจได้ว่า คุณชอบผมอยู่แน่นอน

“ฉัน ฉันไม่ได้ที่จริงแล้วหาน จื่อถูกคำพูดของเขาทำให้ มึนงงไปแล้วเรียบร้อย เธอนึกว่าเขาจะไปคุยกันเรื่องงานหมั้น หมายกับคนอื่นแล้ว แต่เขากลับมาบอกกับเธอว่าเขาจะไม่หมั้น หมายกับคนอื่น

หมายความว่าช่วงเย็นวันนี้เขาไปเพื่อปฏิเสธการหมั้นหมาย

สินะ

“คุณกล้าพูดว่าไม่ได้ชอบเหรอ”

หานมู่จื่อ “…”

เธอมองไปทางอื่นอย่างร้อนตัว ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบา “คุณบอกว่าชอบก็คือชอบหรือไงกัน

ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าชอบแต่ก็ยังปากแข็งไม่ยอมรับ ท่าทาง น้อยอกน้อยใจของเธอทำให้เย่ไม่เป็นหัวใจกระตุก เขาจับคาง ของเธอให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะหรี่ตามองเธอ

“ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

สายตาของทั้งคู่สบตากัน ด้วยความที่ระยะห่างมันใกล้กันมากจนมองหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด เห็นก็แต่เงาในดวงตาของอีกฝ่าย ภายใต้สายตาที่มองมาของเขา หานมอจึงพูดออกมาเสียง เบา “ชอบ”

พอเห็นว่าเธอยอมรับ แววตาของเย่ไม่เป็นก็อ่อนโยนขึ้นมานี้ เป็นครั้งแรกที่เขาทําสีหน้าแบบนี้ออกมาหลังจากที่ความจําเสื่อม แล้ว

เขายิ้มอย่างพึงพอใจ “คุณพูดออกมาเองนะ ว่าชอบผม หลัง จากนี้ไปคุณก็ชอบผมให้มาก ห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด”

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงถูกผู้หญิงแปลกๆตรงหน้า ขโมยหัวใจไปได้ แต่ในทุกๆวัน พอเขาหลับตาลงก็มีแต่หน้าของ เธอลอยมาตลอด

หาน จื่อมองไปทางเขาอย่างนึกไม่ถึง ก่อนจะถามออกมา

อย่างลังเล “นี่ นี่คุณกำลังสารภาพรักกับฉันอยู่เหรอคะ”

พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเย่ไม่เป็นก็ทิ้งตึง ทั้งๆ ที่คนที่บอกว่า ชอบเป็นตัวเธอเอง แต่ทําไมถึงกลายเป็นเขาสารภาพรักไปได้ล่ะ

พอเห็นสีหน้าของเขาทิ้งตึง หาหมอก็ถอนหายใจออกมา คน

คนนี้ยังคงปากแข็งเหมือนเดิม ถึงแม้เขาจะไม่ยอมรับ แต่การก ระทําของเขามองออกอย่างชัดเจน ที่เขายอมมาพูดกับเธอแบบนี้ได้ ก็แสดงว่าเขาเองก็ไส่ใจเธอ

มากเหมือนกัน แค่นี้ก็พอแล้ว

ในที่สุดหาน มอก็ยื่นมือออกมา แล้วกอดเอวของเขาไว้ก่อนจะมุดหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เย่ ไม่เขินตะลึงจนยืนตัวเกร็ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ