บทที่ 776 เชิญฉันเข้าบ้านหมายความว่ายังไง

ก้าวของหาน จื่อหยุดลง และหลังจากที่เฉื่อยชาเป็นเวลาสอง

วินาทีจู่ๆเธอก็ดึงชุดคลุมศีรษะของเธอลงและหันกลับมา การหันศีรษะนี้ พอตสบกับดวงตาของเย่ไม่เป็นที่เย็นราวกับ

แต่ในสายตาลึกๆของเขา

เธออ้าปากอยากพูดอะไร…รู้สึกเศร้าขึ้นมา เยโมเงินขมวดคิ้ว เข้าไป

หายมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง หันไปมองตรงประตูที่มืดสนิท กัดฟันพูด: “ไฟเสียแล้ว แล้วข้างในมืดมาก ฉันไม่กล้าเดินคน เดียว

อันที่จริงนี่เป็นเรื่องโกหกแบบสบายๆที่เธอบอก เพื่อประหยัด เงินเจ้าของบ้านมักจะปิดไฟหลังจากหลับไปและไฟถนนด้านนอก ไม่สามารถส่องเข้ามาได้ โดยปกติหานคู่จื่อจะไม่ทำงานล่วงเวลา และไม่ออกไปข้างนอกกลางดึก

ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเจอสถานการณ์เช่นนี้ แต่ถ้าให้เธอเดินไปคนเดียวจริงๆ เธอก็เปิดไฟในมือถือได้ แต่ว่า เธอไม่อยาก

มีโอกาสที่ดีขนาดนี้ เธอต้องคว้าเอาไว้ให้เย็ไม่เห็นมีเวลาอยู่ กับตัวเองมากขึ้น
พูดจบ เธอมองไปทางเย่ไม่เป็น และมองเขาอย่างระมัดระวัง สายตาแบบนี้……

ทันใดนั้นรอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่ไม่เป็น แม้ว่าดวงตาของเธอจะระมัดระวัง แต่ก็ยังชัดเจนและเปลือย

เปล่า

ดูเหมือนว่าจะพูดว่า: นายไปส่งฉันหน่อย

เย่ ไม่เซินรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาจะมีอารมณ์เช่น ไรต่อผู้หญิงคนนี้ แต่ร่างกายของเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วก่อน ที่เขาจะตอบสนองริมฝีปากบางของเขาได้พูดออกไป

“เธอไปก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หาน จื่อก็ดีใจมาก เมื่อรู้ว่าเขาเต็มใจที่จะส่ง เธอออกไปและเดินไปข้างหน้าด้วยความพึงพอใจ เย่ ไม่เซินล็อค ประตูรถและเดินเข้าไปข้างหลังเธอ

บนถนนหลังจากนั้นหานจื่อเดินอย่างช้าๆ โดยทำตามขั้น ตอนเล็กๆ ในทุกย่างก้าว

เธอเดินมาเป็นเวลานานหลังจากนั้นเพียงไม่นาน เย่ไม่เซินเดินอยู่ข้างๆเขาถนนข้างหน้ามืดและมีด ทันใดนั้นเสียงต่ำของเยโม่เป็นก็ดังขึ้นในความมืด

“จงใจเหรอ?”
อะไรนะ?

หานมู่จื่อถึงกับผงะและกล่าวว่า “ฉันไม่ได้จงใจสะหน่อย แต่ ถนนมันมืดมาก ฉันเดินไม่เว

ในไม่ช้าการเยาะเย้ยของเย่ไม่เป็นก็มาจากทางด้านซ้าย

“ฉันถามเรื่องนี้ไหม? ”

หานมู่จื่อ: “

เธอยื่นมือปิดปากของตัวเอง

โอเค เธอนี่มันคนยังไม่ได้ถามก็สารภาพเอง

พระเจ้าช่วย! ! ! ทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่าต่อหน้าเยโม่

เซ็น?

หานคู่จื่อจึงไม่พูดอะไรอีกและก้าวเร็วขึ้นเล็กน้อยและในไม่ช้า ก็มาถึงหน้าบ้าน เธอก้มหัวลงหากุญแจในกระเป๋าเพื่อเปิดประตู

เสียงของกุญแจชนกันดังขึ้นในคืนที่มืด หานคู่จื่อเปิดประตู จากนั้นหันไปมองเย่ไม่เป็นที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

“ขอบคุณที่ส่งฉันกลับมา นาย……

เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็ถามออกไป

“นายจะ…….เข้าบ้านดื่มน้ำก่อนค่อยไปไหม?”

ทางเดินสว่างไสวด้วยแสงจันทร์เท่านั้น หลังจากที่เธอพูด ประโยคนี้ คนตรงข้ามไม่ได้ตอบเธอ แต่หานมู่จื่อสัมผัสได้ว่าออร่าบนตัวเราแตกต่างจากเมื่อก่อน

ในที่สุดหาน จื่อก็ตระหนักว่าเธอใช้ความคิดริเริ่มมากเกินไป ในเย็นวันนี้ และเมื่อเธอพยายามเดินด้วยความตื่นตระหนก เช่ ไม่เป็นที่เงียบอยู่ก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับข้อมือสีขาว ของเธอ ซึ่งเธอไว้ที่แผงประตู

“หาน จื่ออุทานด้วยเสียงต่ำ

ออร่าของฮอร์โมนที่แข็งแกร่งซึ่งเป็นของผู้ชายที่ห่อหุ้มท้องฟ้า รวมถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่พ่นออกมาในหูของเธอ

จากนั้นหาน จื่อก็ได้ยินเสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา พร้อมกับความมึนงงเล็กน้อย เหมือนเหล้ารสเข้มข้นที่ไหลผ่าน สําคอ

“รู้อะไรไหม การเชิญผู้ชายเข้าบ้านกลางดึกหมายความว่า

อย่างไร?”

ลมหายใจและความอบอุ่นของเขาอยู่ใกล้เธอมาก ในขณะนี้ หานคู่จื่อรู้สึกประหม่าจนตัวสั่นกับการหายใจของเธอ เธอไม่กล้า ขยับและยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหุ่นเชิด

มีของบางอย่างขัดหูของเธออย่างนุ่มนวล และดวงตาของเธอ ก็เบิกกว้าง เมื่อเธอคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในคืนนี้ เสื้อคลุมของ เธอก็รัดแน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ถูกผลักเข้าไปในห้อง

ปัง!

ประตูปิดลง
ห้องมืดและเงียบ

หานอนเงียบๆอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบวินาที และในที่สุดก็รู้ ว่าเย่ ไม่เป็นผลักเธอเข้าไปในห้องเมื่อกี้ และปิดประตูให้เธอ เธอ หันกลับไปเปิดประตูอีกครั้งและก้มหัวมองออกไปข้างนอก

สิ่งที่เห็นคือแผ่นหลังเดินออกของเย่ ไม่เซ็น

หานมู่จื่อ:

หลังจากนั้นหาน จื่อเห็นเขาเข้าไปในรถ ไฟรถก็สว่างขึ้น และ เขาก็ออกจากที่น้อย่างรวดเร็ว

เมื่อสายลมยามค่ำคืนมาถึงหาน จื่อกระชับเสื้อโค้ทของเขา โดยไม่รู้ตัว

เสื้อคลุมเต็มไปด้วยลมหายใจของเย่ ไม่เซ็นแต่ตอนนี้มันอยู่

บนร่างกายของเธอ

หานมู่จื่อยิ้มที่ริมฝีปากของเธอและหันไปในบ้าน

เมื่อนอนตอนกลางคืนหาน จื่อถือแจ็คเก็ตเย่ไม่เป็นทิ้งเธอไว้ รู้สึกว่าหัวใจที่ว่างเปล่าของเธอถูกเติมเต็ม

คืนนี้เป็นการเดินทางที่ไม่คาดคิดและเป็นการเก็บเกี่ยวที่ไม่

คาดคิด

เธอมีความสุขมากและประหลาดใจมาก

เติมคิดว่าเธอจะต่อสู้กับชายต่างชาติคนนั้นคนเดียว แต่กลับ คาดไม่ถึงว่าเย่ ไม่เซินจะมาช่วยเธอ
ใช่หรือไม่…แม้ว่าแย่ไม่เห็นจะจำตัวเองไม่ได้ แต่ใน จิตใต้สำนึกของเขา เขาก็ยังจะช่วยตัวเองอยู่ดี

หาน จื่อรู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่ไกลจากชัยชนะ

เธอยังคิดว่าแม้ว่าเธ่ไม่เห็นจะจำเธอไม่ได้จริงๆก็ไม่เป็นไร และจําเวลาที่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันก็ไม่เป็นไร

ตราบเท่าที่เขาสามารถตกหลุมรักตัวเองอีกครั้งและอยู่กับตัว เองก็พอแล้ว

วันที่สอง หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา โดยถือเสื้อคลุมของเยโมเงิน อาจ เป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนดึกเกินไป เมื่อเธอตื่นนอนรู้สึกเจ็บตา และร่างกายก็รู้สึกไม่สบาย

อย่างไรก็ตามอารมณ์กลับดีมาก

หาน จื่อรีบลุกขึ้นแปรงฟันล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้น แขวนเสื้อโค้ทของเย่ ไม่เห็นแล้ววางไว้ข้างเตียง

ไม่รู้ว่าวันนี้บริษัทจะยุ่งไหม พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เธอควรรอ เอาเสื้อไปซักแห้งเมื่อเธอกลับมา ในวันอาทิตย์ดีกว่า

หาน จื่อไปที่บริษัทตรงๆ ทำความสะอาดสำนักงานของเย่ไม่ เงินก่อน จากนั้นค่อยกลับไปที่ห้องเลขา

ตาตรงกลางยังเจ็บอยู่เล็กน้อย หานคู่จื่อเอื้อมมือไปขยี้ตา หลินเจอเข้าและถามเบาๆ “ตาแดงขนาดนี้ เมื่อคืนไม่ค่อยได้ หลับเหรอ? ”
เมื่อได้ยินหาน จื่อส่ายหัว “ไม่ค่ะ บางทีมันอาจจะเป็นปัญหาที่

ตา”

พี่หลินเห็นว่าเธอทำงานได้ดี เห็นตาของเธอเป็นสีแดงและรู้สึก เห็นใจ กล่าวว่า: “ตอนเที่ยงถ้าไม่มีงานอะไร เธอไปพักกลางวัน ได้”

“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่หลิน

หลังจากนั้นในที่สุดเย่ไม่เป็นก็มาทำงาน หาน จ่อชงกาแฟ และพี่หลินส่งแทนเธอ หลังจากนั้นหาน จื่อไม่มีโอกาสได้เห็นเ โมเงินก็เลยรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หลังจากเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน เธอยังคงอยากเจอเย่ไม่เป็นอ ยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ และอยากจะบอกเขาว่า…ฉันจะ ทําความสะอาดเสื้อโค้ทของเขาและส่งคืนให้เขา

ตอนทานอาหารมื้อเที่ยงหาน จื่อไม่ได้เห็นเย่ไม่เซ็นแต่กลับ เจอแขกที่ไม่คาดคิดมาถึง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ